Friend [fic-Super Junior yaoi] ฮยอก+ด๊ง , วอน+บอม , ฮัน+มิน

ลำดับตอนที่ #4 : Friend 4

เม้นท์ให้ด้วยดิ......คนแต่งใจแป้ว!! หมดแล้ว ไม่มีกำลังใจเลยอ่ะ.......
----------------------------------------------------

“นี่!! ลี ฮยอกแจ นายจำที่ชั้นบอกได้มั๊ย?” ดงแฮกำชับฮยอกแจที่กำลังจะก้าวเท้าลงจากรถ

“ครับ...ไม่ลืมหรอก แฮลี” ฮยอกแจยิ้มหวานก่อนจะเดินลงจากรถ แล้วเดินไปเปิดประตูให้ดงแฮ

“ขอบคุณค่ะ” ดงแฮยิ้มหวานให้ผิดกับเมื่อกี้ที่ทำสีหน้านิ่งเฉย

“เล่นละครเก่งนี่ดงแฮ” ฮยอกแจก้มลงกระซิบที่ข้างหูร่างบางเบาๆ ก่อนที่จะโดนดงแฮหยิกไปที่เอว

“โอ๊ยยยย ชอบใช้กำลังอยู่เรื่อย.........อ่า~ คุณแม่เดินมารับเลยหรอครับ?” ฮยอกแจเมื่อเห็นผู้เป็นมารดาเดินออกมาจากบ้าน ก็รีบเปลี่ยนสีหน้าทันที่แล้วเดินตรงไปกอดผู้เป็นมารดาก่อนจะหอมแก้มไปฟอดใหญ่

“จะไม่ให้เดินมารับได้ไงล่ะ..ก็แม่อยากเห็นลูกสะใภ้เร็วๆนิ” คุณนายลียิ้มหวานไปให้ดงแฮ

“สวัสดีครั..........ค่ะ” ดงแฮโค้งคำนับอย่างอ่อนน้อมให้คุณนายลีที่ยืนอยู่ตรงหน้า ยิ่งทำให้คุณนายลีหลงรักลูกสะใภ้คนนี้เข้าไปใหญ่

“หน้าตาก็สวย มารยาทก็ดี...หนูชื่ออะไรหรอจ๊ะ”

“หนูชื่อ ลี แฮลี ค่ะ” ดงแฮยิ้มหวานให้ เรียกรอยยิ้มจากคุณนายลีได้อีกมาก

“มะม๊ะ เข้ามาข้างในก่อน ข้างนอกแดดมันร้อน” คุณนายลี กวักมือเรียกดงแฮให้เข้ามาในบ้าน ดงแฮจึงหันไปหยิบกระเช้าผลไม้ในรถออกมาด้วย

“นี่ค่ะคุณแม่ ของฝากเล็กๆน้อยๆค่ะ” คุณนายลี รีบรับกระเช้าผลไม้ทันที เพราะกลัวว่าดงแฮจะหนัก ก่อนจะส่งให้แม่บ้านคิมเอาไปเก็บ

“วันหลัง ไม่ต้องเอามาให้ลำบากหรอกนะ ที่บ้านแม่มีผลไม่เยอะแยะ” คุณนายลี คว้ามือดงแฮให้เดินตามเข้ามายังโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยอาหารนาๆชนิด เอาเป็นว่าอยากกินอะไรที่นี่มีหมด

“มาทานข้าวกันจ๊ะ” คุณนายลีเดินไปที่หัวโต๊ะและผายมือให้ดงแฮนั่งลงข้างๆ โดยที่ฮยอกแจเป็นคนดึงเก้าอี้ให้

“ขอบคุณค่ะ” ดงแฮยิ้มหวานให้ฮยอกแจ ทำเอาฮยอกแจหน้าแดงกับความน่ารักของคนตรงหน้า

“มะ..ไม่เป็นไร” ฮยอกแจเดินมานั่งตรงกันข้ามกับดงแฮ

“วันนี้ต้องขอโทษหนูแฮลีด้วยนะจ๊ะ ที่คุณพ่อมาทานอาหารด้วยไม่ได้ พอดีคุณพ่อติดธุระต้องไปดูโรงงานที่อเมริกาโน่น”

“ค่ะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่คุณแม่มาทานอาหารร่วมโต๊ะกับหนู ก็ถือเป็นเกียรติมากแล้วล่ะค่ะ”

“เป็นกงเป็นเกียรติอะไรกันล่ะจ๊ะ เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ” คุณนายลีตีไปที่มือ ดงแฮอย่างเอ็นดูก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นให้

“แฟนผมน่ารักมั๊ยหล่ะฮะ?” ฮยอกแจพูดอย่างเต็มปากว่าคนตรงหน้าเป็นแฟน โดยที่ไม่ได้แอ๊ะใจหน้าของดงแฮตอนนี้ที่แดงเป็นลูกตำลึงตั้งแต่ได้ยินคำว่าครอบครัวเดียวกันแล้ว

“จ้า จ้า แฟนลูกน่ารัก ดูพูดเข้าสิหนูแฮลีหน้าแดงหมดแล้ว” คุณนายลีที่สังเกตเห็นปฏิกิริยาของดงแฮพูดขึ้น อย่างร่าเริง

“............” ดงแฮพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ก้มหน้าแดงๆลง “จะหน้าแดงทำไมเนี่ย ลี ดงแฮ มันแค่การแสดงละครนะ การแสดง มันไม่ใช่เรื่องจริงแล้วนายจะใจเต้นไปถึงไหน กะอีคำว่า ครอบครัวเดียวกัน กับ แฟน นายเป็นผู้ชายนะเฟ้ย นายต้องชอบผู้หญิงสิไม่ใช่ชอบผู้ชายด้วยกัน”

“หนูดงแฮทานข้าวเถอะจ๊ะ” เสียงของคุณนายลี เรียกสติที่หลุดลอยของดงแฮให้กลับเข้าที่

“คะ...ค่ะ”

.

.

.

“ฮยอกแจพาหนูแฮลีไปเดินเล่นในสวนไป๊” เมื่อทานข้าวเสร็จคุณนายลีก็ผายมือไล่ให้ ฮยอกแจพาดงแฮไปเดินเล่นที่สวนกว้างข้างบ้านที่เต็มไปด้วยดอกไม้นาๆพรรณที่ส่งกลิ่นหอม

“ครับ~” ฮยอกแจคว้ามือดงแฮให้เดินตามมาที่สวนข้างบ้าน

“ปล่อยมือได้แล้วฮยอกแจ....ปล่อยสิ ฮยอกแจ” ดงแฮพยายามแกะมือของฮยอกแจออก แต่แกะเท่าไหร่ก็ไม่ออกซะที

“เดี๋ยวคุณแม่ก็ออกมาเห็นหรอก นายอย่าดื้อสิดงแฮ เสียแผนหมด” ฮยอกแจหันมายิ้มให้ดงแฮที่หันหน้าไปด้านข้าง เพราะกลัวว่าฮยอกแจจะเห็นหน้าแดงๆของตน

“............” “ที่ชั้นให้นายปล่อยมือก็ฉันไม่อยากให้นายได้ยินเสียงหัวใจชั้นนิ ฮยอกแจ.. ทำไมทุกครั้งที่เราอยู่กับฮยอกแจทำไมเราไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย แต่ทำไมวันนี้หัวใจกลับเต้นรัวเหมือนจะหลุดออกมาซะงั้นแน่ะ .....เราเป็นอะไรไปเนี่ยหน้าก็แดงไม่รู้สาเหตุ.........รึว่าเรา................................ไม่สบาย...นะ”

“เป็นอะไรรึเปล่า? รึว่าไม่สบายเห็นหน้าแดงบ่อยจัง” ฮยอกแจเสยผมหน้าของดงแฮขึ้นแล้วเอาหน้าผากของตนแตะไปที่หน้าผากของดงแฮ

“ก็ไม่เห็นร้อนนี่นา.......อ๊ะแดงขึ้นอีกแล้ว” ดงแฮรีบดันตัวฮยอกให้ให้ไกลออกไป จึงทำให้ฮยอกแจเซถลาไปข้างหลัง ดงแฮรีบคว้ามือฮยอกแจเอาไว้ จนทำให้ทั้งคู่ล้มลงไปบนพื้นหญ้า แต่ที่น่าตกใจคือ ดงแฮตอนนี้กำลังค่อมอยู่บนตัวฮยอกแจ ทั้งคู่มองหน้ากันเหมือนคนไม่มีสติ ดงแฮค่อยๆก้มหน้าลงไป ก้มลงไป ฮยอกแจเมื่อเห็นดังนั้นจึงหลับตาลง แต่จู่ๆสติของดงแฮก็กลับมา จึงผละตัวออกจากตัวของฮยอกแจ ก่อนจะลุกยืนขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงๆปนอายๆ ฮยอกแจเมื่อเห็นดังนั้นถึงกับงงเล็กน้อย

“ดงแฮ นายเป็นอะไร” ฮยอกแจลุกขึ้นมาคว้ามือดงแฮเบาๆ

“วันนี้ชั้นรู้สึกแปลกๆน่ะ กลับบ้านกันเหอะ” ดงแฮหันมองมาหน้าฮยอกแจด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

“อะ อืม” ฮยอกแจจับมือดงแฮให้แน่นขึ้นก่อนจะพาเดินเข้าไปในบ้าน“ทำไมมือดงแฮนุ่มจังนะ กลิ่นตัวนายก็หอม เมื่อกี้นึกว่าจะได้จูบนายซะแล้วเสียดายจัง...เห้ยลี ฮยอกแจนายคิดอะไรของนายฟะ ดงแฮเป็นผู้ชายนะเฟ้ยคิดแบบนี้ได้ไง” ฮยอกแจส่ายหัวเบาไล่ความคิดบ้าๆพวกนั้นออกจากสมองอันน้อยนิดของตน

“เป็นอะไรรึเปล่า?” ดงแฮที่เห็นฮยอกแจส่ายหัวจึงถามขึ้น

“ปะ เปล่า ไม่มีอะไร” ยิ้มหวานชวนอ๊วกกลับมาให้

.

.

.

.