~ยัยเซี้ยวสุดซ่า~ปิ๊งรัก~นายบ้าสุดแสบ~

ลำดับตอนที่ #7 : ++เหตุการณ์กลับตาลปัตร++

         ฉันเดินออกมาจากห้องของคุณอา ยัยผักบุ้งกับพี่เพลงยืนรอฉันอยู่ ฮิๆๆ หน้าตาตลกเป็นบ้าเลย สงสัยต้องแกล้งสักหน่อย ฉันแกล้งเดินหน้าเศร้าเข้าไปหาพวกนั้น

        

         “เป็นไรของแกยัยเพียว ตกลงอธิการบดีว่าไง” ยัยผักบุ้งถามฉันอย่างร้อนรน

        

         “ฉัน..ฉัน ฮือ..ฮือ” ฉันลงไปนั่งกับเก้าอี้ แฮ่ะๆๆ ถ้าฉันได้เล่นละครนะ ฉันต้องได้รางวัลล้มทับหัวฉันแน่เลย

        

         “ทำไมแกยัยเพียว บอกพี่มาเดี๋ยวนี้เลยนะ แกถูกไล่ออกใช่ไหม”

        

         ฉันไม่พูดอะไร เอาแต่พยักหน้าอย่างเดียว ฉันเห็นสีหน้าสองคนนั้นแล้วขำเป็นบ้าเลย ฉันเห็นพี่สาวฉันน้ำตาคลอเบ้าด้วยล่ะ ฮิๆๆ ฉันว่าฉันพอแล้วดีกว่า

        

         “อะไร..เค้าล้อเล่นน่า”

        

         โป๊กกก..

        

         “โอ๊ย! เจ็บนะ เขกมาได้ นี่หัวคนนะไม่ใช่ไม้กระดาน ถ้าหัวโนขึ้นมานะ พี่ต้องรับผิดชอบด้วย”

        

         “ฉันยิ่งจะเขกให้หนักกว่าเดิมน่ะสิ ล้อเล่นได้ยังไงเรื่องแบบนี้ เดี๋ยวจะโดน”

        

         “แล้วเขาว่าไงมั่งหรอยัยเพียว”

        

         “ไม่มีอะไรหรอก เออนี่! รู้ไหมอธิการบดีคือคุณอาของฉันแหละยัยผักบุ้ง”

        

         “บ้า! แกนี่พูดอะไรเป็นหนังการ์ตูนไปได้ เขาจะเป็นอาแกได้ไง”

        

         “เฮ้ย! จริง ๆ นะเว่ย พี่เพลงจำได้ป่ะ” พี่เพลงใช้ความคิดอยู่นาน กว่าจะพูดออกมาได้ ฉันว่าถ้าพี่เขาคิดถึงพรุ่งนี้ก็ยังไม่สายนะเนี่ย ‘พรุ่งนี้ไม่สายที่จะ..คิดออก’ เพลงของเอ็นโดรฟินน่ะ

        

         “อ๋อ! จำได้แล้ว อาเกริกนี่นา”

        

         “ถูกต้องที่สุด พี่นี่ความจำเป็นเลิศ”

        

         “จริงหรอ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ บังเอิ๊ญ..บังเอิญเนาะ”

        

         “ใช่..บังเอิญมาก ฉันว่าเรากลับเข้าห้องเรียนกันเถอะ”

        

         ฉันเดินไปที่ห้องเรียนของฉัน เออ! ฉันลืมขอบใจผู้ชายคนนั้นไปเลย เขาอยู่ห้องเดียวกับฉันด้วย ต้องไปเป็นมิตรด้วยซะหน่อยแล้ว อยู่ในน๊า...อ๊ะ! เจอแล้ว ^_^

        

         “นี่นาย..” ฉันสะกิดหลังผู้ชายคนนั้น แล้วเขาก็หันมา ว๊าย! หล่อเป็นบ้าเลย ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ หน้าใสปิ๊งเลยรู้ตัวไหมจ๊ะพ่อหนุ่มน้อย

        

         “ฉันขอบใจนายมากนะ”

        

         “ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่ไม่อยากเห็นยัยบอลลูนนั่นอวดดีใส่ใคร”

        

         “งั้นหรอ..แล้วนี่นายชื่ออะไรล่ะ” (แหม! ยัยเพียวแกนี่มันร้ายจริง ๆ เลยนะ: Orange Girl)

        

         “แบงค์..แล้วเธอล่ะ”

        

         “เพียว..นายไม่ได้ฟังฉันตอนออกไปรายงานตัวหรอ”

        

         “ไม่..ขอตัวนะ” ปิ้วววว..หน้าแตกเลย นายนี่ไม่มีท่าทีจะสนใจฉันสักนิด โธ่เอ๊ย! อุตส่าห์ทำตาหวานเยิ้มใส่ แหวะ!! ไม่สนใจฉัน ฉันก็ไม่สนใจนายหรอก เชอะ!!

        

         ออดดดด เสียงออดคาบสุดท้ายดังขึ้นแล้ว ฉันว่าฉันกลับบ้านดีกว่า อยู่ที่โรงเรียนน่าเบื่อชะมัด ฉันล่ะไม่มีเพื่อนคนไหนเลยนอกจากยัยผักบุ้งเพื่อนรักฉันคนเดียว

        

         “ยัยเพียววว” ใครตะโกนมาวะ หนวกหูชะมัด!!

        

         “แฮ่กๆๆๆ วันนี้แกกลับบ้านไปก่อนนะ”

        

         “ทำไมล่ะพี่เพลง เค้ากลับบ้านเองไม่เป็น”

        

         “ฉันจะไปธุระกับเพื่อน”

        

         “หืม..มาโรงเรียนแค่วันเดียวมีเพื่อนแล้วหรอ”

        

         “เออน่า! กลับแท็กซี่ก็แล้วกันนะ”

        

         “เออ ๆ แล้วรีบ ๆ กลับบ้านล่ะ”

        

         เฮ้อ! เซ็งชะมัด ฉันต้องกลับบ้านคนเดียวอีกหรอเนี่ย บ้าที่สุดเลย ยัยผักบุ้งก็ต้องอยู่เคลียร์งานกับประธานโรงเรียนเรื่องประกวดดาวโรงเรียนกว่าจะกลับก็ตั้งนาน ให้ฉันรอก็ไม่ไหวหรอกนะ ฉันเดินไปหาแท็กซี่ที่โรงเรียน ฮึ้ย!! แท็กซี่ไปไหนหมดวะ ฉันว่าฉันเดินไปขึ้นตรงโน้นดีกว่า ระหว่างที่ฉันเดินไปก็มีรถคันนึงมาเฉี่ยวฉัน เอี๊ยดดดดดดดดดด..