บทความเก็บของส่วนตัว

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องสั้นที่ต้องส่ง

ยามราตรีได้มาเยือน ท้องฟ้าสีรัตติกาลกว้างอนันต์ถูกประดับด้วยหมู่ดาวที่พากันส่องแสงระยิบระยับ คืนนี้ฟ้าโปร่ง ดวงจันทร์สามารถสาดแสงได้สว่างสะไหวกว่าทุกค่ำคืน

สาวรุ่นหน้าตาสละสลวยวัย 20 ปี กำลังเดินทางกลับบ้านหลังจากทำงานพิเศษ เธอเดินผ่านเส้นทางนี้ทุกวัน บรรยากาศที่นี่ค่อนข้างมืดมิด มีเพียงแสงสว่างจากไฟข้างทางเดินที่ริบหรี่จนแทบจะดับเท่านั้น

“ทางเปลี่ยวแบบนี้เดินคนเดียวไม่อันตรายไปหน่อยหรือ?” เสียงเย็นที่แสนคุ้นหูของเธอดังขึ้นจากด้านหลัง มือเรียวยกขึ้นนำเส้นผมสีกลีบซากุระทัดใบหูที่แดงระเรื่อเพราะอากาศที่หนาวเย็น ก่อนจะหันหลังไปตามเสียงแล้วยิ้มอย่างสุภาพพร้อมกล่าวเบา ๆ ว่า “ไม่หรอก ก็มีเธอคอยเดินตามหลังตลอดเลยไม่ใช่หรือ ซาสึเกะ”

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวนวล แววตาสีนิล รุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน หยดเหงื่อไหลผ่านจมูกโด่งสันทัดไปที่ริมฝีปากบางหยักได้รูป ก่อนที่ลิ้นเรียวจะเลียตวัดเหงื่อหยดเล็กนั้นจนหมด

ใบหน้าคมคายหล่อเหล่าบูดสนิท มือขวายกขึ้นเกาหัวแกรก ๆ ทำเอาเส้นผมที่สีกลมกลืนกับสีท้องนภายามรัตติกาลยุ่งเหยิงไปหมด ก่อนส่งสายตาดุ ๆ มาที่หญิงสาว

“รู้ตัวแล้วทำไมไม่บอก ปล่อยให้เดินตามอยู่ตั้งนาน อากาศมันหนาวนะรู้บ้างไหม ซากุระ” ซาสึเกะพูดจบ ซากุระก็หัวเราะคิกคักกับน้ำเสียงของแฟนหนุ่มที่ดูเหมือนจะงอนตนอีกเสียแล้ว

“แหม แกล้งนิดเดียวเองอย่าขี้งอนไปเลยน่า เอางี้เดี๋ยววันนี้ฉันจะทำตามซาสึเกะสั่งทุกอย่างเลยดีไหม?” ซากุระถามเสียงใสแล้วบีบแก้มขาวของซาสึเกะอย่างเอ็นดู ทำให้คนถูกบีบแก้มหน้าขึ้นสีระเรื่อ แล้วชุกคิดอะไรขึ้นได้บางอย่าง ก่อนจะกล่าวเบา ๆ ว่า “ท...ทุกอย่างเลยใช่ไหม?” ฝ่ายซากุระได้ยินเข้าก็ยิ้มให้คนถามแล้วตอบอย่างมั่นใจว่า “อื้ม ขอให้สั่งมาก็พอ”

เมื่อชายหนุ่มได้ยินคำตอบเขาก็กระตุกยิ้มบาง ๆ ซากุระเห็นรอยยิ้มของแฟนหนุ่มเข้าก็นึกสงสัย อะไรทำให้อยู่ดี ๆ เขาก็ยิ้มได้ เธอจึงกำลังจะเอ่ยปากถามแต่ทันใดนั้น ร่างเล็กของเธอก็ถูกอุ้มขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

“จ...จะทำอะไรน่ะซาสึเกะ!?” ซากุระร้องเสียงหลง ทันทีที่ซาสึเกะอุ้มเธอขึ้น แต่ทว่าซาสึเกะยังคงเงียบไม่ยอมปริปาก มีเพียงแค่รอยยิ้มเหยียดที่เหมือนแฝงอะไรบางอย่างอยู่

พลันรอยยิ้มนั้นจางลงร่างสูงก็ใช้คาถาหายตัวภายในพริบตาเข้าไปในห้องเจ้าของร่างเล็กที่ถูกอุ้มอยู่โดยที่สาวเจ้าตั้งตัวแทบไม่ทันตั้งตัว

“ปล่อยนะ ปล่อย ๆ ๆ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะอีตาบ้า!!” คำสบถว่ากล่าวเสียงดังออกมาเป็นชุด ๆ จนชายหนุ่มทนไม่ไหววางร่างหญิงสาวลงบนโซฟาสีขาวนุ่มก่อนจะหันหน้าไปมองบรรยากาศรอบ ๆ ห้องเล็กสีครีมที่ดูอบอุ่น...

“ซาสึเกะถึงนายจะเป็นแฟนฉัน แต่นายไม่มีสิทธิ์เข้ามาในห้องของฉ...!!” ก่อนที่เจ้าของห้องจะพูดจบ มือเรียวของชายหนุ่มตรงหน้าก็ถลาเข้ามาปิดริมฝีปากบางของเธอไว้ก่อน แววตาสีมรกตเบิกกว้างอย่างตกใจ เมื่อใบหน้าคมคายหล่อเหล่าราวรูปสลักเลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอจนปลายจมูกแทบจะสัมผัสกัน

ทันทีที่ลมหายใจอุ่น ๆ ของชายหนุ่มปะทะเข้ากับแก้มขาวนวลที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อราวกับผลแอปเปิ้ลของหญิงสาว หัวใจของซากุระก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เรี่ยวแรงหดหายไปหมด แม้กระทั่งเรี่ยวแรงที่จะใช้หายใจก็แทบจะไม่หลงเหลือ... ใบหน้ารูปสลักค่อย ๆ ขยับไปข้างใบหูเล็ก ก่อนคำกล่าวสั้น ๆ ถูกเปล่งออกมาจากลำคอของเขา

“ซากุระ...ฉันรักเธอ...” เสียงทุ่มกระซิบความในใจกับใบหูเล็กสีแดงระเรื่ออย่างนุ่มนวล ซากุระรู้สึกได้ถึงความรักที่ซาสึเกะมีให้เธออย่างท้วมท้นและความอ่อนโยนในตัวของของเขา ลมหายใจอุ่นของหญิงสาวถี่ขึ้นเรื่อย ๆ

มือเรียวบางยกขึ้นสัมผัสใบหน้าขาวละเอียดของชายตรงหน้าก่อนจะค่อย ๆ พาใบหน้าอมชมพูของเธอเข้าไปใกล้จนปลายจมูกโด่งสัดทัดของทั้งสองสัมผัสกัน เธอกล่าวกระซิบอย่างแผ่วเบา และ...นุ่มนวล...

“ซาสึเกะ...ฉันก็รักเธอ...” สิ้นคำกล่าวแสดงความรักและความจริงใจต่อกัน ประโยคสุดท้ายของค่ำคืน... ร่างใหญ่ก็โน้มตัวลงพาร่างเล็กเข้าสู่ห้วงแห่งความสุข อีกครั้ง...