ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ++_ฉันกำลังจะโดนไล่ออก แง!!_++
“ยัยเพียว” พี่สาวฉันวิ่งเข้ามาหาฉันในห้อง รู้ข่าวเร็วจริง ๆ เลยนะพี่สาวฉัน
“อะไรพี่เพลง เสียงดังทำไม เค้าตกใจหมด”
“ฉันตกใจมากกว่าแกซะอีก แกก่อเรื่องอะไรไว้ฮะ!” พี่เพลงตะโกนใส่ฉัน
“โอ๊ย!! จะตะโกนทำไม ลำพังเสียงยัยนั่นก็แสบหูอยู่แล้ว ก็เค้าบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร ไม่มีอะไรไม่ได้ยินรึไง”
“แต่มีคนพูดกันว่าแกมีเรื่องกับลูกสาวของอธิการบดี”
“ใช่..เค้ามีเรื่องกับยัยนั่น แต่ยัยนั่นเป็นฝ่ายทำเค้าก่อนนะ พี่เพลงเป็นคนบอกเค้าเองไม่ใช่หรอ ว่าอย่าเป็นคนที่ยอมใคร ไม่อย่างนั้นเราก็จะเป็นแบบนั้นไปตลอดชาติ จำไม่ได้รึไงเล่า” ฉันตะโกนกลับไปบ้าง ทีนี้น้ำตาฉันเริ่มไหลแล้ว ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เพียงแต่ว่าฉันแค่น้อยใจเฉย ๆ น่ะ ที่พี่สาวฉันพูดแบบนี้กับฉัน ทั้ง ๆ ที่ไม่เคย
“เอ่อ..ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ เพียงแต่ฉันแค่ตกใจนิดหน่อยก็เท่านั้นเอง แกไม่ต้องร้องไห้นะ เดี๋ยวใครเห็นจะว่าแกแพ้” พี่เพลงปลอบฉัน คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น ฉันเอามือขึ้นมาปาดน้ำตาตัวเอง
ตึ่ง..ตึง..ตึง..ตึ๊ง “น.ส. เพียวลดา กิตติศักดิ์เวียงชัย นักเรียนห้อง 4-2 กรุณาไปพบท่านอธิการบดีด่วนค่ะ” ตึ๊ง..ตึง..ตึง..ตึ่ง
“เสียงประชาสัมพันธ์ประกาศเรียกแกแล้ว ทำใจดี ๆ ไว้นะ ฉันว่าโชคต้องเข้าข้างแก”
“ขอบใจนะ..ผักบุ้ง”
ฉันเดินออกไปที่ห้องอธิการบดีอย่างตื่นเต้น ยิ่งใกล้ห้องท่านเท่าไร เหมือนกับว่าเสียงกลองรัวอยู่ในใจฉันเร็วเท่านั้น “เอาวะ! เรื่องนี้แกเป็นคนผูกยังไงแกก็ต้องแก้เองได้” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป
ในห้องนั้นมีพวกของยัยบอลลูนอยู่ด้วย ยัยบอลลูนนั้นร้องไห้ หืม..แกล้งร้องชัด ๆ หมั่นไส้จริง ๆ เลย แต่เอ! ฉันรู้สึกคุ้นหน้าอธิการบดีท่านนี้จัง เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“สวัสดีค่ะ..” ฉันยกมือไหว้อธิการบดีอย่างสั่น ๆ เห็นได้ชัดว่ายัยพวกนั้นกำลังหัวเราะฉันอยู่
“หนูใช่ลูกของพีระชัย เจ้าของโรงแรม Sky ใช่รึเปล่า”
ฉันงงกับคำพูดท่านมาก แล้วท่านรู้ได้ไงว่าพ่อฉันเป็นเจ้าของโรงแรม Sky งงแฮะ!!
“คะ..ค่ะ” ฉันตอบแบบกลัว ๆ (จะมาไม้ไหนเนี่ย น่ากลัวจัง!)
“จริงด้วย ๆ หลานอา” ท่านอธิการบดีเดินเข้ามากอดฉัน ฉันงงไปหมดแล้วอะไรเนี่ย ฉันเหลือบไปเห็นยัยพวกนั้นมองฉันด้วยสายตาที่มึนงงเช่นกัน
“อะไรกันคะป๋า..ป๋ารู้จักยัยนี่ได้ยังไงคะ”
“นี่คือเพียวลดา ลูกสาวของพีระชัยลุงของลูกไง”
“ไม่จริงอ่ะ ทำไมหนูถึงไม่รู้เรื่องนี้”
“ก็เพียวเขาไปเรียนที่ญี่ปุ่นตั้งนาน หนูจะรู้จักเขาได้ไง”
ยัยบอลลูนไม่พูดอะไรเอาแต่อึ้ง อึ้ง แล้วก็อึ้ง ฮิ ๆๆ ฉันแอบสมน้ำหน้ายัยนั่นในใจ เหตุการณ์กลับตาลปัตรซะอย่างนั้น
“แล้วเพลงล่ะมาด้วยหรือเปล่า” อธิการบดี เอ๊ย! ไม่ใช่สิอาของฉันถาม
“มาค่ะ พี่เพลงรอเพียวอยู่ข้างนอก”
“แล้วนี่มีเรื่องอะไรกัน เห็นยัยบอลลูนเข้ามาฟ้องอาบอกว่าหนูไปแกล้งเขาหรอ”
“ไม่จริงค่ะ หนูไม่ได้ทำอะไรเขานะคะ เขามาขัดขาหนูก่อนนี่” ทีฉันบ้างล่ะยัยบอลลูน
“ไม่จริงค่ะป๋า ยัยนี่นั่นแหละที่แกล้งหนูก่อน”
“แล้วแต่คุณอาจะเชื่อนะคะ หนูก็ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงเหมือนกันเพราะหนูไม่ผิด”
“แล้วเธอมีหลักฐานมายืนยันไหมล่ะ” ยัยบ้าเอ๊ย! แล้วใครจะมีหลักฐานอย่างที่แกพูดเล่า -_- ฉันจะเอาหลักฐานจากที่ไหนมาให้คุณอาดูนะ ถ้าเราไม่มีหลักฐานฉันก็ต้องถูกทำโทษแน่ ๆ เลย ทำไงดีอ่ะ!
เอี๊อด....ประตูห้องของคุณอาเปิดออก ใครกันนะผู้ชายคนนั้น ฉันรู้สึกคุ้นหน้าจัง...อ๋อ! นึกออกแล้ว นายคนนี้คือผู้ชายที่อยู่ห้องเดียวกับเรานี่นา ว่าแต่เขามาทำไมกันนะ ไม่รู้หรือไงว่าในนี้เขามีเรื่องกันอยู่ แถมเปิดประตูเข้ามายังไม่เคาะอีกต่างหาก นายแน่มาก!!
“เธอต้องการหลักฐานใช่ไหม..บอลลูน”
“แล้วนี่นายมายุ่งอะไรกับพวกฉันล่ะเนี่ย ออกไปเลยป่ะ” ยัยนี่เคยเป็นมิตรกับใครบ้างไหมเนี่ย -_-^นอกจากยัย 4 คนนั่น
“ฉันไม่ปล่อยให้เธอมารังแกคนอื่นแบบนี้ง่าย ๆ หรอก”
“เอ้า! ไหนหลักฐาน ขอฉันดูหน่อยซิ”
“นี่ครับ..” ผู้ชายคนนั้นยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับคุณอา “อธิการบดีครับ ตอนที่เกิดเหตุผมได้อัดวีดีโอพวกนี้ไว้ตั้งแต่ต้นเลยล่ะครับ แล้วอธิการบดีจะรู้ว่าใครที่เป็นคนผิด” ผู้ชายคนนั้นมองหน้ายัยบอลลูนนั่นอย่างสะใจ แล้วทำไมเขาถึงมาช่วยฉันนะ
“บอลลูน..นี่ลูกไปขัดขาหนูเพียวก่อนนี่”
“ก็..ก็” ยัยบอลลูนกระอึกกระอักพูดไม่ออก
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณอา หนูไม่ใส่ใจหรอกค่ะเรื่องแบบนี้ เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป หนูไม่อยากจะมีเรื่องอีก”
“เอาล่ะ ๆ งั้นต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียนกันได้แล้ว บอลลูนก็เหมือนกันนะลูก อย่าคิดว่าลูกเป็นลูกป๋าแล้วป๋าจะไม่ทำอะไรลูกนะ เมื่อลูกทำผิดลูกก็ควรขอโทษซะ ไม่ใช่เป็นแบบนี้”
“ไม่ค่ะป๋า” ยัยบอลลูนเดินออกไปอย่างหน้าเสีย แถมยังหันมามองฉันด้วยสายตาที่ดุเดือด เชอะ! จ้างให้ฉันก็ไม่กลัวแกหรอก ยี้!
“อะไรพี่เพลง เสียงดังทำไม เค้าตกใจหมด”
“ฉันตกใจมากกว่าแกซะอีก แกก่อเรื่องอะไรไว้ฮะ!” พี่เพลงตะโกนใส่ฉัน
“โอ๊ย!! จะตะโกนทำไม ลำพังเสียงยัยนั่นก็แสบหูอยู่แล้ว ก็เค้าบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร ไม่มีอะไรไม่ได้ยินรึไง”
“แต่มีคนพูดกันว่าแกมีเรื่องกับลูกสาวของอธิการบดี”
“ใช่..เค้ามีเรื่องกับยัยนั่น แต่ยัยนั่นเป็นฝ่ายทำเค้าก่อนนะ พี่เพลงเป็นคนบอกเค้าเองไม่ใช่หรอ ว่าอย่าเป็นคนที่ยอมใคร ไม่อย่างนั้นเราก็จะเป็นแบบนั้นไปตลอดชาติ จำไม่ได้รึไงเล่า” ฉันตะโกนกลับไปบ้าง ทีนี้น้ำตาฉันเริ่มไหลแล้ว ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เพียงแต่ว่าฉันแค่น้อยใจเฉย ๆ น่ะ ที่พี่สาวฉันพูดแบบนี้กับฉัน ทั้ง ๆ ที่ไม่เคย
“เอ่อ..ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ เพียงแต่ฉันแค่ตกใจนิดหน่อยก็เท่านั้นเอง แกไม่ต้องร้องไห้นะ เดี๋ยวใครเห็นจะว่าแกแพ้” พี่เพลงปลอบฉัน คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น ฉันเอามือขึ้นมาปาดน้ำตาตัวเอง
ตึ่ง..ตึง..ตึง..ตึ๊ง “น.ส. เพียวลดา กิตติศักดิ์เวียงชัย นักเรียนห้อง 4-2 กรุณาไปพบท่านอธิการบดีด่วนค่ะ” ตึ๊ง..ตึง..ตึง..ตึ่ง
“เสียงประชาสัมพันธ์ประกาศเรียกแกแล้ว ทำใจดี ๆ ไว้นะ ฉันว่าโชคต้องเข้าข้างแก”
“ขอบใจนะ..ผักบุ้ง”
ฉันเดินออกไปที่ห้องอธิการบดีอย่างตื่นเต้น ยิ่งใกล้ห้องท่านเท่าไร เหมือนกับว่าเสียงกลองรัวอยู่ในใจฉันเร็วเท่านั้น “เอาวะ! เรื่องนี้แกเป็นคนผูกยังไงแกก็ต้องแก้เองได้” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป
ในห้องนั้นมีพวกของยัยบอลลูนอยู่ด้วย ยัยบอลลูนนั้นร้องไห้ หืม..แกล้งร้องชัด ๆ หมั่นไส้จริง ๆ เลย แต่เอ! ฉันรู้สึกคุ้นหน้าอธิการบดีท่านนี้จัง เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“สวัสดีค่ะ..” ฉันยกมือไหว้อธิการบดีอย่างสั่น ๆ เห็นได้ชัดว่ายัยพวกนั้นกำลังหัวเราะฉันอยู่
“หนูใช่ลูกของพีระชัย เจ้าของโรงแรม Sky ใช่รึเปล่า”
ฉันงงกับคำพูดท่านมาก แล้วท่านรู้ได้ไงว่าพ่อฉันเป็นเจ้าของโรงแรม Sky งงแฮะ!!
“คะ..ค่ะ” ฉันตอบแบบกลัว ๆ (จะมาไม้ไหนเนี่ย น่ากลัวจัง!)
“จริงด้วย ๆ หลานอา” ท่านอธิการบดีเดินเข้ามากอดฉัน ฉันงงไปหมดแล้วอะไรเนี่ย ฉันเหลือบไปเห็นยัยพวกนั้นมองฉันด้วยสายตาที่มึนงงเช่นกัน
“อะไรกันคะป๋า..ป๋ารู้จักยัยนี่ได้ยังไงคะ”
“นี่คือเพียวลดา ลูกสาวของพีระชัยลุงของลูกไง”
“ไม่จริงอ่ะ ทำไมหนูถึงไม่รู้เรื่องนี้”
“ก็เพียวเขาไปเรียนที่ญี่ปุ่นตั้งนาน หนูจะรู้จักเขาได้ไง”
ยัยบอลลูนไม่พูดอะไรเอาแต่อึ้ง อึ้ง แล้วก็อึ้ง ฮิ ๆๆ ฉันแอบสมน้ำหน้ายัยนั่นในใจ เหตุการณ์กลับตาลปัตรซะอย่างนั้น
“แล้วเพลงล่ะมาด้วยหรือเปล่า” อธิการบดี เอ๊ย! ไม่ใช่สิอาของฉันถาม
“มาค่ะ พี่เพลงรอเพียวอยู่ข้างนอก”
“แล้วนี่มีเรื่องอะไรกัน เห็นยัยบอลลูนเข้ามาฟ้องอาบอกว่าหนูไปแกล้งเขาหรอ”
“ไม่จริงค่ะ หนูไม่ได้ทำอะไรเขานะคะ เขามาขัดขาหนูก่อนนี่” ทีฉันบ้างล่ะยัยบอลลูน
“ไม่จริงค่ะป๋า ยัยนี่นั่นแหละที่แกล้งหนูก่อน”
“แล้วแต่คุณอาจะเชื่อนะคะ หนูก็ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงเหมือนกันเพราะหนูไม่ผิด”
“แล้วเธอมีหลักฐานมายืนยันไหมล่ะ” ยัยบ้าเอ๊ย! แล้วใครจะมีหลักฐานอย่างที่แกพูดเล่า -_- ฉันจะเอาหลักฐานจากที่ไหนมาให้คุณอาดูนะ ถ้าเราไม่มีหลักฐานฉันก็ต้องถูกทำโทษแน่ ๆ เลย ทำไงดีอ่ะ!
เอี๊อด....ประตูห้องของคุณอาเปิดออก ใครกันนะผู้ชายคนนั้น ฉันรู้สึกคุ้นหน้าจัง...อ๋อ! นึกออกแล้ว นายคนนี้คือผู้ชายที่อยู่ห้องเดียวกับเรานี่นา ว่าแต่เขามาทำไมกันนะ ไม่รู้หรือไงว่าในนี้เขามีเรื่องกันอยู่ แถมเปิดประตูเข้ามายังไม่เคาะอีกต่างหาก นายแน่มาก!!
“เธอต้องการหลักฐานใช่ไหม..บอลลูน”
“แล้วนี่นายมายุ่งอะไรกับพวกฉันล่ะเนี่ย ออกไปเลยป่ะ” ยัยนี่เคยเป็นมิตรกับใครบ้างไหมเนี่ย -_-^นอกจากยัย 4 คนนั่น
“ฉันไม่ปล่อยให้เธอมารังแกคนอื่นแบบนี้ง่าย ๆ หรอก”
“เอ้า! ไหนหลักฐาน ขอฉันดูหน่อยซิ”
“นี่ครับ..” ผู้ชายคนนั้นยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับคุณอา “อธิการบดีครับ ตอนที่เกิดเหตุผมได้อัดวีดีโอพวกนี้ไว้ตั้งแต่ต้นเลยล่ะครับ แล้วอธิการบดีจะรู้ว่าใครที่เป็นคนผิด” ผู้ชายคนนั้นมองหน้ายัยบอลลูนนั่นอย่างสะใจ แล้วทำไมเขาถึงมาช่วยฉันนะ
“บอลลูน..นี่ลูกไปขัดขาหนูเพียวก่อนนี่”
“ก็..ก็” ยัยบอลลูนกระอึกกระอักพูดไม่ออก
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณอา หนูไม่ใส่ใจหรอกค่ะเรื่องแบบนี้ เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป หนูไม่อยากจะมีเรื่องอีก”
“เอาล่ะ ๆ งั้นต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียนกันได้แล้ว บอลลูนก็เหมือนกันนะลูก อย่าคิดว่าลูกเป็นลูกป๋าแล้วป๋าจะไม่ทำอะไรลูกนะ เมื่อลูกทำผิดลูกก็ควรขอโทษซะ ไม่ใช่เป็นแบบนี้”
“ไม่ค่ะป๋า” ยัยบอลลูนเดินออกไปอย่างหน้าเสีย แถมยังหันมามองฉันด้วยสายตาที่ดุเดือด เชอะ! จ้างให้ฉันก็ไม่กลัวแกหรอก ยี้!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น