ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ~**นายอีกแล้วหรอ**~
“ไม่ไหวแล้วนะ”
ฉันโมโหมากแล้วก็เดินออกไปที่ห้องข้างนั้น พี่เรนห้ามแต่ฉันก็ไม่ฟัง ฉันเดินไปที่ห้อง 820 ซึ่งอยู่ข้าง ๆ ฉัน และฉันก็เคาะประตู
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก
เมื่อสิ้นเสียงเคาะประตู ฉันก็ไม่ได้ยินเสียงขยับในห้องนั้นฉันเลยเคาะประตูอีกครั้ง นึง และก็มีเสียงเดินมาเปิดประตู
แกร๊ก….
“มีอะไรหรอครับ”
“นายเปิดเพลงเสียงดังมาก ดังมาถึงห้องของฉัน ช่วยเบาเสียงเพลงหน่อยได้ไหมฉันรำคาญ”
“เรียว..”
พี่สาววิ่งออกมาหาฉัน และเมื่อผู้ชายคนนั้นเห็นพี่สาวฉัน คงจะอึ้งในความน่ารักของพี่สาวฉันแน่ ๆ ฉันเอาหัวประกันได้ ให้ตายสิ!! พี่สาวฉันเห็นผู้ชายคนนั้นก็อึ้งเหมือนกัน เขาก็หน้าตาหล่อเหมือนกันนะ แต่ฉันรู้สึกคุ้น ๆ กับหน้าตาเขาเหมือนกันนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“นี่..จะจ้องพี่สาวฉันอีกนานไหม ฉันบอกนายว่าให้หรี่เสียงเพลงหน่อยได้ไหม”
“เสียงมันดังถึงขนาดนั้นเลยหรอ”
“ใช่..ดังมาก ฉันกำลังนั่งกินข้าวกับพี่สาวฉันอยู่อย่างมีความสุข แต่ตอนนี้กำลังจะทุกข์เพราะได้ยินเสียงเพลงบ้าอะไรก็ไม่รู้จากห้องของนาย”
“ใครมากันน่ะ..พี่คีย์ เอะอะอะไรกัน”
เสียงผู้ชายในห้องนั้นดังขึ้น และเขาก็กำลังเดินออกมาจากห้อง เมื่อฉันเห็นผู้ชายคนนั้นก็ทวีคูณความโมโหเข้าไปอีก เมื่อผู้ชายคนนั้นเป็นนายคิว คนที่เดินชนฉันวันนี้ ฉันว่าแล้วทำไมถึงคุ้น ๆ หน้านายคนนี้ เพราะเขาสองคนเป็นพี่น้องกันนั่นเอง
“นี่เธออีกแล้วหรอ..ยัยตัวแสบ”
“นาย..นาย ฉันไม่รู้จะเรียกนายว่ายังไงดี ฉันยิ่งเกลียดอะไรยิ่งเจออย่างนั้นจริง ๆ เลยนะ”
“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่”
“บ้านของฉันอยู่ที่นี่ จะให้ฉันไปที่ไหนล่ะ นายไม่น่าถามอะไรโง่ ๆ เลยนะ”
“บ้านของเธอ…”
“ใช่..บ้านของฉัน และห้องของฉันก็อยู่ห้องติดกับนายอีกต่างหาก ฉันนี่ซวยจริง ๆ เลย”
“ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันที่ได้มาเจอเธอในที่แบบนี้ แถมยังมาซวยที่ได้อยู่ห้องติดกับเธออีก สงสัยต้องนิมนต์พระให้มารดน้ำมนต์ล้างซวยซะหน่อยแล้ว”
“นายนี่มันจริง ๆ เลยนะ”
“ตกลงเธอมาทำอะไรห้องฉัน”
“นายเปิดเพลงเสียงดังเกินไปแล้วนะ เบา ๆ เพลงลงหน่อยได้ไหม เกรงใจคนอื่นเขาบ้างสิ”
“แต่ฉันว่าเสียงเธอตอนนี้ดังกว่าเสียงเพลงห้องฉันซะอีกนะ”
นายบ้าเอ๊ย..กล้ามาเถียงฉันได้ไงเนี่ย สงสัยจะไม่เคยเจอดี
“เค้าก็ว่าอย่างนั้นนะเรียว เธอลดเสียงลงหน่อยก็ได้นะ”
“พี่เรน…”
ฉันมองหน้าพี่สาวฉัน ที่ตอนนี้เหมือนกับว่าจะเข้าข้างนายพวกนั้นเสียอีก
“ฮะๆๆๆ พี่สาวเธอยังเข้าข้างฉันเลย น่าขำจริง เลยนะ”
หืม..เจ็บใจจริง ๆ เลย นายบ้ากล้าหัวเราะฉันได้ไง นายเจอดีแน่ ฉันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว ฉันเริ่มกำหมัดและก็สวนไปที่หน้าของนายบ้านั่นทันที
“เฮ้ย! เรียว..ทำอะไรของเธอเนี่ย ไปต่อยเขาทำไม”
“ก็เรียวโมโหนี่ อยากหัวเราะเรียวทำไมล่ะ”
“นี่เธอ..ยัยแสบ เธอต่อยฉันเป็นรอบที่สองแล้วนะ”
“แล้วทำไมล่ะ นายอยากมาหัวเราะฉันทำไมล่ะ แล้วอีกอย่างนะก็เป็นตัวกระตุ้นให้นายไปลดเสียงวิทยุของนายด้วย เพราะฉันบอกนายตั้งนานแล้ว แต่นายกลับมายืนเถียงฉัน ฉันเลยคิดว่าถ้าพูดกับนายไม่ได้ก็คงต้องใช้ไม้นี้”
“เอาล่ะ ๆ เดี๋ยวพี่จะไปลดเสียงลงให้นะครับ เอาเป็นว่าจบกันแค่นี้นะ”
“เฮ้ย! พี่ ทำไมไปยอมยัยนั่นแบบนั้นล่ะ”
“เอาเหอะน่า ขอโทษแทนน้องพี่ด้วยนะ พี่ชื่อคีย์นะแล้วเธอสองคนชื่ออะไรล่ะ”
“ขอบใจนายมากนะ ทีหลังก็หัดสั่งสอนน้องชายนายให้มันมีพฤติกรรมที่ดีกว่านี้หน่อยก็จะดีมากเลยนะ ฉันชื่อเรียว ส่วนนี่พี่สาวฉันเพิ่งกลับมาจากฝรั่งเศสชื่อเรน”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
นายนั่นมองหน้าพี่สาวฉัน และตาของเขาเนี่ยนะหยาดเยิ้มเชียวล่ะ คงอยากจีบพี่สาวฉันเต็มที่เลยสินะ ไม่ได้ฉันจะให้พี่สาวฉันคบกับพี่ชายที่มีน้องนิสัยแย่ ๆ แบบนี้ไม่ได้ แต่ว่าพี่สาวฉันก็ดูเหมือนกับว่าจะชอบนายนั่นเหมือนกันนะเนี่ย
“เอาล่ะ พี่เรนเราไปกินข้าวกันต่อเถอะ สเต็กเย็นหมดแล้วมั้ง เดี๋ยวก็ไม่อร่อยกันพอดี”
พี่สาวฉันมองตานายนั่นไม่กระพริบเลย ฉันเรียกก็ไม่รู้สึกตัว ฉันเรียกเขาอีกครั้ง
“พี่เรน..”
“ฮะ..เสียงดังอะไรน่ะเรียว เค้าตกใจหมด”
“ก็เรียวเรียกพี่ตั้งนาน มัวแต่มองนายนั่นอยู่ได้ เข้าห้องไปได้แล้ว”
“อืม..”
“เอาไว้เจอกันใหม่นะครับ เรน”
พี่สาวฉันไม่ได้ตอบอะไรนายนั่น ฉันกับพี่สาวฉันเดินเข้ามากินสเต็กต่อในห้อง และเราสองคนก็แยกย้ายเข้าไปในห้องของแต่ละคน ฉันอาบน้ำก่อนที่จะนอน และก่อนที่ฉันจะปิดไฟนอนนั้น เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น “บาลาลาลา ล่าล่า เบลเลเลเล เล่เล่”
“ฮัลโหล”
“เรียวหรอนี่เติ้ลนะ”
ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม เติ้ลโทรมาหาฉันหรอ ฉันดีใจจัง
“อืม..ว่าไงเติ้ล มีอะไรหรอ”
“พรุ่งนี้เรียวไปโรงเรียนพร้อมเติ้ลได้ไหม”
ฉันหูไม่ฝาดใช่ไหมอ่ะ เขาชวนฉันไปโรงเรียนพร้อมเขาด้วย
“ทำไมล่ะ มีอะไรหรือเปล่า”
“เรียวจำยัยเจน คนที่เจอบนรถเมล์ได้ใช่ไหม เขาบอกว่าจะมาพบเติ้ลและจะกลับมาคบกับเติ้ลอีก เติ้ลเบื่อ เรียวช่วยมาเป็นแฟนเติ้ลได้ไหม แค่ชั่วคราวน่ะ เรียวคงไม่โกรธใช่ไหม”
เฮ้อ! ฉันก็นึกว่าเรื่องอะไร แต่ก็ไม่เป็นไร ยังไงซะฉันก็จะได้เล่นบทละครตบตายัยเจนนั่นว่าเป็นแฟนของเติ้ล แค่เล่นละครก็ยังดี
“เรียว..เรียว เงียบทำไมอ่ะ โกรธเติ้ลหรอ เติ้ลขอโทษ เพียงแต่..”
“เปล่าหรอกเติ้ล เรียวไม่ได้เป็นไรสักหน่อย เรื่องแค่นี้ทำไมเรียวจะช่วยไม่ได้ ตกลง งั้นพรุ่งนี้เราเจอกันข้างล่าง 7 โมงนะ”
“ขอบใจเรียวนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เติ้ลไปรับเรียวหน้าห้องดีกว่านะ”
“แล้วแต่ละกัน และจะไปยังไงล่ะ”
“รถเติ้ลเสร็จแล้ว เดี๋ยวไปรถเติ้ลแล้วกัน”
“อืม.เรียววางนะ”
“ครับ..”
สิ้นเสียงเติ้ล ฉันก็นอนคิดทั้งคืนว่าจะดีใจหรือเสียใจดี เขาเห็นฉันเป็นอะไรนะ จะให้ฉันเป็นแฟนเมื่อไหร่ก็ได้อย่างนั้นหรอ เห็นแก่ตัวไปหน่อยไหม ไม่หรอกเขามีเหตุผลของเขา ฉันคิดมากไปเอง ฉันควรจะดีใจไม่ใช่หรอ..เรียว
ฉันโมโหมากแล้วก็เดินออกไปที่ห้องข้างนั้น พี่เรนห้ามแต่ฉันก็ไม่ฟัง ฉันเดินไปที่ห้อง 820 ซึ่งอยู่ข้าง ๆ ฉัน และฉันก็เคาะประตู
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก
เมื่อสิ้นเสียงเคาะประตู ฉันก็ไม่ได้ยินเสียงขยับในห้องนั้นฉันเลยเคาะประตูอีกครั้ง นึง และก็มีเสียงเดินมาเปิดประตู
แกร๊ก….
“มีอะไรหรอครับ”
“นายเปิดเพลงเสียงดังมาก ดังมาถึงห้องของฉัน ช่วยเบาเสียงเพลงหน่อยได้ไหมฉันรำคาญ”
“เรียว..”
พี่สาววิ่งออกมาหาฉัน และเมื่อผู้ชายคนนั้นเห็นพี่สาวฉัน คงจะอึ้งในความน่ารักของพี่สาวฉันแน่ ๆ ฉันเอาหัวประกันได้ ให้ตายสิ!! พี่สาวฉันเห็นผู้ชายคนนั้นก็อึ้งเหมือนกัน เขาก็หน้าตาหล่อเหมือนกันนะ แต่ฉันรู้สึกคุ้น ๆ กับหน้าตาเขาเหมือนกันนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“นี่..จะจ้องพี่สาวฉันอีกนานไหม ฉันบอกนายว่าให้หรี่เสียงเพลงหน่อยได้ไหม”
“เสียงมันดังถึงขนาดนั้นเลยหรอ”
“ใช่..ดังมาก ฉันกำลังนั่งกินข้าวกับพี่สาวฉันอยู่อย่างมีความสุข แต่ตอนนี้กำลังจะทุกข์เพราะได้ยินเสียงเพลงบ้าอะไรก็ไม่รู้จากห้องของนาย”
“ใครมากันน่ะ..พี่คีย์ เอะอะอะไรกัน”
เสียงผู้ชายในห้องนั้นดังขึ้น และเขาก็กำลังเดินออกมาจากห้อง เมื่อฉันเห็นผู้ชายคนนั้นก็ทวีคูณความโมโหเข้าไปอีก เมื่อผู้ชายคนนั้นเป็นนายคิว คนที่เดินชนฉันวันนี้ ฉันว่าแล้วทำไมถึงคุ้น ๆ หน้านายคนนี้ เพราะเขาสองคนเป็นพี่น้องกันนั่นเอง
“นี่เธออีกแล้วหรอ..ยัยตัวแสบ”
“นาย..นาย ฉันไม่รู้จะเรียกนายว่ายังไงดี ฉันยิ่งเกลียดอะไรยิ่งเจออย่างนั้นจริง ๆ เลยนะ”
“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่”
“บ้านของฉันอยู่ที่นี่ จะให้ฉันไปที่ไหนล่ะ นายไม่น่าถามอะไรโง่ ๆ เลยนะ”
“บ้านของเธอ…”
“ใช่..บ้านของฉัน และห้องของฉันก็อยู่ห้องติดกับนายอีกต่างหาก ฉันนี่ซวยจริง ๆ เลย”
“ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันที่ได้มาเจอเธอในที่แบบนี้ แถมยังมาซวยที่ได้อยู่ห้องติดกับเธออีก สงสัยต้องนิมนต์พระให้มารดน้ำมนต์ล้างซวยซะหน่อยแล้ว”
“นายนี่มันจริง ๆ เลยนะ”
“ตกลงเธอมาทำอะไรห้องฉัน”
“นายเปิดเพลงเสียงดังเกินไปแล้วนะ เบา ๆ เพลงลงหน่อยได้ไหม เกรงใจคนอื่นเขาบ้างสิ”
“แต่ฉันว่าเสียงเธอตอนนี้ดังกว่าเสียงเพลงห้องฉันซะอีกนะ”
นายบ้าเอ๊ย..กล้ามาเถียงฉันได้ไงเนี่ย สงสัยจะไม่เคยเจอดี
“เค้าก็ว่าอย่างนั้นนะเรียว เธอลดเสียงลงหน่อยก็ได้นะ”
“พี่เรน…”
ฉันมองหน้าพี่สาวฉัน ที่ตอนนี้เหมือนกับว่าจะเข้าข้างนายพวกนั้นเสียอีก
“ฮะๆๆๆ พี่สาวเธอยังเข้าข้างฉันเลย น่าขำจริง เลยนะ”
หืม..เจ็บใจจริง ๆ เลย นายบ้ากล้าหัวเราะฉันได้ไง นายเจอดีแน่ ฉันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว ฉันเริ่มกำหมัดและก็สวนไปที่หน้าของนายบ้านั่นทันที
“เฮ้ย! เรียว..ทำอะไรของเธอเนี่ย ไปต่อยเขาทำไม”
“ก็เรียวโมโหนี่ อยากหัวเราะเรียวทำไมล่ะ”
“นี่เธอ..ยัยแสบ เธอต่อยฉันเป็นรอบที่สองแล้วนะ”
“แล้วทำไมล่ะ นายอยากมาหัวเราะฉันทำไมล่ะ แล้วอีกอย่างนะก็เป็นตัวกระตุ้นให้นายไปลดเสียงวิทยุของนายด้วย เพราะฉันบอกนายตั้งนานแล้ว แต่นายกลับมายืนเถียงฉัน ฉันเลยคิดว่าถ้าพูดกับนายไม่ได้ก็คงต้องใช้ไม้นี้”
“เอาล่ะ ๆ เดี๋ยวพี่จะไปลดเสียงลงให้นะครับ เอาเป็นว่าจบกันแค่นี้นะ”
“เฮ้ย! พี่ ทำไมไปยอมยัยนั่นแบบนั้นล่ะ”
“เอาเหอะน่า ขอโทษแทนน้องพี่ด้วยนะ พี่ชื่อคีย์นะแล้วเธอสองคนชื่ออะไรล่ะ”
“ขอบใจนายมากนะ ทีหลังก็หัดสั่งสอนน้องชายนายให้มันมีพฤติกรรมที่ดีกว่านี้หน่อยก็จะดีมากเลยนะ ฉันชื่อเรียว ส่วนนี่พี่สาวฉันเพิ่งกลับมาจากฝรั่งเศสชื่อเรน”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
นายนั่นมองหน้าพี่สาวฉัน และตาของเขาเนี่ยนะหยาดเยิ้มเชียวล่ะ คงอยากจีบพี่สาวฉันเต็มที่เลยสินะ ไม่ได้ฉันจะให้พี่สาวฉันคบกับพี่ชายที่มีน้องนิสัยแย่ ๆ แบบนี้ไม่ได้ แต่ว่าพี่สาวฉันก็ดูเหมือนกับว่าจะชอบนายนั่นเหมือนกันนะเนี่ย
“เอาล่ะ พี่เรนเราไปกินข้าวกันต่อเถอะ สเต็กเย็นหมดแล้วมั้ง เดี๋ยวก็ไม่อร่อยกันพอดี”
พี่สาวฉันมองตานายนั่นไม่กระพริบเลย ฉันเรียกก็ไม่รู้สึกตัว ฉันเรียกเขาอีกครั้ง
“พี่เรน..”
“ฮะ..เสียงดังอะไรน่ะเรียว เค้าตกใจหมด”
“ก็เรียวเรียกพี่ตั้งนาน มัวแต่มองนายนั่นอยู่ได้ เข้าห้องไปได้แล้ว”
“อืม..”
“เอาไว้เจอกันใหม่นะครับ เรน”
พี่สาวฉันไม่ได้ตอบอะไรนายนั่น ฉันกับพี่สาวฉันเดินเข้ามากินสเต็กต่อในห้อง และเราสองคนก็แยกย้ายเข้าไปในห้องของแต่ละคน ฉันอาบน้ำก่อนที่จะนอน และก่อนที่ฉันจะปิดไฟนอนนั้น เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น “บาลาลาลา ล่าล่า เบลเลเลเล เล่เล่”
“ฮัลโหล”
“เรียวหรอนี่เติ้ลนะ”
ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม เติ้ลโทรมาหาฉันหรอ ฉันดีใจจัง
“อืม..ว่าไงเติ้ล มีอะไรหรอ”
“พรุ่งนี้เรียวไปโรงเรียนพร้อมเติ้ลได้ไหม”
ฉันหูไม่ฝาดใช่ไหมอ่ะ เขาชวนฉันไปโรงเรียนพร้อมเขาด้วย
“ทำไมล่ะ มีอะไรหรือเปล่า”
“เรียวจำยัยเจน คนที่เจอบนรถเมล์ได้ใช่ไหม เขาบอกว่าจะมาพบเติ้ลและจะกลับมาคบกับเติ้ลอีก เติ้ลเบื่อ เรียวช่วยมาเป็นแฟนเติ้ลได้ไหม แค่ชั่วคราวน่ะ เรียวคงไม่โกรธใช่ไหม”
เฮ้อ! ฉันก็นึกว่าเรื่องอะไร แต่ก็ไม่เป็นไร ยังไงซะฉันก็จะได้เล่นบทละครตบตายัยเจนนั่นว่าเป็นแฟนของเติ้ล แค่เล่นละครก็ยังดี
“เรียว..เรียว เงียบทำไมอ่ะ โกรธเติ้ลหรอ เติ้ลขอโทษ เพียงแต่..”
“เปล่าหรอกเติ้ล เรียวไม่ได้เป็นไรสักหน่อย เรื่องแค่นี้ทำไมเรียวจะช่วยไม่ได้ ตกลง งั้นพรุ่งนี้เราเจอกันข้างล่าง 7 โมงนะ”
“ขอบใจเรียวนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เติ้ลไปรับเรียวหน้าห้องดีกว่านะ”
“แล้วแต่ละกัน และจะไปยังไงล่ะ”
“รถเติ้ลเสร็จแล้ว เดี๋ยวไปรถเติ้ลแล้วกัน”
“อืม.เรียววางนะ”
“ครับ..”
สิ้นเสียงเติ้ล ฉันก็นอนคิดทั้งคืนว่าจะดีใจหรือเสียใจดี เขาเห็นฉันเป็นอะไรนะ จะให้ฉันเป็นแฟนเมื่อไหร่ก็ได้อย่างนั้นหรอ เห็นแก่ตัวไปหน่อยไหม ไม่หรอกเขามีเหตุผลของเขา ฉันคิดมากไปเอง ฉันควรจะดีใจไม่ใช่หรอ..เรียว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น