ShotFic: [Super Junior]~ yaoi~

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่อง วันป่วน [ ชีวอนVSลีทึก ] 1

ณ สตูดิโอ รายการ Exploration of the Human Body  ตึก SBS

 

           หลังจากเสร็จสิ้นการถ่ายทำรายการ Human Body ซึ่งเป็นตอนที่วัดสมรรถภาพการทรงตัว โดยการให้แต่ละคนเข้าเครื่องหมุน และให้ออกมาเดินประมาณ 10 เมตรและให้ยืนกระต่ายขาเดียวบนแท่นที่มีอยู่ ซึ่งแต่ละคนพอออกมาจากเครื่องหมุนเดินได้ไม่กี่ก้าวก็ล้มโครมด้วยกันทั้งนั้น โดยเฉพาะลีทึกหนักกว่าเพื่อนเดินเซออกมาจากเวทีและเดินไปชนป้ายคำพูดจนล้มลงมากับพื้น

 

 

“ฮันกยอง ชั้นอยากอ๊วก!!” ลีทึกเดินมาเกาะไหล่ฮันกยองอย่างเซๆ หน้าของเค้าบ่งบอกว่าเค้าอยากอ๊วกสุดๆ

“จะอ๊วก!! แล้วนายมาเกาะชั้นทำไมเนี่ยไปอ๊วกที่อื่นเซ่!!” ฮันกยองสะบัดมือลีทึกออก แล้วมองเค้าอย่างหวาดๆ

“มีอะไรกันครับพี่” ชีวอนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเดินเข้ามาหาคนทั้งสอง

“ชั้นอยากอ๊วกชีวอน” ชีวอนรีบเดินเข้ามาพยุงตัวลีทึกทันทีหมายที่จะพาไปห้องน้ำ ก่อนที่เค้าจะ..........

อ๊วก!!! อ๊วก!!

“พี่!!” ชีวอนร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆลีทึกก็อ๊วกออกมาเต็มเสื้อเค้า

“พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย!! เสื้อตัวใหม่ผมนะ”

“ชะ ชีวอนพี่ขอโทษ” พออ๊วกจนหมดไส้หมุดพุงอาการพะอืดพะอมก็จางหายไปเหลือแต่อาการสำนึกผิดที่ยังคงมีเหลืออยู่

“อ้า!!! ดีจังที่เสื้อตัวนั้นไม่ใช่เสื้อชั้น” ฮันกยองพูดออกมาอย่างสบายใจเมื่อมองมายังเสื้อของชีวอน

“พี่ฮัน!! พี่มีความสุขมากใช่มั๊ยที่เห็นเสื้อผมเป็นแบบนี้” 

“ปะ เปล่าพี่ไม่ได้มีความสุขเลย แต่พี่แค่รู้สึกดีเฉยๆ” ฮันกยองพูดอย่างอารมณ์ดีโดยไม่ได้สนใจสายตาที่กำลังเดือดพุดพัดของร่างสูงเลย

“พี่นี่มันจริงๆเลย...พี่พาพี่ลีทึกกลับไปเลยนะ ผมจะไปล้างตัว” ชีวอนมองฮันกยองอย่างอารมณ์เสียก่อนจะส่งสายตาพิฆาตมาให้ลีทึกที่ก้มหัวงุดๆอย่างสำนึกผิด

“อืม นายก็ขับรถกลับดีๆล่ะ” ฮันกยองตะโกนตามหลังชีวอน และหันมามองลีทึกที่ยังคงก้มหน้าอยู่ต่อไป

“ลีทึก นายไม่ต้องกังวลหรอกน่า ชีวอนน่ะโกรธง่ายหายเร็วนายก็รู้อยู่ นายจะมากังวลทำไม” ฮันกยองตบบ่าๆลีทึกเบาๆ ก่อนจะจูงมือลีทึกให้เดินมาที่รถตู้ที่จอดรออยู่หน้าตึก

“ฮัน!! แต่ชีวอนเค้าโกรธชั้นมากเลยนะ ก็เสื้อตัวใหม่เค้านี่นา” 

“เค้าไม่โกรธนายหรอก อย่าไปสนใจเรื่องเสื้อเลยบ้านเค้ารวยจะตายไป เค้ามีปัญญาซื้อใหม่อยู่แล้วหล่ะน่า”

“เค้าต้องโกรธสิ นายไม่เห็นสีหน้าเค้ารึไง”   ลีทึกยังคงพูดต่อไป

“นายไม่ต้องเป็นห่วง เค้าไม่โกรธนาย ok” ฮันกยองเริ่มอารมณ์เสียกับนิสัยเซ้าซี้ของลีทึก

“โกรธสิ ทำไงดี!! ทำไงดี!!” ลีทึกยังคงไม่หายกระวนกระวายใจไม่หาย

“ลีทึก!! ชั้นบอกว่าเค้าไม่โกรธ และนายก็หยุดพูดเรื่องนี้ซะที เพราะถ้านานไม่หยุด ชั้น-โกรธ-นาย-แน่” ฮันกยองหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าลีทึก

“เค้าจะโกรธชั้นมั๊ย” ลีทึกยังคงยืนดันคำเดิม โดยไม่ได้สนใจรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมาจากคนที่อยู่ตรงหน้าเลย

“ชั้นไม่สนใจนายแล้ว” ฮันกยองปล่อยมือจากลีทึกแล้วเดินจากไป

“ฮัน...นายจะทิ้งชั้นไว้ตรงนี้หรอ..รอชั้นด้วย” ลีทึกรีบวิ่งไล่ตามหลังฮันกยองที่เดินดุ่ยๆไปโดยไม่สนใจเค้าที่วิ่งตามมา

 

วันรุ่งขึ้น ณ คอนโด Super Junior ซึ่งวันนี้เป็นวันหยุดของ ลีทึก ซองมิน และก็ชีวอนที่ยังนอนหลับอยู่

 

“พี่นั่งทำอะไรน่ะ” ซองมินที่เดินมาในห้องถามขึ้น เมื่อเห็นลีทึกเอาหน้าจู้ตู้ปลาที่เค้ากับคยูฮยอนเพิ่งซื้อมา

“พี่หิว” ลีทึกผละหน้าออกจากตู้ปลาแล้วหันมามองซองมินด้วยท่าทางหิวโหยเพระตั้งแต่เมื่อคืนฮันกยองไม่ยอมทำอาหารให้เค้ากิน

“พี่อย่าบอกนะว่าพี่จะกินปลาผม” ซองมินพูดออกมาอย่างตกใจ

“กินไม่ได้หรอ...มันน่าอร่อยนะ” ลีทึกหันไปสนใจกับตู้ปลาตรงหน้าที่มีปลาหลากสีสันเวียนว่ายไปมาเต็มตู้

“ไม่ได้นะพี่ผมไม่ให้พี่กิน” ซองมินรีบวิ่งเข้าไปกอดตู้ปลาด้วยท่าทีที่หวงแหน จะไม่ให้หวงได้ไงหล่ะก็ปลาพวกนี้เค้าอุตส่าห์ไปเลือกซื้อกับคยูฮยอนที่รักของเค้า

“งั้นไอ้นี่คงกินได้สินะ....งับ!!!” ลีทึกงับไปที่แขนของซองมินอย่างจัง

“กรี๊ด!!!!....พี่จะทำอะไรน่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย” ซองมินร้องออกมาเมื่อลีทึกเริ่มฝังเคี้ยวลงบนแขนของเค้า

“พี่ปล่อยนะ มันไม่ใช่อาหาร......พี่คายแขนผมออกมานะ” ซองมินยังคงร้องโวยวาย และเค้าก็พยายามสะพัดแขนออกจากปากของลีทึก แต่มันก็ไร้ประโยชน์

“ห้าว!!~ เอะอะอะไรกัน คนจะหลับจะนอน....แล้วทำอะไรกันอยู่น่ะ” ชีวอนเอ่ยออกมาอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นภาพที่ลีทึกกำลังงับแขนซองมิน และซองมินกำลังร้องไห้น้ำตานองหน้า

“ชะ ชีวอน ช่วยเอาพี่ลีทึกออกไปที่ ฮือๆ”

“พี่ลีทึกคายแขนซองมินออกมานะ” ชีวอนเดินไปจับตัวลีทึก ลีทึกจึงค่อยๆง้างปากขึ้นมาซองมินจึงรีบดึงแขนกลับไป

“พี่บ้าไปแล้วรึไง....ผมเจ็บนะ” ซองมินมองแขนตัวเองที่ขึ้นเป็นรอยฟัน

“....................”

“พี่ทำบ้าอะไรน่ะ” ชีวอนเดินเข้าไปดูแขนซองมินและหันกลับมาถามลีทึกที่ค่อยๆได้สติ

“ซะซองมินพี่ขอโทษ พี่นึกว่าน่องไก่....จะทำไงได้ล่ะ...ก็ ก็.....” ลีทึกพูดอ้ำๆอึ้งๆ

“ก็อะไร” ชีวอนถามออกมาอย่างสงสัย

“ก็..ก็..พี่หิวนี่นา” ลีทึกก้มหน้าลงอย่างอายๆ และเอามือเขี่ยพื้นไปมา

“แล้วทำไมพี่ไม่บอกผมหล่ะ” ชีวอนทำเสียงดุ ลีทึกจึงยิ่งสลดกว่าเดิม

“ทำไมชั้นต้องบอกนายด้วยล่ะ................รึว่านายจะพาพี่ไปกินของอร่อยๆห๊ะชีวอน” เมื่อคิดได้ดังนั้นลีทึกถึงกับยิ้มกว้างออกมา

“เปล่า!!..ผมจะทำให้พี่กินเองตะหาก”

“นายยังโกรธชั้นเรื่องเสื้ออยู่ใช่ม้า!!.....นายเลยคิดจะฆ่าชั้นด้วยอาหารที่นายทำ”

“พี่!! พี่พูดอะไรของพี่เนี่ย พี่ใช้อะไรคิดผมอยากจะผ่าสมองพี่มาดูจริงๆเลย”

“นายจะฆ่าชั้นจริงๆด้วย” คำพูดของลีทึกทำให้ชีวอนโกรธเค้ามากขึ้น

“ผมไม่พูดกับพี่แล้ว...” ชีวอนหันหลังจะเดินกลับเข้าห้อง แต่ถูกลีทึกคว้าแขนเอาไว้

“นายจะไปไหนน่ะ พี่หิว” ลีทึกพูดออมาเสียงเอื่อย

“ก็จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไง จะได้พาพี่ไปกินของอร่อยๆ” ชีวอนหันมายิ้มให้

“จริงหรอๆ”

“อืม”

“ชีวอนชั้นรักนายที่สุดเลย” ลีทึกกระโดดกอดชีวอน คนที่ถูกกอดถึงกับเลือดขึ้นหน้าแล้วหัวใจเต้นถี่แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“จะปล่อยผมได้รึยัง เดี๋ยวผมก็ตายหรอก”

“อ๊ะ!! พี่ขอโทษ.....รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไวๆนะพี่จะนั่งรอ” ลีทึกค่อยๆคลายมือออกจากรอบคอชีวอน และหลบสายตาที่จ้องมองของร่างสูง “ชีวอนทำไมนายมองชั้นด้วยสายตาอย่างนั้นล่ะ มันทำให้ชั้นรู้สึกแปลกๆรู้มั๊ย แล้วไอ้อาการหัวใจเต้นถี่เหมือนจะหายใจไม่ออกนี่มันคืออะไรกัน”

 

 

2 ชั่วโมงต่อมา~

 

“พี่อยากไปกินอาหารอะไรล่ะ” ชีวอนเอ่ยถามลีทึกที่นั่งอยู่ข้างๆบนรถยี่ห้อ ออดี้ สีบอลคันหรูของเค้า

“อืม ไปกินอาหารอะไรดีนะ ...เอ~ อยากกินอาหารฝรั่งเศส ไม่ได้กินตั้งนานแล้ว แต่อาหารอิตาเลี่ยนก็อยากกินนะ รึว่าจะเป็นอาหารญี่ปุ่นดี อืม อาหารจีนก็ไม่เลว อาหารไทยก็อร่อยใช่ย่อย รึว่าจะกินอาหารสเปน...ว่าไงชีวอนนายอยากกินอะไรล่ะ ชั้นเลือกไม่ถูกนายเลือกดีกว่า” ลีทึกหันมาถามชีวอน

“ผมอะไรก็ได้ ผมก็เลือกไม่ถูกเหมือนกัน พี่อยากกินอะไรมากที่สุดหล่ะ”

“อยากกินสปาเก็ตตี้กิมจิฝีมือแม่อ่ะ”

“งั้นก็ไปบ้านพี่กัน ตกลงมั๊ย” ชีวอนเริ่มสตาร์ทเครื่อง

“อืม ตกลง” ลีทึกยิ้มให้คนข้างๆอย่างมีความสุข เพราะเค้าไม่ได้ลิ้มรสสปาเก็ตตี้กิมจิฝีมือแม่มานานแล้ว

 

 

ณ บ้านตระกูล ปาร์ค

กริ้งกร่อง!! กริ้งกร่อง!!

 

“ค่า! มาแล้ว มาหาใครคะ.......” เสียงของหญิงวัยกลางคน คนหนึ่งดังขึ้นมา ขณะที่หล่อนกำลังเดินมาที่ประตู

“.....................” ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา

“มาหาใครคะ....อ้าว!! ไม่เห็นมีใครเลย ใครมากดกริ่งเล่นนะไร้มารยาทจริงเลยๆ” คุณนายปาร์คด่าทิ้งท้ายก่อนจะปิดประตูลง

กริ้งกร่อง!! กริ้งกร่อง!! ขณะที่คุณนายปาร์คกำลังจะก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เธอไม่ขานเรียกอะไรเลย แต่เธอรีบวิ่งแบบย่องๆและเปิดประตูทันที

“ไม่มีใครอีกแล้ว....ไอ้เด็กบ้าอย่าให้ชั้นจับได้นะว่าแกเป็นใคร จะตีให้ก้นลายเลยคอยดู” คุณนายโวยวายขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเปิดประตูมาไม่เจอใครซักคน

“จ๊ะเอ๋” ลีทึกกระโดดออกมาจากเสาไฟฟ้าที่อยู่ข้างๆประตู

“ว๊าย!!.......ไอ้ลูกคนนี้นิ แม่ตกใจหมดเลยกดกริ่งแกล้งแม่ใช่มั๊ย” คุณนายปาร์คทำเสียงดุใส่ลูกชาย

“(-_-) (_ _) (-_-) (_ _) (>_<) คิดถึงแม่จะเลย” ลีทึกพยักหน้าให้ก่อนจะยิ้มแป้นและกอดผู้เป็นแม่อย่างดีใจ

“จ้า!! แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกันลีทึก.....แล้วนั่นลูกพาใครมาด้วยน่ะ” คุณนายปาร์คมองไปยังชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง หน้าตาดีที่กำลังยืนยิ้มหวานให้กับความน่ารักของร่างบาง ที่คิดจะแกล้งแม่ของตนเอง

“อ๋อ เค้าชื่อชีวอนฮะ เป็นรุ่นน้องที่วงน่ะ”

“ว้า!!น่าเสียดายจังแม่นึกว่าลูกเอาลูกเขยมาเปิดตัวซะอีก”

“แม่อ้า!! อย่าพูดแบบนี้สิ ผมอายนะ” พอได้ยินคำว่าลูกเขยลีทึกก็ถึงกับหน้าขึ้นสีมาทันที

“จ้า แม่ไม่พูดก็ได้ เรียกเพื่อนเข้ามาข้างในสิ ข้างนอกมันแดดร้อน” คุณนายปาร์คบอกลีทึก

“ชีวอนมานี่สิ” ลีทึกกวักมือเรียกชีวอน ชีวอนจึงเดินตามเข้ามา

“สวัสดีครับคุณป้า ผมชื่อ ชอย ชีวอนยินดีที่รู้จักฮะ” ชีวอนก้มหัวอย่างมีมรรยาทให้กับคุณนายปาร์ค คุณนายปาร์คถึงกับยิ้มกว้างกับมรรยาทที่ชีวอนแสดงออก เธออยากได้คนมีมรรยาทอย่างนี้มาเป็นลูกเขยจริงๆเลย

“จ้า ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน ไม่ต้องเรียกป้าหรอกนะ เรียกเหมือนที่ลีทึกเรียกเถอะจ๊ะ” ลีทึกถึงกับตกใจกับคำพูดของแม่ตนเอง

“แม่!! พูดอะไรน่ะ” ลีทึกรีบดึงแขนแม่ตัวเองทันที

“ครับคุณ เอ่ย...คุณแม่” ชีวอนหันมายิ้มให้ลีทึก ลีทึกจึงหลบสายตาลงแต่ก็ยังดึงแขนแม่ตัวเองอยู่

“อะไรล่ะลูกคนนี้ มีปัญหาอะไรดึงแขนแม่จังเลย.............แล้วชีวอนมีแฟนรึยังจ๊ะ”

“ยังครับ” ชีวอนตอบอย่างอายๆ

“งั้นก็ดีเลย.......ช่วยมาเป็นลูกเขยของแม่ได้มั๊ย!!” สิ้นคำพูดคุณนายปาร์ค ชีวอนกับลีทึกถึงกับเลือดขึ้นหน้า หัวใจเต้นถี่ด้วยกันทั้งคู่

“แม่พูดอะไรน่ะ.....ชีวอนเค้าไม่ชอบผมหรอกน่า” ลีทึกพยายามบอกปัดผู้เป็นแม่อย่างกระวีกระวาด แต่ก็ต้องผงะเมื่อได้ยินคำตอบของชีวอน

.

.

. 
อยากรู้ใช่มั๊ยล่ะว่าชีวอนจะพูดอะไร?
งั้นก็มาอ่านต่อสิ ฮิ ฮิ

เม้นท์ให้ด้วยนะคะ อย่าลืมไปอ่าน ฟิก Friend กับ ฟิก See. ล่ะ