คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3(100%)
วู้ๆ มาอัพต่อกันดีกว่า นานๆทีจะได้อัพ คิดมันทั้งคืนนั่นแหละไม่หลับไม่นอน เลิกพล่ามแล้วมาต่อกันดีกว่า
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด!!”
“เกิดอะไรขึ้น”
ทั้งสามพูดขึ้นพร้อมกันแล้วพากันวิ่งกรูไปที่หน้าต่าง ที่ลานสนามบาสสาวๆต่างลุมล้อมกันทั่วเพื่อดูคนสามคนที่กำลังเล่นบาสกันอยู่ ทงแฮกับซองมินช่วยกันมองดูคนที่อยู่ในสนามแต่เพราะอยู่ชั้นบนจึงมองเห็นไม่ชัด เว้นเสียแต่ฮีชอลที่กำลังมองผ่านกล้องส่องทางไกลที่ตัวเองพกมาด้วย(คุณเธอเตรียมพร้อมทุกอย่าง-เจ๊) แล้วจู่ๆฮีชอลก็เกิดบ้าอะไรไม่รู้ ยืนกรี้ดกร้าดไม่ต่างจากพวกผู้หญิงด้านล่าง เรียกความสนใจให้กับสองหนุ่มหันขวับมาทันที
“มีอะไรฮีชอล ใครเหรอ”ทงแฮถาม
“โธ่เว้ย ก็หนุ่มฮ้อทประทำโรงเรียนเราไง ฮันคยอง คิม คิบอม และก็โจ คยูฮยอน ฉันยังแอบกรี้ดเลย”
ไวกว่าเสียงfastกว่าแสง ทงแฮคว้ากล้องส่องทางไกลจะมือของฮีชอลทันทีแล้วตัวเองก็ส่องไปพลางหน้าแดง เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็คนที่ชื่อ คิม คิบอม น่ะสิที่เขาแอบชอบอยู่ ทงแฮชอบคิบอมมาตั้งแต่ม.ต้นแล้วล่ะ แม้แต่ตอนนี้ทั้งห้องของเขาก็มีแต่รูปของคิบอมเต็มไปหมด ขนาดฝาโถส้วมยังเป็นรูปคิบอมเลย(เฮ้ย อย่างงั้นเรียกโรคจิตแล้วมั้ง-เจ๊) ฮีชอลที่ดูจากท่าทีของทงแฮก็รู้ดีจึงไม่ขัดอะไรแต่กลับหยิบกล้องส่องทางไกลอีกสองอันขึ้นมา(มันยังมีอีกเรอะ-เจ๊) อันนึงโยนมาให้ซองมินส่วนอีกอันตัวเองก็ส่องไป ซองมินรับกล้องมาอย่าง งงๆ ก่อนจะถามคำถามที่คนฟังแล้วรู้สึกว่ามันซื่อ(บื้อ)จริงๆ
“ให้มาทำไมอ่ะ”
ฮีชอลหันมามองอย่างหน่ายๆแล้วตอบคำถามอันแสนจะซื่อ(บื้อ)นั้นไป
“ก็จะอะไรซะอีกเล่า ให้ส่องไง”
“แต่ส่องไปเพื่ออะไร”ซองมินถามอีก
“ก็เผื่อนายติดใจใครบางคนไง ส่องๆไปเถอะน่า รับรองหล่อทั้งนั้น”
ฮีชอลว่าไปพลางเช็ดน้ำลายที่หกลงมา เห็นแล้วรู้สึกผวาจริงๆ ซองมินทำหน้าเห่ยๆก่อนจะเริ่มส่องไปทีละคน ฮันคยอง สูง ใบหน้าออกไปทางจีนดูหล่อสาด
/ก็เท่ดี/
ซองมินคิด คนต่อไป คิม คิบอม หน้าตาหล่อแต่ดูนิ่งๆเหมือนกับเจ้าชายน้ำแข็ง รูปร่างดี สมาท
/ก็โอเคแต่ดำไปนิด/
พอไล่จนมาถึงคนสุดท้ายซองมินชะงัดเพราะเจอะรังสีความ หล่อ เท่ มาดแมนจากผู้ชายที่ชื่อ โจ คยูฮยอนยิ่งเข้าให้เต็มตา มันเหมือนกับต้องมนต์หรืออะไรที่ทำให้ซองมินมองชายผิวขาวด้านล่างอย่างไม่คลาดสายตา แต่แล้วด้วยความร้อนหรืออะไรไม่ทราบคยูฮยอนถอดเสื้อของตัวเองออกเผยให้เห็นหน้าอกขาวเนียนกับหน้าท้องแบบราบที่ชวนมองยิ่งนัก
กระฉูด
“เฮ้ย !!ซองมิน”
ฮีชอลและทงแฮพูดขึ้นพร้อมกันเมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองเลือดกำเดาไหลไม่หยุดเป็นก็อกรั่ว ก่อนจะล้มตึงลงไป ทงแฮรีบหาเช็ดชู่มาอุดจมูกซองมินพันละวัน ส่วนฮีชอลก็ค่อยๆพยุงซองมินมาที่เตียงก่อนจะกระซิบเบาเพื่อไม่ให้ทงแฮได้ยินว่า
“ไง เจอคนที่ใช่แล้วเหรอ ฮิฮิ”
“เออ เฮ้ย!! ไม่ใช่ก็แค่....”
“แค่อะไร”
“เอ่อ ชะ ช่างเถอะน่า ออกไปๆ ฉันจะนอน”
ซองมินว่าพลางสะบัดมือไล่ทำให้ฮีชอลฉุนเล็กน้อยเดินลากทงแฮที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ออกจากห้องไป แต่ก็ยังไม่วายที่จะหันมาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ ซองมินดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวก่อนจะหลับตา คิดถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ก่อนจะหน้าแดงเป็นลูกมะเขื้อเทศ
/โอ้ แม่จ๋า เกิดมาพึ่งเคยพบเคยเจอ ซิกซ์แพ็ก....ซี้ดจริงๆ/
อีกมุมหนึ่งของโรงเรียน ณ ห้องวิทยาศาสตร์
มีคนสองคนกำลังนั่งอยู่ในห้องนั้นด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน คนแรกเป็นผู้ชายหน้าละม้ายคล้ายซาลาเปานั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองผู้ที่นั่งตรงข้ามกัน อีกคนเป็นผู้ชายที่ตัวเล็กผอมเพรียว หน้าตาน่ารักใครได้เห็นก็อยากจะได้เป็นเจ้าของ แต่ตอนนี้ใบหน้านั้นกลับทำหน้าบูดเหมือนมีใครไปเผาบ้านยังไงอย่างงั้น หนุ่มหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรำคาญก่อนที่ความอดทนจะหมดลง
“นี่เยซอง นายจ้องฉันมาตั้งนานแล้วนะ งานน่ะจะทำมั้ย ฉันหิวนะเฟ้ย”
หนุ่มหน้าซาลาเปาที่น่ารักนามว่า เยซอง ไม่สทกสท้านกันคำพูดนั้นเลยแม้แต่น้อย ยังนั่งทำหน้าทะเล้นดูแล้วกวน-ตื้ด-ในสายตายของคนหน้าน่ารักต่อไปแถมพูดประโยคที่แทงใจดำคนน่ารักซะเหลือเกิน
“แล้วใครล่ะที่ทำให้ฉันต้องมาติดอยู่ในห้องบ้าๆนี้ล่ะ”
“ชิ ก็คอมเสียอ่ะ จะให้ทำงานได้ไงเล่า”
“จริงหรอจ๊ะ รยอวุค”
เมื่อถูกถามด้วยคำพูดเสียดสีหนุ่มน่ารัก รยอวุคของเราก็ต้องมีสะดุ้งกันบ้าง ที่งานไม่เสร็จจนต้องถูกลงโทษให้นั่งทำงานจนกว่าจะเสร็จเนี่ย ไม่ใช่เพราะคอมเสียหรอก แต่เป็นเพระความขี้เกียจของเขาต่างหาก รยอวุคได้ชื่อว่าเป็นคนที่ขี้เกียจที่สุดในห้อง และงานชิ้นนี้เป็นงานคู่แถมได้จับคู่กับเยซองที่ได้ชื่อว่าฉลาดที่สุดในห้อง ยิ่งเพิ่มความขี้เกียจเข้าไปใหญ่ และผลสุดท้ายคือ งาน-ไม่-เสร็จ ทั้งคู่จึงต้องมาตกอยู่ในสภาพเยี่ยงนี้ หิวก็หิว ปวดหัวด้วย ดีนะที่ห้องนี้ติดแอร์ไม่งั้นสุกแน่
“ฉันไม่ว่านายหรอกนะ แต่มันต้องมีข้อแม้”
เยซองพูดด้วยเสียงยี่ยวนกวนโทสะพร้อมกับตะหวัดสายตาที่มีเล่ห์เหลี่ยมมาทางรยอวุค
/สายตาแบบนี้ มาแล้ว สายตาของจอมวางแผน/(ไม่ใช่เอลนะเฟ้ย)
เขาคิดพร้อมกับเหงื่อตก เพราะใครๆก็รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เยซองทำสายตาแบบนั้น ในหัวเขาจะมีเรื่องการวางแผนเต็มไปหมด และถ้าเป็นแผนในการลงโทษคนอื่นล่ะก็ โอ้ สุดจะบรรยาย..... ประวัติที่ดังที่สุดของจอมวางแผนเยซองนั้นคือ การลงโทษรุ่นน้องที่ทำเงินทุนของเขาหายเมื่อเดือนก่อน ด้วยการนำไปปล่อยทิ้งไว้ในป่าช้า แล้วก็ใช่กลยุทต่างๆในการทำเป็นผีมาหลอกรุ่นน้องที่หน้าสงสาร ล่าสุดพึ่งมีรายงานมาว่า รุ่นน้องคนนั้นเริ่มมีอาการดีขึ้นหลังจากเข้าโรงบาลบ้ามาแล้วครึ่งเดือน
“อ่าฮ้า!!”
เยซองร้องขึ้นเพื่อเป็นเชิงบอกว่า ‘ช้านคิดออกและ’ นั่นทำเอารอยวุคสะดุ้งเฮือกทันที เยซองค่อยๆเถิบเข้ามาใกล้รอยวุคแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้มากเสียจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ รอยวุคตกใจสุดขีดรีบเถิบออกห่างแต่มีหรือจะหนีพ้นจอมวางแผนไปได้ คนตัวสูงใช้มืออันแข็งแกร่งจับที่ต้นแขนของคนตัวเล็กเพื่อไม่ให้หนีไปไหน ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม รอยวุคหน้าแดงจัดทำอะไรไม่ถูกได้แต่หลับตาปี๋
/ โฮๆ พึ่งรู้นะว่านายเป็นพวกเกย์ แต่ช้านม่ายช่ายน้า~ ปล่อยช้านนนนน/(คิดอกุศลนะเนี่ย)
แต่สิ่งที่ตามมาคือ...
พลัก!!! และตามด้วย
“โอ้ย นายทำอะไรของนาย”
รอยวุคตกเก้าอีกลงไปนอนกับพื้น เขาค่อยๆลุกขึ้นนั่งและมองไปที่ตัวการที่ตอนนี้กำลังชูนิ้วชี้อยู่ซึ่งทำให้รู้ว่า เยซองใช้นิ้วชี้ดันหน้าผากเขาจนตกเก้าอี้ เยซองไม่ สะทกสะท้านอะไรได้แต่ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะหันกลับไปเก็บของเตรียมตัวที่จะออกจากห้อง
“ฉันทำส่วนของฉันเสร็จแล้ว ที่เหลือนายทำเองแล้วกัน”
จากนั้นเยซองก็เดินไปที่ประตูแต่ก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องเขาก็ยังจะพูดประโยคที่ทำให้รอยวุค ซึ่งปีนขึ้นมานั่งเก้าอีกแล้วตกเก้าอี้อีกรอบ
“เรื่องบทลงโทษน่ะ ไว้เลิกเรียนแล้วจะบอก”
ฮิ้วๆ มาอัฟต่อจนจบแล้น คงทำให้บางคนค่อยจนเบื่อเลยชิมิ มันติดสอบอ่ะ ทุกคนก็คงสอบเหมือนกันช่ายม้ายเอ่ย แต่ถึงจะสอบในหัวก็มีพล๊อตเรื่องน้า~ไม่ได้ลืม
ความคิดเห็น