ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เรื่อง ฉันรักนายผู้ชายเอาแต่ใจ [ ฮันเกิงVSฮีซอล ] 2
เม้นท์+โหวตให้ด้วยนะคะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
บ้านตระกูลคิม เวลา 05.30 น.
บ้านตระกูลคิม เวลา 05.30 น.
กริ๊ง!!ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงนาฬิกาปลุกเจ้ากรรมของผมดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่นาฬิกาของผมไม่ต้องร้องนาน เพราะมือของผมกดไปที่หัวของมันอย่างรวดเร็ว ทำไมน่ะหรอก็เพราะผมรอเวลานี้มานานแสนนานแล้วหน่ะสิ งงๆๆกันใช่มั๊ย? ก็วันนี้ฮันเกิงสุดหล่อลากไส้จะมารับผมไปโรงเรียนไง ยู้ฮู้ๆๆๆ!! มีความสุขจริงโว๊ย!! ปกติผมจะตื่นประมาณ 07.20 แต่วันนี้กลับตื่นตอน 05.30 วันนี้ต้องแต่งสวยเป็นพิเศษน่ะเลยตื่นแต่เช้า ว่าแล้วผมก็ลากร่างอันงามระหงส์เข้าห้องน้ำไป..
06.30 ผมออกมายืนหน้าบ้านแต่เช้าตรู่ เพื่อมาสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อน ใช่ที่ไหนเล่า!! ผมออกมายืนรอฮันเกิงตั้งหาก มันจะเช้าไปรึเปล่าเนี่ย คงไม่หรอกมั้ง!! ผมจึงหยิบกระจกบานสวยขึ้นมาจากกระเป๋าแล้วเอามาส่งเชยชมใบหน้าที่งดงามราวกับเจ้าหญิง
“กรี๊ด! คนอะไรสวยยังกะนางฟ้า” ผมกรี๊ดออกมาเมื่อมองดูตัวเองในกระจกเงา พ่อกับแม่คงตั้งใจทำผมแน่เลย ผมถึงได้หน้าตาออกมาสวยขนาดนี้
“ทำไมยังไม่มาอีกนะ” ผมมองซ้ายแลขวาแต่ก็ไร้วี่แววของฮันเกิง แม้แต่หมาซักตัวยังไม่มีเดินผ่านเลย ทำไมคนแถวนี้ตื่นสายกันจังเลยนะ ทำไมเค้าไม่มาสัมผัสอากาศบริสุทธิ์แบบผม
“เราทำตัวเว่อไปรึเปล่านะฮีซอล” ผมพูดกับตัวเองในกระจก ทำไมวันนี้ผมถึงทำตัวอย่างกับคนบ้าทำตัวเหมือนคนไร้สติ ฮีซอลนายนี่มันงี่เง่าจริงๆเลย ว่าแล้วผมก็ของีบซีกหน่อยแล้วกันเพราะวันนี้ตื่นเช้ากว่าปกติ(-_-)Zzz
“อุ่นจัง~” ผมรู้สึกถึงสัมผัสอันอบอุ่น ที่โอบอุ้มร่างกายของผม จนผมไม่อยากที่จะลืมตาขึ้นมาเลย มันเหมือนสัมผัสที่ผมเคยได้จากพ่อกับแม่ ผมค่อยๆเบียดตัวเข้าไปใกล้ๆไออุ่นมากขึ้น
“......................” อะไรนิ่มๆน่ะ มันคืออะไรกันที่ทำให้ผมอบอุ่น ผมลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ
“ตื่นแล้วหรอครับ” กรี๊ด!! นี่ผมนอนอยู่ในอ้อมอกของไอ้หน้าหล่อนี่ได้ไง โอ๊ย!! ลมจะจับ
“เป็นอะไรไป หรือ ผมทำให้คุณตื่น”
“ปะเปล่า..มานานรึยัง?” ผมอายชะมัดดันเผลอหลับไปได้แถมตื่นขึ้นมายังมานอนอยู่ในอ้อมกอดอันน่าซบของฮันเกิงอีกให้ตายสิสวรรค์ประทานพรแต่เช้าเลย(>U<)
“อืม ซักประมาณ 30 นาทีที่แล้วมั้ง” ฮันเกิงยิ้มหวานจะลายใจให้
“แล้วทำไมนายไม่ปลุกหล่ะ”
“ก็เห็นคุณหลับสบายซะขนาดนั้น ใครจะกล้าปลุกหล่ะ”
“แล้วนายมากอดชั้นทำไมอ่ะ คิดจะแต๊ะอั๋งชั้นหรอ” ผมแย้งขึ้นมาทันที อะไรกันอยากกอดทำไมไม่กอดตอนตื่นหล่ะ ผมจะได้รับรสไออุ่นอย่างชุ่มปอด เสียดายจังดันกอดผมตอนหลับซะได้นี่
“จากที่ดูผมว่าผมไม่ได้กอดคุณนะ” ยังมีหน้ามาแก้ตัวเอง ชิร์ คนอะไรทำผิดไม่ยอมรับบอกมาตามตรงเหอะอดใจไม่ไหวใช่มั๊ยหล่ะ ก็ชั้นสวยซะขนาดนั้น
“อะไรกันนายกล้าเถียงชั้นหรอ เห็นก็เห็นอยู่ว่านายกอดชั้นอ่ะ”
“ผมนั่งอยู่เฉยๆตะหากเล่า แต่คุณนั่นแหละที่เป็นฝ่ายกอดผม คุณนี่เข้าข้างตัวเองชะมัด” ใครว่าไอ้หน้าหล่อนี่นิสัยเหมือนเทพบุตรฟระ แม่จะอัดให้ฟันหลุดเลย ทำไมวันนี้กับเมื่อวานมันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตรีนเลยฟระเนี่ย กวนบาทาชะมัด
“อะ อะไรใครจะไปกอดคุณ อย่ามาขี้ตู่” ผมหลบสายตาที่จ้องมองคู่นั้น รึว่าผมจะกอดเค้าจริงเนี่ย ฮีซอลเอ้ย!! นายนี่มันหน้าแตกบ่อยจนหมอไม่อยากรับเย็บแล้วมั้งเนี่ย
“ช่างเหอะ!! ไปกันได้แล้วจะแปดโมงแล้วเหลืออีก15 นาที” ฮันเกิงก้มมองนาฬิกาแล้วเอ่ยบอกกับผม
“อะอืม” ผมตอบรับเบาๆก่อนจะนั่งซ้อนท้ายจักรยานคันสวย ที่สาวๆและก็เคะๆหลายคนใฝ่ฝันที่จะนั่งมัน
“จับดีๆนะ” ฮันเกิงหันหลังมาบอกผม
“อืม” ทำไมต้องจับดีด้วยหล่ะ ไม่ใช่นั่งมอเตอร์ไซน์ซะหน่อย แต่จะว่าไปไอ้หน้าหล่อนี่ขี่จักรยานไวเหมือนกันนะเนี่ย ถึงว่าวันนั้นฮันเกิงถึงชนผมซะกระเด็นจนเอาหน้าไปวัดกับพื้นเลย
“ว๊าย!!” จู่ๆฮันเกิงก็เบรกรถอย่างแรงจนผมถึงกับหน้าทิ่มชนหลังของเค้าอย่างจัง ไอ้บ้าเอ้ย!!ทำบ้าอะไรของมันเนี่ย เห็นว่าหล่อนะเนี่ยถึงได้ให้อภัย
“นายเบรกอะไรของนายเนี่ยฮันเกิง” ผมเอามือจับหัวของผมเบาๆและเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ซักเท่าไหร่
“หอยทากเดินผ่านน่ะ”
“นะ นายว่าอะไรเดินผ่านมานะ” หอยทากเดินผ่านงั้นหรอ ไม่ๆ ผมต้องหูฝาดไปแน่ๆ
“หอยทาก!!” ชัดๆ ชัดเลย คนที่ผมคิดว่าเลวร้าย ก็มีจิตใจดีเหมือนกันนะเนี่ย คนอะไรจะเป็นพ่อพระขนาดหอยทากยังไม่กล้าฆ่า..โอ๊ย!! พ่อเทพพระบุตร
“นายนี่ใจดีชะมัด สงสารมันงั้นหรอ” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความชื่นชม
“เปล่า!!”
“แล้วที่นายไม่เหยียบมันหมายความว่าไง”
“เหยียบไปเดี๋ยวมันเปื้อนล้อหน่ะสิ ขี้เกียจล้าง” โอ้พระเจ้าผมคิดผิดอย่างแรง ที่คิดว่าไอ้หมอนี่เป็นพ่อพระ ให้ตายสิคนอย่างนายมันไอ้ซาตานหน้าหล่อ
โรงเรียนมัธยมควังอัน
“กรี๊ด!! รุ่นพี่ฮันเกิง”
“รุ่นพี่ฮันเกิงคะ หันมาทางนี้หน่อยค่ะ”
“รุ่นพี่คะ!!”
“กรี๊ด!! รุ่นพี่หล่อจังเลย”
“รุ่นพี่ฮันเกิง ชั้นรักพี่ค่ะ”
“รุ่นพี่ยิ้มหน่อยสิคะ”
“กรี๊ด อุปป้า อุปป้า!!” *อุปป้า/ คำในภาษาเกาหลีที่ใช้เรียกคนอายุมากกว่า ,คนรักหรือคนที่ชื่นชอบ*
“ฮันเกิงชั้นรักคุณ”
นี่คือเสียงเหล่าเหล่าบรรดาชะนีน้อยใหญ่ของโรงเรียนมัธยมควังอันที่ดังกึกก้องไปทั่วสารทิศ เมื่อจักรยานของฮันเกิงขี่เข้ามาในเขตโรงเรียน จะบอกอะไรให้ ฮันเกิงน่ะป็อปมากในหมู่สาวๆและก็ในหมู่เคะๆอย่างผม เพราะเค้าเล่นกีฬาเก่งแถมยังฉลาดอีกต่างหาก หน้าตาก็หล่อยังกะเทพพระบุตร นิสัยก็ดี!! ข้อนี้มันไม่ใช่ มันไม่ใช่ไอ้หมอนี่มันชั่วสุดขีดถ้าคุณรู้จักมัน เหมือนที่ผมรู้จักไง แต่จะว่าไปผมก็เป็นแฟนคลับของมันเหมือนกันแหละแต่ก็เก็บซ่อนงำอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ...เดี๋ยวมันจะหลงตัวเองไปมากกว่านี้
“ฮันเกิง ชั้นจะโดนเหล่าบรรดาแฟนคลับนายตบมั๊ยเนี่ย” ผมจ้องไปยังแฟนครับที่กู่เรียกฮันเกิงแบบรักใคร่ แต่ดูจากแววตาที่ยัยพวกนั้นที่จ้องมาที่ผมสิ มันเหมือนแววตาของพวกปีศาจที่กระหายเลือดเลย น่ากลัว~
“เค้าไม่กล้าทำอะไรนายหรอกน่า” พูดไปด้วยโบกมือให้กับเหล่าบรรดาแฟนคลับไป คิดว่าเป็นดารารึไงเนี่ย!!
“นี่เธอใครน่ะที่ซ้อนท้ายฮันเกิงมา” เสียงหญิงสาวหน้าตาสวยที่คิดจะจับฮันเกิงเป็นแฟนนามว่า เจสสิก้า ดังขึ้น
“ไม่รู้สิ แต่มันบังอาจมากที่กล้ามานั่งซ้อนท้ายจักรยานอุปป้าของชั้น” ยูริเพื่อนสาวของเจสสิก้าเอ่ยบอกอย่างไม่สบอารมณ์ที่เห็นฮีซอลนั่งซ้อนท้ายจักรยานฮันเกิงอย่างชิดใกล้ ขนาดเธอเองยังไม่เคยได้นั่งเลย แล้วไอ้หมอนั่นมันมีสิทธ์อะไร..
“ชั้นรู้จัก” แชมีผู้รอบรู้เอ่ยบอกเพื่อนทั้งสอง
“ใครหล่ะ”
“ก็คนที่ชื่อ ฮีซอล ที่อยู่ ปี 3c ไง เห็นเค้าบอกกันว่าเป็นคนเอาแต่ใจสุดๆปากอย่างกะกรรไกร ชั้นว่าฮันเกิงต้องโดนยัยนั่นบังคับมาแน่ๆเลยและชั้นก็ได้ข่าวมาว่ายัยนั่นป็อปในหมู่พวกผู้ชายด้วยหล่ะมันคงจะจับฮันเกิงไปเป็นแฟนแน่เลย”
“หน้าอย่างนั้นหน่ะหรอสวย เหมือนปลาไหลชนเขื่อนสิไม่ว่า”
“เจสเธอก็พูดแรงไป ชั้นว่าเค้าสวยนะ” ยูริแย้งเมื่อมองหน้าของฮีซอลที่สวยกว่าผู้หญิง
“นี่ยูริถ้าพูดอย่างนี้ก็ไม่ต้องพูดกับชั้น”
“ขอโทษ”
“ฮีซอล งั้นหรอแล้วเราจะได้เห็นดีกัน” เจสสิก้ากอดอกแล้วส่งยิ้มเยอะออกมา
.
.
.
.(ยังไม่จบนะคะ) ไปเม้นท์ให้เลยนะะะะะะะ
.
.
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น