คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : CHAP 32 : ผมแย่แล้วล่ะ
CHAP 32 : ผมแย่แล้วล่ะ
“แย่แล้วแมวน้อย! พี่แบินอุ่นหมเลยอ่ะ”
ระ่ายาวในุผ้าันเปื้อนหยิบะร้าที่ว่าเปล่าึ้นมาูผลานอนเอ...แบฮยอนะเอาอุ่นมาทำทาร์แท้ๆ แ่เาลืมัวินมันไปหมเลี้ยเลย!
ทำไมอุ่นเียวมันอร่อยมานานี้นะ!
เปรี้ยวมา...แล้ว็อร่อยมา้วย!
“ั้นพี่แบไปเอาอุ่นมาเพิ่ม่อนนะ! ูแลบันบัน้วยล่ะ”
สั่เ้าเสือน้อยเสร็็้อรีบวิ่ออไปเอาอุ่นมาเพิ่ม แบฮยอนสามารถทำแบบนี้ไ้แ่เพาะอนลับาุเ้านายเท่านั้น หาุานยอลมาเห็นอนเาวิ่มีหวัโนุนหูา
วันนี้เรามีนัออไปทานอาหารเย็นันที่สวนอุ่นบนภูเา แบฮยอนมีหน้าที่ัารอาหารและอว่า มันน่าื่นเ้นมาที่ะไ้ลับไปเยี่ยมสวนอุ่นอพ่อเพราะที่นั่นือบ้านอเา...ิถึบรรยาาศเิมๆแล้วมีวามสุั
“เ้าระ่ายมาแอบโมยอุ่นอีแล้วเหรอ!”
“แบไม่ไ้แอบโมยนะ! ุานยอลอนุาแล้วรับ ผมะเอาไปทำนม!”
“เมื่อเ้า็มาเอาไปะร้าหนึ่แล้วนะ”
“็มันหมแล้วนี่รับ!”
“หมแล้ว?!”
“พี่เฮุนไม่พอใ็ไปฟ้อุานยอลเลย...แ่ผม็ะฟ้อุเาเหมือนันว่าพี่เฮุนแอบมอาอ่อนอผม ราว่อน็แอบับ้วย!”
“ะ ะ ันไปทำแบบนั้นอนไหนัน!”
“ไม่รู้หรอรับ!”
ระ่ายัวแสบโยผลอุ่นาถัไม้ละร้านเ็มแล้วหันไปทำแ้มป่อให้นนั่ัอุ่นใส่ล่อทำวามเย็น อันที่ริแบฮยอนมาเอาอุ่นไปแ่วันละะร้าสอะร้าเอ...ทำไมะ้อหว้วย
“เป็นเพราะนายมาแอบินนี่แหละ ัน็เลย้อมานั่เ็บอุ่นเ้าเรื่อทำวามเย็น หนาวะายอยู่แล้วเนี่ย! ทุปีอุ่นเหลือสำหรับานวิัยแน่นอน แ่อนนี้อุ่นำลัะหมเพราะนาย!”
“ไม่เห็นเี่ยวับแบเลย”
เ้าัวเล็มวิ้วเมื่อถูโยเ้าประเ็น แ่็ยัหยิบผลอุ่นเม็เล็เ้าปาินเรื่อยๆ รสเปรี้ยวอมันทำให้เาสื่นมาๆ อยาะินแบบนี้ลอไปเลย >.<
“เี่ยวสิ! อุ่นเียวยี่สิบถันายินไปห้าแล้วเนี่ย! ผ่านมาอาทิย์เียวนายินเ้าไปมานานนั้นไ้ยัไ?! ุเ้านาย็ันไม่ล้าห้ามอี สุท้าย็้อมาลำบาที่ันเนี่ย!”
“ผมไม่ไ้ินเยอะนานั้นสัหน่อย ่ำ~”
“มาแอบินอีแล้ว!! ออไปเี๋ยวนี้เลย”
โอเฮุนยืนเ็มวามสูแล้วหันไปไล่ เมื่อเ้าุานยอลบอับเาว่า้อูแลอุ่นที่เหลือให้เพียพอับานวิัยลอทั้ปี และถ้าเาทำไม่สำเร็...ปลายปี็ะอินเหล้าอุ่นอ
“ไม่รับ! อุ่นมีั้เยอะแยะ นี้หว!”
ยิ่ห้ามเ้าระ่าย็ยิ่โยอุ่นเ้าปานล้นแ้ม โอเฮุนึ้อรีบเินเ้าไปัาร
แ่แล้ว็้อเหยียบเบรนหน้าทิ่ม...เมื่อมีบุลที่สามนามว่าเ้านายเินเ้ามาบัไว้
“แะทำอะไร”
“เ้าระ่ายมันมาแอบินอุ่นอเราอีแล้วรับ! ินเยอะ้วย”
โอเฮุนฟ้อในะที่เินถอยหลัไปนั่ามเิม้วยวามประหม่า เายัำไ้ว่าเยโนอะไรมาบ้าเมื่อรั้่อน เพราะะนั้นปลอภัยไว้่อนีที่สุ
“แบ...แบ แบเปล่านะรับ! แ่ะมาเอาไปทำนมนิหน่อยเอ”
แบฮยอนันัวเอลุึ้นแล้วเินไปหลบหลัุเ้านาย อนนี้แบฮยอน็ลัวเหมือนัน เพราะุานยอลเยห้ามแล้วว่าอย่าินเยอะมันะปวท้อ แ่เาำลััำสั่...็เลย้อเอาัวรอไป่อน
“ทำนมนิหน่อยอะไรันล่ะ?! เมื่อเ้า็มาเอาไปะร้าหนึ่แล้วนะรับ อนนี้็ะมาเอาไปอีแล้ว”
“็เมื่อเ้ามันหมแล้วนี่นา ทำนมมัน็้อลอผิลอถูันบ้าเป็นธรรมา”
“แล้วที่นั่ินแ้มุ่ยเมื่อี้ล่ะ?!”
“ผมเปล่าิน...”
พอถูถามนั้นแบฮยอน็เลยอบไม่ถู นัวเล็ทำหน้าบูัพ้อพี่เฮุน ่อนะบหน้าผาลับแผ่นหลัว้าเป็นารอออ้อน...แบฮยอนไม่อยาโนุอนนี้เลย
“ุาน แบเวียนหัว~”
“พอแล้วไอ้เฮุน แะหวอะไรนัหนา...”
“แ่ว่าเ้าระ่ายมันะิน-”
“อุ่นเรามีั้เยอะ! ระ่ายัวเียวินมันะสัเท่าไหร่ันเียว”
“เห๋....?!!!”
นี่มันรายารลเหรอ? เมื่อเ้าเาเป็นนพูแบบนี้ับุานยอลแล้ว็โนุลับมา
ยัำวามรู้สึอนนั้นไ้ีอยู่เลย...
‘ไอ้เฮุน! เอาอุ่นเียวไปแ่่อนที่เ้าระ่ายะินหมโัเสีย่อน’
‘โถ่ ุานะหวอะไรนัหนารับ...อุ่นเรามีั้เยอะแยะ ระ่ายัวเียวมันะินสัเท่าไหร่ันเียวรับ’
‘ันบอเอาไปแ่เย็นเ็บ...็เ็บเถอะน่า!!’
ลูน้อหนุ่มนึถึำพูเมื่ออนเ้าพร้อมับมอหน้าุนัวิัย้วยวามผิหวั
ไม่อยาะเื่อเลยว่านที่รอยาสลบให้เสือมานับสิบัวะลัวเพียระ่ายัวเล็ๆัวเียว...มันน่าผิหวัเหลือเิน
"็แบเวียนหัวนี่รับ พอินอุ่นเ้าไปมัน็หาย...แ่ผมินแ่นิเียวเอนะ"
"เวียนหัว็เ้าไปพั้าในเถอะ"
มือให่ปัเศษเนื้ออุ่นที่ิอยู่บนแ้มลมออ ่อนะหยิบอุ่นละร้าให้...โอเฮุนึไ้แ่ส่ายหัวอย่าระอา
"ผมำลัทำนมรับ ั้ใทำเพื่อุานเลยนะ เี๋ยวะทำุปอุ่นไป้วย!"
"อือ...แล้วอุ่นพอไหม"
"รับ...แ่ถ้าไม่พอเี๋ยวผมออมาเอาอีไ้ไหมรับ"
"ไม่ไ้นะรับุาน!! อุ่นะหมแล้ว"
ลูน้อที่นั่เียบอยู่นานพูแทนทันวัน
ูเหมือนุานยอละใแ็ไม่พอสำหรับานนี้ เพราะะนั้นโอเฮุนะปป้ออุ่นอพวเราเอ!
"หึ...ุาน"
"ไม่้ออ้อนุานเลยนะเ้าระ่าย! ุานเา้อใ้อุ่นทำานนะเว้ย!"
"แบเวียนหัวรับุาน...หนวหู้วยรับ"
"หยุเี๋ยวนี้เลยเ้าระ่าย!!"
"แนั่นแหละหยุ!"
านยอละอลูน้อเสียัเมื่อเาเห็นว่าเ้าระ่ายเริ่มอแ เมื่อืนเาอ่านนิยาสารสำหรับุแม่ท้ออ่อนมา...ารทำให้นท้อวิัวลเป็นสิ่ที่้อหลีเลี่ยอย่ามา านยอล้อระวั
"นายเ้าไปพั้าใน่อนนะ...เี๋ยวันะให้โอเฮุนยถัอุ่นเ้าไปสอถั นายะไ้ไม่้อเินออมาเอาอี...ทามันลื่น"
"รับ"
แบฮยอนอบรับเบาหวิวแล้วเินเลี่ยออมาาห้อเ็บสิน้า หลัานั้นเา็ไ้ยินเสียุานยอลุพี่เฮุน้วย...วามริมันไม่วรเิเรื่อแบบนี้ึ้นเลย แ่พี่เฮุนเ้ามายุ่ับเา่อน แบฮยอน็แ่อินอุ่นนิเียวเอ...ี้หวอยู่ไ้!
ไม่รู้ะแล้วว่าอนนี้เาเป็นใร!
ระ่ายน้อยัวนี้เป็นรอบรัวอุานยอลเียวนะ!
ใระเทียบเาไ้ล่ะ ิ...
#านไวน์
เป็นเวลาเือบบ่ายสามโมที่แบฮยอนเรียมทุอย่าเสร็เรียบร้อยหมแล้ว เามีุปอุ่น หอยย่า แล้ว็สเ็เนื้อุ้ับปลาอโปรุานยอล้วย แถมทาร์อุ่นที่ทำออมา็ูน่าินสวยามมาๆ ทุอย่าสมบูร์แบบ!
อาหารฝีมืออเาไม่่าาแม่เลย แบฮยอนือวามภาภูมิใอแม่ ถ้าแม่อยู่บนฟ้าแล้วมอลมา้อำลัยิ้มอยู่อย่าแน่นอน!
"เรียมอเสร็แล้วเหรอ?"
เสื้อันหนาวผืนให่ถูนำมาลุมบนไหล่เล็ แบฮยอนหันไปส่ยิ้ม่อนะพยัหน้าบอว่าเาเรียมทุอย่าพร้อมแล้วสำหรับารเินทา
"ุทำานเสร็แล้วเหรอรับ"
"อือ...ันเรียมอันนี้มา้วย"
"ไวน์อุ่นเหรอรับ? วันนี้ผมื่มไ้เหรอรับ!?"
"วนี้เป็นไวน์อุ่นเพื่อสุภาพ...นายื่มไ้"
"เย้! ผมะไ้ื่มแล้ว!"
"หยุระโแล้วึ้นไปนั่บนรถเี๋ยวนี้เลย!"
ระ่ายน้อยถูันออารัวเมื่อเาเริ่มีิ้น้วยวามีใ ุานยอลบอให้เารออยู่เยๆแล้ว็นอทั้หมึ้นรถรวมถึผ้าห่มอุ่นๆ้วย มื้อเย็นวันนี้ะ้อเป็นอะไรที่พิเศษสุๆแน่นอน!
แ่แล้วฝัน็้อสะุ...เมื่อพ่อบ้านุนวิ่เ้ามาวาทาแล้วเินไประิบบอบาอย่าับุานยอล
"เี๋ยวันมานะ"
"รับ"
แบฮยอนไม่ไ้อบอะไรมาเมื่อุานทำหน้าเรียบรีบเินออไป เาิว่าานวิัยะ้อมีปัหาแน่! ถ้าเป็นแบบนั้นมื้อเย็นบนเา็อาะ้อยเลิไป่อน
าเล็เินไปมา้วยวามัวล เาลัวว่าุานอาะมีปัหาเรื่อานเพราะหลายวันมานี้แบฮยอนเอาแ่วนุเาอยู่ลอเวลา พอุานะออไปทำาน็ื้อไม่ยอมให้ไป ทำเป็นปวหัวปวท้อยื้อุเาทุวัน
ไม่น่าทำแบบนั้นเลย...
รื.....
ุไ้รับ้อวามา
-ุานยอล-
'เย็นนี้ทาน้าวที่นี่่อนนะ สวนอนาย่อยไปพรุ่นี้'
ฮื่อออออ ว่าแล้วเียว~ อไปนไ้!
#านไวน์
อีฝั่หนึ่อห้อทำาน
นัวิัยหนุ่มที่ำลัเรียหนัเ็บโทรศัพท์เ้าระเป๋าาเหลัาส่้อวามไปบอเ้าระ่ายเสร็เรียบร้อยแล้ว
เา้อแล้ทำาน่อ...
“่วนี้านยุ่เหรอ”
“รับ”
“ยุ่นไม่มีเวลาไปรับันที่สนามบินเนี่ยนะ”
“รับ”
“ที่บอว่ายุ่...านนอหรือานใน”
“ในไหนล่ะรับแม่...ในห้อทำานหรือในห้อนอน”
“าาน!!”
หิวัยลานระทืบเท้าเินเ้าไปหา ่อนะทุบหลัลูายัวแสบเ็มแร เมื่อถูวนประสาทั้แ่รั้แรที่เอันในรอบหลายเือน
“แม่ลับบ้าน่อนเถอะรับ วันนี้ผม้อเลียร์านอีเยอะเลย”
“ันเพิ่ลเรื่อมาแ็ะไล่ันลับเนี่ยนะ”
“็ผมิธุระรับ”
“แิธุระ...หรือิอะไรันแน่”
“แม่หมายวามว่ายัไ”
“มีนบอันมาว่าแิระ่าย...ิมานไม่ยอมทำอะไรเลย ริหรือเปล่าาาน”
“......”
“ว่ายัไล่ะ”
“ผมไม่ไ้เป็นแบบนั้น”
นัวิัยหนุ่มอบเรียบๆแล้วหันไปส่สายาฟาฟันับุพ่อบ้านหน้าาว แ่ายหนุ่มวัยลานลับทำหน้ามึนเหมือนหุ่นระบอ
ถ้าไม่ใ่พ่อบ้านุน...แล้วใรที่เอาเรื่อนี้ไปบอแม่?!
“แมีแฟนใหม่แล้วเหรอ? แัาับยัยแรอนไปแล้วถูไหม?!”
“ผมเลิับเธอไปั้นานแล้ว”
“แล้วแฟนใหม่แล่ะ...ีว่ายัยนั่นใ่หรือเปล่า?!”
“แม่รับ...”
“เาทำให้แเลิบ้าานไ้ริเหรอ?! ันไม่อยาะเื่อเลย!”
ุนายให่บมือ้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยรอยยิ้ม
านยอลมอแม่อย่าสลใ่อนะิหา้นอที่ทำให้เา้อมานั่อบำถามพวนี้
ูเหมือนว่าพ่อบ้านุนะไม่เี่ยว้อ้วย...หรือว่าะเป็นไอ้สอนรท้ายสวน!
“เาทำให้แหายบ้าานไ้ริเหรอ? แเนี่ยนะ!”
“ไม่มีใรทำอะไรทั้นั้นรับแม่”
“แน่ใเหรอ?”
“านผมยัเยอะเหมือนเิม เอสารพวนี้...แม่เห็นไหม?”
“เอสารพวนั้นเป็นอเ่ารับ ส่วนานใหมุ่านยอลแลเิลไปหมแล้ว เาะพาระ่ายน้อยไปเที่ยว่าประเทศอาทิย์หน้า”
“ไอ้พ่อบ้านุน!!”
อยาะบ้าาย...ไอ้พ่อบ้านสายนร!
“ไม่อยาะเื่อเลย! ฮะๆ ลูสะใภ้ันอยู่ไหนาาน?!”
"สะใภ้อะไรันรับแม่! ผมยัไม่ไ้ทำอะไรเลย"
“ไม่ไ้ทำอะไรั้นเหรอ...”
“รับ!”
“แ่แไปทำเ้าท้อเนี่ยนะาาน?!”
ัเน...
ไอ้หมอัาเนียล!!!
"ไอ้หมอบอแม่เหรอ?"
"ใรบอไม่สำัหรอ อนนี้หลานันับระ่ายน้อยอยู่ไหน"
"ผมไม่มีระ่ายอะไรทั้นั้นแหละแม่!"
"ถ้าแไม่ยอมบอ แม่ะไปามหาเอ...ไปัน่ะุพ่อบ้าน!"
"รับ"
พ่อบ้านหนุ่มโ้หัวล่อนะถูลาัวออไปาห้อทำาน
านยอลุมมับ่อนะวิ่ามออไปทาหลัห้อ...อนนี้เา้อพาแบฮยอนหนีไป่อนที่แม่ะมาเอ!!
านยอลยัไม่พร้อมที่ะอบำถามมามาย แล้วอีอย่าเรื่อลูานยอล็ยัไม่มั่นใเลยว่าเ้าระ่ายะท้อริ เามีเรื่อที่้อัารอีเยอะ...ถ้าแม่มาเออนนี้มีหวัวามแแน่นอน!
“ุาน!”
"เ้าระ่าย...ามันมาเร็ว"
"เราะไปไหนันเหรอรับ?! ทำไม้อรีบนานี้้วย!"
"อย่าเพิ่ถามอะไรอนนี้ รีบเินเร็ว!"
"รับ!!"
"นายห้ามวิ่นะ!...ห้ามวิ่!!"
“ถ้าผมไม่วิ่แล้วะรีบยัไล่ะรับ?”
“รีบแบบห้ามวิ่ไ!”
เาลัวว่าอีนะเป็นอันราย แ่ถ้า้าเี๋ยวแม่็ะามมาทัน...มันเิอะไรึ้นับีวิเนี่ย!
ร่าน้อยที่ำลัมึนถูอุ้มึ้นรถ้วยวามเร่รีบ านยอลทำทุอย่า้วยวามรวเร็ว ่อนะรีบับรถออไปเมื่อเห็นแม่ับไอุ้พ่อบ้านวิ่ามหลัมาไลๆ
และสุท้ายเา็หนีรอ....
"เิอะไรึ้นเหรอรับุาน"
"ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วหรอ”
“้อมีสิรับ....”
“พอีมีานเ้านิหน่อย...แ่ันหนีออมาไ้ทันแล้ว"
"านเ้าเหรอรับ? แล้วออมาแบบนี้ะไม่เป็นไรเหรอรับ"
"่ามันเถอะ ็ันมีนัับนาย"
“แ่านอุสำัมาว่านะรับ!”
“แ่ันอยาอยู่ับนาย...มีปัหาไหมล่ะ?”
นัวิัยหนุ่มพูแล้วหันไปส่ยิ้มทะเล้น...พอเ้าระ่ายน้อยเห็นแบบนั้น็หลุยิ้มออมา ่อนะหันไปุ๊บแ้มสาเพื่อเป็นารอบแทน
เพราะุานยอลน่ารัแบบนี้...แบฮยอน็เลยไม่อยาให้ไปทำานอีเลย อยาออยาหอมทั้วัน!
“ไม่มีปัหาหรอรับ...มีแ่วามน่ารัล้วนๆเลย ิ~”
#านไวน์
ับรถไม่ถึยี่สิบนาทีเราสอน็มาถึสวนอุ่นบนเา
พวเราเลือที่ะนั่ทานอาหารันรโรเพาะำ้านในแทนที่ะเป็นระท่อมไม้โ้ลมหนาว้านนอ และุานยอล็มีหน้าที่นอลารถและัแหมทุอย่า ส่วนแบฮยอน็มีหน้าที่แ่นั่รอับปอผลไม้เท่านั้น
"ุานเอาผ้าห่มมาเยอะเลยเหรอรับ"
"อือ มีส่วนหนึ่อยู่รหลัรถพอี วันนี้เราอาะ้อนอนที่นี่ัน"
"นอนที่นี่เหรอรับ! เย้ๆ แบอยานอนที่นี่"
"แ่นายมีที่อบอุ่นว่านี้หรือเปล่า รนี้เราไม่น่านอนไหว"
"มีรับ! ห้อโรบ่ม้านหลัมีเาไฟ”
“ห้อบ่มไวน์?”
“รับ ที่นั่นเป็นห้อเปล่า...เราเ้าไปนอนในนั้นไ้ แ่มันแบนิหนึ่นะรับ”
"ไม่เป็นไร นอนที่นั่นแหละ"
แบฮยอนบมือเปาะแปะเมื่อทราบว่าะไ้นอนที่บ้านหนึ่ืน เาัแอาหารลบนเสื่อทีุ่านยอลปูลมาแล้ว็ร้อเพลลอไป้วยอย่าอารม์ี...เราสอนะไ้นอนที่นี่้วย! แบฮยอนะไ้นอนที่บ้านอเาแล้ว!
"เี๋ยวผมป้อนุเอนะรับ วันนี้ผมเรียมอินมาเยอะเลย!"
อาหารน่าินถูัลานที่เรียมใส่ะร้ามา้วย แบฮยอนัุ้เป็นิ้นเล็ๆส่ใหุ้านยอล พออิ่มแล้ว็ามมา้วยนมหวาน...แ่ว่ารอบนีุ้เาอยาไ้นป้อน้วย
ระ่ายน้อยันมเป็นิ้นเล็ๆส่เ้าปายั ุานยอลแลบลิ้นออมาเล็น้อย มันเป็นภาพที่สวยามมา
สายาอเรา็ประสานัน และแล้ววามรู้สึบาอย่า็เิึ้นับแบฮยอน...เาอยาิน้วย...แ่ไม่ใ่นมหรอนะ
แบอยาินุานยอล!!
เราสอนไม่ไ้ทำเรื่ออย่าว่ามาอาทิย์ว่าแล้ว...แบฮยอน็เป็นมนุษย์ธรรมานะ!
ยิ่พอ่วนี้อารม์แปรปรวน วามอยาทำมัน็มีมาึ้น้วย...
"อร่อยีนะ...แ่อื่มน้ำหน่อย"
นัวเล็ลอาเมื่อถูันัวออห่า แบฮยอนไม่ไ้ิไปเอ...ุานยอลพยายามะหลีเลี่ยเา พอเราะเริ่มุ๊ิ๊ัน็เป็นแบบนี้ลอเลย! มันไม่เ้าท่า!
"ุานอิ่มแล้วเหรอรับ"
"อือ เ็บนมไว้่อนนะ ืนนี้่อยมาทาน่อ อนนี้แน่นไปหมแล้ว"
"แน่นรไหนรับ..."
มือเล็ลูบไปบนหน้าท้อแร่แล้วสะิระุมเม็แรออ พอทำแบบนั้นร่าสู็เ้ัวลุึ้นยืนรแล้วถอยห่า
อะไรอุานยอลเนี่ย?!!
"ุานรับ!"
"ันะไปปูผ้าที่ห้อบ่มอุ่นนะ! นายห้ามามมา้วย...ัน้อารสมาธิ"
#านไวน์
หลายนาทีผ่านไป...
เ้าระ่าย็ยัเอาแ่เินไปมา้วยวามร้อนรน
เาไม่เยถูุานยอลทำแบบนี้มา่อน ุเาทำเหมือนับแบฮยอนเป็นนน่ารัเีย แม้ะแสท่าทีออมาไม่ัเนนัแ่แบฮยอน็หุหิมา!
็ุานยอลบอว่าไปปูผ้า...แล้วทำไม้อใ้สมาธิ้วยล่ะ!
หรือว่าแบฮยอนมีเื้อร้ายที่อาะิ่อไ้ทาเพศสัมพันธ์!
ถ้าเป็นแบบนั้นเาแย่แน่...แุ่าน็บอว่าเาไม่ไ้ป่วยนี่นา!
แล้วะหลบเลี่ยเาทำไมันล่ะ...
“หรือว่าุานะมีนอื่น!!”
ใ่สิ! อนับรถออมาาศูนย์แบฮยอนเห็นพ่อบ้านับใรสันวิ่ามออมา...เหมือนะเป็นผู้หิ้วย!
“ไม่นะ! ุานำลัะสร้ารอบรัวับแบ แล้วทำไม้อทำแบบนั้น้วย?!”
ไม่ยอมหรอนะ...
วามระวนระวายทำให้ระ่ายน้อย้อล้วเอาวน้ำแผสมวิามินึ้นมาื่มเพื่อับหัวร้อน แ่รอบนี้มันลับไม่่วยอะไรเลย เพราะวามร้อนา้านในมันอัแน่นนเินะทน...แบฮยอนะไม่สนแล้ว!!!
ถ้าุานยอลไม่ยอม็้อมีปล้ำันบ้าล่ะ!!
แ่พอเินเ้าไปในห้อบ่ม...แบฮยอน็้อยืนอึ้ับภาพที่เห็นรหน้า
“ุานยอลไม่น่ารัเลยนะ!”
แบฮยอนะโนออไปเมื่อเห็นร่าสูยืนหันหลัเล่นับน้อายนเออยู่รหน้าเาเผา ที่ถูุึ้นเพื่อเพิ่มวามอบอุ่นให้แ่ห้อบ่มแบๆ
สาบานไ้เลยว่าแบฮยอนหัวร้อนมาที่สุั้แ่เิมา!
เาไม่พอใทีุ่านยอลหนีออมาทำอะไรแบบนี้นเียว ทั้ที่แบฮยอนอยามานแทบะบ้าายอยู่แล้ว! ทำไมถึหยามันแบบนี้นะ!!
“เ้ามาไ้ยัไ! ันบอห้ามเ้ามา!”
“ผมไม่อบแบบนี้นะ! ห้ามทำเอ!!”
ร่าเล็เินเ้าไปที่เ้านายหนุ่มแล้วทุบหน้าอแ็หนึ่ที ่อนะย่อัวลนัุ่เ่าแล้วับล็อท่อนาแ็แรเอาไว้้วยมือทั้สอ้า
แบฮยอนรู้สึว่านเอำลัะเป็นบ้าไปแล้ว...แ่ว่าเาอยาทำ!
อนนี้แบฮยอนไม่อยาอทนอี่อไปแล้ว...อยาเห็นระ่ายน้อยอนหุหิสินะ!
“นายะทำอะไร”
“ผมหุหิรับ! ผมหิว...”
“หะ หะ หิวอะไร”
“หิวุานรับ! ผมะินอาหารอผม!”
“เี๋ยว่อน!”
“ุยืนเยๆไปเถอะ! อย่ายั่วอารม์ผมมาว่านี้!”
มือเล็ฟาลที่หน้าาแ็แร่่อนะปลาเลแล้วระามันออาา
านยอลใมาที่ถูเ้าระ่ายแสนี้อายทำแบบนั้น...แ่เาลับทำไ้แ่มอู
วามริแล้วเา็้อารปลปล่อยมาเหมือนัน...านยอลอทนมาหลายวันแล้ว
“อย่านะเ้าระ่าย! ันลัวัวเอะทนไม่ไหว”
“่าุสิรับ! ไม่ใ่ปัาอผมสัหน่อย!”
“นายพูว่าอะไรนะ”
“ผมบอว่ามันเป็นปัหาอุ ส่วนปัหาอผมอยู่รนี้...ผมะัารับมันเอ!”
ับ ับ ับ ---CUT--- ับ ับ ับ
@Toomtam_j
(นิหน่อย็เอาเนอะ)
หลัานัวสูปลปล่อยออไปสามรอบิ แบฮยอน็ยัไม่ยอมพูอะไรออมาเลยสัำ นัวเล็เอาแ่นอนหันหลัทำหน้าบูให้เาเผาที่มีวามอบอุ่นแผ่่าน โยไม่ยอมให้านยอลแะ้อัวอีเลยแม้แ่ปลายนิ้ว
“เ้าระ่าย...”
“ไม่้ออผม!”
“เี๋ยวะเอีนะ พูะอับันไ้เหรอ”
“ฮึ้ย...”
ผ้าห่มผืนหนาถูลุมลบนไหล่เล็ อนนี้แบฮยอนไม่มีอารม์ทำเรื่ออย่าว่าแล้ว เาอยาะีุานออเป็นิ้นๆแล้วโยนเ้าอไฟไปเลย!
โยนเ้าอไฟั้นเหรอ...ไม่เอานะ!!!
ไม่อยาใหุ้านเ็บเหมือนับพ่อแม่...
“ฮึ...ไม่เอานะ!”
ร่าสูที่ำลััผ้าห่มใเมื่อเ้าระ่ายน้อยบ่นอุบอิบแล้วหันหน้าเ้ามาอเาเหมือนไม่เยโรธันมา่อน
หนัสือที่อ่านมาบอว่าุแม่ท้ออ่อนะมีอารม์แปรปรวนมา...และานยอลิว่าเ้าระ่ายน้อยำลัเป็นแบบนั้น
“ไม่เอานะ ุานห้ามเ้าไป!”
“อะไรอนาย...หืม?”
ใบหน้าอ่อนหวานส่ายน้อยๆ านยอลึูบลไปบนมับสวยเพื่อปลอบวั แ่เาลับถูันออมา
แบฮยอนเบะปามอาเียวปั๊ ูเหมือนว่าวามหุหิะเริ่ม่อัวึ้นมาอีรั้ านยอลลับท่าทาย้อนแย้อุแม่ท้ออ่อนเสียเหลือเิน แ่เา็อบมันมา้วยเหมือนัน...เพราะมันน่ารัี
“ถ้า่าันออมาอีำ...เราะลับศูนย์อนนี้”
“ฮื่อ!”
“ห้ามส่เสียไม่พอใ้วย”
“ไม่รัแล้ว!”
ำัพ้อแสนเ็น้อยมันน่ารัมาๆเมื่อนรหน้าพูออมาแล้วทำแ้มป่อ...านยอลอยาบีบแ้ม
“ไม่รัแล้ว้อทำยัไี...ทิ้ระ่ายน้อยให้นอนบนเานเียว แล้วลไปเที่ยวที่ร้านาราโอเะรเิเาีหรือเปล่า”
“ไม่เอานะ! ห้ามไปอสาวร้านาราโอเะ!”
“หืม?”
“ถ้าุานยอลทำแบบนั้นผมะไม่รัแล้ว!!”
ราวนี้โรธอริ...
านยอลโนหมเล็ัเ้าที่้นแน แ่พอะหันลับไปุนัวเล็็น้ำาไหลพรามอหน้าเาอย่าผิหวั านยอลไม่ิเลยว่าเ้าระ่ายะบ่อน้ำาื้นมานานี้ ปิถ้าพูเล่นแบบนี้้อหัวเราะสิถึะถู
“เห็นันเป็นนแบบไหนเนี่ย”
ร่าสูพยายามใเย็นแล้วเ็น้ำาออาแ้มเนียนใส เาประอใบหน้าหวานึ้นมาูบปลอบ...านยอลไม่มีทาทำแบบนั้นแน่นอน
“นายิว่าันะทำริๆเหรอ?”
“หึ! ุานไม่ทำ...ฮึ”
“อือ...ันไม่ทำแบบนั้นแน่นอน หยุร้อนะ”
“ฮึ...ทำไมแบ้อร้อไห้้วยเนี่ย”
“นายไหวหรือเปล่า”
“อึ...ผมเหมือนนเป็นบ้าเลยรับ ฮึ...”
“เียบไ้แล้ว”
“รับ...ผมอยาินน้ำแ”
ร่าสูวานหาวน้ำวิามินที่อยู่ในระเป๋าเป้ส่ให้นัวเล็ื่ม ่วนี้สิ่ที่่วยลอารม์ุเืออแบฮยอนไ้็ือเ้าน้ำแพวนี้เท่านั้น พวเราึผสมเรียมใส่ระเป๋าทุใบามที่เ้าาเนียลแนะนำมา และมัน็ไ้ผลี...อนนี้เ้าระ่ายเริ่มสบลบ้าแล้ว
“หนาวไหม”
“หึ...ไม่หนาวรับแ่อยาอุ”
สอร่าถูึเ้าหาันแล้วส่เสียหัวเราะออมาเมื่อสรามบลหลัานัรบไ้ินน้ำแเพียอึเียว...
อันที่ริแล้วแบฮยอนลัวเอมา เาไม่ิเลยว่านเอะเป็นแบบนี้
“ยัอยาทำอยู่หรือเปล่า”
“ทำอะไรรับ”
มือให่ที่อบนเอวอเลื่อนลไปที่สะโพนิ่มแล้วบีบเบาๆเป็นำถาม ร่าสูปลปล่อยไปแล้วหลายรอบ แ่แบฮยอนยั...เ้าระ่ายแสนน่วยเ้านายอนเอไ้แ่ลับไม่ยอมให้อีน่วยเลย
“ไม่เอารับ...ผมไม่เอามือ”
“อย่าื้อสิ”
“หึ...”
“ันถามไอ้หมอแล้ว แ่มันบอว่า้อระวั...ห้ามทำนว่ามันะมารวอีรอบ”
“แล้วเมื่อไหรุ่หมอัะมา...”
“อีสอสามวัน”
“อีั้หลายืน!”
“.....”
“ุานไม่้อารผมเหรอรับ”
เสียหวานอ่อนลามประโยที่้อาระอออ้อน านยอลเห็นแล้ว็ไ้แ่ถอนหายใแล้วอปลอบ้วยวามลำบาใเหมือนัน
“ัน้อารนาย...เื่อเถอะ”
แ่เรา้ออทนมาว่านี้...
เพราะถ้าหาแบฮยอนท้อริ ารทำแบบนั้นมันอันรายมา...แ่ถ้าหาไอ้าเนียลำนวผิพลา านยอละามไป่ามันและเผาลีนิอมัน้วยมืออเาเอ!
“แ่ผมอยา...แบ้อารุ”
“ปล่อยออมาสัรอบไหม...ันะ่วยนายเอนะ”
“ไม่เอา! เรียหมอมาีว่ารับ บอให้เามาอนนี้เลยไ้หรือเปล่า ผมะยอมเาะเลือแล้ว! มาเอาไปเลยรับ ผมไม่ลัวแล้ว...ผมอยาไุ้าน”
น่ารั...
านยอลฟัแ้มาวไปหนึ่ทีแล้วึเ้าัวแสบมาอไว้แน่น อนนี้านยอลอยาะรู้เรื่อลูใแทบาอยู่เหมือนัน...แ่เา็้อรอ
“ราวนี้้อยอมเาะเลือริๆนะ”
“รับ...”
“ไม่้อลัวนะ ันะูแลนายเอ”
“ูแล...เพราะแบเป็นรอบรัวอุานยอล”
“อือ”
“แล้วถ้าเป็นแบบนั้น...ุะบอผมหมทุเรื่อใ่หรือเปล่ารับ”
“นายอยารู้อะไรล่ะ”
“ผมแ่สสัยเรื่อเมื่ออนบ่าย...มันเิอะไรึ้นเหรอรับ ุบอผมไ้หรือเปล่า”
“......”
“ผมไม่วรรู้เรื่อนี้เหรอรับ...เรื่อที่เรา้อหนีออมา”
“ไม่มีอะไรหรอ...็แ่มีแมาเยี่ยม”
“แ? เป็นนทีุ่ไม่อบเหรอรับ ทำไม้อหนี้วย...เาเป็นผู้หิใ่หรือเปล่า?”
“อือ”
“......”
“แม่ันเอ”
ห้ะ?!!! แบฮยอนใมาเหมือนมีนเอาไฟมา็อร่าาย
แมุ่านมาหาอย่านั้นเหรอ? แล้วทำไม้อหนี้วยล่ะ หรือว่าเป็นเพราะเา...
“ันไม่อยาให้แม่มาเอนาย”
วามใแปลเปลี่ยนเป็นวามหหู่อย่ารวเร็ว แบฮยอนเ็บับำพูนั้น...เาไม่มี่าพอทีุ่านยอละบอใร่อใรว่าเราอบัน หรือบาทีำว่ารอบรัวอุานยอลที่บอับเา...วามหมายอมันอาะแ่า
ไหล่เล็ห่อล้วยวามเียมัว เาอยาโรธุานยอลแ่็ทำไ้เพียนอนอยู่ในอ้อมแนแล้วิว่านเอ้อย่ำมาแ่ไหน แบฮยอนอยาอยู่รนี้...และเาวระยอมรับสภาพ ถ้าุานยอล้อารแบบไหน็้อยอมรับ...และเียมัว
“ทำไมเียบไปล่ะ แบฮยอน...”
“ผมไม่วรเอท่านเหรอรับ เพราะท่านะไม่อบที่ผมอยู่ับุแบบนี้ใ่ไหม?”
“ไม่หรอ...ทุนอบนาย”
“แล้วทำไมเรา้อหนีรับ...หรือุานยอลิว่าผมไมู่่วร”
“นายิมาไปแล้วนะ”
ร่าสูหัวเราะแล้วึนี้น้อยใเ้าไปอแน่น านยอลไม่เยิแบบนั้นเลย เาแ่ำลัปป้อทุอย่า...รวมถึรอบรัวอเราสอน
“อยาฟัเหุผลอันไหม”
“รับ”
“ันเป็นลูนเียวที่เิมาในรอบรัวอนัวิัย พ่อับันเรารัอาีพเียวัน...แ่แม่เลีย”
“.....”
“แล้วหลัาที่พ่อเสีย...แม่็แ่านใหม่ับนัธุริไ้หวัน ันไม่มีปัหาอะไรับเรื่อนั้นหรอนะ เพราะแม่็ยัเป็นเหมือนเิม ท่านอบอุ่นแล้ว็รัันมา ส่วนสามีนใหม่อแม่็รัันเหมือนับลูายริๆอเาอีน...แ่ปัหามันอยู่ที่แม่เลียานอันไม่เยเปลี่ยน...ท่านเลียานวิัย”
“ทำไมท่านถึเลียานวิัยล่ะรับ”
“เพราะพ่ออันไม่มีเวลาให้รอบรัว อนนั้นแม่เหามา มันไม่มีอะไรับ้อนมาว่านั้นหรอ...พ่อเอาแ่ทำาน ส่วนแม่็เป็นแ่ผู้หินหนึ่ที่้อารใ้เวลาร่วมับสามีและรอบรัว...แ่ันทำอาีพเียวับพ่อ”
“ผมเ้าใแล้วรับ”
“แม่อยาให้ันไป่วยธุริที่บ้าน แ่ันไม่ยอมลับไปหรอ านส่ออนมน่าเบื่อะาย...มันไม่เ้าับันเลยสันิ"
"ส่นมเหรอรับ? ไม่เ้าับุานริ้วย ิ..."
"อย่าหัวเราะนะเ้าระ่าย!"
"แล้วทำไม้อหนีท่านออมา้วยล่ะรับ"
"เพราะแม่ำลัะบัับให้ันลับบ้านน่ะสิ”
“ลับ?! อนนี้เลยเหรอรับ!”
“อือ...ันเยบอแม่ว่าไม่มีอะไรสำัมาไปว่าานที่ันทำอีแล้ว แม่ั้านสิ่ที่ันพู แล้วเรา็เยสัา่อัน...ว่าถ้าสัวันหนึ่ันเอสิ่นั้น...สิ่ที่สำัมาว่าานวิัย ันะ้อลับไปทำานส่ออนมที่บ้าน”
ระ่ายน้อยนอนนิ่เมื่อไ้ฟัำอบ
สมออันน้อยนิิทบทวนำพูอุเา และแบฮยอน็ไ้ำอบที่ทำให้แ้มน้อย่อยๆเป็นสีแระเรื่อออมา
ุานไม่อยาให้เาเอับแม่...เพราะัวเอไม่อยาลับบ้าน
สรุปแล้ว....แบฮยอนือสิ่นั้นใ่หรือเปล่านะ
"อนนี้แม่มาทวสัาแล้ว...ัน็เลย้อหนี"
"แล้วุานยอล...เอสิ่นั้นหรือยัรับ? สิ่ที่สำัมาว่าานวิัย"
ถามออไป้วยน้ำเสียหวานพร้อมับมอสบาับนที่นอนอัน แบฮยอนลัวเอที่ทำแบบนั้น...แ่เาอยาไ้ยินำอบที่ัเนและมั่น
"เอแล้ว...ัน้อทำยัไีล่ะ"
"อยู่รไหนรับ...ุาน็เอาแ่ทำานลอนี่นา"
ฝ่ามือให่ลูบาเอวอไปนถึ้นาสวย แบฮยอนเริ่มร้อนึ้นมาอีแล้ว แ่เาไม่สามารถทำแบบนั้นไ้ เพราะ้อรอนว่าหมอะมารวอีสามวัน
"วามริันลาานอาทิย์หน้า เพื่อะพานายไปเที่ยว...ันทิ้านเพราะนบาน"
ร่าสูเลื่อนึ้นมานอนร่อมอยู่้านบน แบฮยอนหายใิั้วยวาม้อารที่พุ่สูึ้นอย่ารวเร็วนน่าใ ่อนมือบาะเริ่มลูบไล้แถวหน้าอว้าแล้วเริ่มปลระุมเสื้อเิ้ัวสวยออ
"หมอสั่ห้าม แ่ันสามารถ่วยนายไ้...แ่ภายนอ"
มูโ่ลอเลียอยู่แถวออหอมแล้วูับเบาๆ มันทำให้แบฮยอนอทนรอไม่ไหวอี่อไปแล้ว...
"ผมอยา่าเา...”
“แม่ันเหรอ?”
“เปล่ารับ....หมอแน่าหา!”
“อือ ะห้ามอะไรันนัหนาเนอะ..."
"รับ~เรามาวาแผน่าเา้วยันเถอะ"
"อือ...แ่อนนี้เรามาวาแผนรอบรัวัน่อนีไหม”
“.....”
“.....”
“ยัไเหรอรับ...”
“ลอลูอเราอย่าปลอภัย...แ่นั้น็พอ”
TALK :
ระ่ายน้อย /// >.< ///
ปล.เล่มำลัะมาแล้วนะ๊ะ
เรียมัวันให้พร้อมเลย ิิ
รอบนี้มี 2เล่ม ส่วนอแถม็พรึบเหมือนเิม /// ^__^ ///
ูรายละเอียและเปิอวันที่ 18 พ.นี้ นะะ
ความคิดเห็น