60วัน...รักกันให้มันส์หยดติ๋ง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ:ความแปรเปี่ยนของชีวิต

          แสงไฟที่สาดส่องเข้ามาแยงตาฉันอย่างรุนแรง จนทำให้ฉันต้องกระพริบตาปริบๆ อยู่ตลอดเวลา เบื้องหน้าของฉันคือหญิงอายุประมาณ40กว่าๆ หรือแม่ของฉันเอง การเรียนของฉันตกต่ำลง นิสัยฉันก็แย่ขึ้นด้วย จนฉันไม่มีความเป็น'เด็กดี'หลงเหลืออยู่อีกแล้ว หลังจากที่ฉันมัวแต่เล่นเกมส์ออนไลน์จนเพลิน แหม...ก็มันสนุกนี่นา
          ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร ที่มี แม่ยืนอยู่ ดวงตาของฉันมีสีดำเพราะการเล่นเกมส์ออนไลน์จนไม่ได้หลับไม่ได้นอน
          "ปอง แม่บอกแล้วใช่ไหม ว่าห้ามเล่นคอมพิวเตอร์ ทำไมปองยังแอบเล่นอยู่อีกล่ะ"แม่ของฉันบ่น
          "ก็มันสนุกนี่ค่ะแม่"
          "ถ้าการเรียนของลูกยังไม่ดีขึ้น แม่จะส่งลูกไปหาป้ามุขที่เชียงรายนะ"
          "ไม่เอานะแม่"

          - โรงเรียน ศึกษามหาชาติ -
         
         "บิว ช่วยฉันด้วย ~"ฉันร้องโอดครวญกับเพื่อนสนิท
         "ทำไมล่ะ"บิวถามฉัน
         "ถ้าการเรียนฉันยังไม่ดีขึ้น แม่ฉันจะส่งฉันไปอยู่เชียงราย"
         "ก็ตั้งใจเรียนซิ ออดิชั่นอ่ะเลิกเล่นได้แล้ว"
         "งืมๆ ขอบใจนะ"ฉันบอกกับเพื่อนรัก

        - 3 สัปดาห์ผ่านไป -
        
        สามอาทิตย์ผ่าไป ไวเหมือนโกหก และวันนี้คือวันชี้ชะตาของฉัน ฉันจะต้องได้ผลการเรียนไม่ต่ำกว่าที่ 12 จากเดิมที่เคยได้ที่ 2 
        ฉันเดินเข้าไปรับผลการเรียนอย่างหวั่นๆ
        แต่แล้วผลการเรียนของฉัน มันก็ออกมาอยู่ที่.... 
        28!!!
        นี่ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ จากที่เคยได้ที่สอง ลงมาที่ 12 และลงมาที่ 28
        ออดิชั่นจ๋า แม่ขอลาก่อน บ๊ายบาย ~

        -บ้าน-
    
        พ่อกับแม่ของฉัน กำลังจ้องใบหน้าของฉันอย่างเหลืออด และพ้อมที่จะปะทุออกมาได้ทุกเมื่อ
        น้ำตาของฉันมันกำลังจะไหล ฉันไม่อยากเหลวไหลอย่างนี้นี่นา ฉันไม่อยากสอบได้ที่ 28 จริงๆนะ
        แม่โยนกระเป๋าเสื้อผ้ามาให้ฉันอย่างโกรธๆ
        "ลูกมีเวลาแค่ 60 วันที่จะไปอยู่เชียงใหม่ ถ้ากลับมาแล้วผลการเรียนพิเศษที่นั่นยังต่ำอยู่ล่ะก้อ แม่จะส่งลูกไปตะเข็บชายแดนนะ"แม่ฉันบอก
        

        วันรุ่งขึ้น
         น้ำตาของฉันมันไหลไม่หยุดเมื่อทราบว่าวันนี้ต้องเดินทางไปเชียงใหม่ ต้องไปอยู่กับคุณป้าซึ่งมีลูกชายอยู่ด้วยหนึ่งคน อายุเท่ากันกับฉัน และเป็นเด็กหัว(สก๊อต)ไบร์ทเลยทีเดียว
         ฉันเดินขึ้นเครื่องบินไปขณะที่น้ำตายังนองอยู่เต็มใบหน้า ในเวลาไม่กี่อึดใจ เครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบินเชียงใหม่
         ป้าของฉันกำลังมารออยู่แล้วกับผู้ชายคนนึง
         ใบหน้ารูปใข่ของเขาถูกแต่งแต้มดวงดวงตาที่คมเข้ม แฝงไปด้วยความขี้เล่น จมูกที่สันเป็นคมไร้สิวเสี้ยนตั้งตระหง่านอยู่กลางดวงตาคู่นั้น ริมฝีปากเรียวรูปกระจับสีชมพูกำลังคลี่ยิ้มออกมา ทรงผมซอยสไลด์สีทองเข้มที่เข้ากับใบหน้านั้นได้ดีเยี่ยม
          หน้าตาก้อดีนะ หุหุ
           มาถึงป้าก็ลากฉันไปที่บ้านของป้าอย่างเร่งรีบ
          "ปิงปอง นี่พี่เรนนะ เรน นี่ปิงปอง สามัคคีกับเข้าไว้นะ"ป้าแนะนำ
          "เออ/ค่ะ"คำตอบเเรกนี่ของนายนั่น คำตอบที่สองคือ คำตอบฉันเอง
           เหนื่อยอ่ะ ง่วงนอน~
           ฉันรีบขึ้นล้มตัวบนเตียงและก็นอนหลับไป
           คิดถึงออดิชั่น~