คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ภารกิจ?
วันนี้พาเอมิตื่นแต่เช้าตรู่ ซึ่งอันที่จริง เธอก็ไม่ได้อยากตื่นสักเท่าไหร่ ถ้าไม่ใช่เพราะลืมเปลี่ยนเวลานาฬิกาปลุก
เมื่อวานหลังจากเกิดเรื่องวุ่น ๆ นั่น อาจารย์ผมเงินที่มารู้เอาทีหลังว่าชื่อโชเซก็ได้เรียกพวกเธอเข้าไปนั่งรอในหอประชุม พีโกะกับผู้ชายผมดำที่ชื่อเต๋า เร็นนั่น ถูกนำตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็หายไปนาน คาดว่าคงโดนเทศน์หรืออะไรสักอย่าง สุดท้ายก็กลับมาพร้อมกับอาจารย์โชเซและพวกพี่คณะกรรมการปีสอง ที่ประกาศว่าให้เต๋า เร็น เป็นประธานนักเรียนชั้นปีหนึ่ง ส่วนพีโกะเป็นรองประธาน เพราะพีโกะเป็นคนแหกกฎก่อน ประกาศเสร็จแล้วนักเรียนใหม่ก็ถูกปล่อยไปตามอัธยาศัย เธอเลยเดินไปหาพีโกะกับจาวิกะ พร้อมกับเอาเกรซ รูมเมทของเธอไปด้วยกัน แล้วก็ไปนั่งชิลกันใต้ร่มไม้หลังตึกเรียนตรงชายป่า ซึ่งเกรซก็ดูจะเข้ากันได้ดีกับเพื่อนอีกสองคนของเธอ
“ตื่นเร็วจัง...” เสียงสาวผมลอนพูด ลุกขึ้นนั่งพลาง ขยี้ตาพลาง
“ลืมเปลี่ยนเวลานาฬิกาปลุกอะ” พาเอมิตอบ พลางเช็กตารางต่าง ๆ วันนี้ตอนเช้าจะเป็นการแนะนำเกี่ยวกับการเรียนต่าง ๆ ส่วนช่วงบ่าย ก็จะเริ่มเรียนจริง
“นี่กี่โมงแล้ว วันนี้เค้านัดกี่โมงอะ” เสียงคนถามทำท่าเหมือนจะล้มลงไปนอนต่อได้ทุกเมื่อ
“นี่เจ็ดโมงแล้ว เค้านัดตอนเก้าโมง” เกรซพยักหน้าด้วยท่าทางของคนที่ยังไม่ตื่นดี โซซัดโซเซเดินไปเอาเสื้อผ้าที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะหายเข้าห้องน้ำไป
ทันทีที่เกรซปิดประตูห้องน้ำ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“ไง อรุณสวัสดิ์” เอมิทักทายเพื่อนสองหน่อที่มายืนเคาะประตูห้องเธอ ทั้งจาวิกะและพีโกะดูจะเตรียมตัวพร้อมแล้วสำหรับเช้าวันนี้... มั้ง?
“อ้าว แล้วเกรซล่ะ” พีโกะถามพลางชะเง้อคอมองไปรอบ ๆ ห้อง พาเอมิชี้ไปที่ห้องน้ำให้อีกสองคนพยักหน้ารับรู้ จากนั้น แต่ละคนก็เริ่มหาที่นั่ง รออีกหนึ่งสาวจัดการตัวเองให้เสร็จ
พีโกะกับเอมิค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ผิดกับจาวิรีบลุกขึ้นก่อนเพื่อน ราวกับรอคอยคำนี้มานาน เมื่อได้ยินเสียงเกรซพูดว่า
“เอาล่ะ ฉันเสร็จแล้ว เราไปกินข้าวกันเถอะ”
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ยังจำพี่กันได้ใช่มั้ย” นามิเอ่ยใส่ไมโครโฟน เมื่อประธานนักเรียนยังไม่กลับมา เธอจึงยังต้องทำหน้าที่แทนต่อไป แต่ถึงเขาจะกลับมาแล้ว นามิก็ไม่คิดว่าท่านประธานจะยอมมาทำอะไรแบบนี้เป็นแน่ เธอส่งยิ้มให้รุ่นน้องที่นั่งกันหน้าสลอน
“วันนี้พี่จะมาชี้แจงเรื่องเกี่ยวกับการเรียนการสอนของที่นี่นะ อย่างที่รู้กันดีอยู่แล้ว ว่าเราจะเรียนกันทั้งหมด 4 ปี วิชาที่เรียนก็จะแบ่งเป็นวิชาทั่วไป ที่ต้องเรียนเกี่ยวกับสิ่งที่จำเป็นต้องรู้ในการดำรงชีวิต และวิชาเฉพาะ ซึ่งก็เป็นวิชาเกี่ยวกับเวทมนตร์ ทักษะการต่อสู้และวิชาอื่น ๆ ที่จะเป็นประโยชน์ในฐานะจอมเวท น่าจะเห็นวิชาที่พวกน้องต้องเรียนและรายละเอียดของแต่ละวิชากันแล้วเนอะ ใครยังไม่เห็นก็ใช้วิธีเดียวกับที่พี่บอกไปเมื่อวานนะคะ
สำหรับอีกเรื่องที่ควรรู้ คือ ระบบรับภารกิจ ที่นี่เราบังคับว่าต้องทำภารกิจด้วย อย่างน้อยปีละ 4 ครั้ง แบ่งเป็นระดับตามความยากง่ายของภารกิจนั้น ๆ ตั้งแต่ D ง่ายที่สุดไปจนถึง SSS ที่อันตรายที่สุด อาจารย์ที่รับผิดชอบสอนในกลุ่มวิชาเฉพาะจะเป็นคนจัดภารกิจให้ตามความเหมาะสม จะทำคนเดียวหรือทำเป็นกลุ่มก็ได้ หลังจากเริ่มเรียนได้ครบสองเดือน ก็เริ่มไปทยอยรับภารกิจจากอาจารย์ได้เลย แล้วก็แต่ละภารกิจจะมีค่าตอบแทนให้ด้วยนะ เอาล่ะค่ะ มีใครมีคำถามเกี่ยวกับการรับภารกิจอีก มั้ยคะ”
สิ้นเสียงของนามิ หญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดก็ยกมือขึ้นช้า ๆ
“คะ?”
“ถ้าเกิดว่าเราทำภารกิจล้มเหลวล่ะคะ”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่ต้องไปรับภารกิจอื่นมาทำแทน แล้วก็เรียนเสริมนิดหน่อยน่ะ” นามิตอบ ฟัง ๆ ดูแล้ว ก็ไม่ได้รู้สึกว่าน่ากลัวอะไร แต่รอยยิ้มของรองประธานนักเรียนปีสองนี่สิ ที่ทำให้ว่าที่จอมเวทรุ่นน้องต่างรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ท่าทางการเรียนเสริมอะไรนั่นคงไม่ใช่แค่เรียนเสริมธรรมดา ๆ แน่
“อ้อ ใช่ ถ้าหากว่าทำภารกิจล้มเหลวติดต่อกันสามครั้ง ก็จะถูกตัดสิทธิ์ ห้ามรับภารกิจตลอดปีการศึกษาที่เหลือ ถ้าพวกน้องทำภารกิจสำเร็จไปก่อนแล้วครบ 4 ครั้งก็โชคดีไป แต่ถ้าไม่...” รอยยิ้มหวานนั่นดูจะน่ากลัวมากกว่าเดิม
“ก็ต้องเข้ารับการพิจารณาจากบรรดาอาจารย์ อาจจะแค่ซ้ำชั้น หรือไม่ก็ไล่ออกนะคะ เอาล่ะค่ะ เดี๋ยวพวกน้องไปเตรียมตัวเรียนในช่วงบ่ายได้เลยนะคะ สำหรับเช้าวันนี้ พอแค่นี้ล่ะค่ะ”
“ช่วงบ่ายนี้มีเรียนอะไรน่ะ” จาวิกะถาม มือซ้ายคว้าแก้วน้ำมาดื่ม ขณะที่มือขวาถือช้อนตักข้าวค้างอยู่
“อักษรรูนพื้นฐาน สอนโดยอาจารย์อะไรไม่รู้ จำชื่อไม่ได้อะ” พาเอมิตอบ ก่อนจะตักข้าวเข้าปาก
“อักษรรูนเหรอ... เวทมนตร์พวกที่ใช้กับอักขระโบราณแนว ๆ นี้ มันแล้วแต่ความชอบความถนัดนี่นา ยากจะตาย ไม่น่าบังคับเรียนเลย” เกรซพูด
“เขาก็คงอยากให้เรียนหลาย ๆ รูปแบบแหละ รู้จักเวทมนตร์หลายทางก็ดีออก” พีโกะแย้ง
ตอนนี้พวกเธอกำลังนั่งกินข้าวเที่ยงในโรงอาหาร และเพราะเหลือเวลาอีกประมาณชั่วโมงก็ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว คนในโรงอาหารจึงเยอะมาก เสียงจ้อกแจ้กจอแจจึงดังตามไปด้วย
พีโกะรู้สึกเหมือนว่ามีคนเรียก แต่เพราะเสียงที่ดังอยู่รอบตัว ทำให้เธอคิดว่าหูแว่วอยู่รึเปล่า จนกระทั่งมีมือมาสะกิดนั่นล่ะ ถึงได้รู้
“น้องชิสึกาสะ” หญิงสาวที่สะกิดเรียกเธอ คือ เลขาฯของปีสอง โอซากะ ฮิสึมิ นั่นเอง
“คะ?”
“คือว่า พี่หาตัวเต๋า เร็นไม่เจอ พอดีเห็นน้องนั่งอยู่.. คือว่าเรื่องคณะกรรมการที่เหลือน่ะ พี่ขอรายชื่อภายในวันศุกร์นี้นะ จะได้ส่งเรื่องให้อาจารย์ต่อ แล้วก็เย็นวันพรุ่งนี้มีประชุมรวมคณะกรรมการทั้ง 4 ชั้นปีนะ อย่าลืมล่ะ”
“ค่ะ”
“ฝากด้วยนะ เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อน” จบประโยค ฮิสึมิก็เดินจากไป
...ตกลงว่า เธอต้องทำงานกับเต๋า เร็นคนนั้นจริง ๆ งั้นเหรอ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(Jawika)
เขียน ๆ ลบ ๆ อยู่นั่นแหละ สุดท้ายออกมาก็ยังไม่ถูกใจเท่าไหร่ แต่ถ้าให้แก้ไปมากกว่านี้มันก็คงจะไปยิ่งกว่าเดิมแล้วล่ะ ฮา เพราะงั้นเลยติดสินใจส่งเลยดีกว่า
คิดชื่อตอนไม่ออกด้วย รู้สึกว่ามันเรื่อยเปื่อยเกินไป จับจุดไม่ได้เลยไม่รู้จะใช้ชื่ออะไร เอาชื่อชั่วคราวไปก่อนละกันเนอะ//เผ่น
ความคิดเห็น