รักปั่นป่วนของยัยโก๊ะหน้าใสกับหนุ่มสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #1 : วันเปิดเรียน

"โอ๊ย!!!!"
เสียงของเด็กหญิงผมยาว ผิวขาว  ดวงตาสีน้ำตาล  กับริมฝีปากสวยได้รูป ร้องเสียงหลงเมื่อเธอสะดุดก้อนหินล้ม
"ฮือๆๆ เจ็บว่ะแก ไอ้ก้อนหินบ้านี่นิไม่เห็นหรือไงว่ะว่าคนเดินมาน่ะทำไมไม่รู้จักหลบ ฮึ่ย!" ฉันจัดการด่าไอ้ก้อนหินทีมันทำให้ฉันสะดุดล้มเสร็จก็ลุกขึ้นยืนแล้วเตะมันทิ้งไป
"เออ ไอ้ครีม แกนี่ท่าจะบ้า แกต่างหากที่เดินไปสะดุดมันล้มเองยังจะไปด่ามันอีก" เสียงของปุ้มแย้งขึ้นเมื่อเห็นฉันจัดการด่าและเตะก้อนหินก้อนนั้นไปไกลลิบ
"แกน่ะสิที่บ้าอ่ะ โอ๊ย!เจ็บขาจริงวุ้ย ดูสินี่กระดูกไม่แตกก็ดีปานไหนแล้ว" TT-TT ก็มันเจ็บจริงๆง่ะ
"เว่อร์ไปและไอ้ครีม เจ็บแค่นี้บ้านแกสิกระดูกแตกอ่ะ" ยัยปุ้มได้ทีแย้งอีก
"แกไม่มาเป็นฉัน ไม่รู้หรอกยัยปุ้ม ถ้าพรุ่งเน้ฉันไปโรงเรียนไม่ได้ใครจะรับผิดชอบอ่ะ" ฉันพูดแบบออกแนวงอนนิดๆ
"เออว่ะ พรุ่งนี้ไปโรงเรียนแล้วเศร้าว่ะ"ยัยปุ้มพูดพลางทำหน้าจ๋อยๆ แกจะเศร้าอะไรว่ะยัยปุ่ม ดูทำหน้ายังกะญาติเสียแน่ะ
"ทามมายอ่า ไปโรงเรียนดีออก สนุกกว่าอยู่บ้านอีก เบื่อโคตร" ฉันพูดพลางทำหน้าเบื่อโลกสุดๆตอนพูดถึงเรื่องอยู่บ้าน แน่สิจะไม่ให้ฉันเบื่อได้ไงอ่ะ ก็อยู่ที่บ้านน่ะนอกจากจะมีปุ้มเป็นเพื่อนแล้วก็มีแค่พี่กานต์  จินนี่ และก็ไอ้เค้ก น้องสาวตัวยุ่งที่เอาแต่ใจตัวเองที่สุด และเพราะว่ามันเป็นน้องคนสุดท้องพวกพี่ๆ พ่อแม่ ก็เลยชอบตามใจมัน เรื่องของความรำเอียงก็เลยเกิดขึ้นภายในบ้าน โดยที่พ่อกับแม่จะอยู่ข้างมัน และพี่กานต์ ปุ้ม และจินนี่อยู่ข้างฉัน แต่นั่นก็เทียไม่ได้เลยถึงจะมีคนเข้าข้างฉันเยอะกว่าแต่พ่อ แม่ มีอิทธิพลมากที่สุดในบ้านน่ะสิ เฮ้อออ
"เออ ว่าแต่แกไปกี่โมงอ่ะพรุ่งนี้อ่ะ" ยัยปุ้มถามฉันตอนที่เรากำลังเดินไปซื้อขนมกินกัน
"ไม่รู้ว่ะ  แล้วแต่พ่ออ่ะ" ฉันตอบพลางสอดส่ายสายตาไปตามทางเดินที่เป็นเหมือนอุโมงค์ต้นไม้
"เออ" ยัยปุ้ยว่าแค่นั้นแล้วก็รีบจูงมือฉันให้เดินเร็วขึ้น
ตอนนี้ฉันกับปุ้มเดินมาถึงร้านขนมแล้ว ฉันก็รีบวิ่งเข้าไปเลย คุณคงไม่รู้หรอกว่าขนมคืออาหารสุดโปรดของฉัน โฮะๆๆๆๆ
"หวาดดีค่ะป้าแหวว  ป้าแหววอ่ะเมื่อวานไปไหนมาอ่ะค่ะอดกินหนมเลยอ่ะ" ฉันทำเสียงงอนๆปนออดอ้อนนิดๆ แหมก็ป้าแหววน่ะเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่คนนึงเลยก็ว่าได้
"อ๋อ ป้าไปเยี่ยมลุงศักดิ์น่ะแกป่วยเลยไปดูแกสักหน่อย แล้ววันนี้จะเอาอะไรล่ะ" ป้าแหววพูดจบก็ถามฉันแต่ฉันไม่รอให้ป้าแกพูดจบหรอกฉันเดินตรงดิ่งไปยังตู้ขนมจัดการยัดขนมใส่ถุงแล้วเดินกลับมาคิดตังค์ที่ป้าแหวว
"ป้าแหววอ่ะเท่าไรค่ะ ปุ้มเอาไรอีกอ่ะเปล่า" ฉันยื่นถุงขนมให้ป้าแหววแล้วหันมาถามปุ้มที่ขณะนี้กำลังดูปลาหางนกยูงในบ่อข้างร้าน
"ไม่อ่ะ" ปุ้มพูดพร้อมสั่นหัวไปมาแล้วหันไปสนใจปลาต่อ
"แกกะจะกินปลาแทนขนมใช่ม่ะ" ฉันถามออกไปแบบกวนนิดๆทำให้ปุ้มที่กำลังจ้องปลาอย่างกะจะกินมันหันขวับมาทันที
"บ้านแกเขากินปลาหางนกยูงกันหรือไงห่ะ ไอ้นี่เดี๋ยวปั้ด" ปุ้มพูดพลางเงื้อมือขึ้นขู่
"ป้าแหววจ๋า ช่วยครีมด้วย ดูดิยัยปุ้มมันแปลงร่างเป็นเงาะป่าแล้วอ่ะ" ฉันพูดพร้อมรีบวิ่งไปหลบข้างหลังป้าแหวว ที่ฉันรียกปุ้มว่าเงาะป่าเนื่องจากผิวของมันที่ออกจะคล้ำๆนิดหน่อย
"แกอยากตายไวๆใช่ไหมไอ้ครีม"นางปุ้มพูดแบบหัวเราะๆและตลกในท่าทีของฉัน
"ป้าแหววคิดตังค์เลยค่ะ เท่าไหร่ค่ะเดี๋ยวปุ้มจ่ายค่ะ อิอิ" พูดได้แค่นั้นฉันก็รีบชิ่งวิ่งตัวปลิวออกจากร้าน ได้ยินแต่เสียงปุ้มตะโกนด่ามาแค่นั้น  ฉันเดินแกะขนมกินไปตลอดทาง ยัยปุ้มที่วิ่งมาทันตีเข้าที่ไหล่ของฉันจนแดงเป็นรอยนิ้วทั้ง 5 นิ้วของมัน
"ไอ้นี่นิ ตังค์ก็ไม่จ่ายขนมก็กะจะกินคนเดียวใช่ม่ะ" นางปุ้มพูดพร้อมแย่งถุงขนมไปจากมือของฉัน
"อารายว่ะ แกะห่อใหม่เด้" ฉันพูดทั้งๆที่ขนมยังเต็มปากอยู่
"แกช่วยเคี้ยวให้หมดแล้วค่อยพูดได้ป่ะว่ะ เห็นแล้วอุบาทลูกตาว่ะ" ยัยปุ้มพูดพร้อมกับทำหน้าขยะแขยงแล้วเดินนำหน้าฉันไป
"เฮ้ย!!!ขนมอ่ะยัยปุ้มเอามาดิ ห่อนั้นห่อโปรดน่ะโฟ๊ยยยยยยยยยย" ฉันตะโกนเสียงดังแล้วรีบวิ่งมาแย่งขนมห่อเดิมคืน แล้วเราสองคนก็หัวเราะก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน
          วันรุ่งขึ้นในตอนเช้า ฉันลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า  วันนี้ฉันใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายและรวบผมขึ้นมัดไปด้านหลัง ฉันออกมาจากห้องนอนแล้วตะโกนรียกพ่อ
"พ่อค่ะ เร็วค่ะเดี๋ยวหนูสายน่ะ" ฉันบอกกับพ่อแล้วรีบวิ่งมาใส่รองเท้ารอพ่อที่หน้าประตู  พ่อขับรถมาส่งฉันทีโรงเรียนวันนี้เป็นวันปฐมนิเทศนักเรียนกับผู้ปกครองจึงค่อนข้างเยอะ
"เดี๋ยวพ่อจะไปทำงานหนูขึ้นรถกลับเองน่ะ" พ่อพูดกับฉันแล้วขับรถออกไป
เฮ้อออออ!!! 
ฉันเข้ามาถึงหอประชุมของโรงเรียนก็เห็นเพื่อนๆกำลังนั่งเรียงแถวกันอยู่ ฉันจึงตรงเข้าไปหา แต่ที่ฉันเสียดายอยู่อย่างหนึ่งก็คือ ปุ้ม น่ะสิไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับฉันเพราะปุ้มมาสมัครสอบรอบหลังเลยทำให้ฉันกับปุ้มต้องอยู่คนละห้องกัน
"หวาดดีเพื่อนๆ" ฉันทักเพื่อนๆทุกคนและเพื่อนๆก็หันมายิ้มให้ฉัน 
"หวัดดีครีม เป็นอะไรหรอดูไม่สดชื่นเลย" อิงเพื่อนสนิทสมัยม.ต้นถามขึ้น
"เปล่าหรอก ก็พ่ออ่ะดิไปทำงานก็เลยต้องนั่งรถกลับบ้านคนเดียวอ่ะดิ" ฮือๆๆๆๆ TT-TT เซงจริงๆชีวิตฉัน
เสียงของคุณครูประกาศเรียกนักเรียนให้เข้าแถวตามห้องและมีรุ่นพี่คอยเช็คชื่อให้ ฉันกับเพื่อนๆเดินไปนั่งเรียงแถวที่ห้องของตัวเอง  และรุ่นพี่ก็เริ่มเช็คชื่อเมื่อเห็นว่าห้องของเราเริ่มมากันครบแล้ว ฉันนั่งฟังชื่อของเพื่อนๆแต่ละคนจนมาถึง
"นายโยชิ  อุสุอิ" เสียงของรุ่นพี่เรียกชื่อเพื่อนร่วมห้องของฉัน ชื่อของเขาทำให้ฉันอยากเห็นหน้าเขาจัง ก็ชื่อเขาแปลกดีสงสัยคงเป็นคงเป็นลูกครึ่งแหงเลย
"นางสาวนรินทร์ธร  ศรประเสริฐ" เสียงของรุ่นพี่เรียกชื่อฉันก่อนที่ฉันจะเห็นหน้านายคนที่ชื่อแปลกๆนั่นอีก แต่ไม่เป็นไรอยู่ห้องเดียวกันเดี๋ยวก็เห็นเองแหละ
ตอนนี้คือตอนที่ทุกคนต้องไปสำรวจห้องเรียนของตนเองโดยมีคุณครูที่ปรึกษาคอยชี้แจงเรื่องต่างๆของโรงเรียน
แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกแปลกๆเหมือนกับมีคนคอยมองฉันตลอดเวลา พอฉันหันหน้าไปก็เจอกับใครไม่รู้ เป้นผู้ชายหน้าตาดี  ผิวขาว  ผมยาวหน่อยๆและดูท่าทางเขาคงจะคอยมองฉันตลอดเวลาเลยล่ะ อย่าบอกน่ะว่าตานั่นชอบฉันน่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โอ้ ไม่ม่ายยยยยยยยยยจริงใช่ไหม
แต่เอ๊ะนี่ฉันคิดไปเองคนเดียวอ่ะเปล่าเนี่ย  พอๆหยุดคิดๆไอ้ครีม
ฉันหันไปสนใจคุณครูที่ตอนนี้กำลังอธิบายเกี่ยวกับการเรียนการสอนของที่โรงเรียน และตอนนี้ก็มาถึงตอนที่พวกเราทุกคนต้องออกมาแนะนำตัวให้เพื่อนๆร่วมชั้นได้ฟัง  ฉันนั่งฟังคนอื่นแนะนำตัวไปด้วยหัวเราะไปด้วย เพราะตลกกับท่าทางของเพื่อนบางคนที่เขินจนเสียงสั่นทำหน้ายุ่งๆ ฮ่าๆๆๆๆตลกชะมัด ^^
พอถึงตานายนั่นฉันนั่งฟังแบบใจจดใจจ่อ แม้แต่เสียงลมหายใจฉันยังพยามยามไม่ให้มันดังรบกวนเล้ย
"สวัสดีครับ ผมชื่อนายโยชิ อุสุอิครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะครับ" นายโยชินั่นแนะนำตัวเสร็จก็หันมาสบตาฉันแวบนึงก่อนที่จะกลับไปนั่งที่ตัวเอง
หา!!!!!!นายเนี่ยนะเหรอที่ชื่อแปลกๆง่ะ โอ้ แต่นายนั่นก็หล่อดีแถมยังเป็นลูกครึ่งอีกต่างหาก แต่จะมานั่งอยู่ในหัวใจฉันน่ะเหรอ โฮะๆๆๆๆบอกได้คำเดียวเลยว่า ยาก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
หลังจากที่เพื่อนคนอื่นๆแนะนำตัวไปแล้วทีนี้ก็เหลือแต่ฉันล่ะ ฉันค่อยๆเดินออกไปอยู่ข้างหน้าเพื่อนๆอย่างให้ดูเรียบร้อยมากที่สุด 
"สวัสดีค่ะ  เราชื่อนางสาวนรินทร์ธร  ศรประเสริฐ  ชื่อเล่นชื่อครีมค่ะ  ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะค่ะ" ฉันแนะนำตัวเองเสร็จก็กลับมานั่งที่ตัวเอง แต่ก่อนที่ฉันจะกลับไปนั่งที่ฉันแอบยิ้มไปให้นายโยชินั่นก่อนนิดนึง แหะๆๆๆ แหมก็หว่านเสน่ห์หน่อยซิค่ะเผื่อติดกับ เอ๊ยยย!! ไม่ใช่ก็ผูกมิตรกันไว้ก่อนต่างหาก ฉันเห็นนายนั่นทำหน้าเหลอหลาตอนที่ฉันส่งยิ้มไปให้แล้วก็ลูบต้นคอตัวเองไปมา แต่ก็น่ารักดีแฮะ อิอิ ^^
หลังจากที่ฉันกลับมานั่งที่เรียบร้อยแล้ว  คุณครูก็ให้เพื่อนร่วมห้องช่วยเลือกหัวหน้าห้องและรองหัวหน้าห้อง โดยที่หัวหน้าห้องให้เป็นผู้ชาย ส่วนรองหัวหน้าห้องให้เป็นผู้หญิง ตอนนี้ทุกคนส่งเสียงโหวกเหวกไปมาและเพื่อนบางคนก็แนะนำเพื่อนตัวเองทำให้เพื่อนที่ถูกแนะนำต้องออกไปยืนหน้าห้อง
"ครีมค่ะ ครีมค่ะ" อยู่ๆยัยอิงก็พูดชื่อฉันขึ้นเสียงดังมากจนทุกคนในห้องมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว ฉันรีบปัดมือยัยอิงออกแล้วยิ้มแห้งๆไปให้เพื่อนในห้อง ซึ่งนั่นก็เป็นผลทำให้ฉันต้องออกไปยืนหน้าห้องด้วยจ  ยัยอิงส่งยิ้ทยิงฟันขาวๆของมันมาให้ฉัน ฉันไดแต่มองมันตาเขียวแต่ก็ออกมายืนหน้าห้องโดยดี และนายนั่นก็ได้ออกมาด้วยซึ่งนายนั่นก็ยืนอยู่ข้างๆฉันจนไหล่ของเราติดกัน เพราะขนาดของพื้นที่หน้าห้องน้อยกว่าจำนวนคนที่ออกมายืนข้างนอกเสียอีก  แต่ฉันรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ใจมันสั่นๆ ใบหน้าร้าวผ่าว เมื่อเพื่อนๆเห็นฉันกับนายนั่นหน้าแดงก็ส่งเสียงร้องและผิวปากแซวกันใหญ่ ฉันกับนายนั่นหันมาสบตากันก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายหลบตาก่อน หลังจากนั้นเพื่อนๆก็ยกให้นายนั่นเป็นหัวหน้าห้องส่วนฉันก็ต้องตกเป็นรองหัวหน้าห้องอย่างไม่เต็มใจนัก ฉันกลับมานั่งที่เดิมแล้วบิดเข้าที่แขนของยัยอิงด้วยความเคืองๆนิดๆแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
"แกไม่อยากให้ห้องเจริญใชม่ะถึงเสนอชื่อฉันน่ะ" ฉันกระซิบที่ข้างหูของยัยอิงเบาๆเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน
"แหมแก ออกจะดีแกก็เรียนดีแถมอีกอย่างนึงแกกับโยชิอะไรนั่นเหมาะกันดีออกเหมือนแฟนกันเลยอ่ะ" ยัยอิงพูดพลางทำหน้าเพ้อฝัน เพื่อนฉันเป็นเอามาก 
"บ้าน่ะแก พูดไรอ่ะเสียหายน่ะเฟ้ย"
"หน้าแกหายด้านตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ไอ้บ้า แกอยากตายไวๆหรอ" ฉันพูดครั้งสุดท้ายก่อนจะหันไปมองคุณครู ฉันแอบชำเลืองตาไปมองนายโยชินิดนึงก่อนเห็นนายนั่นกำลังมองมาที่ฉันพอดีเราเลยสบตากันอีกครั้ง ฉันรีบหันไปมองคุณครูแล้วแอบเหล่ตามองนายนั่นนิดๆ
ฉันจะทำยังไงดีล่ะ ไม่กล้ามองหน้าเลยอ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ Y-Y