คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : fic magi ???xฮาเคะริว "รักนี้ ยกหัวใจให้เธอคนเดียว" บทที่ 2
ทางด้าน ฮาคุริว
อา มึนหัวชะมัด นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ได้กินอะไรขมๆอย่างสาเกเนี่ย รู้สึกแย่ชะมัด แต่รู้สึกว่าล่าสุดข้าอยู่กับท่านอาลีบาบา ข้าค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้น เพราะความรู้สึกหนักอึ้งที่หนังตาทำให้การลืมตาในตอนนี้เป็นอะไรที่ยากมาก สิ่งที่ข้าเห็น คือ เพดานไม่ใช่ เหมือนจะอยู่บนคาราวาน อะไรซักอย่างแขนทั้งสองข้างของข้านั้นถูกผูกด้วยอะไรซักอย่าง น่าจะเป็นเชือกที่ผูกไว้ให้แน่นจนรู้สึกปวดแขนที่ ไขว้อยู่ที่หลัง ขาก็ถูกผูกไว้ในลักษณะเช่นดียวกับแขน ก่อนที่ข้าจะได้หันไปยังเบื้องหน้า ก็พบเข้ากับ ใบหน้าน่าขยะแขยงของผู้ชายที่ตัวใหญ่จนทำให้รู้สึกกลัว ดูยังไงก็ไม่ใช่คนดีแน่นอน
"อือ อื้อ"เสียงที่กำลังจะเปล่งคำพูดออกไป กลับถูกขัดด้วยพลาสติกชนิดเหนียว ที่ถูกปิดเอาไว้อย่างแน่นหนา รู้สึกว่าครั้งล่าสุดที่รู้สึกตัว จะอยู่กับท่านอาลีบาบา นั่งดื่มด้วยกัน แล้วก็....ฝากหอกไว้กับท่านอาลีบาบา จากที่รู้สึกมึนหัวแต่ก็ยังเดินตามท่านอาลีบาบา แล้วอยู่ๆก็หมดสติไป แล้วพอตื่นขึ้นมาก็พบว่าอยู่บนคาราวาน อะไรซักอย่าง หระ หรือว่านี่คือการลักพาตัว พอเรียบเรียงเรื่องราวได้ ก็รู้สึกว่าไอ้เจ้าตัวโตข้างหน้าจะรู้ตัวแล้วแหะ ว่าข้ารู้สึกตัวแล้ว มันจึงค่อยๆเดินไปทางเต็นท์ข้างหน้าของคาราวาน บ้าจริงทั้งที่เป็นเวลาที่จำเป็นแต่ตัวข้าในตอนนี้ดันไม่มีหอก ทั้งๆที่ปกติจะพกติดตัวแท้ๆ พอเริ่มขยับตัวไปเรื่อยๆถึงได้รู้สึกถึงเสื้อที่เปลี่ยนไป มันรุ่มร่ามแปลกๆแหะ พอก้มลงไปดูเครื่องแต่งกายก็ได้รับรู้ว่า เสื้อผ้าที่ใส่อยู่ในตอนนี้ ไม่ใช่ชุดที่ข้าใส่อยู่เป็นประจำ แต่กลับเป็นชุดกระโปรง ยาวถึงแค่คุมเข่า ยิ่งท่านั่งที่ถูกจับให้นั่งอยู่ตอนนี้มันเป็นท่าที่แขนถูกไขว้ไว้ข้างหลังแล้วขาพับไปด้านหน้า คล้ายท่ากอดเข่า ทำให้รู้สึกอายชะมัด เสื้อที่เป็นชุดลูกไม้ แบ่งเป็นชั้นๆ สีน้ำเงิน สลับดำ ดูยังไงมันก็ชุดผู้หญิงชัดๆ แล้วผมจะมัดให้หน่อยไม่ได้หรือไง ถึงต้องปล่อยยาวรุ่มร่ามแบบนี้
"ไหน ขอข้าดูหน่อยสิตัวประกันของซินเดรียที่จะนำไปให้ท่านโคเอน"ในระหว่างที่ข้ากำลังกังวลเรื่องชุด ก็มีเสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น มันเป็นเสียงที่ไม่ได้คุ้นเคย แต่ที่แน่ใจ คือ เคยได้ยินเสียงนี้ พอร่างกายขยับไป ตาของอีกฝ่ายสบตากัน
"โอ้ สวยดีนิแต่รู้สึกคุ้นๆ แฮะ"ทหารองค์ลักษณ์ของท่านพี่โคเอน เฮ้ยๆ แค่ไม่ได้รวบผมกับใส่มงกุฎนี่ ถึงกับจำกันไม่ได้เลยเรอะ จำกันที่แผลเป็นก็ได้
"ถึง จักรวรรดิเจิดจรัสแล้วครับ ท่าน ***(ไม่รู้ว่ามันชื่ออะไร) " จักรวรรดิเจิดจรัส นี่ถึงขั้นที่จำเป็นต้องเดินทางมาไกลขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย มันต้องใช้ภาชนะโลหะในการเคลื่อนย้ายแน่นอน ไม่อย่างนั้นคงไม่มีทางเดินทางเดินทางจากซินเดรีย ถึงจักรวรรดิเจิดจรัส โดยไม่ถึงอาทิตย์แน่นอน แล้วที่ข้าโดนลักพาตัวมา แล้วให้ใส่ชุดแบบนี้ แค่ให้ข้ากลับมาที่บ้านเกิดตัวเอง แล้วข้าต้องเดินทางไปซินเดรียอีกรอบเนี่ยนะ อะไรมันจะซวยขนาดนี้
แล้วในที่สุด เชือกที่พันธนาการที่แขนและขา ก็ถูกปลดออก แต่กลับยังไม่ยอมปลดที่ปิดปากด้วย ข้าไม่ถึงขนาดโดนปล่อยปั้ป จะกรี้ดจนขนาดต้องปิดปากกันแบบนี้ซะหน่อย
"เจ้าน่ะ เดินตรงไปตามที่ข้าบอกซะ"เสียงของผู้ชายร่างสูงกำยำ กระซิบลงที่ข้างหูหลังจากลงจากคาราวาน เข้าทางประตูหลังเมืองของจักรวรรดิเจิดจรัส ที่มีไว้สำหรับขนส่งทาส ทำให้ทาสที่เวลานี้เป็นเวลางานจึงไม่มีใครเข้าออกประตูนี้กันชุกชุมนัก แสงแดดในตอนนี่ทำให้สามารถกะเวลาได น่าจะประมาณ เที่ยงวันกว่าๆ เจ้าพวกสูงใหญ่กำยำนั่น
เดินผ่านผู้คนจำนวนไม่มาก ไม่มีใครสังเกตถึงความผิดปกติไปยังราชวังของ ตระกูล เร็น เข้าไปยังส่วนลึกที่สุด จนถึงจุดที่เป็นศูนย์กลางของราชวัง ห้องพักของท่านโคเอน ก่อนได้ยินเสียงของท่านพี่ ฮาคุเอย์ ท่านโคเอน
"ท่านโคเอน ข้าคิดว่าการลักพาตัวประชาชนของซินเดรียมาแบบนี้ ยังไงมันก็เป็นเรื่องไม่ถูกต้อง "
"อย่างเจ้าซินแบด แค่ประชาชนของตัวเองโดนลักพาตัว ต้องไม่ยอมอยู่เฉยแน่"
"ยิ่งเป็น ผู้หญิงของสถานเริงรมย์ ที่เจ้าซินแบดเคยไปบ่อยๆด้วย อาจเป็นสนมของเจ้านั่นก็ได้ "เสียงของท่านโคเอนพูดกับท่านพี่ นี่จักรวรรดิเจิดจรัส อยากชนะซินเดรียถึงขนาดต้องทำแบบนี้เลยเนี่ยนะ
"ท่านโคเอนครับ เราพาประชาชนของซินเดรียมาแล้วครับ"เสียงของเจ้าตัวโตพูดขึ้นกับท่านพี่โคเอน ก่อนที่ท่านพี่จะหันมา
ร่างสูงของท่านพี่โคเอน ค่อยๆหันมาพร้อมกับท่านพี่ ฮาคุเอย์และท่านโคเกียคุ แล้วเจ้าตัวโตก็ย่อตัวลงคำนับท่านพี่และท่านโคเอน ซึ่งแน่นอนว่าข้าไม่คิดจะทำตาม ตอนนี้ข้ารู้สึกทั้งอาย ที่ต้องมาแต่งตัวแบบนี้ให้ท่านพี่เห็น ทั้งยังรู้สึกสมเพศตัวเองที่ถูกทหารที่มีแค่ภาชนะเคลื่อนย้าย ลักพาตัวมาได้ เป็นถึงเจ้าชายของตระกูลเร็นแท้ๆ แต่ข้ากลับแค่ยิ้มๆให้ท่านพี่ฮาคุเอย์ ท่านโคเอน ถึงจะถูกปลดที่ปิดปากออกแล้ว แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงในสถานการณ์มึนงงแบบนี้
"ฮาคุริว ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วชุดนั่นมัน"ท่านพี่ฮาคุเอย์พูดขึ้น
"...หึ"แล้วทำไมท่านโคเอนถึงหัวเราะล่ะ
"สวัสดีครับ ท่านพี่ฮาคุเอย์ ท่านโคเอน "
"ข้าสั่งให้พวกเจ้า ไปทำอะไร"ท่านโคเอนหันไปพูดกับเจ้าตัวโตข้างหลังข้า
"ทะ ท่านสั่งให้ข้าไป ลักพาตัวหญิงบริการของสถานเริงรมย์ของราชณาจักรซินเดรียครับ"
"เจ้าก็เลยไปลักพาตัว ของๆข้า มางั้นเหรอ"เหมือนท่านโคเอนจะเน้น คำว่าของๆข้า จะว่าไปข้าไปเป็นของท่านตั้งแต่เมื่อไหร่
"ไง โคเอนข้ามาขัดจังหวะรึเปล่านะ โอ๊ะ..."ทำไมคนที่ข้าไม่อยากเจอที่สุด คนที่ข้าแอบชอบ....ไม่สินี่ข้าคิดบ้าอะไรเนี่ย
"แหม สวยดีเหมือนกันนี่ เจ้าหนู"ท่านนักบวชพูดก่อนจะเดินมา กอดคอข้า เวลาปกติก็รู้สึกอายๆอยู่แล้วนะ แต่ยิ่งถูกเห็นในสภาพนี่แล้ว ทำตัวไม่ถูกเลยแหะ
"อ๊ะ นี่แขนเจ้า..."ท่านนักบวชพูดก่อนจะ ยกแขนของข้าขึ้นมาดูแขนทั้ง 2 ข้างของข้าตอนนี้ มันช้ำจนเป็นสีม่วงด้วยการมัดที่แรงจากเชือกอย่างหนาที่ถูกมัดอยู่เป็นเวลานาน จนรู้สึกเจ็บจี้ดเมื่อไปขยับมัน(ตอนนี้เป็นตอนที่ได้พลังของซากาน แต่แขนยังไม่ขาด)ท่านนักบวชเปลี่ยนสีหน้าจากร่าเริง กลายเป็นสีหน้าเคร่งเครียด
"ใครเป็นคนทำ"ท่านนักบวชพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเครียดปนโกรธเคือง
"คะ คือว่าท่านนักบวช นี่นะ ไม่เป็นไรหรอกครับมันเป็นแค่การเข้าใจผิด..."เมื่อเห็นท่าไม่ดี ข้าจึงพยามจะทำให้ท่านนักบวชใจเย็นลง
"เจ้าน่ะเงียบไป โดนทำแบบนี่จะไม่รู้สึกโกรธเลยรึไง เจ้ามันบื้อจริงๆ!!!!!"ท่านนักบวชตะโกน ตะคอกข้าด้วยน้ำเสียงน่ากลัว มันทำให้ข้ารู้สึกกลัว กลัวว่าท่านนักบวชจะเกียจข้า อยู่ๆก็รู้สึกได้ถึงน้ำเย็นๆ ที่เอ่อล้นจากเปลือกตา ความรู้สึกมันตีกันมั่วไปหมด จนรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าควรทำยังไง ไม่รู้ว่าควรพูดว่าอะไร ทั้งรู้สึกเศร้า โกรธเกลียดมันเรียบเรียงไม่ถูกแล้ว
"นะ นี่เจ้าหนู"
"ฮึก ท่านนักบวชบ้าที่สุด"อยู่ๆขามันก็ก้าวออกมาจากตรงนั้นถึงจะรู้สึกเจ็บขา จนวิ่งได้ไม่ถนัด แต่ที่รู้ๆคือต้องวิ่งออกไปจากที่ตรงนั้นให้เร็วที่สุด ออกไปให้ไกลจากท่านนักบวช ที่ไหนก็ได้ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันอยู่ๆก็โดนลักพาตัว อยู่ๆก็โดนตะคอกใส่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของข้ากัน แล้วขามันก็พาข้ามาที่ห้องของตนเอง ไม่ได้ใช้ห้องนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ ข้าค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องของตนเอง ของทุกอย่างถูกจัดไว้เหมือนตอนที่ข้าจาก ไป เสื้อที่กะจะเปลี่ยน แต่กลับเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าเสื้อผ้าทั้งหมดถูกขนไป ตอนไปอยู่ที่ซินเดรีย จึงได้แต่ปิดประตู ล็อคกลอน แล้วนั่งคิดทบทวนอยู่บนเตียงนิ่งๆ
อา นี่มันอะไรกันนะ รู้สึกเวิ้งว้างชะมัด นี่เรียกว่าเหงารึเปล่านะ อยากมีคนมานั่งคุยด้วย ชะมัด จะว่าไปแล้วข้าจะอารมณ์แปรปรวนจนคนอื่นรู้สึกแย่รึเปล่านะ อยากมีคนที่จะพูดตรง โดยไม่รู้สึกอาย และแน่ใจว่าจะไม่โกหก
"จริงสิ จินในภาชนะโลหะไง"คิดได้แค่นั้น แล้วก็เริ่มหาสิ่งของที่เป็นโลหะแล้ว อัญเชิญจินลงไป
"ไง ราชามีเรื่องอะไร รึไงว่าแต่ห้องนี้แคบชะมัด"ร่างของจินในภาชนะ ค่อยลดขนาดเล็กลงจนเทียบเท่ากับเด็กทารก
"นะ น่ารัก"ถึงปกติจะเกรียนๆ แต่พออยู่ในร่างนี้แล้วน่ารักชะมัด จนอดคว้าขึ้นมากอด ไม่ได้เลย
"นะ นี่ราชาปล่อยข้าลงก่อนสิแล้วนี่เรียกออกมาทำไม เห..."
"ชุดสวย ดีนิราชาแลเข้ากับท่านดี แล้วนี่เรียก ข้ามาแค่ให้มาอวดชุดรึไง"ซากาน ยังไงก็ยังเป็นซากาน วันยั้งค่ำ
"มะ ไม่ใช่ซักหน่อย ข้าแค่ไม่มีเพื่อนคุย เท่านั้นเอง..."
"อ๋อ เหงาสินะ"ถึงจะรู้สึกยังงั้นก็จริง แต่พอถูกพูดตรงๆแล้วมันรู้สึกอายชะมัด
"อา อา ข้าล้อเล่น จะอยู่เป็นเพื่อนคุยให้จนพอใจเลย"พะ เพิ่ง จะรู้สึกว่าจินในภาชนะโลหะมีประโยชน์นอกจากเรื่องสู้ก็วันนี้แหละ ข้าจึงยิ้มออกไปเต็มที่ด้วยความดีใจ แต่คิดไปเองรึเปล่านะ เหมือนเห็นซากานหน้าแดงด้วย
"งั้น ช่วยฟังเรื่องของข้าทีนะ"ข้ากับซากานนั่งคุยกันไปเรื่อยๆจนกระทั่ง พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
"นี่ ราชาถ้าเรื่องมันเป็นอย่างที่ท่านพูดจริงๆ ท่านก็ผิดเต็มๆเลยนะ เจ้านักบวชอะไรนั่นน่ะ อุตส่าห์เป็นห่วงแต่ท่านดันไปว่าแล้วหนีออกมาเนี่ย"ซากานพูด ทำให้ข้าเอะใจขึ้นมาได้ สงสัยต้องไปขอโทษท่านนักบวชแล้วล่ะมั้ง
"ขอบคุณมากนะ ซากานข้าสบายใจขึ้นเยอะเลยล่ะ"ข้าพูดก่อนจะทำพิธีเชิญจินกลับลงไปในภาชนะโลหะ
"นี่ ราชาข้ามาคุยกันท่านตั้งนาน ข้าขอรางวัลหน่อยแล้วกันนะ"ซากานพูดขึ้นหมายถึงอะไรกันนะ
"หมายถึงอะไร อุ๊บ..."อยู่ๆ ซากานตัวเล็กก็เข้ามาประทับรอยจูบแสนแผ่วเบา ลงบนริมฝีปาก เป็นสัมผัสอันนุ่มนวล
"นะ นี่เจ้า..."ก่อนจะได้พูดอะไร ซากานก็กลับเข้าไปในภาชนะโลหะซะแล้ว
นะ นั่นมัน จะ จูบแรกของข้าเลยนะ บะ บ้าบอที่สุด นึกว่าซากานจะนิสัยดีขึ้นมาแล้วเชียวนะ
"บะ บ้าที่สุด ทุกคนเลย บ้าที่สุด"ข้าได้แต่พึมพำกับตนเอง จูบแรกของข้า ดันมาเสียให้กับจิน ของตนเองเนี่ยนะ แต่ถ้าข้ามัวแต่หนีมาแล้วมานั่งเหงาแบบนี้ ต่อไป ไม่ดีแน่ แต่ข้าจะทำยังไงดีล่ะ ก็ในเมื่อข้า...ข้าไม่ผิดซะหน่อย ท่านนักบวชนั่นแหละผิด ข้าไม่ได้ผิดนะ!!!!!!!!!!!!
โคเอน บรรยาย
ทั้งๆที่ตอนแรก ข้าสั่งให้ทหารหน้าใหม่ด้วยที่ทหารชุดเก่ามัน รเองมากบ่นเรื่องโบนัสอยู่นั่นแหละ แต่ไอ้ทหารองค์ลักษณ์ ก็ไม่รู่ว่ามันจะงั่งไปถึงไป บอกให้ไปพาตัวประชาชนที่คาดว่าจะเป็น สนมที่เคยมีอะไรกับเจ้าซินแบด แต่มัน ดันไปลักพาตัวน้องชาย เจ้าที่ 4 ของจักรวรรดิเจิดจรัส เร็น ฮาคุริวมาซะได้ นี่ถึงขั้นแยกแยะไม่ออกระหว่างผู้หญิงและผู้ชาย ถึงฮาคุริวจะหน้าสวยจริงๆก็เหอะ ยิ่งอยู่ในชุดที่เจ้าพวกนั้นจับแต่ง แล้วมันแลดูสวยซะยิ่งกว่า ท่านแม่ เกียคุเอ็นหรือฮาคุเอย์ซะอีก ถึงแม้จะทำการลงโทษเจ้าทหารองค์ลักษณ์ไปแล้วก็เถอะ แต่กลับรู้สึกไม่ดีชะมัดที่เห็น เจ้านั่นร้องไห้
"หึ..."นี่คนอย่างข้าหวั่นไหวเพียงเพราะน้ำตาของน้องชายตัวเองงั้นรึ น่าสมเพศชะมัด ตลอดเวลาที่ผ่านมา ข้าไม่เคยแพ้อะไรเลยแท้ ทั้งที่เคยคิดว่าข้าชอบฮาคุเอย์ ตามที่ท่านจักรพรรดิองค์ก่อนมั่นหมายไว้แท้ แต่กลับหวั่นไหวกับน้องชายแย่ชะมัด
หรือว่าหัวใจของข้าแท้จริง แล้วไม่ได้ชอบฮาคุเอย์ มาตั้งแต่แรกแล้ว เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาแม้พวกเราจะอยู่ด้วยกัน แต่กลับรู้สึกพิเศษแบบที่ รู้สึกกับ พี่น้องหรือคนสนิท หาใช่คนรักไม่ แต่กลับฮาคุริว ข้ากลับรู้สึกอยากสัมผัส อยากกอด ความรู้สึกที่เกินกว่า พี่น้องห่างๆกัน นี่มันอะไร ทั้งที่เราทั้งคู่เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่กลับรู้สึกแบบนี้ ทำไมข้ากลับไม่รู้สึกแบบนี้กับฮาคุเอย์ ทำไมจิตใจของข้ากลับรู้สึกสั่นไหว กับผู้ชายด้วยกัน ทำไม...
แต่ถ้าจะให้พูดกันตามตรง ข้าไม่สามารถทำตามสิ่งที่ใจปรารถนาได้ ไม่เคยเลยซักครั้ง...
จูดัล บรรยาย
กะจะมา ก่อกวนเจ้าโคเอนซะหน่อย แต่ดันมาเจอเจ้าหนูฮาคุริวในที่แบบนี้ซะได้ แถมยังอยู่ในชุดแบบนั้นอีก ไหนสั่งว่าให้ไปพาสนมของเจ้าทึ่มมาแท้ๆ แต่ไหงดันพาเจ้าหนูกลับมาแถม ยังจะไอ้รอยมัดที่แขนนั่นอีก มันมั่วไปหมดแล้วนะเนี่ย แต่ทำไมทุกครั้งที่ชั้นไปหาเจ้าหนู มันกลับเอาแต่หลบหน้าตลอดเลยนะ แล้วทำไมพอมาคิดดูดีๆ รอบๆตัวเจ้าหนู ถึงมีแต่คนที่ชอบมานัวเนียด้วยนะ แต่ที่แขนของเจ้าหนูมันช้ำจนเป็นรอยเชือก ที่ขาก็ด้วย เจ้าหนูมันไม่โมโหมั่งเลยรึไง โดนทำร้ายขาดนั้น แต่ไม่ว่าจะคิดยังไง คนที่ผิดมันก็ต้องวนมาที่ชั้นที่ดันไปตะคอกใส่ เจ้าหนูแบบนั้นถึงจะเคยได้ยินมาบ้างก็เถอะว่าเจ้าหนูความอดทนต่ำแต่ตอนสู้ก็ไม่เห็นจะแสดงอะไรออกมา แต่แค่โดนตะคอกดันน้ำตาแตกซะงั้น แต่จะให้พูดยังไงดีล่ะ จะเข้าไปขอโทษตรงๆมันก็ไม่ใช่แนวซะด้วยสิ หรือจะแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นดี เจ้าหนูไม่ยอมแหง มัวแต่หาวิธีขอคืนดี จนกลายเป็นมายืนพึมพำเหมือนโรคจิตหน้าห้องของเจ้าหนูซะได้ แต่ก่อนจะเข้าไปคุยเพื่อปรับความเข้าใจกัน ข้ากลับได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากห้องของเจ้าหนูซะก่อน มันเป็นเสียงผู้ชายที่ เป็นเสียงที่ไม่แน่นอน ถึงที่มาเสียงของจิน
"หมายถึงอะไร อุ๊บ...."ภาพนั้นราวกับเป็นภาพหลอน ภาพของจินในร่างเด็กกับเจ้าหนู ประกบริมฝีปากกัน ความคิดที่กะจะเข้าไปขอคืนดีนั้นหายไปภายในพริบตา เป็นแค่จินแท้ๆ แต่ทำไมถึง... แล้วทำไมชั้นต้องไปกังวลกับเรื่องของเจ้านั่นด้วยนะ ทั้งๆที่ๆพูดกันตามตรงพวกเราแทบจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยแท้ๆ ข้าก็เป็นเมไจนักบวชของจักรวรรดิ เจิดจรัสเจ้าหนูก็เป็นแค่คนของจักรวรรดิ ที่ข้าเป็นนักบวชให้ก็เท่านั้น แต่ทำไมเวลาเห็นจินกับเจ้าหนู....มันกับรู้สึกเจ็บแปลกๆเหมือนกับถูกของแหลมแทงเข้าที่หัวใจอย่างจังจนราวกับหัวใจมันด้านชา ไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันอะไรกันทั้งๆที่ๆ เมไจผู้ยิ่งใหญ่ไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้แท้ๆ หรือว่าข้าจะ....รักเจ้าหนูซะแล้ว ทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจมาตั้งนานตั้งแต่เห็นหน้ากันครั้งแรกแท้ๆ แต่ทำไมกลับพยาม ปฎิเสธ ทำไมไม่รู้ตัวให้เร็วกว่านี้ข้านี่มันโง่จริงๆ แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ข้าควรจะทำยังไง ควรจะเข้าไปสารภาพตรงๆเลย....ไม่ดีแน่ ถ้าโดนปฎิเสธล่ะก็ ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแน่ จริงสิ เราน่าจะปรึกษาใครซักคน ในเวลาแบบนี้โคเกียคุดันอยู่ที่ซินเดรีย จะปรึกษาโคเอน มีหวังไม่ได้เรื่องแน่เพราะเหมือนเจ้านั่นจะเล็ง เจ้าหนูเอาไว้เหมือนกัน โคฮาหรือโคเมไม่ดีแน่ยิ่ง 2 คนนั้นแทนที่จะได้คำปรึกษาจะได้โดนหัวเราะกลับมาแหง ... แล้วขาของข้ากลับมาหยุดอยู่ที่โถงกลาง สถานที่ฝึกที่เจ้าหนูชอบมาบ่อยๆ แต่แทนที่จะได้เห็นเจ้าหนูข้ากลับ เห็นฮาคุเอย์ พี่สาวของเจ้าหนูกำลังนั่งชมนกชมไม้อยู่แถวนั้น ทั้งๆที่ๆน้องชายตัวเองเพิ่งจะร้องไห้มาแท้ แต่ตัวเองดันมานั่งสบายใจ จริงสิถ้าเป็นฮาคุเอย์ล่ะก็น่าจะปรึกษาเรื่องเจ้าหนูได้ล่ะนะ
"เอ่อ คือ...." พอมายืนตรงนี้แล้วพูดไม่ออกแฮะ ว่าแอบชอบน้องของฮาคุเอย์
"สนใจ น้องข้ารึท่านนักบวช"นะ นี่รู้ด้วยรึ
"เอ่อ ก็ประมาณนั้น"โอย ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะเนี่ย
"รู้มั๊ย ฮาคุริวน่ะ มีคนที่ชอบอยู่แล้วล่ะ"อะไรนะ คนที่ชอบอย่างเจ้าหนูเนี่ยนะมีคนที่ชอบ
"มานั่งคุยกันดีๆก่อนสิ"
"คิก คิก ไม่นึกเลยนะว่าท่านนักบวช เมไจแห่งจักรวรรดิ เจิดจรัสจะสนใจในตัวของน้องชายข้า "
"เข้าเรื่องเลยล่ะกัน ตกลงเจ้าต้องการปรึกษาอะไรจากข้ากันล่ะหึ"ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วแท้จะถามข้าทำไมเนี่ย
"เน่ ต่อให้ข้าบอกว่าชอบน้องชายเจ้า แล้วเจ้ารับได้รึไงที่น้องตัวเองจะต้องมาคบกับผู้ชายด้วยกัน"
"แหม ถ้ากังวลเรื่องนั้นจะให้แต่งงานกันไปเลยคงจะดีกว่าสินะ"
"เฮ้ย นี่พูดอะไรออกมาน่ะ ที่ข้าจะพูดก็คือเจ้าน่ะ คิดว่าจะยกน้องชายตัวเองให้ข้าทันทีเลยรึไง"
"เอ๋ นี่ท่านไม่จริงใจกับน้องข้าหรอกเหรอเนี่ย น่าสงสารฮาคุริวชะมัด ที่มาชอบคนแบบท่านเนี่ย"
"เฮ้ย ไม่ใช่แล้วเริ่มบานปลายใหญ่แล้ว แต่ว่าเมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไรน่ะ"หูฟาดไปหรืออย่างไร ทำไมข้าจึงเหมือนได้ยินฮาคุเอย์บอกว่าเจ้าหนูชอบข้า
"อะไรกัน ข้าก็แค่พูดว่าฮาคุริวชอบเจ้ายังไงล่ะ"ตอนนี้ความรู้สึกเหมือนกับหัวใจที่เคยห่อเหี่ยวกับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
"ว่าแต่ ถ้าเจ้าไม่รีบไปขอคืนดีกับน้องของข้า ข้าจะยกฮาคุริวเป็นภรรยาให้โคเอนแล้วนะ"
"หึ ใครมันจะไปยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นกัน เตรียมให้น้องเจ้าเป็นเจ้าสาวให้ข้าได้เลย"ตอนนี้เหมือนกับเทพแห่งความกล้าได้ประทานความกล้ามาให้แล้ว เหมือนกับแม้แต่ยึดครองโลกจะทำได้ง่ายๆเลย
"จ้า จ้า ข้าจะรอแล้วกันน่ะ แล้วอย่าทำน้องชายสุดที่รักของข้าร้องไห้ล่ะ" ขาที่ตอนแรก ก้าวเดินไปช้าๆ ตอนนี้กลับเร่งความเร็วจนเหมือนกับถ้าบินได้ก็อยากจะบินไปเลย แล้วในที่สุด ข้าก็มาถึงห้องที่เจ้าหนูพักอยู่ เจ้าหนูนั่งอยู่บนเตียงกอดเข่าหันหน้าเข้าหน้าต่าง ถึงประตูจะถูกล็อคไว้ แต่แค่ใส่มะโก่ย ลงไปเพียงเล็กน้อยมันก็พังหลุดออกมา เจ้าหนูสะดุ้งนิดหน่อยตามนิสัยขี้ตกใจของเจ้าตัว แต่กลับไม่ยอมหันมา
"ไง เจ้าหนูขี้งอน"เจ้าหนูก็ยังไม่ยอมหันมาแถมยังทำแก้มป่องด้วย น่ารักชะมัดเลยให้ตายซิ ทำไมถึงไม่เคยสังเกตเลยนะ ว่าเจ้าหนูมันน่ารักขนาดไหน ทั้งที่อยู่ด้วยกันบ่อยๆแท้ๆ ข้าค่อยๆเดินไปหาเจ้าหนูโอบกอดจากด้านหลังแล้วกระซิบข้างหู
"ข้า ขอโทษ"หน้าเจ้าหนูแดงมาจนถึงใบหูน่ารักชะมัดเลยแหะ
"ขะ คนอย่างท่านข้าไม่รู้จักด้วยแล้ว"
"นี่เจ้าหน่ะ แอบชอบข้าใช่มั้ยล่ะ"
"พะ พูดบ้าอะไรของท่านน่ะ คนอย่างท่านข้าไม่รู้จักด้วยแล้ว"ถึงปากจะพูดอย่างนั้น แต่เจ้าหนูกับแอบยิ้ม ก่อนที่จะมีน้ำสีใสไหลลงจากดวงตาคู่งาม
"นะ นี่เป็นอะไรอีกล่ะ ขะ ข้าทำให้เจ้าร้องไห้งั้นเหรอ "อยู่ก็ร้องไห้ อะไรของเจ้าหนูเนี่ย
"ขะ ข้าคิดว่าท่านจะเกลียดข้า ขะ ข้าก็รักท่าน"ข้าโอบกอดเจ้าหนูไว้อย่างนุ่มนวล ตอนนี้น่ะ เจ้าหนูขี้อ่อนนี่น่ารักชะมัด ตอนนี้ข้ารับรู้ได้แล้วล่ะว่า ข้าได้ผู้ชายที่น่ารักที่สุดในโลกเป็นภรรยาที่ได้รับการยอมรับจากผู้ปกครองแล้ว
ในตอนนี้ซินเดรียได้รับรู้การหายตัวไปของฮาคุริว ว่าไปอยู่ที่จักรวรรดิเจิดจรัส ทำให้ทุกคนโล่งใจเป็นอย่างมาก แต่เรื่องมันยังไม่จบ เพราะนี่เป็น ฟิคยาว...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ภาพจบบทนี้
ความคิดเห็น