คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1
แสงอาทิตย์ยามเช้าลอดเข้ามาทางหน้าต่างห้องสีชมพูกระทบกับใบหน้าขาวเนียนของร่างบางที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียงสีชมพู
ตี้ด ๆ ๆ ๆ
เสียงนาฬิกาดังขึ้นเป็นสัญญาให้ตื่นส่งผลให้คนที่อยู่บนเตียงพริกตัวก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาออก ร่างบางลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องมองนาฬิการูปกระต่ายน้อยสีชมพูน่ารักตรงหัวเตียง
/พึ่งจะเจ๊ดโมงเอง/
ร่างบางคิดก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน ห้านาทีผ่านไปประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมกับร่างบางที่ตอนนี้อยู่ในชุดสูทสีดำของโรงเรียน ร่างบางเดินไปที่ประตูแล้วเปิดมันออก
โครม!! ซ่า!!
จู่ๆก็มีถังน้ำตกลงมาครอบหัวของร่างบางทันทีที่ประตูถูกเปิด ร่างบางที่ตอนนี้เปียกโชกไปทั้งตัวค่อยๆยกถังน้ำออกจากหัวของตัวเอง ด้านหน้าของร่างบางมีหญิงสาวหน้าตาสะสวยยืนยิ้มให้ มันไม่ใช่รอยยิ้มที่ใจดี...แต่มันเป็นรอยยิ้มเยาะเยิ้ยต่างหาก นั่นทำให้ร่างบางรู้สึกฉุนขึ้นมา หญิงสาวค่อยๆก้าวเข้าไปหาร่างบางที่ตอนนี้รอบตัวมีแต่รังสีอาฆาต
“ไงจ๊ะซองมินอาบน้ำแล้วหรอ พี่นึกว่ายังไม่อาบเลยมาช่วยอาบให้”
หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเยิ้ย ซองมิน หนุ่มหน้าหวานที่ตอนนี้ทั้งตัวเปียกโชกมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอย่างเหลืออด
นานแค่ไหนแล้วนะที่ต้องทนกับคนคนนี้ เช้า สาย บ่าย เย็น ไม่เคยมีสักครั้งที่จะไม่โดนคนคนนี้แกล้ง เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำแบบนี้สักทีนะ คัง ชอนซา
โครม!!
ถังน้ำที่ตอนแรกอยู่ให้มือของซองมินบัดนี้ได้ลงไปกลิ้งอยู่บนพื้นเรียบร้อย สร้างความตกใจให้กับหญิงสาวได้ไม่น้อยเลยทีเดียว ใบหน้าสวยของหญิงสาวค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธก่อนจะมองหนุ่มหน้าหวานพร้อมกับแววตาที่แฟงไปด้วยความแค้น ชอนซาเดินตรงไปหาร่างบางก่อนจะผลักคนตรงหน้าเต็มแรงทำให้ร่างบางลงไปกลิ้งอยู่กับพื้น เธอหยิบถังน้ำขึ้นแล้วเขวี้ยงถังน้ำใส่ ถังน้ำกระทบกับใบหน้าขาวเนียนอย่างแรงทำให้แก้มขาวอมชมพูเป็นรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด
“กล้ามากนักนะซองมิน อย่าหวังว่าจะรอดไปได้เจอกันที่โรงเรียน!!”
ชอนซาพูดก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้ร่างบางนอนกุมแก้มตัวเองด้วยความเจ็บปวด.....
โรงเรียนมัธยมแทโฮ
“โว้ย ทำไมป่านนี้แล้วยังไม่มาอีกห๊ะ”
เสียงโวยวายของคนสวยดังขึ้นในโรงอาหารเรียกความสนใจจากคนที่เดินผ่านไปมาได้เป็นอย่างดี
คิม ฮีชอล หนุ่มหน้าสวยแต่กิริยาไม่เหมือนกับหน้าตาเอาเสียเลยกำลังเอาเท้าเหยียบบนโต๊ะแล้วโวยวายด้วยความหงุดหงิด ด้วยใบหน้าที่บ่งบอกให้รู้ว่าหมดความอดทนแล้วประกอบกับท่าทางที่น่ากลัวทำเอาผู้คนที่นั้งอยู่โต๊ะใกล้ๆย้ายโต๊ะหนีกันพัลวัน เว้นเสียแต่หนุ่มหน้าสวยอีกคนที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน
“ทนหน่อยสิ เดี๋ยวก็คงมาเองแหละน่า”
ลี ทงแฮ หนุ่มหน้าสวยเหมือนกันแต่กิริยาเรียบร้อยกว่ามากเอ่ยบอกเพื่อนรักให้ใจเย็นทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าพูดไปยังไงก็ไม่ได้ผลอยู่ดี มีหรือที่คนอย่าง คิม ฮีชอล จะใจเย็นเป็น ร้อยวันพันปียังไม่เคยเห็นเลยขนาดคบเป็นเพื่อนกะมันมาตั้งแต่ม.ต้นแล้วนะเนี่ย
“นายไม่เข้าใจหรอกทงแฮ ดูสิเพราะเจ้านั่นแท้ๆชั้นเสียตังค่าไอศกรีมไปตั้งเยอะ”
ฮีชอลว่าพลางใช้นิ้วชี้ๆถ้วยไอศกรีมเกือบสิบถ้วยที่วางอยู่บนโต๊ะ ทงแฮมองตามอย่างเหนื่อยใจกับโรคติดไอกรีมของฮีซอล ไม่มีใครนอกจากเขาแล้วที่รู้ว่าฮีซอลชอบไอศกรีมมากแค่ไหนเพราะฮีชอลมักจะให้ทงแฮมากินไอศกรีมเป็นเพื่อนอยู่บ่อยๆจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของพวกเขาไปซะแล้ว
“ช่วยไม่ได้นะ นายอยากซื้อรสเบอร์รี่ทำไมล่ะ ก็รู้อยู่แล้วนี่ว่ามันแพงและอีกอย่างนายชอบรสมะนาวไม่ใช่เบอร์รี่”
ฉึก เหมือนมีลูกดอกที่มาจากไหนก็ไม่รู้บินมาทิ่มหัวใจของฮีชอลเต็มๆ เมื่อได้ยินประโยคนั้น ใช่ เขารู้อยู่แล้วว่าไอกรีมรสเบอร์รี่มันแพง และเขาก็ไม่ได้ชอบมันด้วยแต่ทำไมเขาต้องกินล่ะ ทำไมเขาต้องซื้อรสที่คนคนนั้นชอบล่ะ ในหัวของเขาปรากฎภาพๆหนึ่ง
‘ฮีชอลไปซื้อไอกรีมให้เค้าหน่อยสิ’
‘ไม่เอา นายก็ไปซื้อเองสิ’
‘โถ ฮีชอลใจร้าย’
‘ก็ได้ รสเบอร์รี่ที่นายชอบใช่มะ’
‘ใช่ๆ เย้ที่รักของเค้าใจดีที่สุดเลย’
น้ำตาของคนสวยค่อยๆไหลรินออกมาอาบแก้มขาว เมื่อทงแฮเห็นดังนั้นก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที
/นี่เราพูดอะไรออกไปเนี่ย/
ทงแฮขยับเก้าอี้เข้าไปนั่งข้างๆฮีซอลก่อนจะปลอบเพื่อนรักที่กำลังซุกหน้าลงกับโต๊ะ
“หยุดร้องเถอะ ชั้นขอโทษนะคือชั้นลืมอ่ะ อย่าไปนึกถึงคนพันธ์นั้นเลยนะ”
“ทงแฮ ฮึก ชั้นลืมเขาไม่ลง ฮือๆ”
“เอาน่าหยุดร้องเถอะ งั้นชั้นเลี้ยงไอศกรีมให้เอามั้ย”
เมื่อปลอบไม่สำเร็จก็ต้องงัดได้เด็ดออกมาใช้ แล้วรู้สึกว่าจะได้ผลซะด้วย เมื่อได้ยินคำว่าไอศกรีมและคำว่าเลี้ยง ฮีชอลจึงรีบเช็ดน้ำตาแล้วเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนข้างๆสะดุ้งเนื่องจากปรับตัวไม่ทันกับอารมที่เปลี่ยนไปของคนตรงหน้า
“รสมะนาวนะ”
“อือ”
ทงแฮพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังร้านไอศกรีม ปากก็ว่าไปงั้นแต่ความคิดของทงแฮในขณะนี้คือ
/ไอ้เห็นแก่กิน ไอ้ขี้งก!/(ทำใจซะเถอะลูก-เจ้)
แต่ในเมื่อมันเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับฮีซอล คนที่รักเพื่อนอย่างเขาก็ไม่อาจที่จะปฏิเสทได้
ขณะที่กำลังสั่งไอศกรีมอยู่ทงแฮก็เหลือบไปเห็นคนคนหนึ่งที่กำลังยืนสั่งน้ำอยู่ สภาพของคนคนนั้นทำเอาทงแฮตกใจหัวใจเกือบวาย
“ซองมิน! นี่นายไปทำอะไรมาทำไมเปียกยังกะลูกหมาตกน้ำ แล้วหน้าไปโดนอะไรมา”
ตึง!
ซองมินตกใจเสียงของทงแฮที่อยู่ๆก็ตะโกนออกมาจนหงายหลังดังตึงไปเลย(อนาถแท้ลูกอิฉัน-เจ้) ทงแฮรีบเข้าไปพยุงซองมินแล้วพาไปที่โต๊ะที่ฮีชอลนั่งอยู่ ฮีชอลที่นั่งอยู่เห็นทงแฮกับซองมินอยู่ไกลๆก็ตะโกนด่าทันที เพราะคนที่พวกเขากำลังรออยู่เมื่อตอนแรกก็คือซองมินนั่นเอง
“ซองมินทำไมมาช้าอย่างนี้ ชั้นรอ......ซองมินนายไปโดนอะไรมาน่ะ!”
กำลังด่าอยู่ดีๆพอเห็นซองมินใกล้ๆเข้าก็รีบเปลี่ยนจากคำด่ามาเป็นคำถามทันที (อารมเปลี่ยนเร็ว-เจ้)ก่อนจะเข้าไปช่วยพยุงซองมินอีกแรง ฮีชอลยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาแล้วค้นๆในกระเป๋าแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาชุบน้ำแล้วเอาไปเช็ดบริเวณรอยถลอกที่แก้มของซอมิน
“ไม่มีอะไรหรอกแค่หกลมนิดหน่อย”ซองมินบอกปัดๆเพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง
“ไม่มีได้ไงกัน แค่หกล้มมันจะเปียกขนาดนี้หรอ”
ทงแฮพูดขึ้นมาอย่างเป็นห่วง เค้าแค่ไม่อยากเห็นเพื่อนเจ็บตัวก็เท่านั้นเอง
“ก็แค่ล้มลงไปในสระน้ำเท่านั้นเอง”
ซองมินยังพูดอย่างนั้นไปเรื่อยๆ เขาไม่อยากให้เพื่อนรักมาแบกภาระแทนเขาทั้งๆที่มันเป็นเรื่องของตัวเขาเอง เพราะมีแค่เพื่อนของเขาเท่านั้นที่เป็นห่วงเขา
พึ่งลองแต่งดูค่ะ ถ้าไม่ดีสามารถติชมกันได้
ความคิดเห็น