คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 7. Black Heart
".........." บรรยากาศภายในรถตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าง 'เงียบ' แต่เมื่อผ่านไปไม่นานคนร่างสูงก็เอ่ยถามร่างบาง
"ทำไมนายไม่ยอมมา ตามที่ฉันบอก !!" น้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเต็มไปด้วยโทสะของคนร่างสูง แต่ใบหน้ากลับเรียบเฉยไม่มีท่าทีของความโมโหแต่อย่างใด
".............." แรมโบ้เลือกที่จะไม่พูดแต่กลับหันหน้าหนีไม่ยอมสบตา
"ฉันถามว่าทำไมนายถึงไม่มาตามที่ฉันบอกไม่ได้ยินหรอไงฮ่ะ!!!!!" รีบอร์นตะคอกใส่แรบโบ้อีกครั้ง ทำให้เจ้าตัวถึงกลับสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่หยาดน้ำตาใสจะเอ่อมาคลอเบ้าและหันไปสบตาสีดำรัติกาล
"นาย...นายทำกับฉันแบบนี้นายยังจะ...จะฮึก..ให้ฉันไปอีกหรอ?" น้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ตอนแรกเริ่มไหลไหลรินออกมาจากตาคู่สวยเมื่อทุกครั้งที่เค้านึกถึงถาพในตอนนั้น
"นายร้องไห้?" รีบอร์นเอ่ยถามแรมโบ้ในขณะที่ดวงตายังจดจ่ออยู่กับถนน
"ฮึก...ฮือๆ"
"เงียบ"
"ฮือๆ"
"ฉันบอกให้เงียบ!!!"
"ฮึกๆ..อุ๊ป" รีบอร์นจอดรถอย่างกะทันหัน มือหนากระชากคนเสื่อของแรมโบ้ให้ใบหน้าหวานอยู่ในระยะประชิดและประกบริมฝีปากหนาเข้ากับริมฝีปากบาง
"อือๆ" แรมโบ้พยายามขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อรีบอร์นส่งลิ้นร้องเข้ามาในโพลงปาก กวาดต้อนความหอมหวานจากริมฝีบากคนร่างบาง ริมฝีปากหนาเลื่อนขึ้นไปจุมพิศบริเวณสันจมูกและเปลือกตาทั้งสองข้าง เพื่อซับน้ำตาให้คนตรงหน้าก่อนจะถอนริมฝีปาดออก
"เอ่อ...." แรมโบ้ทำหน้าเอ๋อ เมื่อคนตรงหน้าทำท่าทีเดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย จนเขาปรับตัวไม่ทัน
"เงียบซะก่อนที่ฉันจะจับนายโยนออกจากรถ" รีบอร์หันมาพูกกันแรมโบ้และหันกลับไปนั้งที่คนขับและขับรถไปตามทาง
.......แต่จะมีใครสังเกตุเห็นว่าคนเย็นชาอย่างรีบอร์นจะยิ้มอยู่ในตอนนี้.............
+++++++++++++++++++++++++++++
"นี่...นี่ตื่นได้แล้วไอ้วัวขี้เกรียจ"
"..................." คนร่างบางยังคงหลับไหลอยู่บนโซฟา
"ตื่นได้แล้ว!!!"
"อื้อ" แรมโบ้ทำหน้าขัดใจในขณะที่ตายังหลับอยู่ โดยมีคนร่างสูงยืนมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"ไอ้วัวโง่ นายไม่ตื่นใช่ไหม..." อยู่รีบอร์นก็เลอกเสื้อเชิตลายวัวของแรมโบ้ขึ้น และจูบลงเบาๆที่หน้าท้องขาวเนียน ก่อนจะค่อยๆเลื่อนขึ้นไปหยากล้อกับยอดดอกสีชมพูอย่างสนุกสนาน
"อื้อ..." แรมโบ้หลุดเสียงครางออกมา ตาที่ปิดอยู่ค่อยๆปรือขึ้นมามองเหตุการณ์ข้างหน้า
"อื้ม...ฮะ..เฮ้ย..ตุบ!!!"
"..............."
"อู้ย...เจ็บนะ...นายจะทำอะไรฉัน" แรมโบ้ถามตะกุตะกะ
"ฮึ...ก็นายไม่ยอมตื่นเองนี้" รีบอร์นหัวเราะในลำคอก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "มันคิดถึงนายมากเลยนะ" เมื่อพูดจบสองขาของคนร่างสูงก้าวไปเปิดประตูและไม่นานนักเจ้ายามะก็วิ่งเข้ามาและกระโจนเข้าใส่แรมโบ้อย่างเต็มแรงจนแรมโบ้ต้องลงไปนอนราบกับพื้น
"บ็อกๆ [คิดถึงนะกั๊ฟ]" เจ้ายามะทำท่าดีใจสุดขีดเมื่อรู้ว่าคนที่มาหามันเป็นใคร
"ฮ่าๆ อย่าเลียๆฉันก็คิดถึงนายเหมื่อนกันนะ ยามะ ฮ่าๆ" แรมโบ้มีท่าทีดีใจเช่นเดียวกับเจ้ายามะก่อนจะอุ้มเจ้ายามะขึ้นมาหอม
"บ๊อกๆ [หรอกั๊ฟ]" บรรยากาศตอนนี้ทั่วทั้งห้องมีแต่เสียงหัวเราะและเสียงเจ้ายามะที่เห่าพูดคุยกับแรมโบ้
"จ๊อก~~~" เสียงท้องร้องที่ดังขึ้นทำให้แรมโบ้รู้ว่าตัวเองยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน
"ในตู้เย็นมีอาหารอยู่...หากินเอาเองล่ะกัน" รีบอร์นเอ่ยปากพูดหลังจากนั้งเงียบมานาน
แรมโบ้ไม่พูดอะไรแต่เดินออกไปจากห้องนั้นเล่น สองขาเรียวเดินไปตามทางแต่จู่แรมโบ้ก็หยุดอยู่หน้าประตูไม้บานใหญ่ทั้งๆที่เขาไม่คิดจะสนใจสิ่งของที่อยู่ภายหลังประตูบานนี้เลยซักนิด แต่มีอะไรบางอย่างทำให้เขาเอื่อมมือออกไปเปิดประตูบานนั้น ภายในเป็นห้องโล่งๆไม่มีอะไรน่าสนใจ จนกระทั่งดวงตาสีมรกตเหลือบไปเห็นรูปภาพรูปหนึ่งที่อยู่ตรงมุงสุดของห้อง รูปนั้นเป็นรูปภาพวาดสีน้ำมันท่าทางเก่าๆ เป็นรูปวาดของผู้หญิงผมดำประบ่า ใบหน้าเรียวสวยกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวย เธอกำลังมองตรงมาและยิ้มอย่างอ่อนโยนให้คนที่มองดูรูปภาพนี้ จึงไม่แปลกที่แรมโบ้จะยิ้มกลับให้เธอ เป็นเวลานานที่แรมโบ้จ้องมองภาพนั้นราวกับต้องมนต์สะกด
"เอะ..." แรมโบ้สังเกตุเห็นกล่องกำมะหยี่สีแดงใบใหญ่ที่ดูท่าทางเก่าพอๆกับรูปภาพดูจากฝุ่นที่หนาเป็นนิ้วก็คงจะรู้ว่ากล่องใบนี้ไม่ได้ถูกเปิดมาเป็นเวลานาน กล่องในนั้นวางอยู่หน้ารูปซึ่งบนกล่องมีอักษรสักไว้อย่างประณีต
"I will love you foreve" แรมโบ้อ่านด้วยเสียงที่เบา ด้วยความสงใสแรมโบ้บรรจงเปิดกล่องภายในปรากฏแหวนเงินสองวงคู่กัน แหวนเงินๆเรียบๆที่ไม่ถูกสลักตกแต่งประดับประดา หางมันช่างดูสวยงามเหลื่อนเกิน แรมโบ้เอื่อมมือจะไปจับตัวแหวนแต่ต้องชะงัก
"นายเข้ามาทำอะไรในห้องนี้!!!!"
......................
ดองนานไปนิสนุงนะค่ะ
มาลุ้นๆกันต่อนะค่ะว่าผู้หญิงในรูปเป็นใคร
และมีความเกี่ยวข้องยังไงกับรีบอร์น
และก็ตอนนี้รีบอร์นท่าทางจะหลุดๆนิดนึงนะค่ะ
อยากให้เห็นมุมน่ารักๆของรีบอร์นมั้งอ่าอิอิ
ความคิดเห็น