ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : **_เรื่องใหญ่แล้วเรา_**
“นักเรียนเคารพ” เสียงยัยผักบุ้งพูด Get!! แล้ว ที่แท้ผู้ชายพวกนั้นที่กลัวยัยผักบุ้งก็เพราะยัยผักบุ้งเป็นหัวห้องนี่เอง เจ๋งชะมัด!! เลยเพื่อนฉัน
“นักเรียนทุกคนคะ เปิดการศึกษาใหม่นี้นักเรียนโตขึ้นเยอะแล้วนะคะ........” อาจารย์คนที่ยืนอยู่หน้าห้อง สงสัยจะเป็นที่ปรึกษาของห้องฉันได้บรรยายเทศนาเรื่องที่เปิดเทอมใหม่ซะยาวเหยียดเลย จนกระทั่ง...
“วันนี้ห้องของเราได้มีนักเรียนเพิ่มเข้ามาใหม่อีกหนึ่งคนนะคะ” ทุกคนมองมาที่ฉันเหมือนกับรู้โดยอัตโนมัติว่าฉันคือเด็กนักเรียนใหม่ “นักเรียนช่วยออกมาแนะนำตัวให้เพื่อน ๆ รู้จักด้วยนะคะ” หวายยยย ตายแล้ว!! ต้องออกไปแนะนำตัวด้วยหรอ ฉันไม่กล้า ง่ะ.. แง้ ToT แม่จ๋าช่วยด้วย ฉันเกลียดการออกไปหน้าชั้นเรียนมากที่สุดเลย ฉันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ‘ซื้ดด’ แล้วเดินออกไปหน้าชั้นเรียน เสียงกลุ่มผู้ชายพวกนั้นแซวฉันอีกแล้ว ไอบ้าเอ๊ย! ฉันยิ่งเขิน ๆ อยู่
“หวัดดีจ้ะเพื่อน ๆ ทุกคน ฉันชื่อ เพียวลดา กิตติศักดิ์เวียงชัย หรือเรียกง่าย ๆ ว่าเพียวก็ได้นะ ยังไงก็ช่วยแนะนำบ้างแล้วกัน” ฉันโค้งตัวลงพร้อมกับได้ยินเสียงตบมือพร้อมกับเสียงซุบซิบไปในตัว ฉันเงยหน้าขึ้นมามอง ชิ!! ยัยพวกนั้นอีกแล้ว สงสัยจะอิจฉาฉันล่ะสิ ช่างเถอะ!! ฉันไม่สนใจเสียงนกเสียงกาหรอก ตอนที่ฉันจะเดินกลับเข้าไปนั่งที่ฉันก็สะดุดอะไรกับบางอย่างจนฉันล้มลง เพื่อนในห้องหัวเราะฉันกันใหญ่เลย หืม!! ยัยพวกบ้าเอ๊ย..ทำให้ฉันอายขายขี้หน้าเขาไปทั่ว ฉันรีบลุกขึ้นทันที แล้วก็จ้องไปที่ยัยพวกนั้น ผักบุ้งก็วิ่งมาทางฉัน นี่ฉันกำลังจะมีเรื่องหรอ?
“ทำไม เธอแค้นฉันหรอ ฮิๆๆๆ” ผู้หญิงหนึ่งในนั้นพูดพลางหัวเราะเยาะใส่ฉัน แต่แปลกทำไมครูถึงไม่มาห้ามเลย ทำไมถึงปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เขาน่าจะเตือนแต่กลับเดินหนีเฉย อะไรของเขากันนะ!!
“นี่เธอยัยผักบุ้ง เพื่อนเธอนี่ซุ่มซ่ามใช่เล่นนะเนี่ย เดินแค่นี้ก็ต้องให้ล้ม ฮิๆๆ” อีกแล้ว!! พวกแกหัวเราะฉันอีกแล้ว ไม่รู้จักยัยเพียวซะแล้ว
“พวกแกต้องการอะไรฮะ!! มาแกล้งขัดขาฉันทำไม”
“ดูสิบอลลูน มันหาว่าเธอขัดขามันน่ะ” ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่ผู้หญิงอีกคนนึงที่นั่งอยู่บนโต๊ะ สงสัยเธอจะชื่อบอลลูน เขาเดินมาตรงฉัน เพี้ยะ!! ยัยบอลลูนนั่นตบหน้าฉัน ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ
“เธอตบหน้าฉันทำไม”
“ถามอะไรโง่ ๆ ก็ฉันหมั่นไส้แกน่ะสิ ชิ!!” ยัยนั่นเมินหน้าใส่ฉัน
“งั้นหรอ..แกมีสิทธิ์หมั่นไส้คนเดียวรึไง”
“ยัยเพียว..” ผักบุ้งดึงแขนฉันไว้เหมือนกับจะบอกฉันว่า ‘อย่าไปยุ่งกับพวกนั้นเลย’ แต่ฉันไม่สนใจหรอก
“อะไรของแกยัยผักบุ้ง มาจับแขนไว้ทำไม ยัยนี่มันมาหาเรื่องฉันก่อนนะ”
“ฮะๆๆ ท่าทางแกจะไม่รู้อะไรซะแล้วนะแม่สาวน้อย แกรู้ไหมว่าบอลลูนเป็นลูกสาวคนเดียวของท่านอธิการบดีเจ้าของโรงเรียนแห่งนี้”
ฉันรู้สึกอึ้งกับคำพูดของยัยผู้หญิงนั่น “ลูกสาวอธิการบดีอย่างนั้นหรอ?” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง
“ใช่..แกได้ยินไม่ผิดหรอก ถ้าแกทำอะไรบอลลูนแม้แต่ปลายก้อยล่ะก็ นั่นหมายถึงชีวิตของแกเชียวนะ”
ขนาดนั้นเลยหรอ ถึงว่า..อาจารย์ถึงได้เดินหนีไปตอนที่ยัยนั่นขัดขาฉัน ทำไงดีล่ะ ฉันก็ไม่อยากจะยอมยัยนั่นด้วย ปล่อยเอาไว้เดี๋ยวจะได้ใจใหญ่ ในเมื่อมันแกล้งฉันได้คราวนี้ คราวหน้าก็ต้องมีอีกแน่ ฉันกัดฟันสู้!! เพี้ยะ!! เสียงฉันตบหน้ายัยนั่นไป รู้สึกสะใจยังไงไม่รู้บอกไม่ถูกเลย
“แกกล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน” ยัยบอลลูนตะโกนใส่ฉัน
“ทำไมล่ะ คิดว่าเป็นลูกสาวอธิการบดีแล้วฉันจะกลัวหรอ เชอะ!! พวกแกคิดผิดแล้วล่ะ ฉันมันพวกไม่ยอมใครด้วยสิ ไล่ออกก็ไล่ออก ดีกว่าจะให้พวกแกมาดูหมิ่นศักดิ์ศรีของฉันซะอีก”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด” หืม!! ยัยนี่แหกปากมาได้ นกหวีดเข้าไปอยู่ในปากรึไงนั่นถึงได้มีพลังเสียงถึงขนาดนั้น “นี่แกกล้าหือกลับฉันหรอ”
ฉันไม่พูดอะไร เอาแต่พยักหน้าแล้วทำหน้าทำตาใส่ยัยนั่นอย่างเดียว ท่าทางยัยนั่นคงจะโกรธฉันมาก
“คงไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับเธอสินะ แต่ฉันไง! ฉันกล้า ทางที่ดีนะพวกแกอย่ามาข่มฉันให้ยากเลย”
“แก..แก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด” โอ๊ย!! ถ้าฉันขืนอยู่ใกล้ยัยนี่ทั้งวันมีหวังหูแตกตายแน่เลย “ฉันจะฟ้องป๋าให้ไล่แกออกคอยดู แกเตรียมตัวเก็บของกลับบ้านได้เลย” ยัยบอลลูนกับพรรคพวกเดินออกไปนอกห้องด้วยท่าทางที่ผิดหวังอย่างแรง ฮิๆๆ ฉันบอกแล้วว่าเล่นกับใครไม่เล่น แต่ในใจก็หวั่น ๆ เหมือนกันนะเนี่ย ถ้าฉันถูกไล่ออกขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ จะทำไง ฉันยังไม่ทันได้เรียนเลยนะ จะถูกไล่ออกซะแล้วหรอ
**********************************************************************************
ตอนนี้ก็เป็นตอนที่ 5 แล้ว ขอบใจสำหรับเพื่อน ๆ ทุกคนมากที่เข้ามาอ่านเรื่องของเรา และขอโทษด้วยที่มาอัพช้า เผอิญเมื่อวานไปดูหนังมา เรื่องแหยมฯ หนุกมากเลยนะ ขอบอก! ถ้าใครไปดูนะไม่เสียดายตังแน่นอน ฮาทั้งเรื่อง
“นักเรียนทุกคนคะ เปิดการศึกษาใหม่นี้นักเรียนโตขึ้นเยอะแล้วนะคะ........” อาจารย์คนที่ยืนอยู่หน้าห้อง สงสัยจะเป็นที่ปรึกษาของห้องฉันได้บรรยายเทศนาเรื่องที่เปิดเทอมใหม่ซะยาวเหยียดเลย จนกระทั่ง...
“วันนี้ห้องของเราได้มีนักเรียนเพิ่มเข้ามาใหม่อีกหนึ่งคนนะคะ” ทุกคนมองมาที่ฉันเหมือนกับรู้โดยอัตโนมัติว่าฉันคือเด็กนักเรียนใหม่ “นักเรียนช่วยออกมาแนะนำตัวให้เพื่อน ๆ รู้จักด้วยนะคะ” หวายยยย ตายแล้ว!! ต้องออกไปแนะนำตัวด้วยหรอ ฉันไม่กล้า ง่ะ.. แง้ ToT แม่จ๋าช่วยด้วย ฉันเกลียดการออกไปหน้าชั้นเรียนมากที่สุดเลย ฉันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ‘ซื้ดด’ แล้วเดินออกไปหน้าชั้นเรียน เสียงกลุ่มผู้ชายพวกนั้นแซวฉันอีกแล้ว ไอบ้าเอ๊ย! ฉันยิ่งเขิน ๆ อยู่
“หวัดดีจ้ะเพื่อน ๆ ทุกคน ฉันชื่อ เพียวลดา กิตติศักดิ์เวียงชัย หรือเรียกง่าย ๆ ว่าเพียวก็ได้นะ ยังไงก็ช่วยแนะนำบ้างแล้วกัน” ฉันโค้งตัวลงพร้อมกับได้ยินเสียงตบมือพร้อมกับเสียงซุบซิบไปในตัว ฉันเงยหน้าขึ้นมามอง ชิ!! ยัยพวกนั้นอีกแล้ว สงสัยจะอิจฉาฉันล่ะสิ ช่างเถอะ!! ฉันไม่สนใจเสียงนกเสียงกาหรอก ตอนที่ฉันจะเดินกลับเข้าไปนั่งที่ฉันก็สะดุดอะไรกับบางอย่างจนฉันล้มลง เพื่อนในห้องหัวเราะฉันกันใหญ่เลย หืม!! ยัยพวกบ้าเอ๊ย..ทำให้ฉันอายขายขี้หน้าเขาไปทั่ว ฉันรีบลุกขึ้นทันที แล้วก็จ้องไปที่ยัยพวกนั้น ผักบุ้งก็วิ่งมาทางฉัน นี่ฉันกำลังจะมีเรื่องหรอ?
“ทำไม เธอแค้นฉันหรอ ฮิๆๆๆ” ผู้หญิงหนึ่งในนั้นพูดพลางหัวเราะเยาะใส่ฉัน แต่แปลกทำไมครูถึงไม่มาห้ามเลย ทำไมถึงปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เขาน่าจะเตือนแต่กลับเดินหนีเฉย อะไรของเขากันนะ!!
“นี่เธอยัยผักบุ้ง เพื่อนเธอนี่ซุ่มซ่ามใช่เล่นนะเนี่ย เดินแค่นี้ก็ต้องให้ล้ม ฮิๆๆ” อีกแล้ว!! พวกแกหัวเราะฉันอีกแล้ว ไม่รู้จักยัยเพียวซะแล้ว
“พวกแกต้องการอะไรฮะ!! มาแกล้งขัดขาฉันทำไม”
“ดูสิบอลลูน มันหาว่าเธอขัดขามันน่ะ” ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่ผู้หญิงอีกคนนึงที่นั่งอยู่บนโต๊ะ สงสัยเธอจะชื่อบอลลูน เขาเดินมาตรงฉัน เพี้ยะ!! ยัยบอลลูนนั่นตบหน้าฉัน ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ
“เธอตบหน้าฉันทำไม”
“ถามอะไรโง่ ๆ ก็ฉันหมั่นไส้แกน่ะสิ ชิ!!” ยัยนั่นเมินหน้าใส่ฉัน
“งั้นหรอ..แกมีสิทธิ์หมั่นไส้คนเดียวรึไง”
“ยัยเพียว..” ผักบุ้งดึงแขนฉันไว้เหมือนกับจะบอกฉันว่า ‘อย่าไปยุ่งกับพวกนั้นเลย’ แต่ฉันไม่สนใจหรอก
“อะไรของแกยัยผักบุ้ง มาจับแขนไว้ทำไม ยัยนี่มันมาหาเรื่องฉันก่อนนะ”
“ฮะๆๆ ท่าทางแกจะไม่รู้อะไรซะแล้วนะแม่สาวน้อย แกรู้ไหมว่าบอลลูนเป็นลูกสาวคนเดียวของท่านอธิการบดีเจ้าของโรงเรียนแห่งนี้”
ฉันรู้สึกอึ้งกับคำพูดของยัยผู้หญิงนั่น “ลูกสาวอธิการบดีอย่างนั้นหรอ?” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง
“ใช่..แกได้ยินไม่ผิดหรอก ถ้าแกทำอะไรบอลลูนแม้แต่ปลายก้อยล่ะก็ นั่นหมายถึงชีวิตของแกเชียวนะ”
ขนาดนั้นเลยหรอ ถึงว่า..อาจารย์ถึงได้เดินหนีไปตอนที่ยัยนั่นขัดขาฉัน ทำไงดีล่ะ ฉันก็ไม่อยากจะยอมยัยนั่นด้วย ปล่อยเอาไว้เดี๋ยวจะได้ใจใหญ่ ในเมื่อมันแกล้งฉันได้คราวนี้ คราวหน้าก็ต้องมีอีกแน่ ฉันกัดฟันสู้!! เพี้ยะ!! เสียงฉันตบหน้ายัยนั่นไป รู้สึกสะใจยังไงไม่รู้บอกไม่ถูกเลย
“แกกล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน” ยัยบอลลูนตะโกนใส่ฉัน
“ทำไมล่ะ คิดว่าเป็นลูกสาวอธิการบดีแล้วฉันจะกลัวหรอ เชอะ!! พวกแกคิดผิดแล้วล่ะ ฉันมันพวกไม่ยอมใครด้วยสิ ไล่ออกก็ไล่ออก ดีกว่าจะให้พวกแกมาดูหมิ่นศักดิ์ศรีของฉันซะอีก”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด” หืม!! ยัยนี่แหกปากมาได้ นกหวีดเข้าไปอยู่ในปากรึไงนั่นถึงได้มีพลังเสียงถึงขนาดนั้น “นี่แกกล้าหือกลับฉันหรอ”
ฉันไม่พูดอะไร เอาแต่พยักหน้าแล้วทำหน้าทำตาใส่ยัยนั่นอย่างเดียว ท่าทางยัยนั่นคงจะโกรธฉันมาก
“คงไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับเธอสินะ แต่ฉันไง! ฉันกล้า ทางที่ดีนะพวกแกอย่ามาข่มฉันให้ยากเลย”
“แก..แก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด” โอ๊ย!! ถ้าฉันขืนอยู่ใกล้ยัยนี่ทั้งวันมีหวังหูแตกตายแน่เลย “ฉันจะฟ้องป๋าให้ไล่แกออกคอยดู แกเตรียมตัวเก็บของกลับบ้านได้เลย” ยัยบอลลูนกับพรรคพวกเดินออกไปนอกห้องด้วยท่าทางที่ผิดหวังอย่างแรง ฮิๆๆ ฉันบอกแล้วว่าเล่นกับใครไม่เล่น แต่ในใจก็หวั่น ๆ เหมือนกันนะเนี่ย ถ้าฉันถูกไล่ออกขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ จะทำไง ฉันยังไม่ทันได้เรียนเลยนะ จะถูกไล่ออกซะแล้วหรอ
**********************************************************************************
ตอนนี้ก็เป็นตอนที่ 5 แล้ว ขอบใจสำหรับเพื่อน ๆ ทุกคนมากที่เข้ามาอ่านเรื่องของเรา และขอโทษด้วยที่มาอัพช้า เผอิญเมื่อวานไปดูหนังมา เรื่องแหยมฯ หนุกมากเลยนะ ขอบอก! ถ้าใครไปดูนะไม่เสียดายตังแน่นอน ฮาทั้งเรื่อง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น