ปากดีนัก ! เดี๋ยวก็ตกหลุมรักหรอก ตอนที่2

ติดตามต่อไปนะเค๊อะ ! เขียนออกมาได้เเค่นี้อ่ะค่ะ ช่วยติเตียนด้วยเนอะ

ขอบคุณที่่เเนะนำมากๆเลยค่ะ จะเอาไปปรังปรุงนะคะ ^^

         ฉันลุก จากเก้าอี้และเดินไปที่หน้าห้องเรียนเพราะตอนนี้ในห้องไม่มีใครแล้วนอกจาก เราสองคน ขณะที่ฉันกำลังเขียนเล่นบนกระดานอยู่นั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาและแกล้ง ฉันโดยเอาแปรงลบกระดานมาเคาะใส่หน้าฉัน แค่กๆ >O< แสบตานะเว้ย!! ใครทำแบบนี้เนี่ย ยย  !!~

         “นิ นายเป็นใครว่ะ  ทำบ้าอะไรของนายอ่ะ ฉันแสบตานะเว้ย!!! ”

        “ฉันขอโทด ฉันแค่หยอกเทอเล่นนะ ฉันชื่อออร์คิด ^^ เทอคงเป็นส้มแป้นสินะ”

        “ทำไม!  ฉันชื่ออะไรมันก็เรื่องของฉัน -_-+ ”

        “โกดฉันหรอเนี่ย ? ขนาดโกดยังน่ารักเลยอ่ะ ”

        “ขอบใจที่ชมฉันว่าน่ารัก แต่เรื่องที่ฉันโกดนะฉันควรจะบอกนายว่า ทำอีกสิ ทำแล้วสบายตาดีจังเลย ไม่แสบด้วย ฉันอยากให้นายเอาแปรงลบกระดานมาเคาะใส่หน้าฉันบ่อยๆนะฉันชอบ  นายจะให้ฉันบอกแบบนี้ไงห่ะ!! ”

        “ส้มแป้น ใจเย็นสิ ออร์คิดแค่หยอกเทอเล่นนะ อย่าโกดเขาสิ” ซีทรูได้เข้ามาห้ามทัพก่อนที่มันจะเกินเลยไปมากกว่านี้

        “ใช่แล้ว ซีทรู ฉันแค่จะหยอกยัยส้มเน่าเล่นเท่านั้นเองนะ ”

        “ไอบ้า ทำไมต้องเรียกฉันว่าส้มเน่าด้วยห่ะ ! ฉันชื่อ ส้ม-แป้น ย่ะ” ฉันตะคอกไปสุดเสียง

       “ไม่เห็นจะต้องตะคอกเลยนิ ส้ม-เน่า!! ” แล้วนายจะตะคอกใส่ฉันทำไมล่ะ ไอขี้หมาเน่า!!

       “ฉันไปกินข้าวดีกว่าไม่อยากอยู่กับคนประสาทแบบนาย! = =”

        ฉันเดินหนีออกมาพร้อมกับซีทรูที่เกาะแขนฉันแน่น เพราะเทอเป็นคนขี้กลัวมากๆเลย ฉันเลยหันไปยิ้มกับซีทรู  แล้วซีทรูก็ปล่อยแขนฉันออก แต่ตอนที่พวกเรากำลังเดินไปที่โรงอาหารนั้น ฉันได้ยินเสียงตะโกนดังจากใครสักคนดังมากๆ พอที่จะเรียกคนทั้งประเทศให้หันไปมองเขาได้ เมื่อฉันหันไปก็พบกับ...

         “หลบไป!! ”

        เห้ย ! ลูกบอลนี่หว่า มันลอยมาเเล้ว ฉันได้เเต่ยืนเเข็งทื่ออยู่เเบบนั้นเพราะอาการตกใจเพราะลูกบอลมันใกล้เข้ามาเเล้ว

          ตุบ!!  ฟุ่บ!!

        “โอ้ยย ยย !! เจ็บจังเลยอ่ะ  T^T”

        “เป็นอะไรมากหรือป่าวส้มแป้น ”

        “ฉันปวดหัวอ่ะ และก็เจ็บมากเลยด้วย T-T”

        “เทออย่าร้องสิ ฉันกลัวนะ  เทอต้องไม่เป็นอะไรนะ ”

        “ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกยัยบ๊อง!”

        “เทอลุกขึ้นยืนสิ จะได้ไปห้องพยาบาลกัน”

        ฉันค่อยๆลุกขึ้นยืนช้าๆ เพราะฉันปวดหัวมาก โอ้ย! เจ็บจังเลยอ่ะ แงๆ ใครทำฉันเนี่ย อย่าให้ฉันรู้นะว่าใครทำ อยู่ๆก็มีผู้ชายวิ่งเข้ามาพอเข้ามาใกล้ๆ ฉันก็รู้เลยว่าคนๆนั้นคือ  ไรเฟิล  เขาเอาใบหน้าเข้ามาใกล้ๆหัวของฉันพร้อมกับเอามือลูบหัวฉันเบาๆแล้วพูดด้วย น้ำเสียงอ่อนโยน

         “เจ็บมากรึป่าวส้มแป้น”

        (- -)(. .)(- -)(. .) ฉันได้แต่พยักหน้ารับก็ฉันเจ็บจิงๆนี้หว่า กร๊า สส สส ส ส ส ส!! ใบหน้าของเขา กลิ่นตัวของเขา มันทำให้ฉันใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันรู้สึกร้อนๆที่ใบหน้ามากๆเลย  -/////-

        “เทอเจ็บมากเลยหรอ  เดินไหวรึเปล่า ฉันช่วยนะ ”

        “ขอบใจนะ ไรเฟิล แต่ตอนนี้ ชะ.. ฉัน.. ”  ฟุ่บ !~ ฉันล้มลงไปกองกับพื้นทุกอย่างมันมืดไปหมด ไม่ไหวแล้วล่ะ ฉันปวดหัวมากๆเลย  ฉันตื่นขึ้นมาอีกทีก็อยู่ที่ห้องพยาบาลแล้ว ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย โอ้ยยย !  ปวดหัวชะมัดเลย

        “ตื่นแล้วหรอ เทอเป็นลมไปนะ กินยาสิ จะได้ไม่ปวดหัวไง ” เขายิ้มให้ฉันด้วยใบหน้าที่สดใส ทำให้ใจของฉันเต้นเเรงมากกว่าเดิมอีก

        “ขอบใจนะ แล้วนายไม่ไปเรียนหรอ ?”

        “ฉันมาเฝ้าเทอนะ ฉันเป็นคนทำเทอเจ็บนิ ”

        “ไม่เป็นไรหรอกนะ ฉันอยู่คนเดียวได้”

        “เทออยู่คนเดียวได้จิงๆนะ ”

        “จิงสิ นายไปเถอะ ”

        “งั้นฉันไปแหละ  แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ ^^”

        “อือ บายๆ ^^~ ”

             ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะมาเฝ้าฉันขนาดนี้ หรือว่า .... เขาชอบฉันอ่ะ (คิดเองเออเองอีกแล้ว) มันต้องใช่แน่ๆเลย  ฮ่าๆ ฉันก็ชอบนายนั้นเหมือนกันนิ  ถ้าเราเป็นแฟนกัน ฉันต้องได้กินเเต่ของอร่อยๆทั้งนั้นเลย เพราะเขาทั้งรวย เรียนเก่งนิ ฮ่าๆ  คิดแล้วอร่อย

        “ตื่นแล้วนิ ส้มแป้น กลับหอกันเถอะ โรงเรียนเลิกแล้วนะ”

        “อือ!  ” ฉันหันไปยิ้มให้ซีทรูพร้อมกับลุกขึ้นจากที่นอนอย่างเนือยๆเพราะเพิ่งตื่นจาก การนอนหลับอันแสนอบอุ่น >_< ฉันจะบ้าตายแล้วว ว ว!

         “เทอรู้มั้ยเนี่ย ว่าไรเฟิลมาเฝ้าเทอตลอดเลยนะ ”

         “อือๆ รู้แล้วล่ะ ไรเฟิลนิสัยดีมากๆเลยล่ะ”