คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 พรุ้งนี้
<Shintarou >
ตอนนี้พวกผมก็มาถึงฐานกันแล้ว ร้อนเป็นบ้า ผมคิดในใจ
“พวกนายไปวางของที่เอามาไว้ที่ห้องก่อนเลย”คิโดะบอกพวกเราก่อนจะเดินเข้าครัวไป มีมารีเดินตามไปติดๆ
“โมโมะเดี๋ยวฉันช่วยเธอถือของเอง”ฮิบิยะหยิบสำภาระของโมโมะที่มีไม่มากแต่ก็เยอะกว่าของผมอยู่นิดหนึ่ง
“ชินทาโร่เดี๋ยวผมช่วยถือเองนะ”เซโตะเดินมาข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
“ไม่ต้องหรอกแค่นี้ฉันถือเองได้น่า”ผมปฏิเสธไป
“น้า น้า ผมอยากช่วยชินทาโร่นี้น้านะ~ ”เซโตะกอดผมจากทางด้านหลัง จนผมอายเลย
“ทำอะไรเนี่ยเซโตะ!!! ปล่อยเลยนะ”ยอมรับว่าอายมาก จู่ๆมาทำแบบนี้ทั้งที่ไม่ใช่คนรักหรือพี่น้องนิ
“งั้นผมถือนะ”จากนั้นก็แย่งของที่ผมถือไป โดนที่ผมไม่ได้บอกอะไรเลยเหนื่อยใจจริงเลย ลองหันไปทางโมโมะดูก็เห็นรอยยิ้มอันน่ากลัวของโมโมะมาทางผม เป็นอะไรมากไหมเนี่ยน้องผม ไม่ต้องสนใจดีกว่า ก่อนที่ผมจะสาวเท้าเดินตามเซโตะมา
“ห้องนี้แหละครับที่พวกเราฝ่ายชายพักนะ”เซโตะเปิดประตูเข้ามาก่อนและเหมือนอึ้งอะไรอยู่ที่ประตู หยุดทำไมเนี่ย ผมสงสัยจึงสาวเท้าไปหยุดตรงหน้าเซโตะแล้วมองตามสายตาที่เซโตะมอง ปรากฏสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือคุโระพยายามที่จะจับกดโคโนฮะอยู่จะว่าไปก็ลืมเรื่อง2คนนี้ไปเลย
ปัง!!!
“พอได้แล้วครับ”เซโตะเป็นคนเคาะประตูให้เกิดเสียงแล้วพูดขึ้นมาหลังจากหายจากอาการอึ้งแล้ว
“ชิ!!! ขัดจังนะ”คุโระพูดด้วยอารมณ์เหมือนเสียดาย แล้วเดินชนไหล่ผมนิดหนึ่งแต่ก็ก็แรงพอที่จะให้ผมเซได้ จนไปชนกับเซโตะที่ยืนอยู่
“ชินทาโร่เป็นอะไรรึป่าวครับ”เซโตะจับไหล่ของผมให้หันมาทางตัวเองด้วย ตอนนี้จะบอกว่าหน้าพวกเราใกล้กันมากเลย
“อะ…อืมไม่เป็นไรหรอก”ผมบอกไปก่อนจะผละออกจากตัวเซโตะหัวใจเต้นเร็วมากตอนนี้ไม่รู้หน้าจะแดงรึป่าวเนี่ย ผมคิดในใจก่อนจะหยิบของที่เซโตะวาง(หลุด)มาไว้แถวๆในห้อง
“ผมไปหาอะไรกินนะ”โคโนฮะที่ถูกลืมมานานก็เดินผ่านพวกเราไปหน้าออกแดงๆจนเห็นชัดเลย
“ชินทาโร่ สิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงนะครับคือ…”จู่ๆเซโตะก็พูดขึ้นมาจนผมรู้สึกกลัวเลย
“คือ?”ผมถามซ้ำเพื่อบอกว่ามันคืออะไร
“ผมนะที่จริงนะ ช…”ก่อนที่เซโตะจะพูดบางคำจบก็มีเสียงตัดบทขึ้นมา
“เซโตะ!!! ชินทาโร่!!!คิโดะให้มาตามไปกินข้าวแน่”คาโนะตะโกนเสียงดังมาแต่ไกล ฐานก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากตะโกนทำไมก็ไม่รู้ จนมีเสียงคิโดะด่ามาจากในครัว คาโนะเดินมาถึงพวกเราก็หน้าซีดเหมือนเจอผีอย่างนั้น
“คาโนะนายเป็นอะไรมากรึป่าว”ผมลองถามดู
“ป่าวไม่มีอะไร รู้สึกจะมาขัดเรื่องสำคัญเข้าสินะ ขอโทษแล้วกัน”คาโนะบอกก่อนเดินนำไปกินข้าว
ณ ห้องครัว
หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จแล้วก็นั่งกันที่เดิมจะบอกว่านั่งพักก็ได้
“นี้ นี้ คิโดะซังค่ะ”มารีหันไปถามคิโดะที่นั่งอยู่ใกล้กับตน
“มีอะไรเหรอ”คิโดะหันไปตามเสียงเรียก
“ฉันได้ยินมาว่า อายุเป็นเพียงตัวเลข นี้จริงไหมค่ะ”มารีถามเหมือนจริงจังกับสิ่งนั้นมาก
“ฉันว่าใช่นะ จะชอบใครรักใครก็ไม่เกี่ยวกับอายุอยู่แล้วด้วย”คิโดะพูดตามตรงที่คิดเลย
“งั้นเพศเป็นเพียงตัวอักษรใช่รึป่าวค่ะ”ถึงคำถามนี้ผมอึ้งเลย
“คงงั้นแหละ ฉันก็ไม่แน่ใจ”คิโดะยังตอบได้แบบปกติ
“งั้นคุโระกับโคโนฮะ เซโตะกับชินทาโร่ ก็ได้ใช่ไหมค่ะ”ถามแบบนี้ก็ทำให้ผมอายได้เหมือนกันนะไม่รู้หน้าจะขึ้นสีรึป่าว แต่ตอนนี้คิโดะนิ่งไปแล้วก็น่าอยู่นะ
“เป็นไปได้อยู่แล้วล่ะถ้ารักกันจริงๆนะ”คิโดะไม่ได้เป็นคนตอบคำถามแต่เป็นโมโมะที่เป็นคนตอบแทน
“เอาล่ะวันนี้ไปนอนกันได้แล้ว”คิโดะที่ตั้งสติได้แล้วก็บอกให้ทุกคนไปนอน
“จริงสิชินทาโร่ โมโมะ ที่ห้องนะเตียงหนึ่งนอนได้2คนนะฉันลืมไปนะส่วนเอเนะเธอนะมาอยู่กับพวกเรานะ”คิโดะบอกก่อนจะหยิบมือถือที่มีเอเนะอยู่ในนั้นจากมือผมไป
“งั้นฝันดีนะค่ะ นายท่าน”เอเนะบอกกับผมก่อนที่คิโดะกับโมโมะจะเดินไปห้องพักของพวกผู้หญิง
“งั้นเราก็ไปนอนบ้างดีกว่า”ผมคิดในใจก่อนจะเดินไปทางที่เซโตะพาไปตอนแรก
“เฮ้ย!!! ลุงจะนอนกับใครล่ะ”มาถึงก็เจอไอ้ตัวแสบเลยนะ
“ฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้น ไม่ต้องเรียกลุงเลยเจ้าเด็กแสบ”อายุผมก็ไม่ได้เยอะกว่าพวกนี้มากเท่าไร
“ว่าไงนะ!!!”ท่าทางจะโกธรนะเนี่ยแต่นายเริ่มก่อนนะ
“เอาน่า เอาน่า ชั่งมันเถอะจะว่าไปเตียง1นอนได้2คน คิโดะคงบอกแล้วสินะชินทาโร่” คาโนะเป็นคนมาห้ามแล้วบอกเรื่องที่คิโดะพึ่งบอกไปเมื่อคู่ ผมไม่อยากพูดอะไรจีงเพียงพยักหน้าเพื่อบอกว่าคิโดะบอกแล้ว
“งั้นนายไปนอนเตียงเดียวกับเซโตะนะ”คาโนะบอกกับผม ก่อนจะหันหลังสาวเท้าไปที่เตียงที่มีเจ้าเด็กแสบนอนแล้ว
“ก็ได้…เฮ้ย!แล้วทำไมฉันต้องนอนกับเซโตะเล่า ปกติเซโตะนายนอนกับใคร”ผมหันไปที่เซโตะที่นั่งอยู่ตรงเตียงตอนไหนไม่รู้แถวหน้าประตู
“เกียดผมเหรอครับ”เซโตะทำหน้าที่ทำให้ผมลำบากใจอยู่มากเลย
“ปะ…เปล่าแค่แบบว่า ชั่งเถอะนอนเถอะ!!!”ผมสาวเท้าเดินไปที่เตียงที่มีเซโตะนอนรออยู่แล้วยิ้มมีความสุขจริงนะก่อนจะมองไปที่เตียงอื่นๆว่าใครได้นอนกับใคร เด็กแสบคู่กับเจ้าตาแมว คุโระกับโคโนฮะ รู้สึกจะยังไม่นอน ผมลงไปนอนข้างๆเซโตะ
“ชินทาโร่พรุ้งนี้ผมมีอะไรอยากบอกต่อจากที่คาโนะขัดนะครับได้ไหม”เซโตะหันหน้ามาทางผม กะ…ใกล้ไปแล้วนะเนี่ย
“ก็ได้ แต่ว่า…ใกล้เกินไปไหม”ผมเสียงไม่สั่นใช่ไหมเนี่ย
“ไม่ต้องสนใจหรอกครับ”บอกเสร็จก็ขยับเข้ามาใกล้เข้าไปอีก
“จะไม่สนได้ไงใกล้ขนาดนี้!”ผมอยากจะโวยวายอยู่นะแต่มันจะเหมือนเราเป็นพวกก่อกวน จึงทำให้เสียงเบาที่สุด
“ชั่งมันเถอะน่า”ก่อนจะมากอดผม แต่ไม่เหมือนครั้งที่แล้วเพราะครั้งนี้มันด่านหน้า ด่านหน้าเลยไม่นะปล่อยเลยยยยย
“ไม่อยากปล่อยเลยนะครับ นอนเถอะอยากถึงพรุ้งนี้เร็วๆจังนะครับ”รู้ด้วยว่าเราคิดยังไงใช่พลังสินะ
“จะปล่อยไปก่อนก็ได้”ถึงไม่รู้จะนอนหลับรึเปล่าแบบนี้นะ ป่านนี้หน้าคงแดงแล้วมั้งเนี่ย
“ครับ ฝันดีนะ”เซโตะก็หลับก่อนผมก่อนซะงั้นก็ดีแล้ว เราอาจจะหลับได้ง่ายขึ้นก็ได้เพราะว่างใจได้เริ่มง่วนแล้วสิเราก็หลับได้แล้วล่ะนะ…
………………………………………………………………………………………………
คุยกับไรต์วายะหรือตาลอีกแล้ว ตอนนี้มันยังพึ่งเริ่มเลยผิดๆถูกๆบ้างนะก็ขอโทษด้วยมีคำแนะนำอะไรก็ได้นะแต่เราอยากเห็น คิดถึงชุดเมดคิดว่าในเรื่องอาจจะมีนะจะพยายามนะเป็นนักเขียนเริ่มแรกเลยบ้าๆไปบ้าง รู้สึกเหมือนมีคนอยากให้มีฉากประมาณกบกินโค้ดด้วยจะอัพเรื่อยๆนะ
ความคิดเห็น