คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1
Love one for everlasting 1
เช้าวันใหม่ของการเริ่มปิดเทอม ที่มีอากาศอันแสนสบายปลอดโปร่ง สดชื่น
"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!อย่าทำเค้าน่ะ" สาวร่างบางบนเตียงกรี๊ดออกมาอย่าไร้สาเหตุ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ
"พี่เจสเป็นอะไร พี่เจส พี่เจสสส" ซอฮยอนขึ้นไปปลุกพี่สาวของตัวเองเพราะวันนี้เป็นวันเข้าค่ายเข้ารับเด็กใหม่ของ โรงเรียน ซึ่งตัวเองทำหน้าที่เป็นประธานไม่หน้าจะลืมตื่น
"ฮะ ฮือ ซอพี่ฝันร้าย มันน่ากลัวมากเลย เค้าเลือด เลือด ละ.....แล้ว"
"แล้วตอนนี้จะไปอาบน้ำแต้งตัวได้ยังพี่จ๋า สายแล้ว วันนี้พี่ทำหน้าที่เป็นประธานรับเด็กเข้าใหม่นะ" ซอจูยอนพูดตัดบทขึ้นถ้าพูดมากกว่านี้สงสัยคงได้เห็นน้ำตาแน่ๆ
"ซอลงไปรอข้างล่างนะ"
"อืมๆ เฮ้อเหนื่อย ฝันบ้าบอ!"เจสสิก้ารับขาน แล้วก็พร่ำบ่นเข้าห้องน้ำไป
"ลงมาแล้วคะ แม่" ซอจูยอนเหมือนกะลังจะนินทาเรื่องเรื่องพี่สาวตัวเองเมื่อกี้ แต่เจ้าตัวกะลังเดินลงมาก็ต้องหยุดการนินทาไปก่อน
"เจส วันนี้ดูสีหน้าลูกไม่ค่อยดีเลยนะ เป็นอะไรไป" คุณนายจอง ถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่มีไรค่ะ สงสัยเมื่อคืนนอนดึก เตรียมแผนงานวันนี้เยอะไปหน่อย" เจสสิก้าพูดแล้วก็ไม่ยอมทานข้าวในจานซักที มั่วใช่ช้อนเขี่ยข้าวไปมา
"กับข้าวไม่หร่อยเหรอพี่เจส" ซอยอนเห็นเช่นนั้นก็เลยถามพี่สาว
"ก็อร่อยดี แม่หนูขอตัวไปโรงเรียนก่อนนะค่ะ" เจสสิก้าเดินออกจากโต๊ะอาหารไปเฉยโดยไม่รอซอยอนที่กำลังมีความสุขกับการกิน
"พี่เจส รอด้วย รอด้วย" ซอยอนก็ลุกปุบปัปแล้ววิ่งตามพี่สาวไปปล่อยให้ผู้เป็นแม่สงสัยพฤติกรรมของทั้งสองในวันนี้ ที่ดูแปลกไป
ณ โรงเรียน
เจสสิก้าเดินเข้าสู่ประตูโรงเรียน ด้วยมาดเงียบขรึมดังฉายาของเธอ เจ้าหญิงน้ำแข็ง ที่ใครก็เกรงขาม แต่ข้างในแววตาและจิตใจที่แท้จริงของเธอ ใครก็ไม่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเธอมันช่างตรงข้ามกับบุลคลิกในตอนนี้ของเธอนอกจากคนในครอบครัวแล้ว ก็ยังมีอีกคนหนึ่งที่รู้จักเธอเป็นอย่างดี เพราะเธอเป็นประธานคณะกรรมการฝ่ายปกครองโรงเรียนนี้ อีกอย่างเธอเป็นคนอ่อนแอแต่ไม่อยากแสดงออกมาให้ใครเห็น
"อันยองค่ะ พี่เจส" รุ่นน้องเอ่ยทักรุ่นพี่ที่เป็นไปตามมารยาท เจสสิก้าก็ได้แต่พยักหน้ารับเพราะตั้งแต่หน้าประตูจนถึงห้องเรียนก็มีแต้คนกล่าวทักเธอ
ตุ้บ!!! "โอ้ย ขอโทษค่ะ ขอโทษ" คนที่วิ่งมาชนรีบพยุงตัวเองลุกขึ้นพร้อมทั้งกล่าวคำขอโทษคนตรงหน้ายกใหญ่ แต่พอเงยหน้าขึ้นมามองเสื้อของตัวเองปรากฎว่ามันเปรอะน้ำหวานไปหมดเลยเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันที
'O[]O เจสนี่น่า สวยขึ้นเป็นกองเลยแหะ จำเราไม่ได้อีกสงสัยต้องแกล้งหน่อยละ'ร่างสูงนึกในใจ
'ยูล มาตั้งแต่เมื่อไรไมไม่บอกกันซักคำ ใจร้ายชะมัด อย่างนี้ต้องทำเป็นเฉย' เจสสิก้าก็นึกในใจ
"นี่เธอทางเดินออกจะเยอะแยะทำไม ชอบเดินขว้างทางนักห่ะ" ยูริเป็นคนเปิดสงครามประสาทก่อน
"ใครไม่ทราบที่มาวิ่งชนชั้นก่อน" เจสสิก้าก็ใช่ย่อยโต้ตอบด้วยวาจาท่าทางเมินเฉย แต่คิดว่าคงยั่วโมโหคนตรงหน้าได้อย่างดีเยี่ยม ทั้งสองปะทะแกล้งทำเป็นด่าไม่พอใจใส่กัน
"ขอโทษนะ ฉันไม่มีเวลามาค่อยนั่งฟังคำบ่นของเธอ ฉันมีงานต้องทำ" เจสสิก้าพูดด้วยท่าทางไม่ประสบอารมณ์ แต่ก็แอบหัวเราะในใจที่ยั่วโมโหร่างสูงได้สำเร็จ
"ชิ ยัยเป็ดบ้า" ยูริแกล้งพูดสถบออกมาอย่างอารมณ์เสีย
"เมื่อกี้เธอว่าไงนะ" เจสสิก้าหันหลังกลับมาเมื่อได้ยินฉายาที่ค่อยไม่ชอบ ฉายานี้มียูริคนเดียวเท่านั้นที่เรียกได้แต่เธอกำลังแกล้งร่างสูงอยู่
"เธอจะไม่รับผิดชอบฉันหน่อยเหรอ" ยูริเริ่มพูดด้วยอารมณ์โมโหจริงแล้วใช้มือชี้ไปที่หัวเข่าทั้งสองข้างที่ทะลอกเป็นแผล แล้วถอดเสื้อที่เปื้อนเขยี่วงใส่เจสสิก้า
"ก็ได้ ฉันจะรับผิดชอบเธอ เสื้อเนี่ยฉันจะเอาไปซักให้ ส่วนหัวเข่าที่เป็นแผลไปหายาใส่เองนะ ฉันเสียเวลากับเธอมากพอละ ฉันไปก่อนนะ" พูดจบเจสสิก้าเร่งฝีเท้าเดิน จากยูริไปปล่อยให่ร่างสูงรับชะตากรรมแก้ปัญหาเอง ในมือก็กอดเสื้อยูริไว้แน่นแล้วก็แอบยิ้ม
"โธ่ ว้อยยัยเป็ดบ้า อะ..โอ้ย" ยูริตะโกนไล่หลังเจสสิก้า ในมือก็ยังกุมหัวเข่าที่เจ็บอยู่
ณ หอประชุม
ทุกคนกำลังตรวจเช็คความพร้อมสำหรับการรับน้องใหม่ในวันนี้ เจสสิก้าเดินเข้าไปตรวจความเรียบร้อยเสร็จแล้วก็เดินมานั่งสนทนากะเพื่อนๆ
"เฮ้ย เหนื่อย" เจสสิก้าอุทานออกมา
"แหมๆ แค่เดินดูความเรียบร้อยเนี่ยนะเหนื่อย เกินไปมั้งยัยเจส ไม่เหมือนพวกชั้นต้องค่อยเดินขนของจัดตรงนู้นทีตรงนี้ที" ซันนี่พูดดักคอเจสสิก้า
"เฮ้อ หน้าที่ใครหน้าที่มัน ช่วยไม่ได้จ่ะ" เจสสิก้าพูดอย่างเรียบเฉย
"เจส จ๋าน้ำ" ทิฟฟานี่เพื่อนสนิทของเจสเดินเข้ามาแล้วยื่นน้ำให้เจสก่อนเพื่อนเลย ต่างกับอีกคนกำลังวุ่นวายกับการเทสเสียงไมโครโฟนอยู่ จนเหงื่อแตกเหงื่อแตนทำเท่าไรเสียงก็ไม่ออกซักที
"ฟานี่ แทนที่แกจะเอาน้ำมาให้คนที่นั่งอยู่เฉยๆนะ แกเอาให้นู้นๆๆๆแทยอนดูเค้าเหนื่อยๆนะไปบริการเค้าหน่อยซิ" ซูยองพูดด้วยความสงสารเพื่อนตัวน้อย
"ย่ะ" ทิฟฟานี่เดินไปแล้วยื่นน้ำให้แทยอน
"เดี๋ยวฉันมานะ จะไปเอาน้ำไปใพวกพี่ๆสตาฟ" จริงไม่ได้ไปเอาน้ำให้ใครหรอก แต่เจสสิก้ากำลังตามหาตัวยูริอยู่
เมื่อเจสเดินออกไปไม่นานก็เปิดฉากการนินทาพาเรดทันที
"นี่พวกแก วันนี้ฉันว่ายัยเจสดูแปลกๆนะเหมือนคนอกหัก" ซันนี่เริ่มเปิดประเด็น
"ทำเป็นรู้ดี เธอเคยอกหักไง ฉันว่าอย่างเธอนี่นะใครรักไป มีหวังคงอึดอัดน่าดู" ซูยองเริ่มก่อสงครามประสาท แต่คำที่พูดไปของซูยองมันทำให้ชันนี่สะอึกทันที จนน้ำตาเริ่มคลอเบ้า แล้วก็วิ่งออกจากหอประชุมไป ซูยองได้แต่ยืนอึ้งไม่คิดว่ามันจะทำให้ซันนี่ร้องไห้ได้
"ยืนเฉยทำไมตามไปซิ ไอ่พี่โง่" ยุนอาตะโกนเรียกสติของซูยอง
"ฮะ เฮ้ย ซันนี่ฉันขอโทษ" ซูยองวิ่งตามซันนี่ไป
ทุกคนเริ่มเข้าสู่เหตุการณ์ปกติ ตอนนี้มี ซอฮยอน ยุนอา ทิฟฟานี่ที่เหลืออยู่
"หืม!! O-O นี่มันเสื้อของควอน ยูริ ลูกสาวเจ้าของโรงเรียนนี้นี่น่า มันมาอยูที่กระเป๋าพี่เจสได้ไงละนี่"
ยุนอาหยิบเสื้อสูทที่มีชื่อปักตรงปกคอมาดู
"เลอะน้ำหวานด้วย สงสัยยัยเจสไปก่อวีรกรรมาแน่เลย" ทิฟฟานี่สงสัย
"อีกสองสามชั่วโมง ก็ถึงเวลาแล้วไปเตรียมตัวกันเถอะ" ยุนอาพูดชวนพี่ๆไปเตรียมตัว
"ซัน ซัน ซัน ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าให้เธอไปแบบนั้น" ซูยองตะโกนหาซันนี่ไปรอบๆอาคารที่มีพุ่มไม้รายล้อม เพราะเธอรู้ดีเวลาซันนี่เศร้าเธอช่วยมานั่งแถวศาลาขอบสระน้ำ
“ ใช่สิเธอไม่ได้ตั้งใจแต่ฉันคิดนะซูยอง” ซันนี่นึกในใจ
"โธ่!!ซันออกมาหาฉันเถอะฉันขอโทษต่อไปฉันจะไม่พูดให้เธอเสียใจอีกแล้ว"ซูยองพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“โกหก คนโกหก เธอไม่รู้อะไรหรอกซูยอง แล้วก็ไม่ต้องเข้ามาด้วย!” ซันนี่พูดในใจ ซูยองไม่ได้รู้อะไรเลยว่าคนตัวเล็กแอบรักเธออยู่
"งั้นถ้าเธอไม่เดินออกมา ฉันจะนั่งคุกเข่ารอเธออยู่ตรงนี้แหละซันนี่ ฉันจะรอเธออยู่ตรงนี้นะซัน" ซูยองไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะง้อ นั่งคุกเข่ารออีกฝั่งของพุ่มไม้ที่เป็นเขตกั้นไว้อยู่
โครมเคร้ง!!!!!!!!!!!
"เฮ้ย.....นิ เธออีกแล้วนะ เจอทีไรหาเรื่องให้ฉันตลอดเลย" เจสสิก้าพูดออกมาด้วยความเซ็งสุดขีด เพราะแก้วทั้งลังที่เธอยกมาแตกหมดเลย
“ฉันช่วย”
“ไม่ต้อง อยู่เฉยๆเดี๋ยวก็บาดมืออีก คนซุ่มซาม” ยูริเอื้อมมือจะช่วยเก็บเศษแก้ว แต่เจสสิก้าก็ปฎิเสธความช่วยเหลือ
ฟ้าเริ่มร้อง บรรยากาศสีเทาๆ กำลังเริ่มขึ้น ฝนกะลังจะตก
"ทำไมพี่ซูยองยังไม่กลับมาอีกนะ ง้อไปถึงไหนล่ะเนี่ย" ยุนอาพูดสายตาก็ดูตรงทางเข้าหอประชุมแต่ก็ไม่มีวี่แววที่สองคนนั้นจะกลับมาง่าย
ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฝนเริ่มตกแล้ว และคาดว่าคงจะตกหนักกว่าเดิม
ซูยองยังคงนั่งคุกเข่าตากฝนอยู่ที่เดิมเวลาผ่านไป1ชั่วโมง ร่างกายที่เริ่มสั่นเพราะความหนาว แต่ก็ต้องทนเพื่อง้อคนตัวเล็กของเธอซันนี่ที่เผลอหลับไป กว่าสะดุดตื่นขึ้นมาดูซูยองเขาก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
'ยังอยู่ที่เดิม ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วยซูยอง ชิ อยากรอก็รอไป ' ซันนี่นึกในใจ
2 ชั่โมงผ่านไป ฝนที่กระหน่ำลงมาไม่มีทีท่าที่จะหยุด
"ซูยอง" ซันนี่ตกใจเมื่อเห็นร่างสูงทรุดลงไปนอนกองกับพื้นท่ามกลางสายฝน
"ซูยองๆ ตื่น ตื่น ไหนเธอบอกว่าจะรอฉันไง" ซันนี่วิ่งเข้าไปกอดคนสลบ พร้อมน้ำตาที่ไหลไปกับสายฝน
"ก็รอเธออยู่นี้ไง อิอิ555+" ซูยองลืมตาขึ้น พูดออกมาด้วยน้ำเสียงทะเล้น
"นิ นิเธอหลอกฉันเหรอ" ซันนี่คลายอ้อมกอดแล้วผลักซูยองไปนอนกับพื้นตามเดิม
"ถ้าไม่ทำแบบนี้ เธอจะออกมาหาฉันเหรอ กลัวฉันตายล่ะซิ" ซูยองพูดแล้วเอาหน้ายื่นเข้าไปใกล้เธอ ซันนี่ได้แต่ก้มหน้าซ่อนความอาย เธอกลัวใจตัวเองจะหวั่นไหวให้คนตรงหน้าเข้าจริงๆ
"นิ เธอร้องไห้ยังไม่หยุดอีกเหรอ" ซูยองเอ่ยแล้วจ้องหน้าคนตัวเล็ก
"คนบ้า คนบ้า ๆๆๆๆๆๆทำไมเธอ ต้องทำแบบนี้ด้วย" คนตัวเล็กพูดจบก็โผ่กอดคนตรงหน้าทันที ซูยองไม่เข้าใจกับการกระทำของคนตัวเล็ก แต่ใจจริงเธอรู้ สึกเจ็บใจ ปวดใจเมื่อเห็นน้ำตาคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก
"ยกโทษให้ฉันนะ ฉันสัญญาจะไม่ว่าให้เธอแบบนี้อีก" ซูยองกระชับกอดแน่นขึ้นแล้วพูดกระซิบข้างหูคนตัวเล็ก
"ฮึก ฉะ ฉันจะยกโทษให้เธอ ฉันจะจำคำเธอไว้ยะซูยองเธอน่ะ มันปากหมาที่หนึ่งเลย"
"ปากหมาแต่รักจริงนะ เลิกร้องไห้ ได้แล้วกระรอกน้อย ไปกันเถอะป่านนี้ทุกคนคงเป็นห่วงกันแย่ละ" ซูยองคลายอ้อมกอด ลุกขึ้นยืนยื่นมือประคอง จับมือซันนี่ท่ามกลางสายฝนไปด้วยกัน
ทางด้านเจสสิก้า
"เห็นไหมฉันบอกแล้วว่าให้ฉันช่วยไหม ดูซิเจ็บจนได้ ว่าให้คนอื่นซุ่มซ่ามไม่ดูตัวเองเลย" ยูริพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดุดันแต่ก็ผสมกับความเป็นห่วงคนตรงหน้าเหมือนกัน
"อะ ยะยูลระวัง" เจสสิก้าผลักยูริออกไปเพราะช่างที่ทำหลังคา ทำเศษกระเบื้องหลังคาหล่นลงมา
"โอ้ย โอ้ย" เจสสิก้าอุ่มตรงคิ้ว ร้องด้วยความเจ็บ
"เป็นไรมากหรือเปล่า เฮ้ย!เลือด" ยูริดึงมือเจสสิก้าออก ก็เห็นที่หางคิ้วเธอแตกเล็กน้อย
"ชิ!!! นี่ลุงนี่อะไรกันทำงานประสาอะไรทำกระเบื้องหลนลงมาเนี่ยห่ะ ดูซิเกิดอุบัติเหตุทำคนเลือดตกยางออก นี่มันกี่โมงกี่ยาม ใช่เวลาทำเหรอ"
"ตะ แต่ว่า"
"ไม่ต้องมีแต่ ลุงจะไปทำไรก็ไปเลยนะ อยากตกงาน หรือไง"
เจสสิก้ายังอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อครู่ยูริทำไมต้องอารมณ์เสียขนาดนี้ด้วย
"ยูล"เจสสิก้าเรียกยูริ
"ห่ะเมื่อตะกี้....เรียกฉันว่าไงนะ"
"ก็ยูลไงจ่ะ"
"เจสจำยูลได้แล้วเหรอ"
"อืม จำได้ตั้งนานแล้ว"
"รู้ได้ไง"
"ก้อเสื้อที่ให้ไปซักไงมีชื่อปักอยู่ จำได้ตั้งนานแล้ว กะจะแกล้งยูลอยู่แล้วเชียวแต่ตอนนี้ความแต่ซะแล้ว"
"ยูลก็เเหมือนกัน 5555+"
"งั้นเจ๊ากันนะ ต่างฝ่ายต่างแกล้งกัน"
"อืม"ยูริพยักหน้ารับ
"ว่าแต่สงสัยต้องไปโรงบาลแล้วละดูซิคิ้วแตก ต้องไปให่หมอเย๊บ555+" ยูริพูดเล่นให้เจสสิก้ากลัว
เพราะเธอเกลียกการไปโรงบาลมากที่สุด
"ไม่นะ ไม่ๆๆๆเด็ดขาด ไม่งั้นจะไม่พูดด้วยนะยูล"เจสสิก้าทำหน้างอนๆ
"จ่ะไม่ไปก้อไม่ไป งั้นไปห้องพยาบาลเดี๋ยวยูลทำแผลให้นะ^^"
_________________________________________THE NEXT____________________________________________
ความคิดเห็น