คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คาบเรียนทักษะการต่อสู้
“แกหมายความว่าไงนะ” จาวิถาม หันหน้าไปมองเพื่อนด้วยสีหน้าตะลึงไม่ต่างจากคนอื่น ๆ รอบโต๊ะ ซึ่งว่าที่แม่หมอก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะเธอทำหน้าเคลิ้ม มองไปยังเป้าหมายด้วยสายตาหวานเชื่อม
“ก็รุ่นพี่คนนั้นไง คนผมสีน้ำตาลที่เดินมากับพี่จุนกิอะ” นอกจากสายตาหวาน ๆ แล้ว ยังมีออพชั่นเสริมเป็นใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อด้วย
“แกว่าเค้าเป็นเนื้อคู่แก แต่เค้าจะเอาแกเหรอเกรส” พาเอมิถามติดตลก เรียกสายตาขุ่นเคืองของคนที่ถูกทำลายฝันให้จ้องเขม็งมา
“แกนี่ เชื่อเซนส์ฉันสิ ฉันบอกว่าใช่ ก็ต้องใช่”
“อื้อหือ มั่นใจจังเนาะ” จีอุนขัด ถึงจะไม่ใช่เรื่องดีที่รุ่นพี่ควรทำก็เหอะ แต่เห็นท่าทางมั่นใจเกินร้อยแล้วมันอดไม่ได้ อีกอย่าง เธอเองก็ไม่คิดจะบอกอะไรเกี่ยวกับคนที่หญิงสาวผมลอนพูดถึงด้วย เรื่องแบบนี้มันต้องหาวิธีการกันเอาเอง ไม่งั้นก็ไม่สนุกน่ะสิ
“เค้าชื่ออะไรยังไม่รู้เลยเหอะ” พีโกะเสริม
“นั่นดิ ฝันมากไประวังพลาดแล้วจะเจ็บนะ” จาวิตบท้าย
คนโดนรุมทำหน้ามุ่ย ประกาศกลางโต๊ะอาหาร (แม้ว่าเพื่อนจะไม่สนใจก็ตาม) “แล้วพวกแกก็คอยดูละกัน ฉันกับรุ่นพี่คนนั้นต้องลงเอยกันแน่นอน”
“หวังว่าคาบเรียนนี้คงจะสนุกนะ” พาเอมิพูดขึ้นขณะที่คนทั้งกลุ่มกำลังเดินไปตามทางเดินเพื่อไปยังสถานที่เรียนคาบบ่าย ซึ่งก็คือสนามหญ้าด้านหลังอาคารเรียนนั่นเอง
“นั่นสิ ฉันรอคาบนี้จริงจังนะเนี่ย จะได้ยืดเส้นยืดสายบ้าง” จาวิตอบ
คาบต่อไปเป็นวิชาทักษะการต่อสู้ ดังนั้นจึงต้องให้นักเรียนไปเรียนในที่โล่งกว้าง เพราะพวกเขาจะต้องฝึกหลาย ๆ อย่างในวิชานี้ ทั้งแบบเบา ๆ อย่างปามีด หนักขึ้นมาหน่อยก็การใช้ดาบ การเตะต่อย ไปจนถึงขั้นจับคู่ซัดกันจนล้มไปข้าง ซึ่งวิชานี้ก็ติดโผวิชาที่ทำให้เด็กเข้าห้องพยาบาลบ่อยวิชาหนึ่งเลยทีเดียว
“แก นั่นมันไอรุ่นพี่บ้านั่นนี่!” พาเอมิร้องเมื่อเห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่กับคนที่คาดว่าน่าจะเป็นอาจารย์ประจำวิชา
“จริงด้วยอะ มีอะไรกันรึเปล่า” เกรซเอ่ยเมื่อมองเห็นอีกฝ่ายชัดเจน มือป้องแสงแดดที่สะท้อนเข้าตา
“คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เขาอาจจะมีธุระอะไรกับอาจารย์ก็ได้” พีโกะพูด ทำให้เพื่อน ๆ ล้มเลิกความสนใจที่มีต่อประธานนักเรียนปีสอง แม้ว่าพาเอมิจะยังคงส่งสายตาขุ่นเคืองสุด ๆ ใส่อยู่สักพัก มีเพียงจีอุนที่ยังคงติดใจอยู่
‘หรือว่าจะเป็นเพราะเรื่องนั้น...’
เมื่อเหล่านักเวทฝึกหัดน้องใหม่เดินมารวมตัวกันที่สนามหญ้าครบทุกคน ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำกับนัยน์ตาสีน้ำตาลซึ่งอยู่ในเครื่องแบบอาจารย์ก็เริ่มพูด
“สวัสดีตอนบ่าย ทุกคน ผมชื่อ ทาคารุ เป็นคนที่รับผิดชอบสอนวิชานี้ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะ เอาล่ะ น่าจะรู้กันจากชื่อวิชาแล้ว ว่าเรียนเกี่ยวกับอะไร วิชานี้ผมค่อนข้างที่จะไม่เห็นด้วยที่เราจะเอาแต่นั่งเรียนอยู่ในห้องเพราะฉะนั้นผมเลยเรียกพวกเรามาที่นี่กัน และสำหรับวันนี้ผมมีผู้ช่วยด้วยคนนึง ซึ่งเขาอาสามาช่วยผมเองน่ะนะ ก็ต้องขอบคุณมาก ลอเรนซ์ แนะนำตัวหน่อย...”
ชายหนุ่มผมทองก้าวออกมาข้างหน้าด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ที่โดนให้แนะนำตัวเองแบบนี้ เขาถอนหายใจสั้น ๆ พูดเสียงเรียบ
“ลอเรนซ์ ดอว์น” เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีจากคนจำนวนไม่น้อยที่จำได้ชื่อประธานนักเรียนชั้นปีสองได้ แต่แล้วเสียงทั้งหมดก็เงียบลงเมื่อ
“ขอบคุณมาก ลอเรนซ์... ก่อนที่จะเริ่มเรียนกัน ผมอยากจะทดสอบฝีมือของพวกเรากันก่อน” เหล่านักเวทฝึกหัดหน้าใหม่ต่างถามไถ่กันเองทันทีที่จบประโยค ทาคารุมองยิ้ม ๆ รอจนเสียงเงียบลงเองแล้วค่อยเอ่ยต่อ
“ตอนแรกผมว่าจะให้แสดงฝีมือกันทุกคน แต่เนื่องจากว่าพวกเรามีกันเยอะ พอดีกับที่ลอเรนซ์อาสามาช่วย ผมเลยเปลี่ยนแผนนิดหน่อย เอาเป็นว่า ผมเลยจะขอตัวแทนสักหน่อย เริ่มจากประธานของรุ่นเลยแล้วกัน... เร็น ช่วยผมหน่อยได้มั้ย” ชายหนุ่มผมดำที่เคยยืนเงียบ ๆ เดินออกมาอย่างเสียไม่ได้ ใบหน้าคมฉายแววไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก ซึ่งทาคารุก็ไม่สนใจเท่าไหร่
ลอเรนซ์ยิ้มมุมปากอย่างที่หาได้ยากยิ่ง ขณะที่นัยน์ตาสีม่วงวาววับอย่างคนอยากลองอะไรสนุก ๆ สักพักก่อนจะกลับไปทำหน้าไม่สบอารมณ์เหมือนเดิม ทำให้ พาเอมิที่เหลือบไปเห็นทันแอบกระซิบกระซาบกับเพื่อน
“แก ๆ ตะกี้ตานั่นยิ้มเป็นด้วยอะ”
“เอ้า เขาก็เป็นคน ยิ้มก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน” จาวิกะตอบเพื่อนขำ ๆ โดยไม่ได้หันไปมองอะไรสักนิดทำให้หญิงสาวผมสีน้ำตาลส้มมองอย่างเคือง ๆ
“ไม่เห็นจะยิ้มเลย แกตาฝาดรึเปล่า” เกรซทักบ้าง
“เขาจะยิ้มไม่ยิ้มแล้วเกี่ยวอะไรกับเราล่ะ” พีโกะถาม ทำให้สายตาเคือง ๆ ของเอมิเปลี่ยนเป้าหมายจากจาวิกะมาที่หญิงสาวผมดำแทน ขณะที่จีอุนเองชักจะเริ่มแน่ใจในอะไรบางอย่าง
“เอาล่ะ ผมอยากให้เราสองคนประลองกัน”
อาจารย์หนุ่มดีดนิ้วครั้งหนึ่ง บนพื้นก็ปรากฏแถบผ้าที่ถูกขึงติดกับพื้นเป็นสี่เหลี่ยมขนาด 3 x 3 เมตร เขาส่งยิ้มให้เหล่าลูกศิษย์ที่มองอย่างสงสัย ก่อนจะพูดต่อ
“ทำอย่างไรก็ได้ให้อีกฝ่ายออกไปนอกแถบผ้านี้ แต่ห้ามทำร้ายอีกฝ่ายจนบาดเจ็บรุนแรงนะ แล้วก็ห้ามใช้เวทมนตร์กับอาวุธใด ๆ ทั้งสิ้น ใช้แค่ทักษะการต่อสู้มือเปล่าเท่าที่ตัวเองมีก็พอ กำหนดเวลาคือห้านาที หากหมดเวลายังไม่รู้ผลก็คือเสมอ และแน่นอน ผมมีรางวัลให้สำหรับผู้ชนะ เป็นของที่หายากพอสมควรเลยล่ะ แต่ผมขออุบไว้ก่อนนะ ถ้าผมนับหนึ่งถึงสามเมื่อไหร่ก็เป็นอันว่าเริ่ม...”
“เดี๋ยวก่อนครับ” ลอเรนซ์ขัดขณะมองหน้าคู่ต่อสู้
“ฉันได้ยินมาว่านายโยนงานทั้งหมดให้รองประธานรุ่นทำ” เสียงพูดคุยเงียบลงทันทีที่จบประโยค จีอุนแอบถอนหายใจพลางนึกในใจว่าตนคาดการณ์ไว้ไม่มีผิดสักนิด ท่าทางว่าประธานปีหนึ่งจะได้เจอกับของจริงเข้าซะแล้ว
“แล้ว?”
“ไม่คิดว่ามันไร้ความรับผิดชอบไปหน่อยเหรอ” ชายหนุ่มรุ่นพี่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ขัดกับท่าทางไม่สบอารมณ์อะไรสักอย่างในโลกเร็นเลิกคิ้วก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่แพ้กัน
“รองประธานมีหน้าที่ทำตามคำสั่งของฉันที่เป็นประธาน ไม่เห็นมีอะไรที่ดูจะไร้ความรับผิดชอบนี่”
ลอเรนซ์ถอนหายใจ สีหน้าหงุดหงิดตลอดเวลาดูจะมากขึ้น หลังจากที่ชายผมดำพูดต่อ “ถ้าจะปลดฉันออกก็ดี ไม่ได้อยากจะเป็นอยู่แล้ว”
“ถ้าทำได้ ฉันก็ไม่เอาแกไว้อยู่แล้ว แต่ในเมื่อมันทำไม่ได้ คงต้องสั่งสอนกันเสียหน่อย” ลอเรนซ์เหยียดยิ้ม
“ผมจะเริ่มนับแล้วนะ พวกเราที่เหลือช่วยหลบออกไปห่าง ๆ จากแถบผ้าหน่อย เดี๋ยวจะโดนลูกหลงกัน หนึ่ง.. สอง.. สาม!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(Jawika)
รู้สึกเหมือนคาแรกเตอร์หลุดกระจาย ท่าทางจะต้องไปหาชาแมนคิงกับบารามอสมาอ่านใหม่อีกรอบจริง ๆ จัง ๆ ละ
สำหรับเรา ลอเรนซ์กับเร็นดูเป็นตัวละครที่แต่งยาก ยิ่งเอามาอยู่ด้วยกันยิ่งยากกว่าเดิมอีกหลายเท่า คงเพราะเราคิดว่าสองคนนี้ดูคล้าย ๆ กันยังไงก็ไม่รู้ มีส่วนต่างและก็มีส่วนเหมือน ช่างเถอะ เอาเป็นว่าขอโทษด้วยละกัน ที่ทำคาแรกเตอร์แต่ละคนหลุดไปเป็นทิวแถว//โค้ง
คิวต่อไปคือใครน่ะ เราทิ้งฉากบู๊ไว้ให้แหละ สู้ ๆ นะ//เผ่น
ความคิดเห็น