คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แม่มดกับ Trick or Treat
แม่มดน่ารักอย่างหนูคงจะนำโชคให้มากกว่านะ
ฉันจำได้ว่าลุงเพิ่งพูดประโยคนี้ไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ
มือของแกยังอุ่นอยู่เลย...
แต่ชีพจรกลับหยุดเต้นเสียแล้ว
ฉันพูดอะไรไม่ออก
ในหัวขาวโพลน... เหมือนกับตอนที่วิ่งด้วยความเร็วสูงแล้วจู่ ๆ ก็พบว่าข้างหน้ามีต้นไม้ขวางอยู่
“ลุง...”
ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างลอยขึ้นอยู่เหนือร่างลุง
มันคือร่างอันเปลือยเปล่าของสตรีเต็มวัยที่ลุกโชนด้วยเปลวเพลิงสีทองในห้องใต้ดินแสนมืดอับ ผมหยักศกเป็นคลืนปลิวไสวอย่างไร้น้ำหนักราวกับปีกนก มือทั้งสองข้างผายออกคล้ายกับจะโอบกอดโลกทั้งใบไว้
สวยเหลือเกิน
ภาพที่ฉันเห็นดูราวกับนางฟ้าจุติจากสรวงสวรรค์
ทว่า...
มันไม่ใช่นางฟ้าหรืออะไรที่ศักดิสิทธิ์ทั้งนั้น
“ไอ้ระยำเอ้ย !”
ฉันตะโกนลั่นด้วยความโกรธแค้น
สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าฉันคือร่างจิตของแม่มด...
ฉันประมาทเกินไป...
มันไม่แปลกเลยที่เวทมนต์ซับซ้อนขนาดนั้นจะถูกร่ายโดยแม่มดมากกว่าหนึ่งตน
แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือฉันไม่รู้สึกถึงการมีตัวตนของแม่มดอีกตนเลย
แม่มดที่แอบซุ่มอยู่อย่างแนบเนียนย้อนรอยวิธีที่ฉันจัดการกับแม่มดผมแดงคนนั้น ยังเห็นเส้นสีทองจาง ๆ เป็นแนวโค้งยาวที่ตรงดิ่งลงมาจากรูทางออก
ฉันแทบจะมองไม่เห็นรายละเอียดบนใบหน้าของร่างจิตนั่นเลย แต่ฉันรู้สึกได้ว่าเธอหันมามองฉันพลางกล่าวอะไรเบา ๆ
“Trick or Treat”
ฉันจำสามพยางค์นั้นได้แม่นแม้จะเป็นภาษาของพวกฝั่งจักรวรรดิก็ตาม
จากนั้น ร่างสีทองเรืองแสงก็เริ่มจางหายไปกับธาตุอากาศ
“ไอ้ระยำเอ้ย อย่าหนีนะ”
ฉันคว้าคฑาไรซิ่งสตาร์ออกมาร่ายมนต์อย่างบ้าคลั่ง
จิตของฉันถูกดึงเข้าไปในห้วงแห่งอาคาช่าอีกครั้ง
ท่ามกลางสายใยแห่งจักรวาลอันยุ่งเหยิง ฉันมองหาแม่มดตนนั้นได้อย่างไม่ยากเย็น
ร่างของเธอเปล่งประกายท่ามกลางปมแสงที่กำลังดับสูญราวกับราชินีแห่งห้วงจักรวาล
แต่ฉันไม่ปล่อยให้มันหนีไปง่าย ๆ หรอก
ร่างจิตของฉันลุกโชนด้วยความเกรี้ยวกราด พุ่งทะยานไปอย่างไม่หยุดยั้งตามเส้นสายใยวิถีกระสุนที่ยังหลงเหลืออยู่ โดยไม่สนว่าจะปล่อยให้ร่างจิตของฉันเกี่ยวพันไปกับเส้นสายใยอื่นที่กำลังถูกพัดไปมาอย่างปั่นป่วน
นั่นเป็นความคิดที่ผิดอย่างมหันต์
ทุกครั้งที่ฉันแหวกว่ายผ่านสายใยแห่งจักรวาลแต่ละเส้น วิญญาณของฉันเชื่อมต่อกับทุกอณูของสนามรบ
แนวทหารเครื่องแบบสีน้ำเงินอันห้าวหาญวิ่งฝ่าผืนดินที่เป็นรูตะปุ่มตะปั่มอย่างไม่คิดชีวิต
กลัว...
เสียงระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว...
เสียงปืนกลเริ่มคำรามแผดเสียงดังกึกก้อง
ประกายแสงจากปากลำกล้องปืนแวววับราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า
ฉันล้ม ฉันกลิ้ง ฉันถูกยิง ร่างถูกระเบิดฉีกขาด ร่างไหม้เกรียม
ซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ฉันต้องรับรู้ถึงพริบตาสุดท้ายของชีวิตทหารหนุ่มเหลานั้น
ฉันก็ยังวิ่งต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง หากไม่วิ่งก็ตาย หากไม่ตายก็ต้องวิ่ง
กี่ครั้งที่ต้องกระโดดข้ามพวกพ้องที่ร้องอวดครวญถึงคนรักหรือครอบครัว
กี่หนที่เหยียบย่ำซากศพเพื่อนร่วมหมู่บ้านที่เคยร่วมดื่มกินมาตลอด...
ก่อนจะพบว่าตัวเองกำลังวิ่งเข้าไปหาดงหลวดหนามอันแหลมคม
เจ็บ...
ฉันไปต่อไม่ได้ มันเจ็บ ทรมาน พยายามจะกระเสือกกระสนออกจากดงลวดหนามมรณะให้ได้ แต่ปลายแหลมก็ยังคงจิกเกี่ยวเข้าไปในเนื้อไม่ปล่อย
พวกพ้องที่วิ่งไล่ตามหลังทันเริ่มดันตัวฉันให้ถลำลึกเข้าไปในดงลวดหนามอีก พวกเรากระจุกกันอยู่หน้าแนวรั้วลวดหนามที่ดูจะไม่ถูกทำลายโดยปืนใหญ่เลย
เมื่อไปต่อไม่ได้ ฉันก็ตาย
ซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ฉันต้องตาย
เสียงปืนกล เสียงปืนเล็กยาว ระเบิดมือลอยละล่อง ร่างของฉันกองเป็นพะเนินอยู่หน้าแนวรั้วลวดหนาม ทั้งตัวฉันที่ตายแล้ว ทั้งตัวฉันที่กำลังจะตาย กองทับถมปนเปราวกับเนื้อบดที่ทำจากมนุษย์
หุ่นรบหุ้มเกราะไร้เทียมทานพยายามจะเปิดช่องแนวรุกให้กับทหารที่เหลือ
แต่แล้วไฟก็ลุกพรึบเข้ามาในห้องคนขับ
ร้อน ! ผิวหนังของฉันกำลังไหม้เกรียม ฉันกรีดร้อง แต่หลอดเสียงฉันไหม้จนหมดแล้ว
ฉันถูกย่างทั้งเป็นในห้องคนขับ
ตัวฉันเป็นเหมือนดอกไม้ไฟที่มีชีวิต กระสุนที่อยู่รอบเอวเริ่มระเบิดจากความร้อน
ฉันตายอีกแล้ว ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันเป็นพยานกับการดับสูญของคนหนุ่มเหล่านั้น
ฉันไปต่อไม่ได้
ทุกคนรุกต่อไปไม่ได้
และแล้ว ทุกอย่างก็สิ้นสุดลงด้วยเสียงนกหวีด
ความคิดเห็น