คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : CHAP 34 : ผมไม่อยากจะเชื่อเลย
CHAP 34 : ผมไม่อยาะเื่อเลย
เป็นเ้าวันใหม่ที่เราสอน่า็อึอัทั้สอฝ่าย
แบฮยอน้อทำใับารไปเาะเลือรวท้อ ส่วนุานยอล็แล้ทำเป็นโรธเพื่อลบเลื่อนเรื่อราวเมื่อืนที่ผ่านมา
อนเมาไม่เห็นะอายเลย...เอาแ่บอใหุ้๊บอย่าเียว!
"เ้าบ้านั่นทำทุอย่าั้าริ! ันเรีย!!"
"ุาน...ยัปวหัวอยู่เหรอรับ"
"ไม่ปว! ห้ามพูถึเรื่อเมื่อืนอีนะ!"
"แบไม่ไ้ะทัเรื่อนั้นสัหน่อย ุานะโนทำไมรับเนี่ย"
"็...็ันหุหิ!"
"ผมแ่ะบอว่า...ผมอยาลับบ้านแล้ว"
แบฮยอนเลียลิ่นโรพยาบาล เาไม่อบอาาศที่อบอวลไป้วยลิ่นยา แม้ที่นี่ะเป็นแ่ลินิแ่มัน็มีหลายอย่าที่ล้ายัน ทุอมุมทีู่เหมือนะปลอภัยแ่ลับแฝไป้วยวามเ็บปว...
อนรับศพพ่อับแม่ แบฮยอนไ้ลิ่นแบบนี้ิมูไปอีหลายเือนว่าะหาย เาไม่อยาเป็นแบบนั้นอีแล้ว...ไม่อยาิถึเรื่อนั้นอี
“ุานรับ แบอยาลับบ้าน”
“เี๋ยวผลรว็ะออแล้ว”
“แ่แบอยาอ้ว...แบไม่อบลิ่นแบบนี้”
“รอแ่ห้านาที...ถ้ายัไม่เสร็ันะพานายลับ”
ร่าสูเินไปมาในห้อรวแบๆอย่าระวนระวายใ
วันนี้เามาหาไอ้หมอแนถึที่เพราะ้อารรวอย่าแม่นยำทุ้อสสัย านยอลไม่อยารอแล้ว...แบฮยอนวระ้อรู้วามริแล้วูแลัวเอับลูให้มีสุภาพแ็แรั้แ่อนนี้ มันเป็นเรื่อที่ีและเราสอน้อวาแผนรอบรัว
“ทำไมุหมอแนไปนานัรับ”
“นั่นสิ...ันะเป็นบ้าอยู่แล้ว”
“ุแน่ใเหรอรับว่าแบท้อ...”
“อะไรอี”
“บาทีุอาะเ้าใผิ...แบะไปท้ออนไหนล่ะรับ?”
“นาย็ท้อไ้ทุรั้ที่เรามีอะไรันนั่นแหละ!”
“ฮื้อ...แ่แบลัวเ็มนะ ถ้าท้อริแบะ้อทำยัไีล่ะรับ ผมไม่อยาถูรีท้ออ่ะ พอลูเิออมาแล้ว็้อโนเย็บแผลอี...ผมลัว”
“พอถึอนนั้นันะให้หมอวายาสลบนาย ื่นอีทีลู็ออมาแล้ว”
“แ่ื่นมา็้อเ็บอยู่ีนี่รับ”
“หยุพูเรื่อนั้นเถอะน่า”
“็ผมลัวนี่!”
“หยุพูเี๋ยวนี้เลย...แ่สสัยว่านายท้อหรือเปล่าัน็เรียะายห่าอยู่แล้วเนี่ย!”
“แล้วทำไม้อะอผม้วยรับ...เมื่อืนยั-”
“หยุเียวนี้เลย!!”
“ฮึ้ย! ถ้าะเสียัแบบนีุ้็อยู่นเียวไปเลย!”
ร่าเล็ทำหน้าบูไ่ลาเีย ่อนะสะบัูเินหนีออาห้อรวเป็นรอบที่สาม...มันเป็นแบบนั้นหลายรอบแล้ว แบฮยอนไม่สามารถทนวามหุหิอนเอไ้เลย เา้อออไปสบสิอารม์่อน
“ะไปไหนเ้าระ่าย?!”
“ไปเที่ยวหน้าห้อรับ! ไม่้อามมานะ! ฮึ้ย!”
“ห้ามวิ่นะ ระวัลู้วย”
“ไม่มีลูสัหน่อย!!”
อะไรอเ้าระ่ายวะ านยอลอยาะเป็นบ้า!
แบฮยอนเอาแ่เถียว่านเอไม่ไ้ท้อ ทั้ที่อาารมันฟ้อออะัเนนานั้น
ูเหมือนว่าเ้าระ่ายะลัวมานเินไป...แ่านยอลเื่อว่าเราำลัะมีลูหมู เาเื่อว่า้อท้อแน่นอนร้อยเปอร์เ็น์!
ไอ้หมอ...มึรีบมาเถอะ!
แร็....
“พี่านยอลเอาระาษรายานผมไปีเล่นเหรอรับ!”
และแล้วหมอหนุ่ม็เินเ้ามา...
านยอลมอเอสารในมือหมอรุ่นน้อ่อนะเริ่มั้สิอีรั้ ยอมรับว่านเอั้วามหวัเอาไว้เยอะมา ถ้าเิผิพลาึ้นมาเาะ่าไอ้หมอนี่ะ แล้วานยอล็ะระเบิอุปร์ารแพทย์ทุิ้นในห้อนี้้วย...
“พี่านยอลทำแบบนี้ไ้ยัไรับ?! นี่เป็นรายานที่ผม้อส่นไ้นะ”
“่าันเถอะน่า”
“อ่า...ิว่านเอเป็นเ้านายทุนเลยหรือไ! นี่านผมนะพี่!”
ร่าสูนั่ล้าเียอย่าสบ...เพื่อมอหมอหนุ่มที่เินไปเอาไม้วามาทำวามสะอาเศษระาษบนพื้นที่เาีแล่นลายเรีย...อนนี้านยอลแทบะเป็นบ้าายอยู่แล้ว! เมื่อไหร่มันะบอผลรวสัที
เามาลินินี้ั้แ่เ้า อนนี้เือบะบ่ายสามแล้วยัไม่รู้ผลรวสัที
อนเาะเลือเ้าระ่าย็อแนเาเหนื่อย อนนี้ยั้อมาทนับไอ้หมออมลีลาอีเหรอ! านยอลอยาะพัทุอย่าไปเลย!
“ไอ้หมอ...ผลรวออหรือยั”
“ออแล้วรับ”
“แล้ว...”
“ทำไมพี่านยอลถึทำห้อผมรแบบนี้เนี่ย”
ร่าสูเริ่มิ้วระุเมื่อหมอหนุ่มรุ่นน้อยัเ็บวาห้อไม่เสร็สัที อนนี้านยอลอแห้ไปหมแล้ว เาื่นเ้นแล้ว็ัวลมา! เ้าระ่าย็ไม่อยู่้วย านยอละเป็นลมอยู่แล้ว...ไม่มีนเห็นใเาเลยหรือไ!
“ะลีลาอีนานไหม...ไอ้าเนียล”
“รีบเหรอรับ?”
“เออ! ยัมาทำหน้าวนอี”
“็ผมเหนื่อยนี่รับ อนเ้านไ้เยอะะาย พี่านยอล่วยนวหลัให้ผมหน่อยสิ”
“ไอ้าเนียล แอยาโนีนันเหรอ!”
“โอ๊ว! อย่าอนสิรับ บอแล้วๆ”
หมอหนุ่มยิ้มทะเล้นแล้วนั่ลบนเ้าอี้เพื่อหลบฝ่าบาท
านยอลอยาระาผลรวแผ่นนั้นออมาอ่าน้วยนเอเหลือเิน อนนี้เา้อารำอบที่ัเนและรวเร็วที่สุ
“ผลรวเลือออมาเป็นแบบนั้นริรับ”
“เยี่ยม!!! ลเมียันท้อ-“
“โราสารอาหารรับ...ุระ่ายเป็นโรนั้นริๆ้วย”
“......”
“แ่ว่าินยาอีสัพั็ะหายีแล้วล่ะ...ส่วนเรื่อท้อน่ะ ผมำลัะพู...”
“เออ เรื่อนั้นแหละ! แะพล่ามทำไม...ลท้อไหม?”
มือให่ำแน่น้วยวามื่นเ้น...
เาอยารู้วามริแล้ววิ่ออไปอเ้าระ่ายอนนี้เลย...เพราะะนั้นอร้อ
อร้อล่ะ ท้อเถอะนะ ท้อเถอะ
“ล...ท้อหรือเปล่า”
“อืม...ผมะบอยัไีล่ะ อบยาั >.< แหะ”
“อย่าลีลาไอ้หมอ!!”
“แหะๆ”
“หนึ่ท้อ สอไม่ท้อ...อบมาบ!!”
านยอลแทบหยุหายใ เมื่อหมอหนุ่ม่อยๆ้มหน้าลไป
แล้วูสอนิ้วึ้นมา...
“สอรับ”
อนนี้านยอลหน้าาเหมือนถูนเอาน้ำเย็นมาสา มันเหมือนับโนเอาวไวน์มาปาหน้า แล้วทุบ้ำไปมาหลายรอบนปวแสบไปหม
านยอลไม่เยเป็นแบบนี้มา่อนเลย เาผิหวั...
านยอลไม่มีลูหมูอย่าที่ิ...ทุอย่ามันผิไปหมแล้ว
“สอเือนรับ”
“......”
“มารว้ามานะพี่...ั้สอเือนแล้วเนี่ย!”
“แ...หมายถึอะไร”
“ุระ่ายั้ท้อไ้สอเือนแล้ว”
อะไรนะ...
อะไรนะ?!!!
ท้อ...เมียเราท้อ?!!
“พี่านยอละไม่ยิ้มหน่อยเหรอรับ...มีลูแล้วนะ เียนมรไ้แล้วอ่ะ”
“สอนิ้วอแ มัน...หมายถึสอเือนเหรอวะ?!”
“เปล่ารับ มันหมายถึ...สอน่าหา”
“สอน สอนั้นเหรอ!?”
“รับ...ูเหมือนะมีสอน”
“ลู...ลูแฝ?”
“เยส...ทวินเบบี้ >.< ลูแฝ้า!”
#านไวน์
เสียหวีร้อา้านในห้อรวทำเอาระ่ายน้อยสะุ้โหยนน้ำแเลอะปา
ูเหมือนว่าะเป็นเสียอุานยอล้วย?! เิอะไรึ้นอย่านั้นเหรอ?
ุเารี้เหมือนเ็ผู้หิวัยรุ่นเลยอ่ะ!
“เ้าระ่ายน้อย!”
เสียะโนัออมาาห้ออีรั้พร้อมับร่าสูอุนัวิัยที่ยิ้มแป้นวิ่ออมา้วยวามสุ
ร่าเล็อแบฮยอนถูอุ้มนลอยึ้นสูาพื้น ่อนุเาะรีบปล่อยลแล้วลูบอโทษบาอย่า้านในท้อ้วยวามอ่อนโยน...
ไม่้อสสัยแล้ว ว่าผลรวออมาเป็นแบบไหน
“อโทษนะเหล่าลูหมู พ่อื่นเ้นไปหน่อย”
“ุาน! ปล่อยแบรับ เี๋ยว่อนนะ”
“ไปรวัน! ไปูลูันหน่อย!”
“พอแล้วรับ ผมไม่อยารวแล้ว!”
อนนี้ทุอย่ามันื้อไปหม แบฮยอนไล่ลำับไม่ถูแล้วว่าเาวระ้อทำอย่าไรี
แบฮยอนไม่เยิถึเรื่อท้อมา่อนเลย...มันเหนือวามาหมายริๆ
“้อรวนะ าว์ูันเถอะ! ันอยาเห็นลู”
“ไม่เอานะ! แบลัวรับ อลับบ้าน่อน”
“ลับไ้ยัไล่ะ?!”
“ผมว่าพี่านพาุระ่ายลับไปบ้าน่อนีว่ารับ อาทิย์หน้า่อยมารวอีที ให้เวลาุระ่าย้วยเถอะรับ ะร้อไห้แล้วอ่ะ >.< น่ารัั”
“อาทิย์หน้าเลยเหรอ?”
“รับ พี่านไปเรียมัวเถอะ เพราะทุอย่า้อื้อเบิ้ลสอ”
หมอหนุ่มบอพี่ายแล้วยสอนิ้วอีที ่อนะเินไปเรียมยาบำรุสำหรับนั้รรภ์ แู่เหมือนว่าุพ่อนัวิัยะื่นเ้นสุๆ ถึไ้เินามมาบันทึเวลาทานยาแล้ว็อัลิปอนเาแนะนำวิธีารทาน้วย
ูเหมือนพี่านยอลท่าะเป็นเอามา าเนียลไม่เยเห็นเาเป็นแบบนี้มา่อนเลย
“พี่มีอะไระถามอีไหมรับ”
“อือ...แล้วัน้อให้เ้าระ่ายินยาแบบเบิ้ลสอไหม?”
“พี่านยอลเล่นลอยู่เหรอรับ?! เม็เียว็พอ”
“รู้แล้วน่า! ัน็ถามเล่นๆูเท่านั้นเอ”
“เี๋ยวรับุาน เบิ้ลสอ...หมายวามว่ายัไรับ?”
เ้าระ่ายน้อยที่นั่หมแรล้ายะเป็นลมเอ่ยถามออมา้วยวามสสัย แบฮยอนไ้ยินมาสอรั้แล้วเรื่อเบิ้ลสอ....แล้วเา็ไ้รับำอบที่ทำเอาหัวใแทบวาย
"ลูแฝรับ”
“รับ? ุหมอพูว่าอะไรนะ?!”
“าารวั้วยอุปร์ลื่นที่ทันสมัย...มันบอว่ามีระ่ายสอัวอยู่ในนั้นรับ"
ุหมอหนุ่มี้มาที่ท้อแบนราบอเา...
แบฮยอนเอาแ่ยืนนิ่เพราะยัมึนับสิ่ที่นเอเพิ่ไ้รับรู้มา
สรุปว่าเาท้อริๆ...แล้วท้อทีละสอนเนี่ยนะ
“ุานรับ ผมมีสอน...มีสอนอยู่้าในท้อเหรอรับ”
“อือ เยี่ยมมาเ้าบันนี่”
ำอบสั้นๆนั้นทำเอาเ้าระ่ายน้อยปวมวนท้อ แบฮยอนหันไปหาุหมอเพื่ออวาม่วยเหลือ แ่หมอาเนียลลับยิ้มาหยีลับมาแล้วยนิ้วเป็นเลสออย้ำสำหรับวามริที่ว่า...
“ผมท้อ! ผมท้อลูแฝเหรอรับ!?”
“ยินี้วยนะ น้อระ่ายน้อย!”
“ฮือ....ไม่เอานะ แบลัว!!”
#านไวน์
ในรถยน์ันหรู
แบฮยอนเอาแ่นั่เียบมอออไป้านนอที่อนนี้าวโพลนไป้วยหิมะ มันสวยและน่าื่นเ้นมา...แ่็เทียบับเรื่อลูแฝในท้อไม่ไ้เลย
อนนี้มีเ็อยู่ในท้อสอนอย่านั้นเหรอ...
พวเาเป็นลูุานยอลับแบเอ เ็สอนนั้นำลัะออมาูโล...แล้วแบฮยอนวระ้อทำอย่าไร
ลำพััวเาเอยัเล่นสนุอยู่เลย หนี้สิน็เยอะ...ที่ิน็ยัไถ่ืนไม่หม ทุวันนี้ยั้อใหุ้านยอล่ายอยู่เลย
"เฮ้อ...ผมะทำยัไีรับ"
"อะไรอนาย"
"็ผมัวลนี่นา ผมำลัท้อริเหรอรับ...เหมือนฝันเลย"
"มันือฝันี"
ุานยอลละาพวมาลัยมาลูบท้อเาเบาๆ แบฮยอนใทุรั้ที่ถูทำแบบนั้น ุานยอลูะมีวามสุมาที่เราำลัะมีลู้วยัน แ่ว่าอนนี้เายัิอะไรไม่ออเลย
“ุานับรถรัวั้วยนะรับ! ไม่้อลูบท้อผมบ่อย”
“อย่ายุ่เรื่ออัน”
“แ่ผมลัวนี่นา! มีเ็อยู่นะรับ...้อับรถระวั”
"อบุที่เือน"
ราวนี้ลับไ้ผล...ุนัวิัยหันลับไปับรถอย่าั้ใมาว่าเิมแล้ว
อำนาอลูมีเยอะว่าเาอี หมั่นไส้มาเหลือเิน!
ว่าแ่อนนี้เาท้อริๆใ่หรือเปล่า...แบฮยอนท้อริๆเหรอ สับสนไปหมแล้ว
มือเล็เอื้อมลไปลูบบนท้อนเอ้วยวามสสัยไม่หาย ยอมรับว่าเาลัวมาว่าะลอออมายัไ แ่พอิว่าเ้าัวเล็้านในเป็นส่วนหนึ่อุานยอลับเา วามื้นัน็่อยๆผุออมาลบล้าวามัวลไปไ้ส่วนหนึ่
ลู...ระ่ายน้อยัวเล็ๆะออมาเป็นยัไนะ
“ุานรับ มีเ็อยู่ในนี้ริเหรอรับ?”
“อือ มีลูระ่ายอยู่สอัว”
“สอัวเลยเหรอรับ?”
“็้อสอสิ! เพราะันทำสอรั้ลอ ไม่เยอภายในรั้เียว ฮึ....”
หัวเราะอีแล้ว มีวามสุเหลือเินนะ! ุานไม่้อลอลูเหมือนับเานี่นา!
ทั้ที่ัวเอเป็นนทำแท้ๆ
“แล้วเ้าะอึอัไหมรับ ท้อแบเล็มาเลย เ้าะเ็บไหมถ้าผมหล้ม..."
"ันถึห้ามนายวิ่ไ มันอันรายนะ"
"แล้วถ้าผมเผลอนอนว่ำหน้าอนึล่ะรับ! ผมไม่อยาให้เาเ็บนะ!”
อนนี้เามีเรื่อให้้อัวลอีแล้ว แบฮยอนลัวไปหม ยิ่มีสอนเา็ยิ่ลัวมาเป็นสอเท่าัว เพราะเ็ในท้อไม่สามารถพูออมาไ้...แล้วถ้าเาหิว้าวหรือเ็บัวะทำยัไี!
“ันถึบอให้นายระวััว ่อไปห้ามวิ่ แล้ว็ทานยาับอาหารเยอะๆ”
“รับ!”
“มีอะไรผิปิ็้อรีบบอันทันที ห้ามเรีย้วย ไอ้หมอสั่มา”
“ผมะทำามรับ”
เสียหวานอบรับ้วยวามประหม่า ่อนเ้าระ่ายน้อยะบแ้มลบน้นแนให่แล้วมอออไปนอหน้า่ารถ
อนนี้แบฮยอนวระ้อระวััวมาว่าเิมอย่าทีุ่านยอลบอ เาะ้อทำไ้...ลูอเราะ้อปลอภัยและแ็แร
ไม่เห็นะ้อัวลเลย...ุานยอลอยู่รนี้อยปป้อทั้น
“ุานยอล...ีใหรือเปล่ารับ?”
“อือ...แล้วนายล่ะ ิเหมือนันไหม”
“ผม็ีใมารับ...แ่ลัวมา้วย”
“ไม่้อลัวหรอนะ ันะูแลนายเอ”
“ุานยอล่วยปป้อแบับลู้วยนะรับ แบทำนเียวไม่ไหวแน่ ผมับเ้าัวน้อย้อารุ...พวเรามีแุ่านยอลนะรับ อย่าทิ้แบับลูระ่ายน้อยนะ”
นัวิัยหนุ่มอมยิ้มเมื่อไ้ฟัำพูแสนน่ารั ่อนะหันไปูบบนมับน้อยเพื่อประทับสัา...
านยอล้อทำแบบนั้นอยู่แล้ว เาไม่มีทาทอทิ้รอบรัวอนเอเ็า
ไม่มีอะไรที่ะ้อปปิแล้ว...รวมถึหัวใอนเอ้วย
านยอลำลัะมีรอบรัว เาไม่อยาปิบัวามรู้สึอนเออี่อไป
"ันะูแลนายับลูเอ ไม่้อัวลอะไรทั้นั้น...ันสัา"
#านไวน์
ท่ามลาวามเหน็บหนาวบนภูเา
แบฮยอนที่ำลัแพ้ท้ออย่าหนัไม่สามรถทำอะไรไ้เลยนอานั่อ้วอยู่หน้าห้อน้ำ ในะทีุ่าน็เอาแ่เินวนไปมา้วยวามเป็นห่ว
ยาอุหมอาเนียลไม่่อยะ่วยอะไรเลย...
" อ้ว...อึ! เวียนหัวัเลย..."
ั้แ่ทราบว่านเอำลัท้อ เ้าระ่ายน้อย็ระมัระวััวเป็นอย่าี ไม่วิ่เล่นเหมือนเิม ไม่ระโ แถมยัทำทุอย่า้วยวามระมัระวััวสุๆ...แู่เหมือนว่าเ้าัวเล็ในท้อะไม่ยอมให้วามร่วมมือเลย
"เมื่อไหรุ่านะลับมา...อึ"
พอลับมาาลินิไ้เพียสอั่วโมแบฮยอน็แพ้ท้ออย่าหนั เาอาเียนออมาประมาสามรอบนอนนี้หน้าีเผือไปหมแล้ว...ส่วนุานยอล็เินออไปหาอุ่นไม่ยอมลับมาสัที
เวียนหัวเหมือนะายเลย...
“อุ่นเียวมาแล้ว!”
"อึ...ุานรับ แบเวียนหัว ลูทำผมอ้วอีแล้ว"
พอนัวิัยหนุ่มเ้ามาแบฮยอน็หันไปฟ้อทันที อนนีุ้านยอลูเรียมาเพราะ่วยเหลืออะไรมาไม่ไ้ นอาวิ่เ้าออไปเ็บอุ่น้าในสวนมาให้เาินแ้ลื่นไส้
"เหลืออยู่แ่นี้เอ ไม่มีแล้ว...ันะทำยัไี"
นฟัหน้าบูแ่็แบมือรับเอาอุ่นเียวสอพวเล็ๆมาัิน
และเมื่อวามเปรี้ยวไ้สัมผัสลิ้น...ทุอย่า็ีึ้นนน่าแปลใ
แบฮยอนรัอุ่นเียวมา รัมานอยาินให้หมเลย! แ่เา้อแบ่ไว้ินืนนี้้วย...หาแพ้ท้อหนัอีะลำบา
"อาารีึ้นบ้าไหม"
"รับ...เราะลับศูนย์วิัยันวันไหนเหรอรับ"
ไม่อยาอยู่บนเาแล้ว อุ่นเียวมีน้อยมาถ้าเทียบับที่ศูนย์วิัย แบฮยอนอยาลับแล้ว...ที่นั่นมีอุ่นเียวเพียบเลย!
"พรุ่นี้แล้วันนะ อนนั้นแม่ะลับไปแล้ว"
"แ่พรุ่นี้ผมมีเรียนทำอาหารนะรับ"
"่วนี้นายหยุ่อนีว่านะ อาทิย์หน้าหายแพ้ท้อแล้ว่อยไป แบบนี้นายไม่ไหวหรอ"
นัวเล็พยัหน้าเห็น้วย ่อนะ่อยๆเินออาห้อน้ำโยมีุานยอลอยพยุ
อนนี้แบฮยอนมีวามสุมา เาอบารทีุ่เาอยูแลเอาใใส่...แ่มันะีมาว่านี้ หาสอแสบในท้อไม่ื้อและอยทำให้เาอาเียนอยู่ลอเวลา
"เมื่อืนหิมะเยอะั าวไปหมเลยรับ..."
"อีหน่อย็ะมีเ้าัวเล็มาวิ่เล่นแล้ว ้อสนุมาแน่เลย"
"รับ...สสัยะอบเล่นหิมะน่าูเลย ทั้ที่อาาศเย็นแบบนี้แ่ว่าผมลับไม่หนาวเลยสันิ แปลมาเลยนะรับ"
าเล็หยุเินแล้วมอไปรอบๆสวน ในะที่ปา็เี้ยวอุ่นรสเปรี้ยวไป้วย หาไ้พาเ้าัวน้อยมาวิ่เล่นบนภูเาแบบนี้ทุวัน็ะีสินะ เพราะอาาศที่นี่ปลอโปร่ แล้วที่สำัไม่มีเสียสัว์ทลอำรามให้ใ้วย
อนนี้แบฮยอนเริ่มหายลัวเรื่อลูไปบ้าแล้ว แ่วามื่นเ้นลับเ้ามาแทนที่เ็มไปหม
แบฮยอนอยาเห็นว่าลูะหน้าาเป็นแบบไหน ถ้าเิมาแล้วุเหมือนุานยอละเป็นอะไรหรือเปล่านะ...
แบ้อปวหัวน่าูเลย
"ลูเหมือนันไ...อบอาาศเย็น"
"ไม่เอานะรับ...ถ้าลูเป็นเหมือนุานผมปวหัวแย่เลย ไม่เอานะ!"
"หมายวามว่าไ ันไม่ีรไหน!? อบมาเ้าระ่าย"
ร่าสูเริ่มหุหิเมื่อถูพาพิ แบฮยอนเห็นแล้วึแอบำออมาับท่าทาเหล่านั้น
ุานยอลไม่เยยอมรับเลย ว่านเอน่ะ! เ้าใยาสุๆ แถมยัุเหมือนับเสือหิว้าวอยู่ลอเวลา เอาแ่ทำหน้าบูทั้วัน!
ถ้าไม่ิรที่หน้าาี แบฮยอนไม่ยอมหรอ...ิ!
"หัวเราอะไร?! ลมาเหรอ หลอ่าันเนี่ย!"
"เปล่ารับ! ผมไม่ไ้ว่าุสัหน่อย"
"แล้วพูแบบนั้นทำไม"
"เพราะว่าผมมีุแ่นเียว็พอแล้วรับ ืนมีเพิ่มมาอีสอ...รับรอว่าโล้อลุเป็นไฟแน่ ิ! สสารพ่อบ้านุน้วย"
"หลอ่าันเหรอ!"
"นิเียวเอั๊บ!"
ปาเล็ที่แล้พูไม่ัถูัเบาๆอย่ารวเร็ว ่อนที่แ้มทั้สอ้าะโนลูหลไป้วย
แบฮยอนหัวเราะิัอยู่ในอ้อมออันอบอุ่น บาที่ลูอาะอบแบบนี้มาว่าผ้าห่มเป็นไหนๆ เพราะแบฮยอนสัมผัสไ้ว่ามีบาอยาเ้นึัอยู่แถวบริเวหน้าท้อ
มันเป็นอะไรที่แปลมา...เาสามารถรับรู้ไ้ทันทีเลยว่าสิ่นั้นำลัมีวามสุ
แบฮยอนอบแบบนี้ ลู็ะอบ้วยเหมือนัน
แ้มาวถูฟัสลับไปมานึ้นเป็นสีแ นถูระทำ็หัวเราะอบใเพราะไรหนวาๆที่รูับผิเนื้อ
สอร่าอันแน่น หยอเย้าเล่นันอยู่บนทาเินที่ห้อมล้อมไป้วยหิมะสีาว
ทุอย่าูเหมือนะราบรื่นี...นระทั่มีายหนุ่มอีนเินเ้ามา
"แบฮยอน..."
เสียทุ้มอนที่มาใหม่ทำให้านยอล้อหันลับไปมอทา้านหลั
และเา็พบับนๆหนึ่ที่แสนะุ้นา...
เ็ผู้ายัวาวที่มีวาเป็นเอลัษ์ านยอลไม่่อยมั่นใ แ่เาิว่านเอำไม่ผิแน่...
"พี่วานลิน..."
เ็หนุ่มที่ถูเรียื่อเอาแ่ยืนนิ่ไม่ยับไปไหน...
วาอ่อนโยนอเ็หนุ่มมอลับไปที่เ้าอุ่นาวัวเล็อเา...ึ่อนนี้ำลัยืนใอยู่ในอ้อมแนอใรอีน
นที่เาเรียว่า...พี่าย
"วานลิน! เอน้อแบฮยอนแล้วใ่ไหมลู! แม่ามหาแทบายเลยนะ หนูแบฮยอน...เฮือ!!"
"...แม่..."
"แมาทำอะไรที่นี่น่ะ...าาน!!"
#านไวน์
TALK :
เอพร้ายยยยยย
ใอันไหนะ?
ระหว่าลูแฝับน้อวามลินและุแม่!
อันที่ริมีนเาถูในแท็้วย
ว่าเาเป็นบราเทอร์ัน!
ยอมใ่ะ ฮรึ
สุยอเลยอ่ะ เ่มา แทบั!
ส่วนเ้าระ่ายนา็ฮ็อทรินะ...หมั่นไส้!!
เี๋ยวมาูำผิอีรอบนะะ T.,T
ปล. ้อายออีละ
รีบไปอเล่มฟิันนะะ
แ่ไม่้อรีบมา...เพราะเปิอีนาน
555555 (แล้วแบอเพื่อ!)
ความคิดเห็น