ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ลำดับตอนที่ 5
“ขอบใจเติ้ลมากนะที่มาส่งเรียวถึงห้อง”
“อืม..ไม่เป็นไรหรอก เรียวมีอะไรก็มาหาเติ้ลได้นะ เติ้ลอยู่ห้อง 1219”
“จ้ะ..ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะ “
“แล้วเรียวไปโรงเรียนยังไงล่ะ ไปพร้อมเติ้ลไหม”
“ไม่เป็นไรหรอก เรียวออกไปพร้อมพ่อน่ะ ขอบใจอีกครั้งนะ”
“อืม..งั้นเติ้ลไปนะ”
เติ้ลเดินไปที่ลิฟท์และฉันก็ยืนรอให้เติ้ลขึ้นลิฟท์ไป ฉันถึงจะเดินเข้าห้อง พอเติ้ลเข้าไปในลิฟท์ฉันก็หันหลังไปไขประตูกุญแจห้อง แต่ว่าประตูห้องได้เปิดไว้อยู่แล้วฉันตกใจมาก หรือว่าแม่กลับมาจากที่ทำงานแล้ว เป็นไปไม่ได้หรอกแม่จะกลับมาก่อนได้ไง พ่อยังไม่ได้ไปรับแม่เลย ฉันเปิดประตูเข้าไปอย่างช้า
แกร๊ก..แอ๊ดดดดด..ปึง เสียประตูได้ปิดอย่างเบา ๆ
ฉันค่อย ๆ เดินเข้าไปข้างในอย่างเงียบที่สุด ตอนนี้ฉันคิดว่าคงจะเป็นโจรที่เข้ามาขโมยของในห้องของฉันแน่ ฉันเดินเข้าไปในห้องรับแขก ฉันเห็นทีวีเปิดอยู่และฉันก็ได้ยินเสียงอยู่ในครัว ฉันค่อยเดินไปในครัวและฉันก็ตกตะลึงเมื่อฉันเห็น…
“พี่เรน..”
ฉันตะโกนเสียงดัง ด้วยความที่ฉันดีใจมาก ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่สาวฉันเอง พี่เรน..พี่สาวสุดน่ารักของฉัน พี่สาวที่ห่างกับฉันไม่ถึงปี
“เรียว..เค้าดีใจจังที่เจอเธอคนแรก”
“เรียวก็ดีใจเหมือนกันที่เจอพี่คนแรก”
ฉันเดินเข้าไปกอดพี่สาวของฉันด้วยความคิดถึง เราไม่ได้เจอกันมาประมาณสัก 2 ปีได้แล้ว พี่สาวฉันเปลี่ยนไปมากเลย สวยขึ้นมาก
“ทำไมถึงไม่เมลล์มาบอกว่าจะกลับมาเยี่ยมที่บ้าน”
“เมลล์มาก็ไม่เซอไพรซ์น่ะสิ และอีกอย่างนะเค้ามีข่าวดีกว่านั้นอีกนะ”
“อะไรหรอ บอกเรียวมาสิเรียวอยากรู้ พี่มีแฟนใหม่แล้วหรอหรือว่า..”
ฉันไม่ทันจะพูดจบ พี่สาวของฉันก็พูดสวนขึ้นมา
“เปล่าไม่ใช่ เค้าจะไม่เรียนที่นั่นแล้วต่างหาก”
“หมายความว่า..”
“ถูกต้องน้องรัก เค้าจะมาอยู่ที่นี่กับเรียว”
“จริงหรอ ดีใจจัง”
“เราจะไม่ห่างกันอีกแล้วนะ”
“อืม..แล้วนี่พ่อกับแม่รู้ยัง”
“รู้แล้ว”
“หืม..แล้วพ่อกับแม่ก็ไม่ยอมบอกนะ”
“เค้าเป็นคนบอกให้พ่อกับแม่ไม่บอกเรียวเองแหละ”
“แสบจริง ๆ เลยนะแล้วนี่ทำอะไรอยู่เนี่ย”
“กำลังทำกับข้าวให้เรียวกินนั่นแหละ แต่เรียวก็ดันกลับมาซะก่อน ไม่คิดว่าโรงเรียนจะเลิกเร็วขนาดนี้”
“งั้นเรียวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ เดี๋ยวจะออกมาช่วย”
“โอ๊ย..ไม่ต้องหรอก ใกล้จะเสร็จแล้ว เค้าว่าเรียวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ออกมากินกับเค้าได้แล้วล่ะ”
“อืม..”
ฉันเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้าน แล้วก็ออกไปที่ห้องครัว
“เสร็จพอดีเลย มากินกันเถอะ ฝีมือเค้าอร่อยนะ ตอนอยู่ที่ฝรั่งเศสเค้าทำอาหารกินเองกับเพื่อนเขาทุกวันเลย”
“ท่าทางพี่ทำอาหารเก่งนะ”
“ก็พอได้น่า ไม่ถึงกับเก่งขนาดมืออาชีพหรอก มา..มากินด้วยกัน”
“ว้าว!! สเต๊กปลาอบซอส เรียวไม่ได้กินนานแล้ว ของโปรดเรียวเลย”
มันน่ากินจริง ๆ นะ พี่สาวฉันนี่เยี่ยมจริง ๆ เลย
“เค้ารู้ว่าเรียวชอบ เค้าก็เลยทำให้กิน มีน้ำแตงโมปั่นด้วยนะ”
“อื้อหือ..ทำเยอะจัง เรียวจะกินแล้วนะ”
ฉันกำลังจะอ้าปากกินนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงเพลงดังมาก ซึ่งมันดังมาจากห้องข้าง ๆ ฉันโมโหมาก ใครกันนะ? ไม่มีมารยาทเอาซะเลย ถ้าคิดว่าตัวเองจะเปิดเพลงเสียงดัง ทำไมไม่ทำห้องเก็บเสียงนะ ประสาทแน่ ๆ ฉันต้องประสาทแน่ ๆ ถ้าฉันอยู่เฉย ๆ
“อืม..ไม่เป็นไรหรอก เรียวมีอะไรก็มาหาเติ้ลได้นะ เติ้ลอยู่ห้อง 1219”
“จ้ะ..ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะ “
“แล้วเรียวไปโรงเรียนยังไงล่ะ ไปพร้อมเติ้ลไหม”
“ไม่เป็นไรหรอก เรียวออกไปพร้อมพ่อน่ะ ขอบใจอีกครั้งนะ”
“อืม..งั้นเติ้ลไปนะ”
เติ้ลเดินไปที่ลิฟท์และฉันก็ยืนรอให้เติ้ลขึ้นลิฟท์ไป ฉันถึงจะเดินเข้าห้อง พอเติ้ลเข้าไปในลิฟท์ฉันก็หันหลังไปไขประตูกุญแจห้อง แต่ว่าประตูห้องได้เปิดไว้อยู่แล้วฉันตกใจมาก หรือว่าแม่กลับมาจากที่ทำงานแล้ว เป็นไปไม่ได้หรอกแม่จะกลับมาก่อนได้ไง พ่อยังไม่ได้ไปรับแม่เลย ฉันเปิดประตูเข้าไปอย่างช้า
แกร๊ก..แอ๊ดดดดด..ปึง เสียประตูได้ปิดอย่างเบา ๆ
ฉันค่อย ๆ เดินเข้าไปข้างในอย่างเงียบที่สุด ตอนนี้ฉันคิดว่าคงจะเป็นโจรที่เข้ามาขโมยของในห้องของฉันแน่ ฉันเดินเข้าไปในห้องรับแขก ฉันเห็นทีวีเปิดอยู่และฉันก็ได้ยินเสียงอยู่ในครัว ฉันค่อยเดินไปในครัวและฉันก็ตกตะลึงเมื่อฉันเห็น…
“พี่เรน..”
ฉันตะโกนเสียงดัง ด้วยความที่ฉันดีใจมาก ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่สาวฉันเอง พี่เรน..พี่สาวสุดน่ารักของฉัน พี่สาวที่ห่างกับฉันไม่ถึงปี
“เรียว..เค้าดีใจจังที่เจอเธอคนแรก”
“เรียวก็ดีใจเหมือนกันที่เจอพี่คนแรก”
ฉันเดินเข้าไปกอดพี่สาวของฉันด้วยความคิดถึง เราไม่ได้เจอกันมาประมาณสัก 2 ปีได้แล้ว พี่สาวฉันเปลี่ยนไปมากเลย สวยขึ้นมาก
“ทำไมถึงไม่เมลล์มาบอกว่าจะกลับมาเยี่ยมที่บ้าน”
“เมลล์มาก็ไม่เซอไพรซ์น่ะสิ และอีกอย่างนะเค้ามีข่าวดีกว่านั้นอีกนะ”
“อะไรหรอ บอกเรียวมาสิเรียวอยากรู้ พี่มีแฟนใหม่แล้วหรอหรือว่า..”
ฉันไม่ทันจะพูดจบ พี่สาวของฉันก็พูดสวนขึ้นมา
“เปล่าไม่ใช่ เค้าจะไม่เรียนที่นั่นแล้วต่างหาก”
“หมายความว่า..”
“ถูกต้องน้องรัก เค้าจะมาอยู่ที่นี่กับเรียว”
“จริงหรอ ดีใจจัง”
“เราจะไม่ห่างกันอีกแล้วนะ”
“อืม..แล้วนี่พ่อกับแม่รู้ยัง”
“รู้แล้ว”
“หืม..แล้วพ่อกับแม่ก็ไม่ยอมบอกนะ”
“เค้าเป็นคนบอกให้พ่อกับแม่ไม่บอกเรียวเองแหละ”
“แสบจริง ๆ เลยนะแล้วนี่ทำอะไรอยู่เนี่ย”
“กำลังทำกับข้าวให้เรียวกินนั่นแหละ แต่เรียวก็ดันกลับมาซะก่อน ไม่คิดว่าโรงเรียนจะเลิกเร็วขนาดนี้”
“งั้นเรียวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ เดี๋ยวจะออกมาช่วย”
“โอ๊ย..ไม่ต้องหรอก ใกล้จะเสร็จแล้ว เค้าว่าเรียวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ออกมากินกับเค้าได้แล้วล่ะ”
“อืม..”
ฉันเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้าน แล้วก็ออกไปที่ห้องครัว
“เสร็จพอดีเลย มากินกันเถอะ ฝีมือเค้าอร่อยนะ ตอนอยู่ที่ฝรั่งเศสเค้าทำอาหารกินเองกับเพื่อนเขาทุกวันเลย”
“ท่าทางพี่ทำอาหารเก่งนะ”
“ก็พอได้น่า ไม่ถึงกับเก่งขนาดมืออาชีพหรอก มา..มากินด้วยกัน”
“ว้าว!! สเต๊กปลาอบซอส เรียวไม่ได้กินนานแล้ว ของโปรดเรียวเลย”
มันน่ากินจริง ๆ นะ พี่สาวฉันนี่เยี่ยมจริง ๆ เลย
“เค้ารู้ว่าเรียวชอบ เค้าก็เลยทำให้กิน มีน้ำแตงโมปั่นด้วยนะ”
“อื้อหือ..ทำเยอะจัง เรียวจะกินแล้วนะ”
ฉันกำลังจะอ้าปากกินนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงเพลงดังมาก ซึ่งมันดังมาจากห้องข้าง ๆ ฉันโมโหมาก ใครกันนะ? ไม่มีมารยาทเอาซะเลย ถ้าคิดว่าตัวเองจะเปิดเพลงเสียงดัง ทำไมไม่ทำห้องเก็บเสียงนะ ประสาทแน่ ๆ ฉันต้องประสาทแน่ ๆ ถ้าฉันอยู่เฉย ๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น