[Fiction My Gang] Wizardly School

ลำดับตอนที่ #8 : วิชาอัญเชิญสัวต์เวทย์

          หลังเสียงสัญญาณของอาจารย์ทาคารุดังขึ้น ประธานนักเรียนทั้งสองชั้นปีก็ได้แต่ยืนจ้องหน้ากัน ไม่มีใครเริ่มที่เข้าไปโจมตีอีกฝ่ายก่อนเลย จนอาจารย์ผู้คุมวิชาต้องให้สัญญาณอีกครั้ง และก็เป็นลอเรนซ์ที่เริ่มเคลื่อนไหวก่อน
          ลอเรนซ์เคลื่อนไหวออย่างรวดเร็วไปอยู่เบื้องหน้าของเต๋า เร็น จนเด็กหนุ่มปีหนึ่งยังต้องตกใจที่โดนประชิดตัวได้ง่ายขนาดนี้ เร็นง้างมือกำหมัดขึ้น ตั้งใจจะเสยหน้าของลอเรนซ์ในระยะประชิด แต่ก็ต้องวืดเมื่อลอเรนซ์ เคลื่อนไหวหลบไปทางด้านหลังของเขา แล้วจับแขนที่ปล่อยหมัดออกไปเมื่อกี้บิดไปด้านหลัง จนเต๋า เร็นถึงกับต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
          "นายน่ะ ทำตัวเป็นภาระของคนอื่น ไม่ละอายบ้างหรือไง แถมคนที่เดือดร้อนเพราะนายยังเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆอีก ทำตัวไม่สมกับเป็นลูกผู้ชายเอาซะเลย ถึงฉันจะไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษอะไรนั่น แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนเหมือนนายแล้วกัน หัดสำนึกซะบ้าง" ลอเรนซ์พูดให้แค่เพียงเขากับเร็นได้ยิน แล้วมือมีบิดแขนเร็นออกก็ออกแรงบิดมากขึ้น
          เร็นที่กัดฟันกรอดด้วยความเจ็บปวดและเจ็บใจ เขาเหลือบสายตาไปเห็นพีโกะที่มองมาทางเขาด้วยสายตาเป็นห่วงที่เห็นเขาโดยลอเรนซ์จัดการซะจนอยู่หมัด 'ฉันทำให้เธอเดือดร้อนไว้ตั้งเยอะ แต่เธอยังอุตส่าห์เป็นห่วงฉันอีกหรือเนี่ย บ้าชัดๆ' เร็นได้แต่คิดในใจ เขาพยายามขัดขืนการจับกุมของลอเรนซ์ แต่ก็ไม่เป็นผล
          "นอกจากจะเป็นภาระของคนอื่นแล้ว ฝีมือของนายยังไม่ถึงขั้นอีกหรอเนี่ย เป็นประธานนักเรียนที่มีข้อบกพร่องเยอะเหลือเกินนะ" ลอเรนซ์พูดยั่วโทสะคนตรงหน้าอย่างจงใจ ก่อนอาจารย์ทาเครุจะให้สัญญาณยุติการแข่งขัน แล้วประกาศฝ่ายผู้ชนะ ซึ่งใครๆก็รู้อยู่แล้วว่าคนที่ชนะในครั้งนี้คือ ประธานนักเรียนปีสอง รุ่นพี่ลอเรนซ์นั่นเอง
          "เอ้า ครูได้บอกไว้แล้วว่า จะมีรางวัลให้คนที่ชนะ" คุณครูหนุ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบขวดน้ำยาสีแดงขวดเล็กๆขึ้นมา ยืนให้ลอเรนซ์ "นี่เป็นน้ำยาเพิ่มพลังกาย ทำให้คนเราสามารถดึงพลังของร่างกายทั้งหมดออกมาใช้ได้อย่างเต็ม100% แต่ตอนใช้ก็ต้องระวังผลข้างเคียงหลังใช้ของมันด้วยล่ะ เพราะถ้าเราใช้ร่างกายเกินพิกัดเกินไป หลังยาหมดฤทธิ์อาการกล้ามเนื้ออักเสบที่ตามมาก็สาหัสมากทีเดียว ยานี่ถึงได้ไม่ค่อยมีใครใช้กันจึงหาซื้อได้ยากพอสมควร"
          หลังจากอาจารย์ทาเครุอธิบายสรรพคุณเสร็จ ลอเรนซ์ก็โยนยาขวดเล็กไปทางเร็น ซึ่งเร็นก็รับไว้ได้อย่างหวุดหวิดพอดี "ฉันให้นายแล้วกัน เพราะสำหรับฉันมันคงไม่จำเป็น จะถือซะว่ามันเป็นของรางวัลที่กล้าขึ้นมาประลองกับฉันก็ได้นะ" ว่าจบลอเรนซ์ก็เดินออกจากสนามหญ้าที่เป็นพื้นที่การเรียนการสอนของปีหนึ่งไป โดยไม่ลืมทำความเคารพอาจารย์ก่อน
          "อ่อ คณะกรรมการนักเรียนปีหนึ่ง อย่าลืมซะล่ะว่าวันนี้มีประชุมกรรมการทุกชั้นปีนะ" ลอเรนซ์ทิ้งท้ายเอาไว้ให้น้องปีหนึ่งทุกคนได้ยินด้วยเสียงเซ็งๆ ก่อนจะเดินจนลับตาไป เมื่อรุ่นพี่ปีสองเดินลับตาออกไป อาจารย์จึงเริ่มสอนบทเรียนแรกแก่เด็กๆปีหนึ่งทุกคน


          หลังจบการเรียนการสอนของวัน พาเอมิที่โดยเรียนตัวไปรับโทษที่ล่วงล้ำเขตหวงห้ามก็รีบวิ่งไปที่ห้องกรรมการนักเรียนชั้นปีสองทันที เพราะหลังจากนั้นเธอยังต้องไปประชุมกรรมการร่วมทุกชั้นปีอีก เมื่อมาถึงหน้าห้องกรรมการนักเรียนชั้นปีสอง หญิงสาวตัวเล็กก็สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเคาะประตูออกไป
         "เข้ามาสิ" เสียงขานรับจากในห้อง ทำให้หญิงสาวเปิดประตูออกไป แล้วก็พบว่าในห้องมีเพียงรุ่นพี่ลอเรนซ์เพียงคนเดียวเท่านั้น
         "พาเอทมิที่ถูกเรียกมารับโทษที่ฝ่าฝืนเข้าไปในเขตหวงห้ามค่ะ" พาเอมิรายงานตัว เรียกสายตาลอเรนซ์ให้เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร
         "เธอเองหรอ ฉันลืมไปเลยนะเนี่ย แล้วอีกสักพักฉันก็ต้องไปประชุมชั้นปีแล้วซะด้วยสิ" ลอเรนซ์เอามือลูบหัวอย่างเซ็งๆ
         "เอ่อ....ถ้าเรื่องนั้น อีกเดี๋ยวหนูก็ต้องไปประชุมเหมือนกันค่ะ เพราะหนูเองก็เป็นคณะกรรมการของปีหนึ่งด้วย" พาเอมิบอก
         "งั้นก็ดีเลย เดี๋ยวเธอยกเอกสารนั้น แล้วตามฉันไปที่ห้องประชุมแล้วกัน" ลอเรนซ์ชี้ไปยังเอกสารกองโตบนโต๊ะที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง แล้วเจ้าตัวก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องคณะกรรมการปีสองไป ปล่อยให้พาเอมิยกเอกสารกองโตเดินตามต้อยๆ

          ณ ห้องประชุมใหญ่
          คณะกรรมการนักเรียนทุกชั้นปีมาร่วมตัวกัน ในห้องประชุมที่มีโต๊ะสี่เหลี่ยมตัวใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลาง แล้วมีเก้าอี้ล้อมรอบด้านละ5ตัวพอดี โดยแต่ละด้านของโต๊ะก็จะเป็นที่นั่งของแต่ละชั้นปี
          พีโกะ จาวิกะ และเกรซ เดินไปนั่งฝั่งที่มีป้ายติดว่า 'ปีหนึ่ง' เมื่อมองไปยังด้านปีสามและปีสี่ก็เห็นว่า มีพี่ๆมานั่งรอพร้อมอยู่แล้ว ส่วนฝั่งปีสองกลับมีเพียง พี่ฮิซึมิและพี่ดีโน่เท่านั้น
         "เอมิยังไม่มาเลย จะมาทันเริ่มประชุมไหมนะ" จาวิกะหันไปทางประตูและพูดอย่างเป็นกังวล
         "เดี๋ยวก็มาเองล่ะ เพราะยังไงพี่ลอเรนซ์ก็ต้องมาประชุมอยู่แล้ว" พี่โกะว่า
         ประตูห้องประชุมเปิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมใบหน้าหงุดหงิดของประธานชั้นปี2 และเด็กสาวผมสีส้มที่ถือเอกสารกองโตเดิมตามมาไม่ห่าง พาเอมิเดินเอาเอกสารไปกองไว้ตรงที่นั่งของลอเรนซ์ ก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งของปีหนึ่งกับเพื่อนๆที่เหลือ
        "แหม ตายยากจัง กำลังพูดถึงเธอพอดี" พีโกะแซว
        "ว่าแต่บทลงโทษเป็นไงบ้างอ่ะ" เกรซถาม
        "ฉันยังไม่โดนลงโทษอะไรเลย ไปถึงก็โดนใช้ให้ยกเอกสารมาให้เฉยๆ" พาเอมิบอก "ว่าแต่ประธานของเราไปไหนซะล่ะ" พาเอมิถามขึ้น เมื่อยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเร็น
        "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน บางทีเขาอาจจะไม่มาก็ได้นะ" พีโกะตอบด้วยน้ำเสียงที่ปนขุ่นมัวเล็กน้อย
        ระหว่างที่สาวๆคุยกันนั้นเอง ประตูก็เปิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับหญิงสาวสองคนที่เหล่าปีหนึ่งคุ้นหน้าเป็นอย่างดี คนแรกคือพี่นามิที่มาขึ้นพูดในวันปฐมนิเทศ ส่วนอีกคนคือจีอุน ที่พวกเธอคิดเสมอว่าเป็นเพื่อนร่วมรุ่นของเธอ ทั้งสองสาวเดินไปนั่งยังเก้าอี้ที่ว่างอีกสองที่ของโต๊ะฝั่งปีสอง
        "อ้าว!! นั่นจีอุนไม่ใช่หรอ ไหนว่าต้องทำกิจกรรมชมรมไง ไหงมาเข้าประชุมคณะกรรมการนี่ด้วยอ่ะ" พาเอมิทักขึ้น
        "เขาไปนั่งขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรอ ว่าจีอุนจริงๆแล้วน่ะอยู่ปีสองไง ฉันตะหงิดๆตั้งแต่ที่จีอุนรู้เยอะแล้ว อยู่ปีหนึ่งแท้ๆแต่รู้เรื่องในโรงเรียนเกือบทุกเรื่องเลย เป็นไปได้ไง" พีโกะวิเคราะห์
        "จริงหรอเนี่ยยย!!" พาเอมิอุทานออกมาก่อนจะมองไปทางจีอุน ซึ่งก็ได้รับคำตอบเพียงรอยยิ้มแห้งจากจีอุน

        "เอาล่ะ จะได้เวลาประชุมแล้วนะ ประธานชั้นปีหนึ่งยังไม่มาอีกหรอ" รุ่นพี่ประธานชั้นปีสี่พูดขึ้น เรียกความสนใจจากทุกคนในห้องประชุม
        "เต๋า เร็นยังไม่มาอีกหรอ หรือว่าจะไม่มากันนะ" จีอุนหันไปซุบซิบกันนามิ
        "นี่ขนาดลอเรนซ์ลงไปจัดการด้วยตนเองแล้วยังไม่ได้ผลอีกหรอเนี่ย ท่าทางจะเกินเยียวยาแล้วละมั้ง" นามิว่า ก่อนประตูห้องประชุมจะเปิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมด้วยร่างของเด็กหนุ่มประธานชั้นปีหนึ่งที่เดินเข้ามา
        "ขอโทษที่มาช้าครับ" ชายหนุ่มพูดพร้อมก้มหัวเป็นเชิงขออภัย ให้กับทุกคนที่อยู่ในห้อง และไปนั่งยังตำแหน่งของประธานชั้นปีหนึ่ง
        "เอาล่ะ ถ้าทุกคนมากันพร้อมก็จะเริ่มประชุมล่ะนะ" หญิงสาวประธานชั้นปีสี่ผู้มีมาดน่าเกรงขามเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นทุกคนมารวมพร้อมกัน
        "เหมือนว่าที่ให้ลอเรนซ์ไปจัดการดัดหลังเร็นจะได้ผลนะ" นามิพูดกับจีอุน
        "นั่นสิ ประธานนี่ไม่ว่าจะทำอะไรก็สำเร็จไปหมด ถ้าขยันทำงานมากกว่านี้ก็ดีสิ" จีอุนว่า ทำเอาลอเรนซ์ที่ได้ยินพอดี หันมาทำสายตาดุใส่
        "ตั้งใจประชุมสิ" ลอเรนซ์ว่า
        "ค่าา ประธาน" จีอุนตอบรับ

         การประชุมดำเนินไปอย่างเชื่องช้า ซึ่งกว่าจะเลิกก็ทำเอาดึกดื่น คณะกรรมการทุกชั้นปีจึงแยกย้ายกันไปนอนทันทีหลังจากประชุมเสร็จ
         "โอย การประชุมวันนี้ก็แค่จะแจกแจงกำหนดการจัดงานต่างของโรงเรียน แล้วก็อธิบายงานของคณะกรรมการนักเรียนให้ปีหนึ่งฟังเองไม่ใช่หรอ ทำไมมันถึงกินเวลาอย่างนี้ล่ะเนี่ย" พาเอมิที่เดินออกมาจากห้องประชุมแล้วบ่นอุบอิบ
         "นั่นสิ ง่วงจะตายอยู่แล้ว" เกรซหาวจนน้ำตาไหล
         "เดี๋ยว ชิทากะ พาเอมิ!!" เสียงตะโกนดังไล่หลังกลุ่มคณะกรรมการนักเรียนปีหนึ่งมา เมื่อทั้ง4หันไปก็พบกับใบหน้าหงุดหงิดของลอเรนซ์ ซึ่งเดินมาทางพวกเธอ
         "ฉันยังไม่ได้พูดเรื่องบทลงโทษที่เข้าไปในเขตหวงห้ามของเธอเลย ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไปเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ เธอต้องบำเพ็ญประโยชน์โดยการให้อาหารสัตว์ที่ใช้เรียนในวิชา'สัตว์ในตำนาน' เข้าใจไหม" ลอเรนซ์เดินมาบอกบทลงโทษเสร็จสรรพ หญิงสาวผมส้มได้แต่พยักหน้าหงึกๆ
         "ดี เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เย็นเป็นต้นไป ให้เธอไปเจอฉันที่คอกเพกาซัสหลังตึกเรียน อย่ามาช้าล่ะ" ว่าจบก็เดินออกไปอีกทาง
         หลังรุ่นพี่เดินคล้อยหลังไป พาเอมิก็ได้แต่โวยวาย "โธ่ ฉันนึกว่าฉันจะไม่โดนลงโทษแล้วนะ นึกว่าหมอนั่นจะลืมไปแล้วซะอีก"
        "น่าๆ ถ้าวันไหนว่างพวกเราจะไปช่วยนะ ฉันเองก็อยากเห็นเพกาซัสใกล้ๆสักครั้งเหมือนกันนะ" จาวิกะปลอบใจ และสาวๆก็พากันเดินไปทางหอ เพื่อพักผ่อนให้พร้อมกับการเรียนในวันรุ่งขึ้น


         เช้าวันรุ่งขึ้น เด็กๆปีหนึ่งทุกคนไปรวมกันที่ลานหน้าโรงเรียน เพื่อเรียนในวิชา 'อัญเชิญสัตว์เวทย์มนต์' อาจารย์โชเซเดินมายืนด้านหน้านักเรียนทุกคน ก่อนจะทักทายนักเรียนทุกคนอย่างร่าเริง
         "สวัสดีนักเรียนทุกคน วันนี้ผนรับหน้าที่สอนแทนอาจารย์มาเชลที่ลาหยุดนะครับ และเนื่องจากผมไม่ใช่อาจารย์ประจำวิชา ผมจึงเชิญรุ่นพี่คนหนึ่งมาร่วมสอนกับผมด้วย เชิญคุณนามิด้านหน้าเลยนะครับ" รุ่นพี่นามิเดินมายืนข้างๆกับอาจารย์พร้อมกันพูดเป็นเชิงทักทายสั้นๆว่า "ทุกคนคงรู้จักพี่หมดแล้ว วันนี่พี่ได้รับเชิญมาร่วมสอนวิชาอัญเชิญสัตว์เวทย์ร่วมกับอาจารย์โชเซนะคะ ฝากตัวด้วยค่ะ"
         "เอาล่ะครับ งั้นมาเริ่มเรียนกันเลยนะ ก่อนอื่นทุกคนต้องเข้าใจก่อนว่า สัตว์เวทย์ ไม่ใช่สัตว์ในตำนานนะ เป็นคนละวิชากัน สัตว์ในตำนานนั้นเป็นสัตว์ตามความเชื่อที่มีตัวตนอยู่จริงๆไม่อิงพลังเวทย์ อย่างพวกมังกร กริฟฟอน เพกาซัส เป็นต้น ซึ่งวิชาสัตว์ในตำนานพวกเธอคงได้เรียนเร็วๆนี้ ส่วนสัตว์เวทย์ เป็นจิตวิญญาณที่เกิดจากเวทย์มนต์ของเราที่จะปรากฎให้เห็นในรูปสัตว์หรือภูตต่างๆตามเจตจำนงของเรานะครับ ซึ่งสัตว์เวทย์จะมีความแข็งแกร่งตามพลังเวทย์ที่เราใช้อัญเชิญออกมา เช่น ถ้าให้พลังงานมากก็จะมีความแข็งแกร่งมาก เดี๋ยวผมจะให้คุณนามิเป็นคนสาธิตให้ดูนะครับ คุณนามิครับ อัญเชิญสัตว์เวทย์ชั้นกลางให้หน่อยนะครับ" อาจารย์โชเซอธิบายยืดยาว ก่อนจะหันมาพูดรุ่นพี่นามิในท้ายประโยค
         "ค่ะ อาจารย์" นามิตอบรับ ก่อนจะร่ายเวทย์อัญเชิญออกมา "จงออกมา ผู้รับใช้แห่งเรา" หลังอัญเชิญจบ เวทย์น้ำที่ถูกปล่อยออกมาก็รวมกันจนเกิดเป็นร่างของปลาสีฟ้าโปร่งใส ตัวยาวเพียง20ซม.ที่แหวกว่ายไปในอากาศรอบตัวของรุ่นพี่สาวผมสีน้ำตาลแดง
         "นั่นมันมัจฉาสวรรค์ตัวนั้นไม่ใช่หรอ" หนึ่งในนักเรียนชั้นปีหนึ่งทักขึ้น
         "ใช่แล้วจ่ะ" นามิตอบพร้อมกับส่งยิ้มไปทางรุ่นน้อง
         "เอาละครับ คราวนี้ผมจะสาธิตการอัญเชิญสัตว์เวทย์ชั้นสูง ที่ต้องใช้ปริมาณพลังเวทย์มากๆให้ดูนะครับ" อาจารย์โชเซเอ่ย แล้วหันไปส่งสัญญาณให้นามิที่ยืนอยู่ข้างๆเดินหลบออกไปห่างๆ ซึ่งรุ่นพี่สาวปีสองก็เดินออกมาอย่างเชื่อฟัง
         "จงออกมา ทาสรับใช้แห้งข้า" อาจารย์โชเซเอ่ยคาถาอัญเชิญออกมาด้วยเสียงที่ฟังดูน่าเกรงขาม พลังเวทย์สีดำปริมาณมากถูกปล่อยออกจากตัวของอาจารย์ แล้วก็ค่อยๆปรากฎร่างของอสูรกายหน้าตาน่ากลัวที่มีเขี้ยวและกรงเล็บแหลมคม มันร้องคำรามอย่างดุร้ายใสนักเรียนปีหนึ่ง คนนักเรียนบางคนถึงกับเข่าอ่อน บ้างถึงกับร้องไห้อย่างหวาดกลัว อสูรกายตัวนั้นทำท่าจะโจมตีใส่คนนักเรียนตรงหน้า ก่อนเสียงกระตุกโซ่อย่างแรงจะดังขึ้น อาจารย์โชเซกระตุกโซสีดำที่คล้องคอของเจ้าอสูรกายตัวนั้นอย่างแรง จนมันร้องคำรามอย่างเจ็บปวด ก่อนมันจะหมอบลงตรงหน้าเขาอย่างว่าง่าย
         "เอาล่ะครับ นี่ก็เป็นตัวอย่างสัตว์เวทย์ของผมกับคุณนามินะครับ ทุกคนสามารถอัญเชิญสัตว์เวทย์ได้ทุกระดับอยู่ที่พลังเวทย์ที่เราใช้ในการอัญเชิญแต่ละครั้งนะครับ อย่างคุณนามิที่ยืนอยู่ข้างๆผมก็เป็นผู้ใช้สัตว์เวทย์ในการต่อสู้ซึ่งเธอเองก็สามารถอัญเชิญสัตว์เวทย์ชั้นสูงนี่ได้เหมือนกันครับ ข้อควรระวังในการอัญเชิญคือ ยิ่งเป็นสัตว์ที่ใช้พลังเวทย์สูงเท่าไหร่ยิ่งมีความก้าวร้าวมากเท่านั้น เราต้องควบคุมมันให้ได้ ถ้าไม่ได้ให้หยุดปล่อยพลังเวทย์ให้สัตว์อัญเชิญซะนะครับ อย่างนี้" ฉับพลันพลังเวทย์สีดำที่อยู่รอบตัวอาจารย์และสัตว์อัญเชิญก็ค่อยหายไป อสูรกายที่ถูกอัญเชิญมาจึงหายไปด้วย
         "เริ่มเรียนกันดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะให้ทุกคนลองอัญเชิญสัตว์เวทย์ของตัวเองดูนะครับ ให้อัญเชิญแต่สัตว์เวทย์ชั้นต่ำถึงชั้นกลางพอนะครับ ปล่อยพลังเวทย์ในการอัญเชิญไม่ต้องเยอะ แล้วก็ร่ายคาถา 'จงออกมา ผู้รับใช้แห่งข้า' หรือ 'จงออกมา ผู้พิทักษ์แห่งข้า' อะไรๆประมาณๆนี้นะครับ ลองทำดูนะครับ" อาจารย์หนุ่มผมสีเงินพูดอย่างยิ้มแย้ม ก่อนนักเรียนชั้นปีหนึ่งทุกคน จะเริ่มปล่อยพลังเวทย์ออกมากันคนละนิด แล้วเอ่ยคาถาออกมา.............

----------------------------------------------------------------------------

By Tsuji Nami

ตอนนี้เขียนเยอะมากกก รู้สึกสรรพนามมั่วมาก ถ้ามันแปลกก็ขอโทษนะ เร็นตอนนี้ดูไม่สมเป็นเร็นเลยอ่ะ ปกตอเร็นน่าจะเก่งเนอะ ฮาาา คล้ายปมเรื่องเวลาให้แล้ว ต่อแก้ปมอื่นกันต่อเอาเองนะจ๊ะ ยังเหลือเรื่องชมรมอีกนา สำหรับตอนนี้พอแค่นี้
 ป.ล. พิมพ์ผิดขออภัย