คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้นของเรื่อง
“ โคสุเกะคุง โทรศัพท์ของเธอมีคนโทรเข้านะ”ผู้จัดการเรียกผมขณะที่มือยกกดดูสินค้าเข้าร้าน
“จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”ผมว่าก่อนจะเดินตรงไปรับโทรศัพท์ที่กำลังสั่นมากดดูว่าใครโทรมาก่อนจะกดรับสาย
“เซจัง กลับบ้ายได้แล้วนะ”เสียงดังขึ้นมาทันทีที่กดรับสาย ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะพูดตอบกลับ
“คาโนะ ผมว่านายเลิกเล่นแบบนี้แถอะ ผมฟังแล้วเหนื่อยใจจริงๆ”ผมพูดไปพร้อมใช่มืออีกข้างเขียนใส่กระดาษให้ผู้จัดการรู้ว่าผมต้องไปแล้วเธอพยักหน้าเบาๆก่อนจะไปดูสินค้าต่อ เหมือนผมจะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากมือถือนะ
“รู้ด้วยเหรอเนี่ย เก่งจังน่า ผู้นำใหญ่เข้าให้ฉันมาเรียกตัวนายกลับแล้วนะ”ผมก็ฟังไปพร้อมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อไปก่อนจะเดินออกมาในชุดที่ผมใส่ประจำปกติ
“มีแค่นายเท่านั้นแหละ แล้วก็ไม่มีใครพูดสายตรงกับผมได้มากกว่าพวกรองหรือไม่ก็พวกคุมกันแบบนายหรอกน่า ผมจะไปแหละแค่นี้ก่อนแล้วกัน”ผมว่าก่อนจะมองไปยังทางกลับบ้านที่เต็มไปด้วยไอร้อนที่เรียกเหงื่อออกมาได้ดีทีเดียวด้วยความระอา
“นั้นสินะ รีบๆมาแล้วกันพวกเราก็มารอกันหมดแล้วนะ บาย”คาโนะพูดจบก็ตัดสายทิ้งที ต้องเดินตามทางานนี้ด้วยสินะ อยากกลับบ้านเร็วๆ บ้างทีผมจะต้อบอกอะไรไว้ก่อน พวกคาโนะได้แก่ คุโรฮะ พี่อายะ ฮิโยริ แมรี่ที่อยู่ในหน้าที่ป้องกันภัยจากพวกที่ไม่หวังดีแก่ผมและท่านพ่อ แต่ก็ไม่ได้อยากมีหรอกแต่ก็ได้เป็นคนสนิทที่ใกล้ตัวผมมากที่สุด ดีกว่าคนที่ไม่รู้จักมาเป็นคนปกป้องล่ะนะแต่ผมก็ป้องกันตัวเองได้อยู่แล้ว แต่กว่าจะมาถึงหน้าบ้านได้เนี่ยลำบาลจริงๆ
“เซโตะคุง เป็นอะไรมากไหมค่ะ!”หญิงสาวผมสีขาวยาว ดวงตาชมพูอ่อนนามแมรี่ที่มาพร้อมกับผ้าคุณหนูที่ชุบน้ำยื่ดมาไว้ตรงหน้าผม
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แมรี่ แค่เหนื่อยเท่านั้นเอง ขอบคุณครับ”ผมก็พูดตอบกลับไปพร้อมรับผ้าที่แมรี่เอามาให้
“เอาน้ำหน่อยไหมจ๊ะ โคสุเกะคุง”สาวในผ้าพ้นคอสีแดงสด กับผมสีน้ำตาลเข้า กับดวงตาสีเดียวกับผม เดินมาหาผมพร้อมน้ำเปล่าใสบรรจุในแก้วสีใสที่ทำให้เห็นด้านในของแก้วได้
“ขอบคุณมากครับพี่อายะ”ผมบอกยิ้มๆก่อนจะรับน้ำจากพี่อายะมาดื่ม
“ก็รู้ว่ามันร้อนแต่ก็ยังออกไปอีกนะ”ชายผมดำสั้นมัดรวมกันตาสีเหลือง หันมาว่าผมนิดๆก่อนจะแกล้งหันไปสนใจอย่างอื่น
“ผมไปทำงานนะครับ คุโรฮะแล้วผมก็เป็นผู้นำนะ มาว่าผมแบบนี้เดียวก็โดนท่านพ่อว่าหรอก”ผมเตือนด้วยความหวังดีนะ
“จะไปสนทำไม ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว”คุโรฮะบ้างทีนายก็ตรงไปนะ
“นี้คุโรฮะ นายทำตัวดีๆแบบคนอื่นไม่เป็นรึไงกัน”สาวที่พึ่งจะเดินออกมาจากบ้านมาก็ว่าคุโรฮะทันที เธอมีดวงตาสีดำกับผมสีเดียวกันผมมัดสองข้างต่ำมันก็เหมาะกับวัยของเธอดี
“แล้วเธอเกี่ยวอะไรด้วย ยัยเตี้ย”
“นายว่าไงนะ ไอ้เสาไฟฟ้าดำ!”ผมได้แต่ยื่นดูสองคนนั้นต่อปากต่อคำกันเท่านั้น จะมีใครหยุดสองคนนี้ได้บ้างเนี่ย
“อ่ะๆ!พอได้แล้วน่าทั้งสองคนเลยเดี๋ยวผู้นำใหญ่จะออกมาแล้วนะ”คาโนะที่ออกมาจากภายในบ้านก็เข้าใจเหตุการณ์ทั้งทีก่อนจะเอาเหตุผลที่ดีมาได้ คาโนะนายนี้ดีกว่าที่คิดไว้นะ
“ชิ!”ทั้งสองพูดพร้อมกันก่อนจะหันหน้าไปคนล่ะทาง
“พร้อมกันรึยัง”ท่านพ่อก้าวเท้าเดินตรงมาทางกับที่ยื่นขวางประตูอยู่
“สวัดดีคะ ท่านหัวหน้าใหญ่/สวัดดีครับ หัวหน้าใหญ่”พวกคาโนะโค้งตัวก่อนจะพูดพร้อมๆกันตามระเบียบของตระกูล
“เงยหน้าขึ้นมาเถอะ”ท่านพ่อบอกกับพวกคาโนะเงยหน้าตามคำสั่ง
“โคสุเกะ เจ้าใส่ชุดนี้ซะ”ท่านพ่อยื่ดชุดกิโมโนสีดำเขียวมาให้ผม
“ท่านพ่อแล้วมันจะไม่ร้อนเหรอครับ ใส่ตอนนี้”ผมเอ่ยถามกับผู้เป็นพ่อด้วยความระอาที่ต้องใส่เสื้อยาวๆในหน้าร้อน
“ที่จริงปกติก็คงจะให้แก ใส่ชุดสูทเหมือนพวกเพื่อนๆแก อยู่หรอกแต่มันเป็นเหตุจำเป็นล่ะนะ”ท่านพ่อแล้วพร้อมดันหลังผมให้เข้าไปเปลี่ยนชุดข้างใน
“แล้วมันเหตุอะไรกันล่ะครับ บอกผมก่อนจะได้ไหมเนี่ย”ผมบ่นๆใส่ท่านพ่อเล็กน้อยก่อนที่ท่านจะทำสีหน้ากังวน
“เอาเถอะไปเปลี่ยนชุดแล้วตามพ่อมาดีๆก็พอแล้ว”พ่อว่าก่อนจะผลักผมเข้าไปในห้องตัวเอง
“อะไรของท่านพ่อเนี่ย”ผมพูดกับตัวเองเบาๆที่พ่อทำตัวแปลกๆไป
3นาทีต่อมา
ตอนนี้ผมก็รู้ว่า ท่านพ่อเอาน้ำแข็งใส่ไว้ในเสื้อให้แล้วทำให้ไม่ร้อนมาก ที่พวกผู้ใหญ่เขาใส่ได้แบบสบายๆเนี่ยเพราะแบบนี้รึเปล่าเนี่ย
“แล้วคาโนะไปไหนล่ะครับท่านพ่อ”ผมเอ่ยทักทันทีที่ออกมาแล้วไม่เจอคาโนะ ตอนนั้นก็อยู่กับพวกคุโระอยู่นี้น่า
“พ่อสั่งให้คาโนะไปก่อนแล้วนะ พ่อว่ากันได้แล้ว”ท่านพ่อว่าก่อนเดินตรงออกไปสู่เส้นทางที่ต้องไปด้วยไอร้อนมากมายโดนหน้าท่านนั้นนิ่งมาก แต่คนเป็นพ่อลูกกันก็เข้าใจว่าในใจตอนนี้บอกว่าท่านพ่อกำลังร้อนสุดๆไปเลย
“รอด้วยสิครับ ท่านพ่อแล้วจะไปไหนกันล่ะ”ผมเดินตามมาข้างๆท่านพ่อโดนมีพวกคุโระและพี่อายะตามมาด้วย
“ไปบ้านของตระกูลคิริชินยังไงล่ะ”ท่านพ่อตอบคำถามของผมแบบตรงไปตรงมาถึงจะไม่ได้หันมามองผมก็ตาม
“ไปทำไมล่ะครับ”ผมถามด้วยความสงสัยที่ต้องไปตระกูลนั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ชอบนะแค่สงสัยเฉยๆเท่านั้นเองผู้นำตระกูลนั้นผมก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน
“เดี๋ยวไปก็รู้เองล่ะน่าไม่ต้องถามมาก”ท่านพ่อพูดกับด้วยโดนไม่หันมาดูหน้าผมที่กำลัง งงสุดๆเลย แต่ก็แอบเห็นพวกติดตามของพ่อถือของอะไรเยอะเต็มไปหมดผมรู้สึกกังวนนิดๆเลยนะเนี่ย
ไปทางคาโนะกันบ้าง
“ระ…ร้อนจะตายอยู่แล้ว ทำไมต้องให้เรามาก่อนคนแรกด้วยนะ”ผมพูดกับตัวเองที่เดินทางมายังบ้านขอตระกูลคิริชินได้สำเร็จ
“นายเป็นใครนะ มาที่บ้านของตระกูลคิริชินทำไม”ผมได้ยินเสียงออกหวานๆเอ่ยทักขึ้นเลยต้องเงยหน้าเพื่อให้ได้รู้ว่าใครเรียกผมกัน สิ่งที่เห็นเป็นเด็กวัยเดียวกับฮิโยริจัง ผมสั้นสีน้ำตาลกลางๆกับดวงตาสีเดียวกัน ผิดขาวน่ารักมากเลย ใส่เสื้อสูทอยู่ ถึงตรงนั้นจะทำให้ผมแปลกใจนิดๆ แต่ก็ไม่ได้ถามเรื่องชุดออกไป
“ผมว่าเธอคงหลงทางใช่ไหมล่ะครับ แต่ที่นี้ไม่ใช่ที่เด็กผู้หญิงบางๆแบบเธออยู่ที่นี้หรอกนะ”ผมว่าก่อนจะดึงข้อมือของเด็กตรงหน้าออกจากภายในของตระกูลคิริชิน
“นายบ้ารึเปล่า มองยังไงว่าฉันเป็นผู้หญิงกัน แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นเด็กหลงด้วย เจ้าบ้านี้!”เด็กตรงหน้าผมแตะเข้ามาที่ท้องผมตรงๆซึ้งมันทำให้ผมจุกไปนั่งกับพื้นทั้งที
“โอ้ย! แบบนี้มันเจ็บนะครับ แล้วอย่าบอกนะว่านายก็เป็นคนของตระกูลคิริชินนะ”ผมหน้าแปลกใจเล็กน้อย แต่คนในตระกูลเซคุก็มีฮิโยริเป็นคนในตระกูลได้เหมือนกัน ก็ใช่ว่าที่อื่นจะมีไม่ได้นี้นะ
“ใช่แล้ว นายบอกคำถามของฉันบ้างได้แล้วไม่งั้นฉันจะเอาดาบตรงนั้นฟันหัวนายทิ้งซะ”คนตรงหน้าชี้ไปยังดาบที่วางไว้ข้างๆต้นไม้ใหญ่
“ผมยอมแล้วครับ ผมชื่อ คาโนะ ชูยะ ของตระกูลเซคุ มาตามคำสั่งของผู้นำใหญ่นะ”ผมว่าก่อนจะพยายามลุกจากอาการจุกที่โดนแตะเข้ามาเต็มๆ
“เซคุ…ตระกูลเซคุนะเหรอ แปบหนึ่งนะ”คนตรงหน้าผมหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง พร้อมกดไปมาแล้วคุยกับใคร ซักพักและวางสายก่อนจะหันมามองผม
“ใช่จริงๆ ขอโทษแล้วกันนะที่แตะนายไป แต่นายมาว่าฉันก่อนนี้”ผมเชื่อว่าถ้าคุโรฮะมาเจอแบบนี้ต้องเรียกคนตรงหน้าผมว่า เด็กแสบ แน่นอน
“ไงคาโนะ โดนอะไรมานะนั้น”ผมหันไปตามเสียงที่ดังไม่ไกลมากก็พบกับพวกเซโตะ
“สวัดดีครับ ผมอามามิยะ ฮิบิยะมารอต้อนรับท่านตามคำสั่งของหัวหน้าตระกูลใหญ่ของคิริชินครับ ท่านหัวหน้าตระกูลเซคุ”คนตรงหน้าที่พึ่งจะแตะผมไปเปลี่ยนเป็นคนสุภาพทั้งทีเมือเห็นหัวหน้าตระกูลของเซคุหรือท่านพ่อของเซโตะ พร้อมโค้งอย่างงาม ชื่อฮิบิยะสินะ
“ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ ไม่ต้องสนใจหรอกน่า”ผมบอกกับพวกเซโตะที่มองมายังผมด้วยสายตาที่เป็นห่วง
“เชิญด้านในเลยครับท่าน”ฮิบิยะบอกกับท่านพ่อของเซโตะเข้าข้างใน ท่านก็พยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินตามเข้าไป ผมว่าผมอาจจะถูกใจกับฮิบิยะก็ได้นะ …
“ภายในบ้านของตระกูลคิริชินเนี่ยก็ใหญ่เหมือนกันนะเนี่ย” ผมพูดกับตัวเองพร้อมมองไปรอบๆบ้าน
“ฉันมาแล้ว”ท่านพ่อเปิดประตูใหญ่สุดภายในห้องนั้นมีคนที่น่าจะเป็นหัวหน้าใหญ่ตระกูลของคิริชินนั่งมองพวกเราเหมือนจะรอเวลานี้มานาน
“มาซะทีนะ นั่งกันก่อนเลย”คนเป็นหัวหน้าฬหญ่บอกกับพวกเราก็ทำตามแต่โดยดี
“นี้ลูกชายฉันเองชื่อ คิราซากิ ชินทาโร่ ผู้นำตระกูลคิริชินคนปัจจุบัน อายุห่างกัน2ปีแต่เรียกชื่อกันตรงๆเลยนะ”ผู้นำใหญ่ของตระกูลคิริชินชี้ไปทางคนที่นั่งข้างๆท่าน ผมสีดำและดวงตาสีดำ ผิวขาว ตัวออกๆบางในชุดกิโมโนดำแดงผมว่าทานั้นก็โดนพ่อบอกให้ใส่เหมือนกันแน่ๆ บ้างทีผมอาจจะ รู้สึกรักเข้าซะแล้วสิ ก็ได้นะ เป็นรักแรกพบล่ะมั้งนะ ถ้าไม่บอกว่าเป็นผู้ชายอาจจะทำให้เข้าใจผิดได้เลย
“แล้วทางนั้นล่ะ”ผู้นำตระกูลใหญ่มองทางผมเพื่อให้รู้ว่าถามถึงผม
“ผมชื่อ เซโตะ โคสุเกะครับ ยินดีที่ได้พบท่านครับ”ผมพูดก่อนจะมองๆสีหน้าของท่านผู้นำใหญ่
“โคสุเกะ ยังไม่รู้ที่เรียกมาพบกันสินะ”หัวหน้าตระกูลใหญ่ตระกูลคิริชินถามผม
“ชินทาโร่คุงยังไม่รู้เรื่องเหมือนกันสินะ”ท่านพ่อหันไปถามกับชินทาโร่ที่นั่งหน้านิ่งๆอยู่
“ครับ”เสียงหวานดีจัง
“งั้นจะบอกแล้วกันนะที่จริงแล้วพวกเจ้าทั้งสองนะ”พวกท่านเหมือนจะมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะเริ่มพูดต่อ
“เป็นคู้หมั้นกัน”ในตอนนี้ในห้องเงียบมากเหมือนจะไม่มีใครจะพูดอะไร มีแต่ผมกับชินทาโร่ กับพวกป้องกันของสองฝ่ายที่ทำหน้าตกใจ
“ท่านพ่อว่ายังไงนะครับ บอกอีกครั้งได้ไหม”ชินทาโร่เป็นคนถามกับพวกท่าน ผมได้แต่มองแบบช็อกอย่างแรง ถึงจะเป็นรักแรกพบแต่แบบนี้มันก็
“พวกเจ้าทั้งสองเป็นคู้หมั้นกันยังไงล่ะ”ผมกับชินทาโร่ที่ช็อกจนทำอะไรไม่ถูก ผมได้เพียงแต่คิดว่า นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย พวกเราพึ่งเจอกันเองนะ ใครก็ได้ช่วยอธิบายที
……………………………………………………………………………………………………
อาจจะงงๆไปบ้างก็ขอโทษนะ เราก็ไม่ใช่ว่าแต่งเก่งมากแต่จะพยายามแล้วกันนะ คู่คุโนหายไป เราจะพยายามนะ มีคำแนะนำบอกกันได้ 30 นี้วันเกินชินทาโร่ด้วย ไปล่ะจะพยายามนะ
ความคิดเห็น