ลำดับตอนที่ #40
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : CHAP 36 : ผมไม่มีทางยอมแพ้
CHAP 36 : ผมไม่มีทายอมแพ้
ั้แ่วันที่พ่อับแม่เสียไป แบฮยอน็ไม่เยไ้รับวามอบอุ่นารอบรัวอีเลย นระทั่มีวันนี้...วันที่เามีลูน้อยในท้อับุาน แล้ว็มีุป้าและพี่ายแสนใี้วย!
หลัาวันนั้น็เป็นเวลาเือบสออาทิย์แล้วทีุ่ป้าอยมาูแลเาเหมือนลูริๆ ส่วนพี่วานลิน็อยมาอยู่เป็นเพื่อนเือบทุวัน แถมยัพาเาแหออมาเรียนทำอาหารอี...อย่าเ่นวันนี้
“ถ้าุานยอลรู้แบายแน่รับ”
“ไม่มีทารู้หรอ เราแ่ออมาเรียนทำอาหารรึ่วันเอ”
“็นั่นแหละรับ!”
“แ่อันที่รินท้อ็มาไ้แหละ ไม่เห็นะอันรายเลยสันิ...แ่พี่านยอลไม่อยาให้เราอยู่้วยันมาว่า...ละมัเลย”
แน่นอนว่าุานยอลยัไม่ทราบเรื่อนี้...เพราะิประุมและ้อไปทำธุระ่อ
พี่วานลินึมารับเาั้แ่เ้าเพื่อมาเรียนทำอาหาร ึ่อนนี้เราสอน็ำลัะลับศูนย์วิัยแล้ว...แบฮยอนัวลนิหน่อยแ่มัน็น่าื่นเ้นี
“ไม่ลนะรับ อนพี่วานลินับุานทะเลาะันน่าลัวมาเลย แบไม่อยาเห็น”
“ลัวเราสอน่อยันเหรอ ไม่หรอน่า! เพราะพี่ะอยอมแพ้่อน หมัพี่านยอลน่าลัวะาย ไม่เอา้วยหรอ”
“ถ้าลัว็อย่าไปแหย่เาสิรับ!”
“แหย่อนไหน? ไม่เยเลย”
“ผมเห็นั้หลายรั้! พี่วานลินอบไปแลุ้เา อบพูาำวมับแบ แล้ว็ทำเพาะแ่อยู่่อหน้าุานยอล้วย...วนุเาทุทีเลย”
“หมายวามว่าเราอยาให้พี่ทำลับหลั้วยเหรอ”
“ไม่ใ่รับ! พี่วานลินห้ามทำแบบนั้นนะ!”
“อ่า...ั้น็้อทำ่อหน้าพี่านยอลนั่นแหละ”
ฮือ เป็นแบบนี้แหละ! ุานยอล็เลยหุหิ
พี่วานลินูออว่าุเาไม่อบแ่็ยัะทำ ยิ่ห้าม็เหมือนยิ่ยุลอ!
“บอามรนะ พี่อบแบฮยอน”
“.....”
“นาย็ูออใ่หรือเปล่า?”
“รับ...”
“แ่นายไม่้ออึอันะ เพราะอนนี้พี่เลิล้มวามินั้นไปแล้ว”
“.....”
“อันที่ริเราสอนเหมาะสมที่ะเป็นพี่น้อันมาว่า นที่เยเห็นูเียวันมาั้แ่เ็ ไม่วรเป็นมาว่านั้นหรอ...มันน่าอาย”
อะไรันเนี่ย...
ผู้ายนนี้ำลัหัวเราะออมาท่ามลาวามเป็นริที่แสนอึอั
แบฮยอนเอาแ่ิเรื่อนี้มาหลายวัน...แ่พี่วานลินลับบทุอย่า้วยวามอ่อนโยนามแบบบับอพี่เา รอยยิ้มแบบนั้นไม่เยเปลี่ยนไปเลยริๆ
“ผมอโทษนะรับ”
“เรื่ออะไร...เรื่อที่แอบไปท้อับพี่านยอลทั้ที่อนเ็เยสัาว่าะแ่านับพี่นะเหรอ?”
“ะ ะ แ่าน?! ผมเยพูแบบนั้น้วยเหรอรับ?”
“อือ...พี่รอนานมานะ! แ่นายลืมมันไปหมแล้วล่ะสิ”
ริเหรอ...
ทำไมแบถึไปสัาแบบนั้นับพี่เานะ! เป็นแบบนี้ไม่ีเลย...แล้ววามรู้สึอพี่วานลินล่ะ?!
“อ้อ!! พี่ลืมไปว่าอันนั้นเป็นแ่วามฝัน”
“อะไรนะรับ?”
“นายไม่เยพูหรอ สสัยพี่ะูละรมาไปหน่อย อำเล่นนะ...เ้าอุ่นาว”
“พี่วานลินอ่ะ!”
เฮ้อ~ โล่อไปที...เพราะอบเล่นแบบนี้แหละุานยอลถึไ้หุหิอนเอหน้าัน
แบฮยอนหลุำออมาับวามี้เล่นอนที่ำลัับรถอยู่
พี่วานลินเป็นแบบนี้ั้แ่เ็แล้ว รอยยิ้มอเาเหมือนน้ำาเทือเาที่แสนอบอุ่น...เป็นพี่วานลินที่เ้าใเาทุอย่า
“เรื่อพี่านยอลน่ะ นายอย่าห่วเลยนะ พี่็แ่แหย่แเล่นามประสา ปิพี่เาเป็นนเย็นาับทุอย่า พี่วนุย็ยัไม่่อยอบ...แ่พอเป็นเรื่ออเรา็หัวร้อนทันที เห็นแล้วอยาะแล้ให้หึนิ้นพล่านแ่นั้นแหละ...อนเ็ไม่ยอมุยับพี่ีนั”
“ิ...เป็นแบบนี้นี่เอ แ้นเหรอรับ?!”
“อือ แ้นมา...แ่็รัมาเหมือนัน”
“.....”
“พี่านยอลแไม่เยหวแม่ับพี่เลยนะ ทั้ที่เาวระเลียพี่ เพราะพี่เป็นน้อนละพ่อับเา...แ่เปล่าเลย พี่านยอลเารพพ่ออพี่ แถมยัไม่เยทำท่าทารัเียพี่เลยสัรั้เียว อนเรียนอยู่เมือนอ็เยส่านวิัยมา่วยเรื่อัวบอพี่้วย เาเป็นนที่เ้าถึยา...แ่็รัรอบรัว”
“ีัเลยนะรับ”
“และนั่นือเหุผลเียว...ที่ทำให้พี่ยอมถอยออมา พี่อยาเห็นแบฮยอนมีวามสุนะ”
“พี่วานลิน...”
“รอบรัวอพี่ยินี้อนรับแบฮยอน...ทุนะูแลแบฮยอนเอ”
“ฮึ...ผมรัทุนนะ”
#านไวน์
อนนี้แบฮยอนมีวามสุมาริๆ
เาเอาแ่ิเรื่อำพูเมื่ออนบ่ายอพี่วานลิน แล้ว็แอบยิ้มเหมือนนบ้า แบฮยอนำลัะมีรอบรัวที่อบอุ่น มันเป็นเหมือนฝัน ทุนบอว่ารัและพร้อมะูแลเา...แ่นี้็ไม่้อารอะไรอีแล้ว
แบฮยอนมีวามสุมาริๆ ทุนล้วนีับเา...
รวมถึแพิเศษที่ะมาืนนี้้วย!
โทรศัพท์าุานยอลบอว่าเาำลัะมาถึแล้ว แบฮยอนึถูสั่ห้ามออาห้อนอนโยเ็า...แ่ว่าแบฮยอนไม่สนำสั่พวนั้นหรอ!
เพราะแทีุ่านไปรับาสนามบินือุเลย์...เพื่อนอแบฮยอนเอ!
าอุ่นร้อนถูัเรียมพร้อมอว่าที่แสนะน่าิน แบฮยอนเป็นนทำเอทั้หม และรสาิอมัน็อร่อยมา เาิว่าุานับุเลย์ะ้ออบมันมาแน่ๆ
แร....
มาแล้วสินะ!
“ยินี้อนรับรับุเลย์”
“ุผู้่วยัวแสบอผมนี่นา! ิถึัเลยรับ!”
ทันทีที่พบันหนุ่มนัธุริ็เินเ้ามาับมือทัทายอย่าเป็นันเอ ร่าเล็ถูึเ้าไปอแล้วปล่อยออมา่อนที่นอื่นะเ้ามาเห็น แบฮยอนสะุ้เล็น้อย...่อนะยิ้มำเมื่อุเลย์ยมือึ้นเหนือหัวแล้วหันมอ้ายวา
“ุท้อับเา! ุานยอล่อยผมแน่ถ้าเห็น...อย่าบอเานะรับ ผมแ่ลืมัว”
ุเลย์ส่ยิ้มล้อเลียน ่อนะมอไปที่ท้ออเา...
“ุานยอลบอเรื่อนี้ับุเลย์้วยเหรอรับ”
“เปล่ารับ พ่อบ้านแอบบอมา เาลัวผมมาีบุแล้วถูุานยอล่อย”
“ิ”
“แ่ผมะทำเป็นไม่รู้เรื่อ! ุห้ามบอานยอลนะ ผมอยาลออำเาูรับ ฮะๆ”
“ิ~ ะีเหรอรับ?”
“ีแน่นอนรับ! ผมมีวามสุมาเลยนะที่เราไ้เอันอี...ุน่ารัแล้ว็ุยสนุ้วย”
แบฮยอนเอ็มีวามสุมาเหมือนัน...ุเลย์ล แถมยับ้าบิ่นอี่าหา
“ไหนบอว่าะมาั้แ่อาทิย์่อนแล้วไรับ?”
“านมันเลื่อนรับ ผมอยามาั้นานแล้ว อยาเอุเลามาเลยนะ ิถึมา็เลยื้อผลไม้ับนมมาฝาเ็มเลย!”
“หูย อบุนะรับ”
แบฮยอนบมือ้วยวามีใเมื่อเห็นท่านประธานหนุ่มผายมือไปยัล่อ้านหลัที่มีนาเท่าู้เย็น มันเยอะมาริ้วย! ุเลย์เป็นนรวยที่สุยอไปเลย!
“้านออาาศหนาว แบ็เลยาร้อนับทำีสเ้อุ่นเื่อมรอรับ ุทาน่อนนะร่าายะไ้อบอุ่น...แล้วุานยอลับุพ่อบ้านล่ะรับ”
“ุพ่อบ้านัารเรื่อระเป๋าเินทาที่รถรับ ส่วนุานยอล...ยุ่อยู่ับแพิเศษอีน เี๋ยว็ะามมาแล้วล่ะรับ”
แพิเศษ...ยัมีแนอื่นนอเหนือาุเลย์อีเหรอ?!
ระ่ายน้อยะเ้อมอที่หน้า่า ่อนประูะถูผลัเ้ามา...พร้อมับเสียอผู้หิบานที่แบฮยอนไม่อยาไ้ยินเลย
“านะให้แรอนไปนอนในรสัว์เหรอะ? ไม่เอานะ...อไปนอนับานเถอะ”
ห้ะ?!! อไปนอน้วยเหรอ...
ล้าียัไมาอนอนับสามีนอื่น! ุแรอนนี่!
สอร่าเินเ้ามาในอาารพร้อมัน ุแรอนสะุ้เล็น้อยเมื่อเอเา่อนเป็นอันับแร แ่นที่หน้าบูสุเห็นะเป็นุานยอล...ที่ำลัมอเาับุเลย์สลับันไปมา
แบฮยอน่าหาที่้อทำหน้าบู...
ให้นอื่นวแนแบบนั้นไ้ยัไ?!!
“ทำไมยัไม่นอน”
“แบยัไม่่วรับ ทำาร้อนรอแ”
ถ้านอน็ไม่เห็นน่ะสิ! ว่าุานยอลพาแฟนเ่ามานอนพัที่นี่้วย...นหลอลว!
“สวัสี่ะุระ่ายท- โอะ! ุเลา”
ไม่้อทำมาเป็นพูผิเลยนะ แบฮยอนไม่อบนแบบนี้ที่สุเลย ุานยอล็ทำเยไม่ยอม่วยันเลยสันิเียว!
“าร้อนเหรอะ ีัเลยนะ อสัแ้วสิ...”
หิสาวหันมาพูับนัวเล็
แบฮยอนลำบาใที่้ออยบริารนแบบนี้ ถ้าเป็นุอี้ิหรือนที่มีมารยาทเาะไม่ว่าเลยสัำ
“ไปนอนเถอะ เี๋ยวันทำเอ”
ุาน...
“านะทำเอทำไมล่ะะ ุแบฮยอนเา็ว่าอยู่...รินาหน่อยสิะุแบฮยอน”
นัวเล็เหลือบไปมอร่าสูที่ทำหน้าลำบาใอยู่้าน้า แบฮยอนหวัว่าุเาะ่วยเหลือ...แ่นที่พุ่เ้ามาลับเป็นท่านประธานที่นั่ินนมอยู่
“มานั่สิุแรอน เี๋ยวผมรินาเสิร์ฟเอรับ”
“ท่านประธานอี้ิ! เอ่อ...ไม่้อหรอ่ะ! เี๋ยวันทำเอนะะ ไม่รบวนท่านหรอ่ะ”
“ีแล้วรับ...อะไรทำเอไ้เรา็วรทำเอนะ”
“.......”
“ุแบฮยอนเาเป็นเลาอุานยอล ไม่ไ้มีหน้าที่อยูแลเราสัหน่อย แ่เาทำนมับามาให้็ีมาแล้ว อย่าไปรบวนเาเลยนะรับ”
“่ะ ท่านประธาน”
้อแบบนี้สิ!
แบฮยอนอยาะมอบราวัลีเ่นให้ับท่านประธานนนี้เลย!
ส่วนุานยอลไม่้อพูถึ...รอบไป! แบฮยอนไม่อยาเห็นหน้าอีแล้ว
“ถ้าอย่านั้นิันอัวไปพั่อนนะะ”
“รับ”
เมื่อถูหัหน้าหิสาว็ทำท่าะเินหนี แบฮยอนอบแบบนี้มา...แู่เหมือนผู้หินนั้นะยัไม่ยอมบ่ายๆ
“ห้อพัุหมายเลห้าสิบนะ พ่อบ้านเรียมทุอย่าให้แล้ว”
“านะ แรอนไม่อยานอนรสัว์ทลอนะ...อย่าล้อันเล่นแบบนี้สิ”
“ในอาารไม่มีสัว์ทลอแล้ว ห้อพวนั้นสามารถรับรอแไ้ ันให้พ่อบ้านเรียมทุอย่าไว้พร้อมแล้ว เธอลอไปู่อน...”
“ล่ะ แ่ถ้าันไม่อบ...านพาไปนอน้วยนะ ิถึานะแย่อยู่แล้ว”
เสียหวานที่อออ้อนทำเอาแบฮยอนเริ่มหุหินไม่สามารถทนฟัไ้อี่อไป นัวเล็ึยืนึ้น่อนะหันไปุยับุเลย์
“แบอัว่อนนะรับุเลย์”
“รับ ึมาแล้ว...อบุสำหรับนมับาร้อน้วยนะ มันอร่อยมาเลย”
“รับ เี๋ยวพรุ่นี้แบทำอาหารเ้าให้นะ”
“รับ...พรุ่นี้เ้าผมะรอทานอาหาราุนะ”
“ั้น่อยื่นมาุยันนะรับ แบไปนอน่อนนะ”
“ผมะรอนะ...อย่าื่นสายนะรับ ิถึ”
ทุน่าเียบเมื่อุเลย์ทำเสียหวานมอมาทาเา ูเหมือนว่าท่านประธานอยาเล่นสนุ...แบฮยอนเอ็เหมือนัน
“แบะรีบื่นเลยรับ เพราะผม็...ิถึุ”
ท่านประธานหนุ่มนั่แ็เป็น้อนหินเมื่อไ้ยินสิ่ที่นัวเล็พูออมา พร้อมวาหวานที่ยิบอบอย่าน่ารั
แม้อนนีุ้ผู้่วยัวน้อยะเินาไปแล้ว...แ่เา็ยัื่นเ้นมานไม่สามารถยับร่าายไ้เลย
ทุอย่าึอยู่ในวามเียบสัพั...
่อนทีุ่นัวิัยมาเ้มะหลุอาารฟึฟั แล้วเินระแทเท้าออไปารัว
“ืนนี้เอีแน่ เ้าระ่าย!”
#านไวน์
หลัาส่แนเ้านอนนรบ ็ถึเวลาลับมาสะสาีเ่าับเ้าระ่ายัวื้อสัที
านยอลเินปึปัเ้ามาในห้อใ้ิน และเา็เห็นว่าแบฮยอนำลันอนอเสือแระอยู่บนที่นอน โยมีลูระ่ายอีหนึ่ัวนอนอยู่บนหมอนอเา
เมื่อเห็นแบบนั้นเลือ็เริ่มึ้นหน้า...
“บอี่ทีแล้วว่าอย่าเอาเ้าสอัวนี้มาเล่นบนที่นอน”
ไร้เสียอบรับเมื่ออีนแล้ทำเป็นหลับไม่ยอมหันมา านยอลึเทลูระ่ายลาหมอน่อนะพบว่ามีนเส้นสีาวิอยู่
“สปรริ”
เสียทุ้มพู้วยวามหุหิ่อนะโยนหมอนออาที่นอน แ่มันันไปบนานนมและแ้วน้ำแที่วาอยู่นหเลอะเ็มพื้นไปหม
ร่าสูใเมื่อเห็นผลานอนเอ แ่เมื่อเาำลัะหันไปเ็บ เ้าระ่ายที่นอนอยู่็เ้ัวึ้นนั่แล้วอุ้มระ่ายน้อยไปอแน่น
“ทำไม้อทำน้อ?!!”
“ันบอี่รั้แล้วว่าอย่าเอามันมาเล่นบนเีย แล้วูหมอนสิ...มีแ่นระ่าย แบบนี้ันะนอนไ้ยัไ แล้วนาย็อย่ามาึ้นเสียับัน้วย”
พอโนุ็เียบไปสัพั แบฮยอนมอเ้านาย้วยวามน้อยใ แ่แล้ว็้อทำหน้าบูอีรอบเมื่อเห็นนมที่เรียมมาถูหมอนปานหเลอะเ็มพื้น
แบฮยอนไม่เ้าใว่าทำไมุเา้อทำลายอินที่เาั้ใเรียมมาให้้วย!
“ื่น็ีแล้ว อบันมาว่าเมื่อี้นายพูอะไรับท่านประธาน...ิถึอย่านั้นเหรอ?”
“็อย่าทีุ่ไ้ยินนั่นแหละรับ!”
“บยอน แบฮยอน!!”
“รับ!”
านรับแบบวนประสาทแล้ว็ลุไปเ็บานที่หอยู่บนพื้น หมอนอุานมีเศษนระ่ายิอยู่ริ...แ่มัน็แ่นิเียวเอ!
“ันไม่นอนหมอนสปร”
“นระ่ายไม่สปรรับ แบอาบน้ำน้อทุวันุาน็เห็น”
“เห็น...แ่ันไม่สน”
“ทำไมพูแบบนี้ล่ะ?! ทำไม้อหาเรื่อัน้วย”
“ใรันแน่ที่หาเรื่อ! ันบอห้ามออไปนาย็ไม่ยอมฟั อยาะออไป้อนรับุเลย์อนายสินะ?! ทำเป็นป้อนนม ป้อนน้ำา...ัวเอมีลูแล้วแท้ๆ”
ป้อนนม ป้อนน้ำาอย่านั้นเหรอ?
แบไปทำอนไหนัน?!
“แล้วุานล่ะ?! ให้นอื่นเาะแนแน่นเินไปมา ทั้ที่ัวเอบอว่าเลิันแล้วแท้ๆ ทำแบบนั้นไม่เห็นะเ้าท่าเลย!”
“ันปัแนยายนั่นออแล้ว! แล้วนายล่ะ?! บอิถึผู้ายนอื่นอย่านั้นเหรอ?!”
“ผมไม่เห็นุปัเลย นโห!”
“บยอน แบฮยอน!!”
เมื่อทะเลาะันเสียัึ้นเรื่อยๆ ร่าสูึะอลับ้วยวามสุะทน ทำเอานัวเล็ถึับหน้าีเผือ้วยวามใ
อึ...เี๋ยว่อนนะ
ทำไมแบถึเ็บท้อั อึ....
ระ่ายน้อยห่อัวแล้วเอามือุมท้อ้วยวามเ็บปวเมื่อมีบาอย่าบีบรัร้านใน
“อึ...”
ูเหมือนว่าสอแสบำลัประท้วที่เราสอนทะเลาะันแบบนี้...มันไม่ปิเลย
“แบฮยอน...เป็นอะไร เ็บรไหน?!”
านยอลยับเ้าไปูอาารอนัวเล็เมื่อเห็นท่าทาแบบนั้น...แ่สุท้าย็ถูันออมา้วยวามหมาเมิน
“เหม็นน้ำหอม ะอ้ว...”
“แบฮยอน”
“แบพูริรับ อึ เหม็นน้ำหอม”
ลิ่นน้ำหอมุนแสบมูอุแรอนิเสื้อุานยอลมา และอนนี้เา็อยาะอาเียนออมาเมื่อไ้ลิ่นอมัน
“ถอออเถอะนะ...แบเหม็น!”
“ันไปเปลี่ยนเสื้อ่อนนะ!”
“เี๋ยวรับ อึ...แบอยาไ้ยา”
เมื่ออาารเริ่มหนันเินะทนไหว เาึยอมุยี้วย อนนี้แบฮยอนปวหัวแล้ว็ปวท้อมา...เาไม่ไหวแล้ว! เรื่ออื่น่อยุยันทีหลั
“ยาแ้เวียนหัวเหรอ หรือยาแ้ปว?!”
“อึ...เอาน้ำแ อึ...เอาน้ำแอหมอแน”
“อยู่รู้เย็นในรัวหรือเปล่า”
“อยู่รู้เย็นที่ห้อนอนให่รับ อึ...”
“......”
“พาแบไปนอนห้อนั้นที ืนนี้เราไปนอนห้อนั้นันเถอะรับ...ผมเหม็นลิ่นน้ำหอม ุถอเสื้อทิ้ที่ห้อนี้ แล้วเราไปนอนห้อ้าบนันนะ”
เพราะอาารแพ้ท้ออย่าหนัทำให้แบฮยอนหายอนระทันหัน เาอยาลับึ้นไปนอนห้อ้าบนเพราะที่นั่นมีน้ำแที่เอาไว้ แถมไม่มีลิ่นอุแรอน้วย!
แุ่านยอลลับไม่ยอมอบรับอะไรเลย...
“ุรับ อึ...รีบไปันเถอะนะ ผมะอ้วแล้ว”
“เี๋ยวันไปเอาให้เอีว่า...นายรอรนี้นะ”
“อย่าทิ้ผมนะ! ผมลัว...ทำไมเราถึไม่ย้ายไปนอนห้อนั้นันล่ะ? ผมเหม็นห้อนี้รับ...”
“นายรอแ่สอนาที แล้วันะรีบลับมา”
“ทำไมรับ?! ทำไมุานถึ้อไปนเียว...อบผม”
้วยอาารอนัวิัยหนุ่มอนนี้...แบฮยอน็พอะเาออแล้วว่าเป็นเพราะอะไร
และเาอยาฟัำอบนั้นาปาุานเอ
“ุานยอล ใหุ้แรอนไปนอนห้อนั้นเหรอรับ?”
“.......”
“อบวามริับผม”
“เาไม่ยอมนอนห้ออื่น ัน็เลย้อทำแบบนั้น.”
แ่ไ้ฟัำอบหัวใวน้อย็บีบรันปวหนึบ...
แบฮยอน่อยๆปล่อยน้ำาออมา้วยวามน้อยใ
ุานยอลทำแบบนี้มันไม่เ้าท่าเลยสันิ...ห้อนั้น้อเป็น้อยเว้นสิ
“ฮึ...แ่ห้อนั้น...มันเป็นห้ออเรานะ ฮึ ทำไมถึให้นอื่นนอนล่ะ ฮือ...”
“อย่าร้อเลยนะ มัน็แ่ืนเียว...”
“ฮึ~ แ่แบเพิ่เปลี่ยนผ้าปู แล้ว็เพิ่เอาปลอหมอนไปัเมื่อวานนะ”
“.......”
“ฮื้อ...ผมิว่าห้อนั้นเป็นห้อนอนอเราเสียอี ฮึ...”
“ห้อนั้นเป็นอเรา มันเป็นอนาย...หยุร้อเถอะนะ”
“ฮึ....”
“แ่ืนเียวเท่านั้น พรุ่นี้พ่อบ้านุนะย้ายเธอออไปทันที...อย่าร้อไห้เลยนะ”
“ฮึ...แ่ผมอยาให้เธอออไปืนนี้เลย ฮืออ...ออไปาห้อผม”
“แ่ืนนี้มันึมาแล้ว เาเป็นแ...ันลัวว่าเธอะ-”
“แ่ผมับลูอยานอนห้อนั้น!”
“แบฮยอน...”
“ฮือออ รนั้นเป็นที่อแบนเียวไม่ไ้เหรอรับ เาำลันอนทับที่ผมอยู่นะ”
“......”
“ ฮึ...ผมอไ้หรือเปล่า ฮึ...แ่ห้อนั้นห้อเียว”
“แบฮยอน...”
“ฮึ ถ้าุไม่ยอม แบะพาลูไปนอนที่อื่น”
“ะพาลูไปนอนไหน?! นายะออไปไ้ยัไ?!”
“็ลอูสิรับ แ่แบทำแน่...”
“แบฮยอน...”
“ถ้าุเห็นว่าเาสำัมาถึนานอนทับที่ผมไ้ ผม็หมวามหมายแล้ว”
“มันไม่ใ่แบบนั้น...”
“ถ้าอย่านั้น็ย้ายเธอออไปสิรับ”
“แ่นี่มันะเที่ยืนแล้วนะ”
“ฮึ เอาทีุ่สะวเถอะ ฮึ...ผมไม่อยาุยแล้ว”
“เ้าระ่าย...”
“ผมไม่มีอะไระพูอี ฮึ แ่ผมะหนี...ถ้าผมหนีออไปไ้ ผมะไม่ลับมาที่นี่อีเลย”
“ห้ามทำแบบนั้นนะ!”
“ฮึ...็อย่าทีุ่านยอลบอนั่นแหละรับ ผมเป็นระ่ายื้อ...ผมไม่ยอม ฮึ...”
#านไวน์
เป็นืนที่านยอลอึอัมาที่สุั้แ่เิมา
เาไม่สามารถยับัวออห่าาเ้าระ่ายไ้เลย แบฮยอนำลัแพ้ท้ออย่าหนัและ็เอาแ่ผลัเาออห่าอยู่ลอเวลา แ่านยอล็ยัอทน...และอทน่อไป
อนนี้เป็นเวลาเือบีสอแล้วแ่แฝน้อยลับยัไม่ยอมนอนหลับสัที เอาแ่วนุแม่นอาเียนออมานับสิบรอบ านยอลเห็นแล้ว็อสสารไม่ไ้
“อ้ว...ฮึ อึ...อ้ว!”
เานั่บนพื้นห้อน้ำเย็นเียบมอเ้าระ่ายที่เอาแ่อาเียนรัโร แบฮยอนไม่ยอมให้เาแะ้อัวเลย พอับ็อ้วออมา านยอลอยาออไปเอายาแ่็ลัวอีนะหนีออไป อนนี้เาลัวหมทุอย่า...มันสับสนไปหมแล้ว
“ันะออไปเอายา สัาสิว่านายะไม่ออไปไหน?”
“ฮึ...ผมะหนี”
“แบฮยอน...”
มันเป็นวามผิอเาเอ านยอลิน้อยที่ยอมให้แรอนใ้ห้อนอนอเรา แ่หาะไล่เธอออไปอนนี้มัน็ยา อย่าน้อยยายนั่น็อยู่ในสถานะเพื่อนร่วมานและเป็นแอศูนย์วิัย านยอลทำแบบนั้นไม่ไ้ริๆ
“อย่าทำแบบนี้นะ...ไปนอนันเถอะ”
“อย่ามาับัวผมนะ! ฮือ...อึ! อ้ว”
นัวเล็อาเียนทั้น้ำา ยิ่านยอลบอให้หยุร้อ็ยิ่อ้วออมาอย่าหนั อนนี้ใบหน้าหวานีมานน่าลัว านยอลอยู่เยไม่ไ้แล้ว...
“ให้ันไปเอายานะ นายห้ามออไปไหน”
“ผมะไป! ุไม่รัผมแล้ว ุรันอื่นมาว่าผม”
“อย่าพูแบบนั้นนะ...”
“ฮึ ผมเป็นแบบนีุ้ยัไม่ยอมเลย ผมะหนี”
“มัน...”
อ้ว!!
ห้ามเถีย...ห้ามะอ...ระ่ายำลัแพ้ท้อ
านยอลนับหนึ่ถึร้อยในใ ปิเาเป็นนหัวร้อนถ้าหาพูแล้วไม่ยอมฟั แ่อนนี้เาลับทำอะไรแบบนั้นไม่ไ้เพราะแบฮยอนะยิ่อ้วหนัมาว่าเิม...านยอลไม่สามารถวบุมอะไรไ้อีแล้ว
ะหนีอย่าเียวเลย...
เาไม่เยถูใรันแบบนี้มา่อนในีวิ เ้าระ่ายำลัู่ว่าะหนีออไปาที่นี่ และานยอล็ลัวมาริๆ เาลัวว่าทุนะหายไป...
“อ้ว!!! อ้อ!! ฮึ...อ้ว”
รอบนี้หนัว่าเิมเพราะมีแ่ลมและเสียออมา านยอลำลัะาใายที่เห็นเ้าระ่ายน้อยโ่อน้ำาไหลพราแบบนั้น และพออ้วนหมแร...เ้าระ่าย็บหน้าลับอบโถอย่าน่าสสาร
านยอลทนไม่ไหวแล้ว...
“ล”
ร่าสูพูเสียััเนแล้วยับเ้าไปอเ้าัวเล็าทา้านหลั
แ่พออีนะยับหนี านยอล็บหน้าลับไหล่เล็แล้วส่ายหัวอย่ายอมแพ้
“ยอมแล้ว...เี๋ยวเราไปนอนห้อนั้นันนะ”
“ฮึ...”
“หยุื้อนะลู...พ่อยอมแพ้แล้ว”
มือให่ลูบหน้าท้อนูนน้อยๆแล้วระับอ อนนีุ้แม่เลิอาเียนแล้ว...ึ่มันแปลมา านยอลิว่าเาน่าะทำแบบนี้มาั้นาน ไม่น่าปล่อยให้เ้าระ่าย้อทนทรมานเือบสอั่วโมเลย
“ฮื...แบเวียนหัวรับ”
“ันเ้าใแล้ว หยุร้อไห้เถอะนะ”
“แบอยาไปนอนแล้ว ฮึ~”
“รับ...”
านยอลอบรับแล้วล้วเอาโทรศัพท์ออมาาระเป๋าาเ
เาไม่มีทาเลืออื่นแล้ว นอาปป้อลูน้อยับเมียเท่านั้น...
‘พ่อบ้านุน...่วยย้ายแรอนออไปนอนที่อื่น้วย...ืนนี้ผมะย้ายลับไปนอนที่ห้อนั้น ให้เวลาสามสิบนาทีนะ...’
“แ่แบับลู่วแล้วรับ!!”
‘สิบห้านาที!! สิบห้านาทีพอนะุพ่อบ้าน...รีบเลย! ระ่ายน้อยับลูผม่วแล้ว”
Talk :
อย่าหือับเ้า่าย!
ัมวั้ยนะุาน!!
ปล.อีสามอนะบแล้ว้า
ฝาน้อ้วยนะ ฮรึ...
#านไวน์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น