คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EPISODE 2
เช้าวันใหม่ เหตุการณ์ร้ายๆผ่านไป แต่หัวใจของเด็กสาวคงไม่มีวันลืมคงจะจดจำไปจนวันตาย ตราบใดที่ยังหาตัวคนฆ่าแม่ของเธอไม่เจอ
"อื้อ..."
เด็กสาวเอามือกุมหัวปวดจากการเครียดกดดันจากเหตุการณ์ร้ายๆ เธอค่อยๆลืมตามองรอบพบว่าเจสสิก้า ที่นอนข้างเธอยังไม่ตื่น
"ฮือ ตื่นแล้วเหรอ เอ่อฉันชื่อ....จะ.."
"จอง เจสสิก้า เรียกเจสเฉยๆก็ได้ ส่วนฉัน ควอน ยูริ เรียกยูลเฉยก็ได้นะ"
เจสสิก้าตื่นขึ้นมาเธอก็รีบแนะนำตัวอีกครั้ง แต่คนตรงหน้าเธอกลับพูดแทนเธอซะงั้น แถมยังเลียนแบบการแนะนำตัวของเธออีก
"อ้าว!!!เป็นปกติแล้วเหรอ เธอนี่ผีเข้าผีออกจังเลยเนอะ"
เจสสิก้าไม่เข้าใจกับยูริ เมื่อวานยังร้องไห้คร่ำครวญหาแม่เอาเป็นเอาตายอยู่เลย
"ก็ เธอเป็นคนบอกฉันเองนิ ถึงฉันจะร้องไห้จนตายแม่ฉันก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอก ป่านี้แม่จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้สงสัยคงลำบากน่าดู"
ยูริพูดเหงยหน้าขึ้นมองฟ้าไม่ให้น้ำตาไหลอีก เธออดเป็นห่วงไม่ได้กับแม่ของเธอ
"เอ่อ ว่าแต่ว่าเธอจะกลับบ้านเมื่อไหร่"
เจสสิก้าอยากรู้ว่ายูริจะอยู่กับเธอไปอีกนานหรือเปล่า
"ทำไมเหรอ ถ้าฉันอยู่คงเป็นภาระของครอบครัวเธอมากซินะ"ยูริพูดอย่างน้อยใจ
"ไม่นะ ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่อยากรู้ใจจริงฉันไม่อยากให้เธอไปไหนหรอกมันอันตรายเกินไป ฉันอยากให้เธออยู่ที่นี่ อยู่ด้ววยกัน อยู่ตลอดไปเลยก็ได้ถ้าเธอคิดว่ามันไม่ลำบาก"
เจสสิก้าออกตัวอธิบายกลัวว่ายูริจะไปจริงๆ ทำเอายูริยิ้มซะแก้มปริกับอาการของเจสสิก้า
"จริงเหรอฉันจอยุ่ที่นี่อยู่กับเธอไงเจส อยู่ตลอดไปเลยได้มั้ย"ยูริพูดด้วยความดีใจแล้วกอดเจสสิก้าจนหายใจไม่ออก
"ได้ซิได้ โอ้ย....ปล่อยได้แล้วหายใจไม่ออกแล้วยูล"
ยูริคลายกอดให้เจสสิก้าหายใจแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเจสสิก้าให้ไปไหน ยูริได้เป็นสมาชิกครอบครัวเดียวกับเจสสิก้า แต่เธอก็ยังไม่รู้ว่าทางบ้านเธอกำลังวุ่นวายมากกันการตามหาตัวเธออยู่
............................................................................................
1 ปีผ่านไป
ยูริมีความสุขดีที่ได้อยู่กับครอบครัวเจสสิก้า แต่ก็ต้องหลบคนของพ่อเธอที่ชอบส่งคนมาตามเธอกลับ แต่เธอก็รอดได้ทุกครั้งจากการตามตัวเพราะเจสสิก้า เธออยู่ที่นี่เธอคิดว่าอย่างน้อยในแต่ละวันของเธอ ก็ไม่เหงาไม่น่าเบื่ออย่างตอนอยู่ที่บ้านกับครอบครัวที่แท้จริงของเธอ เธอไม่เคยจะได้เรียนรู้อะไรด้วยตนเองเมื่ออยู่กับพ่อเธอ ทุกอย่างมีคนประเคนให้ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ตอม ทุกอย่างสะดวกสบายไปหมด แต่อย่างน้อยที่เธออยู่กับครอบครัวเจสสิก้าได้ ก็เพราะแม่ของเธอคอยสอนให้ทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง
คอยขัดพ่อของเธอเวลาพ่อของเธอตามใจเกินไป(ดีที่เด็กมันคิดได้) ตั้งแต่ที่เธอเสียแม่เธอเป็นปีแล้ว มันก็มีบางครั้งที่รู้สึกหว่าเหว่บ้าง แต่ถ้ายังมีเจสสิก้าอยู่คอยฉุดดึงคอยปลอบเป็นกำลังใจยามเธอเศร้า
ตอนนี้เธอไม่ใช่คุณหนูควอนยูริอีกต่อไป เธอเป็นเหมือนเด็กทั่วไปเป็น ควอน ยูร หรือ ยูลเป็นที่รู้จักของคนในบ้านอย่างดี เธอใช่ชีวิตกับครอบครัวของเจสสิก้าอย่างมีความสุข
..........................................................
"อึ้ย...ปล่อยนะ เอาคืนมานะเอาขนมของซอคืนมา"
สาวน้อยคนหนึ่งกำลังถูกพวกเด็กผูชายสามคนแกล้งมาแย่งขนมของเธอไป
"นี่พวกนาย เอาขนมของน้องสาวชั้นคืนมานะ"
เจสสิก้าทันทีที่เห็นน้องสาวถูกรังแก เธอวิ่งไปแย่งขนมคืนให้น้องเธอ แต่เธอก็โดนผลัจนล้ม
"เฮ้ย!!!แกนี่ใช่ไม่ได้รังแก แม้กระทั้งผู้หญิง เอาคืนมาเดี๋ยวปั๊ด...."
ยูริตอนนี้เธออายุ14ปี เธอตัวสูงใหญ่กว่าเจสสิก้า ด้วยท่าทางการพูดจาโผงผาง ทะมัดทแมง จนทำเอาพวกเด็กผู้ชายสามคนวิ่งหนีกระเจิดกระเจิงไปเลยทีเดียว
"เป็นไงบ้างเจส น้องซอ"ยืนเก๊กตั้งนาน ยูริจึงหันความสนใจมาทางเจสสิก้ากับซอฮยอนที่นั่งคลุกฝุ่นอยู่ ด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร อะ...โอ้ยเจ็บข้อเท้า"
"พี่เจส" เจสสิก้าโอดครวญเจ็บข้อเท้าของเธอ ซอฮยอนอุทานด้วยความตกใจที่พี่สาวของเธอลุกเดินไม่ไหว
"งั้น ก็ขี่หลังยูลละกัน น้องซอช่วยพยุงพี่เจสขึ้นขี่หลังพี่ยูลหน่อยเร็ว"
ยูริย่อตัวลงให้
เจสสิก้าพอขยับขึ้นขี่หลังได้ เจสสิก้าก็เกรงใจยูริไม่น้อยที่ต้องแบกเธอเดินกลับบ้าน
"เจสนี่ตัวหนักเหมือนกันนะเนี่ย ตัวเล็กนิดเดียวสงสัยแน่นในแน่ๆเลย 555+"
ยูริพูดล้อเจสสิก้า
"555+ จะว่าไปแล้ว ดูไปดูมาพี่ยูลนี่แมนเหมือนกันเนอะ ไม่เหมือนผู้หญิงซักนิด ถ้าเป็นผู้ชายนี่น้องซอจะจองให้เป็นพี่เขยซะตอนนี้เลย"
ซอฮยอนหัวเราะสมทบ แล้วพูดคาดการบุคคลิกของยูริเป็นตุเป็นตะ
"แกแดดนะเรา พี่ขงพี่เขยอะไรกัน อายุเท่าไรนะเรา"
ยูริอดไม่ไหวกับความน่ารัก ไร้เดียงสาของซอฮยอน
"ก็ 10 ขวบค่ะโตแล้วค่ะ หนูพูดจริงนะค่ะพี่ยูลพี่เจส"
ซอฮยอนชูมือขึ้นนับอายุ แล้วเหงยมองหน้ายูริกับเจสสิก้าทำตาใสๆพูดด้วยใจจริง
"555+"ยูริกับเจสสิก้าสบตากันแล้วหัวเราะกับความน่ารักของซอฮยอน
ในที่สุดก็ถึงบ้านแล้ว
"อ่า...ถึงแล้วเจสนั่งตรงนั้ก่อนนะเดี๋ยวยูลเอายามาทาให้"
ยูริค่อยๆวางเจสสิก้าให้นั่งตรงระเบียงหน้าบ้าน แล้วเดินไปหายาทาให้
"พี่เจส สมมุติว่าวันหนึ่งพี่ยูลต้องจากเราไปจริง พี่จะทำยังไง"
อยู่ๆซอฮยอนก็ถามเรื่องนี้กับพี่สาวของเธอ
"ก็ให้เค้าไปซิ ถ้าเจ้าของเค้ามาทวงคืนเราก็ต้องให้เค้าไป"
เจสสิก้าไม่อยากพูดแต่ก็ต้องพูด ในใจลึกๆเธอก็แอบหดหู่และเศร้าเหมือนกันเมื่อนึกถึงวันที่ยูริจะต้องจากพวกเธอไปจริงๆ
"พี่เจสว่าพี่ยูลเป็นหมาเหรอ ถึงต้องมีเจ้าของมาทวงคืน เราต้องคืน"
ซอฮยอนงง กับสิ่งที่เจสสิก้าพูดเมื่อครู่
"ไม่ใช่อย่างนั้น ซอ ที่เราต้องคืนเค้าไปหมายถึงถ้าพ่อแม่พี่ยูลเค้ามาตามกลับไป เราก็ต้องให้พี่ยูลกลับไปอยู่กับพ่อกับแม่ไงค่ะ"
เจสสิก้าอธิบายให้น้องสาวเธออีกครั้ง
"ถ้าเราไม่ให้พี่ยูลไปได้มั้ยค่ะ"ซอฮยอนยังถามเจสสิก้าต่อ
"พี่ไม่รู้"เสียงสั่นเครือมาพร้อมคำตอบสั้นๆของเจสสิก้า ทำให้ซอฮยอน ไม่ถามต่ออีก
.............................................................................
"มาแล้วมาแล้ว ยาเจสไหนดูข้อเท้าซิ เจ็บมากมั้ย"
ยูริเอาเท้าของเจสสิก้าวางตรงหน้าขาของเธอ แล้วลองบีบขยับไปมา
"โอ้ย เบาๆยูล"
เจสสิก้าโอดครวญเมื่อยูริบิดตรงที่เจ็บพอดี
"เอาล่ะ ทนเจ็บหน่อยนะยูลจะทายาแล้วนวดให้ น้องซอทำหน้าที่"
ยูริบอกเจสสิก้าให้ทนหน่อย ซอฮยอนจับตัวพี่สาวเธอไม่ให้ดิ้นอย่างรู้งาน
"โอ้ย ๆ ๆ T^T!! 555+ + โอ้ย "
เจสสิก้าทั้งหัวเราะทั้งน้ำตาเล็ด เพราะเธอทั้งเจ็บทั้ง
จักจี้ที่เท้าที่ยูริจับอยู่
"เสร็จแล้ว...5555+"
ยูริวางเท้าเจสสิก้าลง แล้วหันไปสบตากัยซอฮยอนแล้วหัวเราะกับท่าทางของเจสสิก้า
"ยูลง่า.... >^<!!" เจสสิก้าเธอพาดมือบนบ่า ยูริเบา ว่าหยุดหัวเราะฉันได้แล้วฉันเจ็นนะ
"ไงเด็กๆ มาทานข้าวเร็วลูก"
คุณจอง เรียกลูกไปทานข้าวมื้อเย็นนี้ ต๊อกโบกิ และกิมจิเจ้าเก่าอีกแล้ว
"ยูล"
เจสสิก้าอ้าแขนให้ยูริอุ้มไปที่โต๊ะกับข้าว ยูริก็ยอมอุ้มโดนดีแขนทั้งสองของเจสสิก้าโอบรอบคอคนตัวสูงไว้แน่น
"พี่เจสนี่น้า ลำบากพี่ยูลจังเล้ย"ซอฮยอนพูดทำหน้าตาลอย วิ่งไปที่โต๊ะอาหาร
............................................................................................................
เดี๋ยวมาต่อนะครับ!!!!
ไปหลับก่อน ปวดตามากมาย
ความคิดเห็น