ณ ปราสาทโอวาร่า ปราสาททำด้วยหินอ่อนสีขาวภายนอกนั้นถูกล้อมลอบด้วยต้นไม้ใหย่นานาพันธุ์ ภายในปราสาทหรูหราโอ่อ่าประดับประดาไปด้วยม่านสีทองอร่าม ข้าวของเครื่องใช่ส่วนใหญ่ทำด้วยทองคำเกือบทั้งนั้น ปราสาทนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมายทั้ง ขุนนางนางชั้นสูง ขุนนางชั้นผู้ใหญ่เเละเหล่าคนคนรับใช้มากมายจึงทำให้สถานที่เเห่งนี้เต็มไปด้วย เสียงหัวเราะ ยิ้ม การพูดคุย การเจรจาหารือของผู้คน เเละความสงบสุขเช่นมานานหลาย 10ปี
จนกระทั้งวันที่องค์ราชินีแคเรียได้ถือกำเนิดองค์หญิงตัวน้อย รูปร่างอวบอ้วนสมบูรณ์ นัยน์สีน้ำตาลเป็นประกาย ผิวพันธ์ผุดผ่อง นอนยิ้มหัวเริงร่าอยู่บนเปลทองคำ
''นามของเจ้าคือ ออโรร่า '' ผู้เป็นพ่อยิ้มขณะพูดพลางลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ
''ออโรร่า ซึ่งแปลว่า รุ่งอรุณยามเช้า'' เมื่อเด็กน้อยวัยเเรกเกิดได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาทั้งๆที่ยังฟังไม่รู้เรื่อง
เมื่อข่าวการกำเนิดขององค์หญิงน้อยออโรร่าได้เเพร่ไปยังอาณาจักรต่างๆ กษัตริย์เเละราชินีต่างพากันมาร่วมยินดีเเละมีเฉลิมฉลองอันยิ่งใหญ่ 7 วัน 7 คืน ทุกคนต่างมาอวยพรรับขวัญออโรร่า รวมถึงเหล่านางฟ้า อีกหลายนางก็ต่างพากันมายินดีด้วย
''ข้าขอให้องค์หญิงออโรร่าเป็นที่รักของทุกชีวิตบนพื้นโลก'' เเคทธี่นางฟ้าได้เอ่ยปากขึ้น
''ข้าขอให้องค์หญิงสวยสง่า งามกว่าเทพีองค์ใดบนโลก'' เบตพูดขณะยิ้มให้เด็กน้อยที่นอนอยู่ในเปล
ทุกคนต่างพากันยินดีแต่บุคคลที่ไม่ควรมาร่วมงานในครั้งนี้กลับมาปรากฎอยู่ตรงหน้าองค์ราฃาเเละองค์ราชีนีด้วยสีน่าโกรธเกรี้ยว
''ท่านไม่คิดจะชวนข้ามาร่วมพิธีหน่อยหรือองค์ราชา'' นางพูดขณะพลางยิ้ม บวกกันสีน่าที่โกรธเกรี้ยว จึงทำใหญ่ท้องฟ้ายามค่ำคืนนั้นมั่วหมอง เกิดฟ้าร้องดังสนั่นไปทั่วบริเวณปราสาท
''เจ้าไม่ควรมาที่นี่ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเจ้า'' องค์ราฃาตอบกลับไปด้วยสีหน้าระเเวง กลัวว่านางจะมาทำอันตรายต่อ ออโรร่า
''ข้าก็ไม่ได้ต้องการจะมาที่นี่หรอก หากท่านไม่มาทำให้ข้าต้องมาอยู่ในสภาพนี้'' หล่อยพูดขณะมองน่าอีกฝ่ายอย่างเกียจชัง'' สภาพหล่อนในตอนนี้มีรอยปาดเเผลลึกบริเวณใบน่าอันสวย ร่างกายบอบช้ำจากการถูกทำร้ายบางตาย
''เเล้วเจ้าต้องการอะไร'' ราชาตอบอีกฝ่ายเพื่อรอนางตอบคำถามนั้น
เมื่อหล่อนได้ยินเฃ่นนั้น ก็หัวเรอะออกมาเพราะเหยื่อติดกลับนางเเล้ว เมื่อองค์ราชาได้ยินเช่นนั้นก็เหลือบมองด้วยสีน่าสงสัย เเล้วเห้นอีกฝ่ายเดินไปยังเปลของออโรร่าทำให้องค์ราชินีที่นั้งอยู่นางทำสีน่าตกใจ
''เจ้าจะทำอะไร'' เเคเรียเอ่ยปากถามอีกฝ่ายด้วยอารมณ์โมโห
''ข้าเเค่อยากร่วมอวยพรรับขวัญนางบ้างก็เเค่นั้น'' หล่อยเอ่ยปากตอบ พลางลูบใบน่าเด็กสาวทำให้เด็กสาวนั้นยิ้มออกมาด้วยร่าเริงตาบเเบบที่นางเป็น
เมื่อเจ้าอายุครบ 18 ปี ข้าขอให้เจ้านอนหลับไหลไม่มีทางที่จะฟื้นคืนกลับมา เสียงของหล่อนขาดหายไปเมื่อถูกอีกคนขัดขึ้น
''เจ้าอย่าเอ่ยเเบบนั้นออกไปนะ ข้าขอร้อง''เมื่ออีกฝ่ายได้ยินก็เหลือบตาขึ้นมาดู
''เจ้าพูดอีกทีสิ แล้วข้าจะปราณี'' นางตอบกลับด้วยสีน่าเหยียดยิ้ม
''ข้าขอร้อง ได้โปรด'' องค์ราชาเอ่ยขึ้นขณะนั่งคลุกเข่าลงกลับพื้น ทำให้เหล่าผู้คนในงานต่างมองกันเป้นตาเดียว
คำสาปนี้จะถูกถอนก็ต่อเมื่อนางได้จุมพิตจากรักเเท้ นางพูดออกมาด้วนเสียงอันดังท้องฟ้าเกิดเสียงฟ้าร้องอย่างต่อเนื่อง เเล้วนางก็ค่อยเดินออกจากพิธีด้วยความสมเพชองค์ราชา เสียงหัวอันดังหลุดออกจากปากนานในขณะที่หล่อนเดิน ทำให้องค์ราชินีนอนสลบทั้งคราบน้ำตา
''เจ้ามันคือ ปีศาจ! โอลิเวีย'' ผู้เป้นพ่อพูดพลางสวมกอดลูกสาวทั้งน้ำตา
-///////- -///////-
เป็นยังยังบางทุกคนพอจะไปได้ไหม555 เรื่องเเรกในชีวิตเรยนะนี่คือเรายังใช่ภาษาเเบบนิยายยังไม่ค่อยเป็น ติชมได้นะเราไม่ว่า555 เราจะได้เอาไปเเก้ไขในตอนอื่นๆ เรื่องนี้คือเเต่งจากความที่เราจิ้น #เกดช่า หนักมากกกก!! หลงรักคนอายุ40+ เรื่องนี้อยากบอกว่าไม่ต้องกลัวว่าไม่มีncนะเพราะจะมีเรื่อย555 เอาใจรีดทุกคนเพราะเค้าเองก้เป็นคนแบบนั้นเหลลมือนกัน เดี๋ยวจะมาลงเรื่อยๆนะ อย่าทิ้งกันไปไหนล่ะ555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ ^^
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น