ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : {นายโรคจิตนั่นเองที่ขับรถเฉี่ยวฉัน} TT_TT
ว๊าย!! ฉันลงไปนั่งก้นจ้ำบ้ำอยู่ที่พื้น ใครกันนะ!! ขับรถบ้า ๆ อย่างนี้อย่าขับเลยดีกว่ามั้งเนี่ย แต่เอ๊ะ!! รถนั่นคุ้น ๆ แฮะ ผู้ชายคนนึงเดินลงมาจากรถ
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“เป็นน่ะสิถามได้ นายขับรถมาเฉี่ยวฉันนะ”
“ผมขอโทษแทนเพื่อนของผมด้วยละกัน เพื่อนผมมันก็แบบนี้แหละ”
“เพื่อนนาย” ฉันทวนคำพูดของผู้ชายคนนั้น อ้าว!! แล้วนายนี่ไม่ได้เป็นคนขับรถเฉี่ยวฉันหรอเนี่ย แล้วใครกันล่ะ!! ผู้ชายอีกคนนึงก็เดินลงมาจากรถ หืม!! นายนั่นงั้นหรอ พอฉันเห็นนายโรคจิตนั่นฉันก็ลุกขึ้นทันที
“นี่นาย..ขับรถภาษาอะไรเนี่ย ไม่เห็นรึไงว่ามีคนเดินอยู่”
“ก็เธอไม่ยอมหลีกทางเองนี่ ไม่เห็นรึไงว่ามีรถวิ่งอยู่”
หมั่นไส้โว้ย!! นายย้อนฉันอีกแล้วนะ กวนประสาทชะมัดเลย!!
“นายขอโทษฉันเดี๋ยวนี้”
“ขอโทษ..”นายนั่นทำเสียงตกใจ “พูดเป็นเล่น ทำไมฉันต้องขอโทษเธอด้วย ยัยบ๊องเอ๊ย”
“นายว่าใครบ๊อง ไอคนโรคจิต”
“เธอว่าใครโรคจิต”
“เอ๊า!! ก็นายไง ไม่รู้ตัวเลยรึไง”
“งั้นเมื่อกี๊ฉันก็ว่าเธอเหมือนกันแหละ ไม่รู้ตัวเลยรึไง”
ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ ถ้าฉันต่อยนายโรคจิตนี่ตอนนี้จะเป็นไรไหมเนี่ย
“ฮะๆๆ และแล้วฉันก็ได้เจอเธออีกจนได้ เห็นทีฉันว่าฉันคงได้เจอเธอบ่อยขึ้นแล้วล่ะมั้ง”
“ทำไม นายจะเจอฉันบ่อยขึ้นได้ไง”
“ก็เธอเรียนที่เดียวกับฉันเลย”
ซวยจริง ๆ เลยฉัน วันนี้ฉันน่าจะถูกไล่ออกเนาะ ฉันจะได้ไม่ต้องมาเจอกับนายนี่ ว่าแต่นายนี่อายุเท่าเราหรอ หน้าแก่กว่าฉันตั้งหลายปีแน่ะ
“ไม่ต้องอึ้งหรอกยัยบ๊อง ฉันว่าเราคงได้เจอกันอีกนานนะ วันนี้ฉันขอตัวก่อนละกันฉันรีบ แล้วเอาไว้ฉันจะมาชดใช้ค่าเสียหายให้”
นายนั่นพูดแบบมีเลศนัย ตาที่เขามองฉันนะเจ้าเล่ห์มากกกกก ขอบอก! ว่าแต่ทำไมยัยผักบุ้งไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย ว่านายนี่เรียนที่เดียวกับฉัน ทั้ง ๆ ที่ยัยผักบุ้งก็รู้จัก สงสัยคงจะลืม!! ช่างมันเถอะ!! ฉันกลับบ้านดีกว่า
โอ๊ย!! เจ็บน่องขาจังเลย สงสัยตอนล้มคงจะไปกระแทกกับพื้นมากไปหน่อย ฉันเลยเดินกระเผก ๆ เหมือนคนขาเป๋ เพราะนายคนเดียว คอยดูนะ!! ฉันจะเอาคืนให้หนักกว่าเดิมอีก
“คุณเพียว..เป็นไรไปคะ ทำไมถึงเดินแบบนั้น”
“เพียวโดนรถเฉี่ยวน่ะค่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก พี่แต้วอย่าบอกคุณแม่นะเดี๋ยวคุณแม่เป็นห่วง”
“ค่ะ..งั้นเดี๋ยวพี่แต้วจะเอายาขึ้นไปทาให้นะคะ”
“พี่แต้วคะ..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพียวโตแล้ว เดี๋ยวเพียวทาเองก็ได้ค่ะ”
“งั้นหรอจ๊ะ เดี๋ยวพี่แต้วเอายาขึ้นไปให้นะ”
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันเดินขึ้นห้องไป ลำบากชะมัด!! อย่าให้ฉันขับรถเป็นบ้างแล้วกัน ฉันจะขับรถเฉี่ยวนายเลยทีนี้คอยดูสิ ไม่เอาดีกว่า ฉันว่าให้ตายไปเลยดีกว่า ฮิๆๆ
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“เป็นน่ะสิถามได้ นายขับรถมาเฉี่ยวฉันนะ”
“ผมขอโทษแทนเพื่อนของผมด้วยละกัน เพื่อนผมมันก็แบบนี้แหละ”
“เพื่อนนาย” ฉันทวนคำพูดของผู้ชายคนนั้น อ้าว!! แล้วนายนี่ไม่ได้เป็นคนขับรถเฉี่ยวฉันหรอเนี่ย แล้วใครกันล่ะ!! ผู้ชายอีกคนนึงก็เดินลงมาจากรถ หืม!! นายนั่นงั้นหรอ พอฉันเห็นนายโรคจิตนั่นฉันก็ลุกขึ้นทันที
“นี่นาย..ขับรถภาษาอะไรเนี่ย ไม่เห็นรึไงว่ามีคนเดินอยู่”
“ก็เธอไม่ยอมหลีกทางเองนี่ ไม่เห็นรึไงว่ามีรถวิ่งอยู่”
หมั่นไส้โว้ย!! นายย้อนฉันอีกแล้วนะ กวนประสาทชะมัดเลย!!
“นายขอโทษฉันเดี๋ยวนี้”
“ขอโทษ..”นายนั่นทำเสียงตกใจ “พูดเป็นเล่น ทำไมฉันต้องขอโทษเธอด้วย ยัยบ๊องเอ๊ย”
“นายว่าใครบ๊อง ไอคนโรคจิต”
“เธอว่าใครโรคจิต”
“เอ๊า!! ก็นายไง ไม่รู้ตัวเลยรึไง”
“งั้นเมื่อกี๊ฉันก็ว่าเธอเหมือนกันแหละ ไม่รู้ตัวเลยรึไง”
ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ ถ้าฉันต่อยนายโรคจิตนี่ตอนนี้จะเป็นไรไหมเนี่ย
“ฮะๆๆ และแล้วฉันก็ได้เจอเธออีกจนได้ เห็นทีฉันว่าฉันคงได้เจอเธอบ่อยขึ้นแล้วล่ะมั้ง”
“ทำไม นายจะเจอฉันบ่อยขึ้นได้ไง”
“ก็เธอเรียนที่เดียวกับฉันเลย”
ซวยจริง ๆ เลยฉัน วันนี้ฉันน่าจะถูกไล่ออกเนาะ ฉันจะได้ไม่ต้องมาเจอกับนายนี่ ว่าแต่นายนี่อายุเท่าเราหรอ หน้าแก่กว่าฉันตั้งหลายปีแน่ะ
“ไม่ต้องอึ้งหรอกยัยบ๊อง ฉันว่าเราคงได้เจอกันอีกนานนะ วันนี้ฉันขอตัวก่อนละกันฉันรีบ แล้วเอาไว้ฉันจะมาชดใช้ค่าเสียหายให้”
นายนั่นพูดแบบมีเลศนัย ตาที่เขามองฉันนะเจ้าเล่ห์มากกกกก ขอบอก! ว่าแต่ทำไมยัยผักบุ้งไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย ว่านายนี่เรียนที่เดียวกับฉัน ทั้ง ๆ ที่ยัยผักบุ้งก็รู้จัก สงสัยคงจะลืม!! ช่างมันเถอะ!! ฉันกลับบ้านดีกว่า
โอ๊ย!! เจ็บน่องขาจังเลย สงสัยตอนล้มคงจะไปกระแทกกับพื้นมากไปหน่อย ฉันเลยเดินกระเผก ๆ เหมือนคนขาเป๋ เพราะนายคนเดียว คอยดูนะ!! ฉันจะเอาคืนให้หนักกว่าเดิมอีก
“คุณเพียว..เป็นไรไปคะ ทำไมถึงเดินแบบนั้น”
“เพียวโดนรถเฉี่ยวน่ะค่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก พี่แต้วอย่าบอกคุณแม่นะเดี๋ยวคุณแม่เป็นห่วง”
“ค่ะ..งั้นเดี๋ยวพี่แต้วจะเอายาขึ้นไปทาให้นะคะ”
“พี่แต้วคะ..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพียวโตแล้ว เดี๋ยวเพียวทาเองก็ได้ค่ะ”
“งั้นหรอจ๊ะ เดี๋ยวพี่แต้วเอายาขึ้นไปให้นะ”
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันเดินขึ้นห้องไป ลำบากชะมัด!! อย่าให้ฉันขับรถเป็นบ้างแล้วกัน ฉันจะขับรถเฉี่ยวนายเลยทีนี้คอยดูสิ ไม่เอาดีกว่า ฉันว่าให้ตายไปเลยดีกว่า ฮิๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น