Friend [fic-Super Junior yaoi] ฮยอก+ด๊ง , วอน+บอม , ฮัน+มิน

ลำดับตอนที่ #5 : Friend 5

งอน.......แล้วนะอ่านแล้วไม่เม้นให้เลยอ่ะ



-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“จะกลับกันแล้วหรอจ๊ะ หนูแฮลี” คุณนายลีที่นั่งจัดดอกไม้ใส่แจกันทรงยุโรปเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นทั้งคู่เดินมา

“ค่ะ!! พอดีหนูรู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ..จะขอตัวกลับก่อน” พอได้ยินดังนั้นคุณนายลี รีบละจากแจกันดอกไม้ แล้วตรงมาหาดงแฮทันที

“ตัว รุมๆนิ ไปหาหมอมั๊ยจ๊ะ เดี๋ยวแม่เรียกหมอมาให้” คุณนายลีบอกอย่างเป็นห่วงกลัวว่า ว่าที่ลูกสะใภ้คนสวยจะเป็นอะไรไป

“ไม่เป็นไรค่ะ กลับไปทานยาแล้วนอนพักเดี๋ยวก็หายค่ะ.......งั้นหนูขอตัวลากลับก่อนนะคะ” ดงแฮยิ้มหวานให้ก่อนจะก้มโค้งให้คุณนายลี

“จ๊ะ จ๊ะ ฮยอกแจขับรถดีๆนะลูกไปส่งแฮลีที่ห้องด้วยล่ะ”

“ครับคุณแม่” ฮยอกแจคว้ามือดงแฮให้เดินตรงไปที่รถที่จอดอยู่หน้าประตูบ้าน

“จะเป็นอะไรมากรึเปล่านะเป็นห่วงจัง” คุณนายลีพึมพำตามหลังเบาๆ แล้วมองตามด้วยสายตาที่เป็นห่วง จะไม่ให้เป็นห่วงได้ไงล่ะ ผู้หญิงสวยๆมารยาทดีๆหาง่ายๆซะที่ไหนล่ะจริงม๊ะ?

.

.

.

“เดี๋ยวชั้นขึ้นไปส่งที่ห้องนะดงแฮ” ฮยอกแจที่ยืนอยู่หน้าคอนโดพูดขึ้นก่อนที่ดงแฮจะหันหลังขึ้นลิฟต์ไป

“ไม่ต้องหรอก ส่งแค่นี้ก็พอแล้ว” ดงแฮยิ้มหวานให้

“ไม่เอา ไม่เอา ชั้นจะไปส่งแฟนชั้นที่ห้องนะ นะ” ฮยอกแจทำตาวิ๊งๆมีประกาย ให้ดงแฮที่ยิ้มหวานให้

“ใครเป็นแฟนนาย........จะขึ้นก็ขึ้น” ดงแฮส่งกระเป๋าใบสวยให้ฮยอกแจถือ ทำไมวันนี้เค้าถึงมีความสุขนะที่ฮยอกแจอ้อนเค้า ทั้งๆที่ฮยอกแจก็อ้อนเค้าออกจะบ่อยแต่เค้าก็ไม่เคยใจอ่อนง่ายถึงขนาดนี้ เป็นเพราะอะไรนะ.........

“แฟนเราใจดีจัง” ยิ้มหวานกลับไปให้ก่อนจะกดไปที่ชั้นที่ 24ซึ่งเป็นชั้นของดงแฮ

“หยุดเรียกชั้นว่า แฟนซะที ฟังแล้วขนลุก” เอามือลูบแขนพร้อมกับทำท่าขนลุก

“ทำไมอ่ะ รักกัน รักกัน” ฮยอกแจ โผเข้ากอดดงแฮที่ยินนิ่ง พร้อมกับอาการอิ้ง

“ปะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวคัยมาเห็นเข้า” ดงแฮที่หน้าแดงระเรื่อเอ่ยขึ้นก่อนจะผลักฮยอกแจให้ออกห่าง “แดงอีกแล้ว จะแดงอะไรนักหนาเนี่ย หรือที่ชั้นเป็นแบบนี้เพราะชั้นใส่ชุดผู้หญิง..ใช่ ต้องใช่แน่ๆเลย”

“ใจร้าย..ถึงแล้ว” ฮยอกแจจับข้อมือดงแฮให้เดินตามออกมา แล้วเดินมาหยุดตรงหน้าห้อง 242 ซึ่งเป็นห้องของ ดงแฮ ในคอนโดแห่งนี้ในแต่ละชั้นจะมีเพียงแค่ 2 ห้องเท่านั้น เพราะความกว้างของแต่ละห้องนั้นมีเนื้อที่มาก มีห้องนั่งเล่น 1 ห้อง ห้องนอน2 ห้องมีห้องน้ำในตัว แล้วห้องน้ำเดี่ยวอีก 1 ห้อง ห้องครัว 1 ห้อง ห้องทำงาน 1 ห้อง จึงทำให้แต่ละชั้นมีเพียงแค่ 2 ห้องเท่านั้น และอีกห้องที่อยู่ตรงข้ามกับดงแฮก็ยังไม่มีคนมาอยู่จึงทำให้ทั้งชั้นมีเพียงดงแฮคนเดียว

.

.

.

 

 

ณ ประเทศอเมริกา

“คิบอม เมื่อไหร่ลูกจะหยุดสร้างปัญหาให้พ่อกับแม่ซะทีห๊ะ!!!” หญิงวัยกลางคน ที่มองหน้าลูกชายที่เต็มไปด้วยรอยเขียวจ้ำๆเต็มใบหน้า เอ่ยขึ้นมาอย่างเหลืออดกับพฤติกรรมของลูกชายที่ชอบต่อยตีกับชาวบ้านจนเป็นกิจวัตร

“คิบอม ลูกจำคำที่พ่อบอกได้มั๊ย?...ถ้าลูกมีเรื่องอีกครั้ง พ่อจะส่งลูกกับไปเรียนที่เกาหลี”

“พ่ออออ ผมไม่ผิดนะไอ้หมอนั่นมันหาเรื่องผมก่อนนะพ่อ” ผู้เป็นลูกชายยังคงปฏิเสธว่าตนนั้นไม่ใช่คนเริ่มก่อนเหมือนที่อาจารย์ฝ่ายปกครองบอกมา 

“ไม่ต้องมาแก้ตัว ถ้าครั้งนี้เป็นครั้งแรกพ่อจะไม่ว่าเลย แต่นี่มันทุกวันเลยนะคิบอม..ลูกหยุดแก้ตัวได้แล้ว..พ่อไม่อยากฟัง”

“พ่อคับ ผมพูดจริงๆนะ ผมไม่ได้โกหก”

“เลิกพูดเรื่องนี้กันได้แล้ว ไปเก็บกระเป๋าซะ พรุ่งนี้เราต้องไปสนามบินแต่เช้า” เมื่อพูดจบผู้เป็นพ่อก็ได้เดินออกจากห้องไปโดยไม่ฟังคำท้วงติงจากลูกชายเลย

“พ่อฮะ พ่อ....แม่ฮะผมไม่อยากไปเกาหลี แม่ช่วยพูดกับพ่อหน่อยสิ แม่....” เมื่อขอจากพ่อไม่ได้ ลูกชายตัวดีเลยหวังไปพึ่งแม่ที่นั่งเอามือกุมใบหน้าตัวเองที่มีน้ำใสๆเล็ดลอดออกมา

“แม่~ แม่อย่าร้องสิ” คิบอมเมื่อเห็นผู้เป็นมารดาร้องไห้ก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก

“แม่มันไม่ดี ใช่มั๊ยคิบอม ที่ลูกเป็นคนแบบนี้เป็นเพราะแม่เลี้ยงลูกไม่ดีใช่มั๊ย ...ฮือ..ฮือ” เมื่อพูดจบแม่ของคิบอมก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม ร้องจนคิบอมทนไม่ไหวจึงเดินออกจากบ้านไปทันที

.

.

.

“ไอ้บ้าเอ้ย!! นายมันบ้า คิม คิบอม” คิบอมเอามือต่อยไปที่กำแพงซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนมีเลือดไหลซึมออกมา

“พ่อคับแม่คับ ผมขอโทษ.. ผมขอโทษ....ฮือ...ฮือ....” คิบอมยังคงคร่ำคราญถึงเหตุการณ์ที่ตนได้ทำร้ายจิตใจของคนที่ ขึ้นชื่อ ว่าเป็นผู้กำเนิดตน จนตอนนี้เค้าหมดแรงจึงล้มลงไปนอนแผ่กับพื้นดิน

“ขอโทษ ผมขอโทษ” น้ำตาของคนที่นอนอยู่ตอนนี้กำลังไหลออกมาเป็นสาย โดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย

.

.

.

“อ่ะ!! ที่อยู่ที่เกาหลีที่ลูกต้องไปอยู่ แล้วเงินเดี๋ยวพ่อโอนให้ แล้วเรื่องเรียนพ่อติดต่อโรงเรียนให้แล้วเดี๋ยวคุณชอย ลูกน้องพ่อที่อยู่ที่โน่นเค้าจะจัดการให้ทุกอย่าง แล้วก็อย่าสร้างปัญหาให้คุณชอยหนักใจหล่ะ. .พ่อรักลูกนะ” ผู้เป็นบิดาโผเข้ากอดลูกชายอันเป็นที่รัก ถึงแม้เค้าจะรักลูกมากเพียงใดแต่เค้าก็ไม่อยากให้ลูกชายคนเดียวของเค้าต้องเสียคนจึงจำใจส่งลูกไปเรียนต่อที่เกาหลี

“ครับ ผมก็รักพ่อ” คิบอมพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เพราะตั้งแต่เกิดมาเค้าไม่เคยจากพ่อแม่ไปไหนไกลเลย

“คิบอม มาหาแม่หน่อยสิลูก” ผู้เป็นมารดากวักมือเรียกให้ลูกชายให้เดินมาหาตนบ้าง

“คิบอมลูกอยู่ที่โน่นคนเดียวลูกต้องดูแลสุขภาพดีๆนะ ทานข้าวให้ครบสามมื้อนะลูก ถ้าไม่สบายก็ไปหาหมออย่าซื้อยากินเองล่ะ ถ้าหนาวก็สวมเสื้อผ้าหนาๆนะลูก ถ้าเหงาก็อย่าลืมโทรมาหาแม่บ้างล่ะ ลูกอยู่ที่โน่นคนเดียวลูกต้องเป็นเด็กดีนะคิบอม” ผู้เป็นมารดาลูบมือนุ่มลงบนผมสากของลูกชาย ก่อนที่น้ำตาเม็ดเล็กจะไหลออกมา คิบอมจึงโผเข้ากอดผู้เป็นมารดา

“ไปได้แล้วคิบอม เครื่องบินจะออกแล้ว”

“ครับพ่อ..ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ” ก่อนจะหันหลังกลับไปคิบอมหันมาโค้งคับนับให้พ่อกับแม่

“อย่าลืมโทรมาหาแม่บ้างนะ อย่าลืมล่ะ ฮือ..ฮือ..” ถึงบางครั้งแม่ของเค้าจะปากร้ายไปบ้าง แต่เค้าก็รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่แม่เค้าทำลงไป เป็นเพราะ..รัก..

“ครับ” คิบอมพูดออกมาเบาๆก่อนที่น้ำตาที่เค้าเก็บเอาไว้จะไหลออกมา แต่เค้าก็ไม่คิดที่จะหันหลังกลับมามองผู้เป็นมารดาที่กำลังร้องไห้อย่างหนักซบลงที่อกผู้เป็นพ่อ

.

.

.