[Fiction My Gang] Wizardly School

ลำดับตอนที่ #6 : ลูกแก้วนักทำนาย

คาบแรกของวันเรียนวันที่สองของปีหนึ่งไม่น่าเบื่ออย่างที่คิดเห็นได้จากความตั้งอกตั้งใจของนักเรียนเวทย์ฝึกหัดที่กำลังจดจ่อไปยังหม้อต้มใบใหญ่หน้าชั้นเรียน ข้างๆ หม้อใบนั้นคืออาจารย์ประจำวิชาศาสตร์แห่งการปรุงยาและพืชสมุนไพรเบื้องต้น ร่างสูงโปร่งที่ดูจะผอมไปเสียหน่อยในชุดอาจารย์สีดำขลิบทองเดินหยิบจับสมุนไพรชนิดต่างๆ โยนลงไปในหม้อใบนั้น พร้อมกับบังคับไม้พายให้คนไปด้วยอย่างร่าเริงเกินเหตุ เส้นผมสีเงินยวงยาวเกือบถึงพื้นถูกรวบไว้ลวกๆ แต่เส้นผมด้านหน้าก็ยังคงปิดบังใบหน้าของเจ้าของไปกว่าครึ่ง ทำให้ดูลึกลับผิดกับท่าทางที่เจ้าตัวแสดงออกมาอย่างประหลาด

ถึงกระนั้นเอง การเรียนการสอนก็เป็นไปอย่างผ่อนคลาย โดยนักเรียนแต่ละคนจะมีหม้อใบเล็กๆ คนละใบ พร้อมหนังสือปรุงยาเล่มหนาวางอยู่ตรงหน้าให้ได้ทดลองปฏิบัติจริง บ้างก็ทำได้บ้าง บ้างก็มีผิดพลาดจนเกิดเสียงหัวเราะบ้าง ทำให้นักเรียนรู้สึกสนุกไปด้วยจนเกิดคำถามขึ้นมาว่า

"เขาใช่อาจารย์ที่ขึ้นมาตวาดให้เงียบในงานประลองจริงอ่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลย" พาเอมิพึมพำให้ได้ยินกันเพียงในกลุ่ม เรียกความสนใจจากเกรส พีโกะ จาวิกะ และจีอุน
"ก็ใช่น่ะสิ ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน" เกรสว่า
"อาจารย์เขาคงไม่มีฝาแฝดอะไรแบบนั้นหรอกใช่มั้ย" จาวิกะออกความเห็น
"ไม่มีหรอก อาจารย์โชเซน่ะมีคนเดียวทั้งโรงเรียนนี่ล่ะ" จีอุนบอก ทำให้ทุกคนหันไปมองอย่างฉงน
"นี่ก็รูมเมทพี่ปีสองบอกมาเหมือนกันเหรอ" พีโกะถามอย่างจับผิด
"เอ่อ อ่อก็ใช่น่ะสิ พี่คนนี้เขารู้เยอะรู้จริงเลยแหละ แหะๆ" จีอุนตอบ พลางหัวเราะกลบเกลื่อน
"อะแฮ่ม~ สาวๆ ตรงมุมนั้นช่วยเงียบเสียงนินทาด้วยครับ โชเซได้ยินน้า แล้วก็คุณเกรส หม้อของคุณเปลี่ยนสีแล้วนะครับ เติมหญ้าหนวดปลาหมึกลงไปตอนนี้ก่อนที่มันจะระเบิดดีกว่าน้า คุณพีโกะก็ด้วย อย่าเร่งไฟให้มากนักนะครับ คุณจาวิกะกับคุณพาเอมิอย่าหยุดคนหม้อกันสิครับ"
"ค่าาา" สี่เสียงตอบพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย พร้อมเสียงหัวเราะคิกคักเล็กน้อยจากจีอุนที่ไม่โดนว่าอยู่คนเดียว

และแล้วเวลาก็ดำเนินมาถึงช่วงท้ายคาบ อีกเพียงครึ่งชั่วโมงก็จะเป็นช่วงเวลาพักกลางวันที่ทุกคนรอคอย ขณะนี้หม้อต้มต่างๆ ได้ถูกเก็บไปแล้วด้วยพลังเวทย์ของอาจารย์เพียงหนึ่งเดียวในห้อง
"เอาล่ะทุกคน โชเซรู้นะว่าอยากไปพักกันแล้ว แต่เวลาของเรายังไม่หมด มาหาอะไรเล่นกันสนุกๆ ดีกว่า" ชายหนุ่มผมเงินวาดมือขึ้นกลางอากาศก่อนจะตวัดรวบสิ่งหนึ่งออกมาจากความว่างเปล่าตรงหน้า โชเซยกสิ่งของทรงกลมที่มีขนาดใหญ่กว่ามือของเขาเล็กน้อยขึ้นให้ทุกคนในห้องได้เห็น
"เนื่องจากนี่เป็นคาบแรกของเรา โชเซเลยมีของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มามอบให้กับผู้โชคดีในวันนี้ อย่าเพิ่งคิดว่าเจ้าสิ่งนี้คือ ลูกแก้วธรรมดาเชียวนะหนูๆ ที่จริงแล้วมันคือ ลูกแก้วนักทำนายของชนเผ่ายิปซีทางตะวันออก"
สิ้นเสียงของเจ้าของลูกแก้ววิเศษก็เกิดเสียงฮือฮาจากนักเรียนทั้งห้อง 
"แล้วมันทำอะไรได้บ้างคะอาจารย์" นักเรียนหญิงคนหนึ่งถามขึ้น
"เป็นคำถามที่ดีนะ" โชเซยกยิ้มน้อยๆ อย่างมีเลศนัย ก่อนจะยกมืออีกข้างที่ยังว่างอยู่ขึ้นเหนือลูกแก้วนั้น แล้วจึงทำปากขมุบขมิบเหมือนท่องคาถาอะไรซักอย่าง ทั้งห้องเงียบเสียงลงมองไปยังเขาอย่างใคร่รู้ เวลาผ่านไปซักพักเจ้าลูกแก้วนั้นก็พลันเรืองแสงวาบขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะปรากฏเป็นภาพอะไรซักอย่างขึ้นมา
"มันเป็นภาพอะไรหรือครับอาจารย์" นักเรียนชายอีกคนถามอย่างสงสัย
"ก็แค่ภาพในอนาคตของผมเท่านั้นล่ะ ฮะฮะฮะ" โชเซที่ตอบคำถามไม่เคลียร์กำลังหัวเราะกับตัวเองอย่างนึกสนุก โดยที่ทั้งห้องได้แต่มึนงงกับท่าทีของเขา โชเซที่พยายามกลั้นขำอย่างสุดความสามารถพูดต่อเมื่อเห็นว่าใกล้หมดเวลาเรียนเต็มที "เอาเป็นว่า เจ้าลูกแก้วนี่จะเลือกเจ้านายใหม่ของมันเอง ขอให้ทุกคนโชคดี" 
พอพูดจบชายหนุ่มก็โยนลูกแก้วในมือขึ้นก่อนที่มันจะลอยออกไปตรงหน้าทางนู้นทีทางนี้ทีอย่างชั่งใจ
"มาทางนี้สิเจ้าลูกแก้ว มาเลยๆๆ ฉันอยู่ทางนี้" เกรสพึมพำอยู่คนเดียว โดยที่เธอสนใจมันตั้งแต่อาจารย์นำออกมาโชว์ตั้งแต่แรกแล้ว ทั้งยังจ้องไม่วางตาจนเพื่อนๆ ได้แต่มองอย่างเอาใจช่วยให้ได้มันมาครอบครอง
"อยากได้ขนาดนั้นก็กระโดดไปตะครุบมันเลยสิ มันมานู้นแล้ว" พาเอมิบอกอย่างขำๆ
"บ้าเหรอแก ไปโดดตะครุบมันตอนนี้ได้หนีกระเจิงหมด" เกรสว่า ก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะออกมา ก่อนจะต้องเงียบกริบเมื่อเจ้าลูกแก้วลอยมาหยุดตรงหน้าเกรส
"เอาจริงดิ" จาวิกะพึมพำออกมาอย่างไม่อยากเชื่อว่าลูกแก้วจะเลือกเกรสจริงๆ ทั้งที่นักเรียนในห้องมีเป็นร้อยคน
"ยินดีด้วยนะคุณเกรส คุณคือผู้โชคดีของผมในวันนี้ ฝากดูแลมันแทนผมด้วยน้า จบคาบเรียนของวันนี้แต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณครับทุกท่าน" อาจารย์หนุ่มบอกอย่างยินดี ก่อนจะหายวับไปกับอากาศเบื้องหน้า ทำให้เกรสที่ยังคงงุนงงอยู่ต้องเอือมมือไปรับลูกแก้วนั้นมา ก่อนจะชูมันขึ้นพลางกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ เพื่อนในห้องก็เดินมาแสดงความยินดีบ้าง แสดงความอิจฉากับเธอบ้าง แล้วจึงทยอยกันออกไป
"สุดยอดไปเลยนะเกรส ยินดีด้วย" จีอุนบอก
"ฉันสงสารเจ้าลูกแก้วนี่จังเลย" พีโกะว่าอย่างติดตลก
"งั้นเราไปหาอะไรกินกันมั้ย ฉันเริ่มหิวแล้วล่ะ" จาวิกะเอ่ยชวน
"อย่าเพิ่งสิ ไหนๆ ก็ได้มันมาแล้วขอลองหน่อยเหอะ" เกรสขัด ก่อนจะวางลูกแก้วลงบนโต๊ะ
"ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นยังไง ลองเลยๆ" พาเอมิสนับสนุน ทำให้เกรสเริ่มท่องคาถาที่เจ้าตัวเคยศึกษามาบ้างเกี่ยวกับศาสตร์แห่งการทำนายซึ่งเป็นสิ่งที่เธอชอบโดยส่วนตัวอยู่แล้ว สักพักภาพก็ปรากฏขึ้นเป็นภาพขุ่นมัวของชายหนุ่มคนหนึ่ง
"ใครน่ะ" พีโกะถามอย่างสงสัย
"เนื้อคู่ฉันเอง โฮะโฮะโฮะ ไหนขอดูชัดๆ หน่อยสิ" เกรสตอบ พลางขมุบขมิบคาถาให้ซูมเข้าไปมากขึ้น เพื่อนๆ ที่เหลือต่างมุงดูด้วยความอยากรู้เช่นกัน แต่ภาพก็ไม่ได้เด่นชัดมากขึ้นเท่าไรนัก
"ก็ยังไม่ชัดอยู่ดี นอกจากที่ว่าผมสีน้ำตาลเข้มแล้วก็ดูไม่ออกอยู่ดีว่าเป็นใคร" จาวิกะบอก
"แต่ฉันรู้สึกคุ้นๆ อยู่นะผู้ชายคนนี้" จีอุนพูดขึ้น ทำให้ทุกคนหันขวับไปหาอย่างสนใจ
"ใคร เธอรู้จักหรอจีอุน บอกฉันมาเถอะ เนื้อคู่ฉันเป็นใคร" เกรสถามอย่างกระตือรือร้น ทำให้จีอุนเริ่มรู้สึกว่าตกที่นั่งลำบากเสียแล้ว ทั้งๆ ที่เธอก็ไม่ได้แน่ใจร้อยเปอร์เซนต์หรอกนะ
"เอ่อ.. ถ้าฉันเดาไม่ผิด อาจจะเป็.." ยังไม่ทันได้พูดจบ เสียงเอ่ยทักของผู้มาใหม่ก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
"ขอโทษที่มารบกวนนะครับ น้องคนนั้นใช่น้องชิสึกาสะ พีโกะที่เป็นรองประธานปีหนึ่งหรือเปล่าครับ" ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของผมสีทองและท่าทางใจดีเอ่ยถามไปทางพีโกะ ทำให้หญิงสาวร่างเล็กตอบรับอย่างสงสัยว่าคนตรงหน้ามีธุระอะไรกับตน เมื่อพีโกะตอบแล้วเขาจึงพูดต่อ "คือพี่มาจากคณะกรรมการนักเรียนปีสอง ชื่อดีโน่ะนะครับ พี่ขอรายชื่อคณะกรรมการปีหนึ่งและเอกสารทั้งหมดที่พี่ฮิสึมิได้ให้น้องไปด้วยครับ ไม่ทราบว่าน้องจัดการเสร็จเรียบร้อยหรือยังครับ"
"เอ่อ..จะว่าเสร็จมั้ย ก็ใกล้เสร็จแล้วล่ะค่ะ เหลือแต่รายชื่อตำแหน่งเลขากับคณะกรรมการพิเศษที่ยังหาไม่ได้น่ะค่ะ" พีโกะตอบ
"งั้นก็เอาเป็นเพื่อนๆ น้องมั้ยล่ะครับ คนสนิทกันจะได้ทำงานสะดวกหน่อย" ดีโน่เสนอ ทำให้พีโกะมองไปยังเพื่อนๆ ที่ชายหนุ่มว่า แต่ละคนส่ายหัวปฏิเสธกันยกใหญ่อย่างไม่อยากหาภาระเพิ่มให้กับตัวเอง
"งั้นเอาอย่างที่พี่ว่าก็ได้ค่ะ" แต่พีโกะมีหรือจะสนใจ ราวกับว่าตัวเองโดนผลักภาระมาให้ เพื่อนๆ ก็ต้องโดนไปด้วยตามระเบียบ 
"ไม่เอานะ ฉันไม่อยากทำ" พาเอมิรีบเอ่ยค้าน โดยมีจาวิกะและเกรสสนับสนุน
"เราว่ามันก็เป็นโอกาสที่ดีนะที่จะได้ลองทำงานพวกนี้ดู พวกเธออาจจะชอบก็ได้" จีอุนบอก 
"จีอุนจะเป็นใช่มั้ย ฉันจะได้ใส่ชื่อลงไป" พีโกะถาม
"เอ่อ.. พอดีเราไม่ค่อยว่างน่ะ คงทำด้วยไม่ได้หรอก เราว่าให้พาเอมิ เกรสและก็จาวิกะทำดีกว่านะ"
"โหยย ทำไมโยนมาให้พวกเราล่ะจีอุน แล้วทำไมถึงไม่ค่อยว่าง พวกเราก็มีเวลาพักพอๆ กันนะ" เกรสว่าอย่างสงสัย
"คือ เอ่อ พอดีเราต้องไปช่วยมิสไลบรารี่ที่หอสมุดกลางจัดหนังสือตอนเย็นน่ะ งานยุ่งมากๆ เลย ขอโทษทีนะ" จีอุนบอกอย่างมีพิรุธ
"งั้นหรอ เราก็อยากไปช่วยด้วยจัง อยากไปหอสมุดกลางของที่นี่มานานล่ะ" จาวิกะบอก
"หยุดเลยพวกเธอ จีอุนไม่ว่าง งั้นสามคนที่เหลือต้องมาเป็นคณะกรรมการกับฉัน ตกลงมั้ย" พีโกะเอ่ยแกมบังคับ
"ไม่ตกลง" สามเสียงเอ่ยออกมาอย่างพร้อมเพรียง

ในที่สุดการหารายชื่อคณะกรรมการที่เหลือของปีหนึ่งก็สิ้นสุดลง โดยมีจาวิกะเป็นเลขานุการและเกรสกับพาเอมิเป็นคณะกรรมการพิเศษ 
"โหยยย เวลาว่างของฉันต้องหายไปหมดแน่ถ้ามาเป็นกรรมการอะไรนี่ ไม่เอาอ่ะ" เสียงงอแงแกมบ่นดังขึ้นตลอดทางที่เดินไปห้องอาหาร พาเอมิบ่นกระปอดกระแปดอย่างขัดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อเพื่อนขอร้องจนในที่สุดก็ต้องยอมแต่โดยดี
"เอาน่า ทำๆ ไปไม่ต้องคิดมากหรอก มานี่มา เดี๋ยวฉันดูเนื้อคู่แกให้ คิคิ" เกรสบอกอย่างนึกสนุก
"เอาจริงดิ ดูๆ รีบๆ เลยแม่หมอ" พาเอมิที่เมื่อซักครู่ยังอารมณ์เสียอยู่ดีๆ ก็กลับมาร่าเริงอีกครั้ง
"รอแปปนึงสิ โอมม.." เกรสท่องคาถาอย่างชำนิชำนาญ ก่อนภาพจะปรากฏขึ้น 
"ไม่ชัดเลยอ่ะ ขอชัดกว่านี้ ซูมอีกหน่อยได้ป่ะ" พาเอมิบอก พร้อมกับจ้องไปในลูกแก้วอย่างหวังจะให้มันชัดขึ้น เพราะในตอนนี้เธอไม่เห็นอะไรเลย นอกเสียจากรู้ว่าเขาเป็นผู้ชาย
"ได้แค่นี้แหละ จะเอาชัดขนาดไหน" 
"จะเอาหน้าอ่ะ ซูมอีกๆ"
"นี่ๆ ดูตรงนี้สิขอบเสื้อตรงนี้มันเด็กโรงเรียนเราป่ะ" พีโกะบอก เมื่อสังเกตเห็นว่าเป็นชุดเครื่องแบบโรงเรียนที่คล้ายกับที่พวกเธอใส่อยู่ เพียงแต่เป็นของนักเรียนชายเท่านั้น
"จริงด้วย แล้วปลอกแขนตรงนี้น่ะ มันไม่ใช่ประธานนักเรียนหรอกเหรอ" จีอุนเสริม ก่อนที่ภาพจะเลือนหายไป
"ไม่แน่นะอาจจะเป็นประธานนิสัยเสียของชั้นปีเราก็ได้" จาวิกะออกความเห็น ก่อนทุกคนจะหันขวับมามอง แต่พาเอมิและพีโกะดูจะไหวกว่าคนอื่นเป็นพิเศษ
"ไม่จริงน่า หมอนั่นเนี่ยนะ อึ๋ยย ถึงจะหน้าตาดีก็เถอะ แต่ดูคุยด้วยยากยังไงไม่รู้ ใช่มั้ยพีโกะ" พาเอมิบอก ก่อนจะหาแรงสนับสนุน
"คนอย่างหมอนั่นน่ะนะอยู่ให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้เป็นดีเลยล่ะ.. แต่ก็ดีใจด้วยนะเอมิ" พีโกะบอก พร้อมกับเอ่ยล้อเลียน
"ไม่จริงอ่ะ ฉันว่ามันต้องไม่ใช่แน่ๆ อาจจะเป็นรุ่นพี่หรือไม่ก็เด็กปีหน้าก็ได้ เกรสขอยืมดูอีกครั้งได้เปล่า คราวนี้ขอชัดๆ เลย" พาเอมิเอ่ย พลางทำท่าจะเอื้อมมือไปคว้าลูกแก้วนั้นมา
"เฮ้ยๆ ไม่ได้มันดูได้ครั้งละสามวันต่อคนเท่านั้น ฉันเคยอ่านหนังสือการทำนายเขาบอกมา เธอต้องรอไปอีกสามวันนะเอมิถึงจะดูใหม่ได้" เกรสขัด พร้อมกับยกลูกแก้วหนี
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ดูได้สิ เดี๋ยวฉันดูเอง ขอหน่อย" พาเอมิบอกอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ทำให้เกิดศึกชิงลูกแก้วขนาดย่อมขึ้น
"เดี๋ยวสิพวกเธอ แย่งกันอย่างนั้นเดี๋ยวมันก็ได้ตกลงไปข้างล่างหรอก" จาวิกะเอ่ยเตือนไม่ทันจบ 
"หวาา" สิ้นเสียงร้องของพาเอมิ เจ้าลูกแก้วเจ้าปัญหาก็ได้เลื่อนหลุดไปจากมือของเกรสจริงๆ โดยทางที่พวกเธอเดินอยู่นี้เป็นทางเชื่อมตึกที่มีสายน้ำขนาดกลางไหลผ่านอยู่ด้านล่าง ทำให้ลูกแก้วหล่นลงไปในน้ำดังจ่อมอย่างไม่ต้องสงสัย
"เพราะเธอเลยเอมิ ไม่เห็นต้องมาแย่งฉันเลย ดูสิ โถ่ ลูกแก้วของฉัน" เกรสว่าอย่างอยากจะร้องไห้
"ขอโทษนะ ฉันไม่คิดว่ามันจะหล่นลงไปอ่ะ เดี๋ยวฉันลงไปเก็บให้ล่ะกัน" พาเอมิบอกก่อนจะกระโดดผลุบลงไป โดยไม่ทันฟังเสียงร้องเตือนของจีอุน ร่างเล็กใช้พลังลมต้านให้ค่อยๆ ทรงตัวอยู่กลางอากาศ แล้วจึงลดระดับลงยังพื้นดินข้างแม่น้ำ หญิงสาวควบคุมอากาศเหนือผิวน้ำให้ค้นหาตำแหน่งของลูกแก้ว ก่อนจะพบว่ามันตกอยู่ไม่ลึกมากเท่าไหร่นัก พาเอมิเริ่มคิดหาหนทางที่จะนำลูกแก้วลูกนั้นขึ้นมาจากน้ำ
"เอาไงดีล่ะ จะดำลงไปก็ใช่เรื่อง.. งั้นถ้าเป็นฟองอากาศล่ะ" ร่างเล็กพึมพำกับตนเอง ก่อนจะตัดสินใจควบคุมฟองอากาศใต้ผิวน้ำให้โอบล้อมลูกแก้วจนแน่ใจแล้วว่ามันอยู่ในอาณาเขตที่เธอสร้างขึ้นเรียบร้อยแล้ว แล้วจึงยกมันขึ้นจนโผล่พ้นน้ำ พาเอมิเอื้อมมือไปรับลูกแก้ว ก่อนฟองอากาศจะแตกโพละออกเป็นฟองสบู่ลูกเล็กๆ ลอยไปในอากาศเบื้องบน
"สำเร็จ" หญิงสาวบอก พร้อมกับชูสิ่งที่อยู่ในมือขึ้นไปให้เพื่อนสาวข้างบนรับทราบ
ทันใดนั้น ร่างบางที่เตรียมกลับขึ้นไปด้านบนก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างใต้ผิวน้ำ ก่อนจะเบิกตากว้าง เมื่อผิวน้ำกระเพื่อมออกปรากฏเป็นสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ที่กำลังจ้องตรงมาอย่างที่เธออย่างพิโรธ
"งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ" พาเอมิบอกตัวเอง พลางคุมสติไม่ให้แตกตื่นไปมากกว่านี้ แต่ยังไม่ทันจะได้หาทางหนีทีไล่ เจ้าสัตว์ร้ายตัวใหญ่ก็ใช้หางของตนฟาดลงมายังที่ๆ หญิงสาวยืนอยู่ โชคยังดีที่คนตัวเล็กไวพอเลยสามารถหลบการโจมตีนั้นได้อย่างหวุดหวิด เสียงกรีดร้องโหวกเหวกโวยวายดังมาจากด้านบนทางเชื่อมตึกที่ทำให้พาเอมิใจชื่นว่าอีกไม่นานเพื่อนของเธอต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อช่วยเธอแน่ๆ (ไม่ก็แค่ร้องเฉยๆ น่ะนะ)
"หวาา" เป็นอีกครั้งที่ลูกแก้วเจ้าปัญหาเลื่อนหลุดมือไป ทำให้พาเอมิพยายามไล่ตามมัน ก่อนจะตระหนักได้ว่ามันคือลูกแก้วเจ้าปัญหาจริงๆ เมื่อมันเล่นวิ่งเข้าไปหาศัตรูคู่อาฆาตของเธอซะอย่างนั้น ร่างบางพยายามกางอาณาเขตสกัดกั้นการโจมตีของเจ้างูยักษ์อย่างเต็มที่ ก่อนจะเริ่มรู้สึกว่าต้านไม่ไหวและเกราะพลังเริ่มร้าวมากขึ้นจนแทบจะปริแตกออก
ขณะที่ร่างบางเริ่มถอดใจว่าไม่รอดแน่แล้ว จู่ๆ ก็มีสายพลังสีทองจำนวนมากจากด้านบนมาช่วยพยุงเกราะกำบังที่แตกร้าวนั้นให้สมานเข้าหากันเช่นเดิม อีกทั้งสายพลังนั้นยังหมุนวนไปรอบๆ ตัวของงูยักษ์ที่กำลังกระสับกระส่าย ก่อนที่พาเอมิจะได้ยินเสียงท่องคาถาบางอย่างที่ทำให้ศัตรูของเธอลดพลังโจมตีของมันลง แล้วค่อยๆ หายกลับไปยังแม่น้ำตามเดิม เพียงชั่วพริบตาเดียวทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน สร้างความตกตะลึงให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก

เวลาต่อมาไม่นานนักก็มีใครคนหนึ่งค่อยๆ ทิ้งตัวลงมาจากด้านบน ชายหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีทองซอยประบ่าและนัยน์ตาสีอเมธิสต์ที่ฉายแววอารมณ์เสียสาวเท้าเข้ามาหาหญิงสาวที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกกับเหตุการณ์อันรวดเร็วที่ผ่านมาสดๆ ร้อนๆ ร่างสูงในชุดนักเรียนชายของโรงเรียนเวทย์ที่ไม่ค่อยจะเรียบร้อยนักตะหวัดมือทำลายสายพลังของร่างเล็กตรงหน้า รวมทั้งของตนเองให้สลายหายไปกับอากาศ ก่อนจะหรี่ตามองเธออย่างหงุดหงิด

"ไม่รู้หรือไงว่าพื้นที่ที่เธอยืนอยู่ตอนนี้เป็นเขตหวงห้าม!" ชายหนุ่มตะคอก

"เอ่อ..ไม่ทราบค่ะ พอดีฉันทำของตกก็เลยลงมาเก็บเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้" พาเอมิตอบอย่างสำนึกผิด ทั้งๆ ที่อยากจะสวนกลับไปว่าถ้าเธอรู้ก็คงไม่ลงมาหรอกน่ะ

"งั้นก็จำเอาไว้! แล้วอย่าลงมาเดินเล่นแถวนี้อีกเด็ดขาด พื้นที่นี้อยู่ในอาณาเขตความรับผิดชอบของฉัน อย่ามาสร้างเรื่องให้ฉันปวดหัวมากขึ้นไปอีก เข้าใจมั้ย!"

"ขะ..เข้าใจค่ะ!" ร่างบางตอบตะกุกตะกัก ตกใจที่จู่ๆ ก็โดนตวาด

"เข้าใจแล้วก็ต้องทำให้ได้ด้วยล่ะ ไม่ใช่รับปากส่งๆ"

"คะ..ค่ะ"

"ไปรับโทษของเธอที่ห้องคณะกรรมการนักเรียนปีสองหลังเลิกเรียนวันนี้ ถ้าเย็นวันนี้ฉันไม่เห็นหน้าเธอที่นั่นคงไม่ต้องบอกนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น เข้าใจใช่มั้ย"

"ค่ะ เข้าใจค่ะ" พาเอมิตอบอย่างหนักแน่น ก้มหน้าไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า ทั้งที่น้ำตาเริ่มซึมชื้นขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

"เข้าใจแล้วก็ดี" ชายหนุ่มว่า พลางถอยห่างออกมา เขากระโดดทีเดียวก็กลับขึ้นไปอยู่ข้างบนเสียแล้ว แต่ก่อนที่จะเดินจากไป ร่างสูงก็เหลือบตากลับไปมองหญิงสาวตัวเล็กที่ยังคงอยู่ข้างล่างไม่ตามขึ้นมา ไหล่ของร่างบางสั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่ แม้จะมองจากด้านบนก็รู้ได้ว่าเธอคงกำลังร้องไห้อยู่เป็นแน่ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ส่งพลังลมหอบร่างของพาเอมิและลูกแก้วต้นตอปัญหาขึ้นมาจากด้านล่าง แล้วจึงสาวเท้าเดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจ

"มันเป็นใคร! มีสิทธิ์อะไรมาตวาดฉัน ฮึ้ยย โมโห" พาเอมิที่เมื่อซักครู่ยังสะอื้นร้องไห้ไม่เป็นภาษา จนเพื่อนๆ ต้องปลอบกันยกใหญ่ จิ้มอาหารตรงหน้าอย่างเคียดแค้นราวกับเป็นคนละคน

"เอาเหอะน่า แกก็ผิดเองที่ลงไปที่ที่เขาไม่ให้ลง ไปรับโทษซะแล้วก็หายกัน" พีโกะบอกอย่างเหนื่อยหน่ายใจที่แค่วันเรียนวันที่สองก็เกิดเรื่องน่าปวดหัวขึ้นเสียแล้ว

"เป็นเพราะไอ้ลูกแก้วนั่น ฉันจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับมันอีกเลย สาบานได้" พาเอมิว่า

"อ้าวๆ มาว่าลูกแก้วของฉันทำไม เพราะแกนั้นแหละมาแย่งฉัน มันเลยหล่นลงไป ไม่ใช่ความผิดของมันซะหน่อยนะ" เกรสพูดแก้ต่าง พร้อมกับเก็บลูกแก้วที่ได้คืนมาเข้ากระเป๋า ก่อนจะตักอาหารเที่ยงเข้าปากต่อ

"เออๆ ฉันผิดเอง ผิดทุกอย่างเลย แต่หมอนั่นเป็นใครกัน วางมาดซะใหญ่โตคับฟ้า น่าหมั่นไส้ชะมัด"

"ถ้าเธออย่างรู้ เขาเป็นประธานชั้นปีสอง ชื่อ ลอเรนซ์ ดอร์น น่ะ" จีอุนบอก พลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

"ถึงว่าสิ เพราะเป็นประธานนี่เอง แต่จะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ ทำไมพวกแกไม่ลงไปช่วยฉันล่ะ ปล่อยให้หมอนั่นมาทำไม" พาเอมิถามอย่างโอดครวญ

"ลงไปได้ที่ไหนกันล่ะ เขตอาคมหนาแน่นขนาดนั้นจนจีอุนต้องไปแจ้งขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่ ใช่มั้ยจีอุน" จาวิกะบอก จีอุนพยักหน้า พร้อมเอ่ยเสริม

"ขอโทษนะที่ลงไปช่วยไม่ได้ เพราะส่วนตรงนั้นจะอยู่ในเขตดูแลของประธานชั้นปี ซึ่งรุ่นพี่ลอเรนซ์ลงอาณาเขตเอาไว้ ฉันยังแปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงเข้าไปได้ ฉันน่าจะห้ามเอมิให้เร็วกว่านี้ ขอโทษจริงๆ นะ" จีอุนบอกอย่างรู้สึกผิด สร้างความแปลกใจให้กับเพื่อนๆ ที่เหลือเป็นอย่างมาก

"ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่านี่ก็รุ่นพี่รูมเมทเธอบอกมาอีกเหรอ เขารู้ดีจังเลยนะ" พาเอมิพูดอย่างทึ่งๆ

"เอ่อ ใช่แล้วล่ะ คือที่จริงแล้วรูมเมทฉัน ก็คือ พี่นามิ ที่เป็นรองประธานน่ะ พี่เขาทำงานคณะกรรมการเลยรู้เยอะเป็นพิเศษ ว่างๆ เขาก็เล่าให้ฉันฟังบ้าง ฉันก็เลยรู้ไปด้วยน่ะ แหะๆ" จีอุนอธิบาย จนทำให้เพื่อนไม่ติดใจสงสัยอะไร ก่อนจะลอบถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ

"ว่าแต่ทำไมเอมิถึงเข้าไปได้ล่ะ" เกรสถามอย่างสงสัย

"อาจจะเป็นเพราะลูกแก้วของแกที่หล่นลงไปก็ได้นะเกรส มันคงทำให้เวทย์อาณาเขตเกิดรวนขึ้นมา แล้วเอมิก็กระโดดลงไปตอนนั้นเลยทำให้เข้าไปได้ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้น" พีโกะตั้งข้อสันนิษฐาน

"ก็เป็นไปได้นะ" จาวิกะบอก พลางคิดภาพตาม

ในระหว่างนั้นเองทั่วทั้งโรงอาหารก็เกิดเงียบขึ้นฉับพลัน เรียกความสงสัยของพวกเกรสให้หันมามองหน้ากันอย่างต้องการสื่อว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่เสียงซุบซิบจะดังขึ้นเป็นระยะๆ พวกเธอหันไปมองรอบๆ ก็พบว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินเข้ามาใหม่

ชายหนุ่มที่โดดเด่นที่สุดด้วยใบหน้าอันหล่อเหลาราวเทวดาลงมาจุติ(ฮา) เสยผมสีน้ำตาลเข้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มแจกจ่ายให้กับคนที่หันมามองเขา ส่วนสูงที่ดูสมส่วนในชุดนักเรียนชายทำให้ดึงดูดสายตาของนักเรียนหญิงเกือบทั้งโรงอาหารให้หันไปจับจ้อง ข้างๆ กันนั้นคือชายหนุ่มผมสีดำนามว่า ลี จุนกิที่กระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันไปซุบซิบอะไรบางอย่าง ทำให้เกิดเสียงหัวเราะขึ้นเล็กน้อยระหว่างเขาสองคน

ชายหนุ่มทั้งสองเดินไปยังโต๊ะอาหารที่มีนักเรียนชายปีสองประมาณสามสี่คนนั่งอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะเอ่ยทักทายกันอย่างสนิทสนม บรรยากาศโดยรอบจึงกับสู่สภาวะปกติ

"สองคนนั้นเป็นเกย์ใช่มั้ย" พาเอมิเอ่ยทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นบนโต๊ะอาหาร คำพูดของเธอส่งผลให้จีอุนที่เพิ่งยกน้ำขึ้นดื่มอีกครั้งพ่นน้ำออกมา ก่อนจะสำลักเพราะหายใจไม่ทัน

"ไหวมั้ยจีอุน ค่อยๆ กินสิ" จาวิกะกล่าวเตือน ก่อนจะยื่นทิชชู่ให้กับเพื่อน

"ฉันเจอแล้ว! " อยู่ๆ เกรสซึ่งเงียบไปนานก็โพล่งขึ้นมา ทำให้ทุกคนหันไปสนใจ

"เจออะไรของแก" พีโกะถาม

"เนื้อคู่ฉันไงล่ะ! "

:: Talk with Paemi ::

Hola everybody! ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยว่าที่แต่งตัวเองเด่นนี่ไม่ได้อะไร คือจิ้นมาได้ซักพักแล้วว่าอยากให้คู่ตัวเองเจอกันครั้งแรกแบบนี้ แต่ที่ผิดคลาดไปหน่อยคือ Lr กลายเป็นพี่ว้ากได้ไง 5555 อารมณ์มันพาไปล้วนๆ ตอนแต่ง เลยออกมาเป็นแบบนี้ โหดเกินค่ะขุ่นพี่ เอมิก็จะเกลียดมันเข้าไส้ อุวะฮะฮ่า สุดท้ายก็ไม่รู้จะได้กันได้ไง ยังนึกไม่ออกเลย 5555 อีกอย่างเรื่องพี่เนียนนี่จะแตกเมื่อไหร่ไม่รู้เลยยังคงเป็นความลับต่อไป แป่ววว ทิ้งระเบิดไว้ให้คู่เกรสซี่แล้วชิ่งหนีไป บายยย

ป.ล.ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตอนที่ตัวเองแต่งทีไรต้องมีสัตว์ประหลาดรับเชิญทุกที ต้องรอดูรอบหน้าว่าจะมีอีกมั้ย 55555