คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รับน้อง...ที่ต้องจดจำ
“น้องๆ ที่จับกลุ่มกันได้แล้ว ฟังพี่ทางนี้นะค่ะ” พี่ปี 2 คนหนึ่งพูดขึ้นขณะที่พวกเราน้องปี 1 กำลังจับกลุ่มกันอยู่
“สวัสดีค่ะ น้องปี 1 ทุกคน พี่ชื่อพี่จินค่ะ” พี่จินแนะนำตัวกับพวกเราน้องปี 1
“พี่เป็นตัวแทนของพี่ๆ ปี 2 ขอกล่าวอะไรซักเล็กน้อย ก่อนที่จะทำกิจกรรมอื่นๆ ต่อไปนะค่ะ น้องๆ คงทราบว่าการอยู่รวมกันกับคนหมู่มาก ที่แต่ละคนต่างก้อมาจากคนละที่ คนละพ่อแม่ และนิสัย ใจคอ ที่แตกต่างกัน ทำให้การอยู่รวมกันนั้น เราต้องมีการปรับตัวเพื่ออยู่ร่วมสังคมกับคนอื่นได้ และพวกพี่ทุกคนหวังว่าน้องๆ จะอยู่ร่วมกันได้จนจบนะค่ะ หากมีปัญหาอะไร น้องๆ สามารถปรึกษาพวกพี่ๆ ได้เสมอ อย่าคิดว่าเราอยู่ตัวคนเดียว เพราะนั่นจะทำให้น้องอยู่ร่วมกับคนอื่นไม่ได้ และอย่าลืมสิ่งสำคัญอีกอย่างของการใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยด้วยนะค่ะ นั่นคือ คำว่า เพื่อน ขอบคุณค่ะ” พี่จินกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้า ฉันรู้สึกอย่างนั้นนะว่าพี่จินเศร้าจริง
หลังจากที่พี่จินกล่าวจบก็มีพี่อีกคนขึ้นมากล่าวต่อ “สวัสดีครับน้องๆ ปี 1 ทุกคน พี่ชื่อ คิมครับ หลังจากที่น้องๆ ได้รับฟังโอวาทปาติโมกข์ของพี่จินนี่ไปแล้ว คราวนี้เรามาสนุกกันดีกว่า น้องๆ จับกลุ่มได้กลุ่มละ 10 คนแล้วนะครับ เกมที่เราจะเล่นต่อไปนี้ จะเป็นการเชื่อมสัมพันธไมตรีกันระหว่างเพื่อนนะครับ กฎ กติกามีอยู่ว่า น้องเห็นหลอดกาแฟหลอดนี้ใช่ไหมครับ” ฉันมองหน้าพี่คิมและไอ้หลอดกาแฟสีน้ำตาลที่พี่แกชูให้พวกเราดู ทำให้ฉันนึกสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้
“พี่จะแจกหลอดกาแฟให้น้องคนละหลอด พร้อมกันนั้นพี่จะแถมยางสีสวยๆ ให้น้องกลุ่มละหนึ่งเส้น โดยให้น้องแต่ละกลุ่มตั้งแถว ส่วนไอ้หลอดกาแฟนี่ พี่ให้น้องๆ คาบเอาไว้ น้องๆ ไม่ต้องกลัวว่ามันจะมีเชื้อโรคนะครับ เพราะพวกพี่ๆ ได้ทำการ Pasteurize เรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นเชื้อโรคในปาก แล้วทำการส่งต่อยางนี่ตั้งแต่คนแรกไปจนถึงคนสุดท้ายของแถว แต่การส่งแบบธรรมดามันไม่สร้างความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนมากเท่าไหร่นัก พี่อยากให้น้องๆ สนิทกันเร็วขึ้น โดยหากว่าน้องคู่ไหนที่ทำยางสีสวยนี้หล่นพื้น พี่ก็จะทำการตัดหลอดกาแฟของน้องทั้งคู่ออกไปทีละครึ่ง หากน้องคู่ไหนโดนตัดหลอดกาแฟออกไปจนหมด พี่ก็จะให้ส่งยางสีนี่ด้วยปากต่อปาก ไม่ใช่นะ พี่ล้อเล่น ก็ถือว่ากลุ่มนั้นแพ้หากยังไม่ถึงคนสุดท้าย เราจะทำการเล่นกันทั้งหมด 3 รอบ ”
ฉันฟังกติกาของเกมด้วยความตกใจ จะบ้าเหรอให้คาบหลอดกาแฟส่งยางสีนี่นะ แล้วคู่ไหนทำตกจะตัดหลอดให้สั้นลง แล้วถ้าฉันคูกับผู้ชายหละ แย่แล้วยายนะโม ออกมาจากท้องแม่ไม่เคยได้ใกล้ชิดผู้ชายคนไหนเลยนอกจากพ่อ ฉันต้องหาคู่เป็นผู้หญิงแล้วหละ
“เป็นอะไรหรือป่าว หน้าแดงเชียว” นายต้นกล้าหันมามองหน้าฉัน ในขณะที่พี่คิมอธิบายกติกาเกมอยู่
“ป่าว ไม่ได้เป็นอะไร คนมันเยอะเลยร้อนหนะ” ฉันตอบไปเพื่อไม่ให้อีตานี่สงสัย
“เหรอ แน่ใจนะ” เขาพูดเหมือนเป็นห่วงฉัน ฉันเดานะ
“อืม ไม่เป็นไร” ฉันตอบเขาไปแบบจริงใจ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ฉันคุยกับผู้ชายแล้วไม่มีอาการกลัว หรือประหม่า สงสัยอีตานี่จะเกย์หรือป่าว
“น้องๆ ตั้งแถวกันได้แล้วครับ เราจะทำการเชื่อมสัมพันธ์กันด้วยหลอดกาแฟและหนังยาง” พี่คิมพูดติดตลก ทำให้เพื่อนๆ และพี่ๆ หลายคนหัวเราะออกมา รวมทั้งฉันกับนายต้นกล้าด้วย
เมื่อตั้งแถวเสร็จ ฉันก้อหันหลังเพื่อดูว่าคู่ฉันเป็นใคร หลังจากที่ข้างหน้าฉันเป็นเพื่อนผู้หญิง ชื่อ น้ำผึ้ง หลังจากที่เราแนะนำตัวกัน ทำให้ฉันรู้ว่าในกลุ่มฉันมีเพื่อนร่วมห้องฉันอยู่ด้วย 2 คน คือ น้ำผึ้ง กับหยิน ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ
“เฮ้ ทำไมนายต้องมายืนด้านหลังฉันด้วยหละ” ฉันถามนายต้นกล้าด้วยความตกใจ
“ก้อเค้าจับคู่กันหมดแล้ว เราเลยต้องอยู่ตรงนี้” ฉันรับฟังและคิดในใจ ไม่แปลกหรอกที่ไม่มีใครอยากคู่กับอีตานี่ ก้อหล่อซะขนาดนี้ เป็นใครก็อายที่จะทำท่าหน้าเกลียดให้ผู้ชายหล่อๆ เห็น ฉันคิดนะ แต่สำหรับฉัน ผู้ชายคือตัวอันตรายที่ไม่ควรเข้าใกล้ โดยเฉพาะอีตานี่ เข้าใกล้ทีไรซวยทุกที
“น้องๆ ครับ ฟังกติกาเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว เมื่อได้ยินเสียงนกหวีดก็เริ่มกันเลยนะครับ” เสียงนกหวีดดังขึ้นหลังจากที่พี่คิมพูดจบ
เกมรอบแรกของกลุ่มพวกเราผ่านไปด้วยดี ไม่มีคู่ใดยางสีตก เกมดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนถึงรอบสุดท้าย ความซวยที่ฉันหวั่นใจว่าจะเกิดกับฉันก็เกิดขึ้นจนได้ ในช่วงที่ฉันกำลังส่งยางสีให้นายต้นกล้านั้น อุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ไม่ใช่ยางสีหล่นหรอกนะ แต่ว่า............
“นะโมเป็นอะไรหรือป่าว” เสียงหยินที่อยู่ด้านหลังนายต้นกล้าถามออกมาด้วยความตกใจ จะไม่ให้ตกใจได้ไงหละ ก็สภาพที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้คือ นอนทับนายต้นกล้าอยู่นะสิ ไม่ใช่นอนทับธรรมดาด้วยนะ แถมอีตานี่กอดฉันไว้ด้วย คุณเอ๋ย หน้าห่างกันแค่คืบ เหมือนพระเอก-นางเอกในหนังเลย แต่ว่าฉันไม่ใช่นางเอกนะซิ
“น้องเป็นอะไรกันหรือป่าว เจ็บตรงไหนบ้าง ภีม คิม ช่วยดึงน้องนะโมขึ้นก่อนเร็ว ” พี่จินบอกพี่คิมกับพี่ภีมให้ช่วยยกตัวฉันออกจากตัวนายต้นกล้า
“นะโมไม่เป็นอะไรค่ะพี่ แค่ตกใจ” ฉันตอบออกไปด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เหตุการณ์เกิดขึ้นโดยช่วงที่ฉันกำลังส่งยางสีให้นายต้นกล้านั้น บังเอิญน้ำผึ้งมาชนฉันพอดี บวกกับที่ฉันโน้มตัวส่งยางสีให้นายต้นกล้าด้วย ทำให้ฉันล้มลงไปทับอีตานี่พอดี
“น้องต้นกล้าเป็นยังไงบ้างค่ะ เจ็บตรงไหนหรือป่าว” พี่คนหนึ่งถามด้วยความเป็นห่วง และท่าทางดูเหมือนเป็นห่วงสิ
“ผมไม่เป็นไรครับ ดีที่นะโมตัวเล็ก ไม่งั้นผมคงแย่” นายต้นกล้าตอบออกมาในขณะที่มองหน้าฉันไม่วางตา คงโกรธที่ฉันล้มทับแน่เลย
“เออ เราขอโทษนะ” เสียงห้าวๆ ของน้ำผึ้งพูดขึ้นทำให้ฉันกับนายต้นกล้าหันไปมอง แล้วพูดพร้อมกัน “ไม่เป็นไร”
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
กิจกรรมทุกอย่างจบลงที่เวลา 18.00 น. จะเป็นการสรุปผลการแข่งขัน และประกาศดาว และเดือน ของมหาวิทยาลัย ผลการแข่งขันเกมทั้งหมดสรุปว่า กลุ่มฉันได้อันดับที่ 17 จากทั้งหมด 50 กลุ่ม ถือว่าเป็นเลขที่สวยงามพอสมควร ดีกว่าได้อันดับโหล่หละน่า
“เอาหละครับ ต่อไปจะเป็นผลที่ทุกคนรอคอยกันนะครับ คือ เดือน และดาว ของมหาวิทยาลัยเรา ผลโหวตเราได้มาจากคะแนนที่พี่ๆ ให้น้องๆ ในระหว่างที่น้องๆ ทำกิจกรรมร่วมกัน ไม่รู้ว่าผลที่ได้จะถูกใจกันหรือป่าว” เสียงพี่ภีมกำลังจะประกาศเดือน และดาวของมหาวิทยาลัยดังเข้าไปในสมองของฉัน ทำให้ฉันนึกถึงการประกาศคู่รักแห่งปียังไงยังงั้นเลย
“เราจะประกาศดาวของมหาวิทยาลัยก่อนแล้วกันนะครับ คนที่ได้เป็นดาวในปีนี้ คือ น้องพรีม คณะนิเทศศาสตร์ครับ” เสียงปรบมือ และกรีดร้องดังทั่วหอประชุม และเป็นตามที่คาดหมายกัน ก็พรีมสวยซะขนาดนั้น จะไม่ได้นี่ซิ แปลก
“ต่อไปเป็นเดือนของมหาวิทยาลัย คนที่ได้ คือ น้องต้นกล้า คณะวิศวกรรมศาสตร์ครับ” เสียงปรบมือ และกรีดร้องดังยิ่งกว่าเดิม คนมันหน้าตาดีก็เป็นอย่างนี้แหละ คนจะสนใจมากเป็นธรรมดา
“นะโม ฝากไว้หน่อยซิ” นายต้นกล้าบอกฉันพร้อมยื่นมือถือมาที่ฉัน พร้อมกับเดินไปยืนด้านหน้าคู่กับพรีม
‘เอามาฝากฉันทำไมหละอีตานี่’ ฉันคิดในใจ
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
หลังจากที่กิจกรรมจบลง ฉันต้องยืนรอนายต้นกล้าเพื่อให้มาเอามือถือคืน แต่รอจนแล้วจนรอดอีตานี่ก้อยังไม่มาสักที สงสัยโดนพวกผู้หญิงรุมทึ้งแล้วมั้ง
“ขอบใจนะที่ดูให้” นายต้นกล้าพูดขอบใจและยื่นช๊อคโกแลตให้ฉัน
“เราไม่ชอบของหวานหนะ เราให้นะโมแล้วกัน ถือเป็นค่าดูแลมือถือให้เรา ” พูดจบอีตานี่ยื่นช๊อคโกแลตใส่มือฉัน ของฟรีใครจะไม่เอา สงสัยสาวๆ ให้มา หน้าตาดีก็ดียังงี้แหละ
“ขอบใจนะ เราต้องกลับหอแล้วหละ แล้วเจอกันใหม่นะ” ฉันพูดจบแล้วกำลังจะเดินไป อยู่อีตานี่ดันจับมือฉันไว้
“อยู่หอไหน เดี๋ยวเราไปส่ง มันมืดแล้ว” นายต้นกล้าพูดจบพร้อมกับกุมมือฉันเดินไป เหมือนคู่รักเลยแฮะ เดินจูงมือกลับหอ ไม่ใช่ เราไม่ได้เป็นอะไรกับอีตานี่สักหน่อยมาให้จับมือง่ายๆ ได้ยังไง
“ขอบใจ เราเดินเองได้ ปล่อยมือเราได้แล้ว” ฉันดึงมือออกขณะที่บอก
“ขอโทษที” นายต้นกล่าวด้วยสีหน้าที่ปกติ ส่วนฉันตอนนี้หน้าแดง ตัวแดงเป็นกุ้งเผาอยู่แล้ว
การเดินของพวกเราจะเป็นยังไงต่อไปนะ มันจะเรียบง่ายเหมือนการเดินทางกลับหอพักอย่างนี้ไหม จะอย่างไรก้อตาม ไม่ว่าเส้นทางที่ฉันเลือกแล้วจะมีอุปสรรคมากน้อยแค่ไหน ฉันจะทำมันให้ดีที่สุด และเผชิญหน้าอย่างคนมีความหวัง พ่อจ๋า แม่จ๋า เป็นกำลังใจให้นะโมด้วยนะ ขอให้ 4 ปีต่อจากนี้เกิดความโชคดีกับนะโมบ้าง
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ความคิดเห็น