ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : +~First Day At My High Shcool~+
“บ่นอะไรของแกยัยเพียว ฉันได้ยินแกพูดสาธุ ๆ อะไรนั่นด้วย แกสาธุอะไรของแกวะ” แป่วววว..ดันมาได้ยินอีก ยัยเพื่อนบ้าเอ๊ย! ฉันไม่บอกแกหรอกว่าฉันสาธุเรื่องอะไร
“เออ..เมื่อกี๊ตอนฉันนั่งแท็กซี่มาฉันสวนกับรถเบนซ์คันนึงสวยมากเลยแหละแก ท่าทางจะเป็นผู้ชายขับนะ” แกรู้ได้ไง!! มั่วจริง ๆ เลย -_-; “แกเห็นมั๊ย ถ้าเขาอยู่ในหมู่บ้านนี้จริง ๆ ล่ะก็ Perfect”
“แกนี่ก็เพ้อฝันไปเรื่อย ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ ฉันล่ะอยากจะพักผ่อนเต็มที”
ฉันไม่กล้าเล่าเรื่องที่ฉันสลับกระเป๋ากับนายบ้านั่นให้ผักบุ้งฟัง ไม่รู้สิ!! ถ้าฉันเล่ายัยนี่ต้องโวยวายแน่เลย มันคลั่งนายบ้านั่นอย่างกับอะไรดี บ้าชะมัด!! ดันมาคลั่งไอคนโรคจิตอย่างนี้ ถ้าแกรู้ว่านิสัยเขาเป็นยังไงล่ะก็...ต้องผิดหวังแน่ เชื่อฉันสิ!!
วันรุ่งขึ้น
วันนี้เปิดเทอมวันแรกของฉัน ตื่นเต้นพิกลแฮะ!! ฉันรีบแต่งตัวและออกไปโรงเรียนพร้อมพี่เพลงและก็ยัยผักบุ้งทันที เหมือนเราสามคนจะตื่นเต้นพอกันนะ กระโปรงโรงเรียนนี้สั้นเป็นบ้าเลย ใครออกแบบชุดกันนะ จะเห็นกางเกงในอยู่แล้ว ถ้าก้มทีนะ >_< ไม่อยากจะนึกภาพ เราสามคนเดินเข้าโรงเรียนไปอย่างมั่นใจ สายตาที่ทุกคนมองมาที่พวกเรานั้นมันแปลก ๆ แฮะ!! อะไรหว่า..ฉันใส่เสื้อกลับตะเข็บหรอ เอ๊ะ! ก็ไม่นี่ หรือว่ากระโปรงเปิด ก็ไม่ใช่อีก แล้วอะไรล่ะ
“ผักบุ้งยัยพวกนั้นเขามองอะไรอ่ะ” ฉันพูดพลางมองไปที่กลุ่มของยัยผู้หญิงพวกนั้น
“อ๋อ! ยัยบอลลูน แกอย่าไปสนใจยัยพวกนี้เลย ปัญญาอ่อน”
“งั้นหรอ!” เออ..ท่าจะปัญญาอ่อนจริงแฮะ!! จ้องอยู่ได้ จะกินฉันรึไง
ฉันเดินขึ้นไปบนห้อง โชคดีฉันได้อยู่ห้องเดียวกับยัยผักบุ้งซะด้วย ส่วนพี่เพลงอยู่อีกห้องนึง ฉันเดินเข้าไปในห้อง กวาดตามองรอบ ๆ ห้อง ก็พบว่าทุกคนหันมามองกันหมด อะไรกันหว่า!! สงสัยฉันคงเป็นเด็กใหม่มั้งเลยไม่คุ้นหน้า
“ผักบุ้ง..ใครวะ!” เสียงผู้ชายคนนึงในห้องตะโกน
“เพื่อนฉันเอง พวกแกอย่ามายุ่งเชียวนะ”
“น่ารักเป็นบ้าเลยว่ะ จีบได้เปล่าวะ วี๊ด..วิ้ว” เสียงผู้ชายในห้องแซวฉันกันใหญ่ อะไรกัน!! นายพวกนี้ พูดแบบนี้ฉันก็อายเป็นนะ คนในห้องหันมามองฉันกันใหญ่แล้ว
“ไม่ได้เว่ย! อย่าให้ฉันรู้นะว่าแกมายุ่งกับเพื่อนฉัน ไม่งั้นพวกแกตาย”
“อะไรวะ” เสียงผู้ชายพวกนั้นหดหู่กันเป็นแถบ ยัยผักบุ้ง!! แกมีอิทธิพลขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมผู้ชายพวกนั้นถึงกลัวแกนัก ฮิๆๆ แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องมีคนมายุ่งกับฉัน พูดก็พูดเถอะฉันเข็ดแล้วกับผู้ชาย เมื่อก่อนฉันเคยทุ่มเทความรักให้กับผู้ชายคนนึง แต่แล้วมันก็ล้มไม่เป็นท่า ฉันเสียใจมากเลยตอนนั้น จะทำไงได้ล่ะ นั่นคือรักแรกของฉันนี่ จะไม่ให้ฉันเสียใจได้ยังไง ฮือ..ฮือ พูดแล้วก็เศร้า แต่ก่อนหน้านี้ฉันเคยลองคบกับผู้ชายคนอื่นดูนะ แต่มันก็ยังเหมือนเดิม ฉันเลยคิดว่าฉันเข็ดแล้วล่ะกับผู้ชาย
“ยัยเพียว..แกมาดูนี่สิ” ยัยผักบุ้งเรียกให้ฉันออกไปดูอะไรก็ไม่รู้ที่หน้าห้อง
“อะไรหรอ” ฉันชะโงกหน้าออกไปดู โอ้โห! พี่สาวฉัน หนุ่ม ๆ รุมตอมหึ่งเลย รวมทั้งพวกผู้ชายที่แซวฉันเมื่อกี๊ด้วย ไม่แปลกอะไรนี่นาก็พี่สาวฉันทั้งน่ารัก แถมยังหุ่นดีอีก ใคร ๆ เห็นก็ชอบกันทั้งนั้นแหละ อิจฉาชะมัด!!
“แกดูสิ ฉันว่านะเพลงต้องเป็นดาวคนต่อไปแน่เลย”
“ดาว..” ฉันทำสีหน้ามึนงง “อะไรหรอ ดาวคืออะไร”
“โธ่! ยัยโง่ ดาวก็คือคนที่สวยที่สุดในโรงเรียนไงล่ะ โรงเรียนนี้เขาจัดประกวดทุกปีแหละ แล้ววันนั้นก็จะมาถึงแล้วด้วย แกสนใจมั๊ยล่ะ”
“ไม่อ่ะ (- - ) ( - -) ฉันไม่ชอบเรื่องแบบนี้”
“ทำไมวะ ลองดูก็ไม่เสียหายสักหน่อย แกจะได้รู้ด้วยว่าเพลงกับแกใครจะชอบเยอะกว่ากัน เท่าที่ดูแล้วนะถ้าจะเทียบความสวยมันเทียบไม่ได้หรอก” ฉันมองหน้ายัยผักบุ้งด้วยสีหน้าที่โหดเหี้ยม ทำไมยะฉันสวยน้อยกว่าพี่เพลงตรงไหน “ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันหมายความว่าถ้าแกจะประกวดเรื่องความสวยมันไม่ได้หรอก เพราะแกทั้งคู่สวยและน่ารักเหมือนกัน” แล้วไป!! แกรู้ตัวไหมว่าเกือบตายแล้วนะ ยัยผักบุ้งน้อย “ฉันจะลองดูว่าจะมีใครชอบแกกับเพลงมากกว่ากัน เข้าไจ๋!!”
“อืม..( _ _ ) ( - - ) แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่ประกวดอยู่ดี เข้าห้องกันเถอะ”
ฉันเดินเข้าห้องเรียนไป ว่าแต่ถ้าฉันลองประกวดดูมันก็ไม่เสียหายนี่นา ฉันอาจจะเจอผู้ชายที่ดี ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตก็ได้ ใครจะไปรู้ แต่ก็ได้แค่คิดแหละ เพราะไม่มีทางที่ฉันจะทำเรื่องแบบนั้นเด็ดขาด
***********************************************************************************
ดีใจจังที่เพื่อน ๆ ชอบเรื่องของเรา (ถึงแม้จะเป็นคำพูดโกหกหรืออะไรก็ช่าง) ยังไงก็ขอบใจมากนะสำหรับคำชมเล็ก ๆ น้อย ๆ ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็แนะนำด้วยละกัน แต่เราก็ต้องขอบใจความเห็นที่ 4 ด้วยนะที่ช่วยเตือนเรา เราปรับปรุงให้แล้วล่ะ มันก็อ่านยากจริง ๆ นั่นแหละ ส่วนที่ว่าแต่ละตอนมันน้อยเกินไปก็เพราะว่าเราไม่อยากให้เพื่อน ๆ เบื่อน่ะ ถ้าแต่ละตอนมันยาวเกินไปเพื่อน ๆ จะขี้เกียจอ่าน แต่ยังไงก็ขอบใจนะ ว่าง ๆ ก็ช่วยมาอ่านใหม่แล้วกัน
Orange Girl...
“เออ..เมื่อกี๊ตอนฉันนั่งแท็กซี่มาฉันสวนกับรถเบนซ์คันนึงสวยมากเลยแหละแก ท่าทางจะเป็นผู้ชายขับนะ” แกรู้ได้ไง!! มั่วจริง ๆ เลย -_-; “แกเห็นมั๊ย ถ้าเขาอยู่ในหมู่บ้านนี้จริง ๆ ล่ะก็ Perfect”
“แกนี่ก็เพ้อฝันไปเรื่อย ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ ฉันล่ะอยากจะพักผ่อนเต็มที”
ฉันไม่กล้าเล่าเรื่องที่ฉันสลับกระเป๋ากับนายบ้านั่นให้ผักบุ้งฟัง ไม่รู้สิ!! ถ้าฉันเล่ายัยนี่ต้องโวยวายแน่เลย มันคลั่งนายบ้านั่นอย่างกับอะไรดี บ้าชะมัด!! ดันมาคลั่งไอคนโรคจิตอย่างนี้ ถ้าแกรู้ว่านิสัยเขาเป็นยังไงล่ะก็...ต้องผิดหวังแน่ เชื่อฉันสิ!!
วันรุ่งขึ้น
วันนี้เปิดเทอมวันแรกของฉัน ตื่นเต้นพิกลแฮะ!! ฉันรีบแต่งตัวและออกไปโรงเรียนพร้อมพี่เพลงและก็ยัยผักบุ้งทันที เหมือนเราสามคนจะตื่นเต้นพอกันนะ กระโปรงโรงเรียนนี้สั้นเป็นบ้าเลย ใครออกแบบชุดกันนะ จะเห็นกางเกงในอยู่แล้ว ถ้าก้มทีนะ >_< ไม่อยากจะนึกภาพ เราสามคนเดินเข้าโรงเรียนไปอย่างมั่นใจ สายตาที่ทุกคนมองมาที่พวกเรานั้นมันแปลก ๆ แฮะ!! อะไรหว่า..ฉันใส่เสื้อกลับตะเข็บหรอ เอ๊ะ! ก็ไม่นี่ หรือว่ากระโปรงเปิด ก็ไม่ใช่อีก แล้วอะไรล่ะ
“ผักบุ้งยัยพวกนั้นเขามองอะไรอ่ะ” ฉันพูดพลางมองไปที่กลุ่มของยัยผู้หญิงพวกนั้น
“อ๋อ! ยัยบอลลูน แกอย่าไปสนใจยัยพวกนี้เลย ปัญญาอ่อน”
“งั้นหรอ!” เออ..ท่าจะปัญญาอ่อนจริงแฮะ!! จ้องอยู่ได้ จะกินฉันรึไง
ฉันเดินขึ้นไปบนห้อง โชคดีฉันได้อยู่ห้องเดียวกับยัยผักบุ้งซะด้วย ส่วนพี่เพลงอยู่อีกห้องนึง ฉันเดินเข้าไปในห้อง กวาดตามองรอบ ๆ ห้อง ก็พบว่าทุกคนหันมามองกันหมด อะไรกันหว่า!! สงสัยฉันคงเป็นเด็กใหม่มั้งเลยไม่คุ้นหน้า
“ผักบุ้ง..ใครวะ!” เสียงผู้ชายคนนึงในห้องตะโกน
“เพื่อนฉันเอง พวกแกอย่ามายุ่งเชียวนะ”
“น่ารักเป็นบ้าเลยว่ะ จีบได้เปล่าวะ วี๊ด..วิ้ว” เสียงผู้ชายในห้องแซวฉันกันใหญ่ อะไรกัน!! นายพวกนี้ พูดแบบนี้ฉันก็อายเป็นนะ คนในห้องหันมามองฉันกันใหญ่แล้ว
“ไม่ได้เว่ย! อย่าให้ฉันรู้นะว่าแกมายุ่งกับเพื่อนฉัน ไม่งั้นพวกแกตาย”
“อะไรวะ” เสียงผู้ชายพวกนั้นหดหู่กันเป็นแถบ ยัยผักบุ้ง!! แกมีอิทธิพลขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมผู้ชายพวกนั้นถึงกลัวแกนัก ฮิๆๆ แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องมีคนมายุ่งกับฉัน พูดก็พูดเถอะฉันเข็ดแล้วกับผู้ชาย เมื่อก่อนฉันเคยทุ่มเทความรักให้กับผู้ชายคนนึง แต่แล้วมันก็ล้มไม่เป็นท่า ฉันเสียใจมากเลยตอนนั้น จะทำไงได้ล่ะ นั่นคือรักแรกของฉันนี่ จะไม่ให้ฉันเสียใจได้ยังไง ฮือ..ฮือ พูดแล้วก็เศร้า แต่ก่อนหน้านี้ฉันเคยลองคบกับผู้ชายคนอื่นดูนะ แต่มันก็ยังเหมือนเดิม ฉันเลยคิดว่าฉันเข็ดแล้วล่ะกับผู้ชาย
“ยัยเพียว..แกมาดูนี่สิ” ยัยผักบุ้งเรียกให้ฉันออกไปดูอะไรก็ไม่รู้ที่หน้าห้อง
“อะไรหรอ” ฉันชะโงกหน้าออกไปดู โอ้โห! พี่สาวฉัน หนุ่ม ๆ รุมตอมหึ่งเลย รวมทั้งพวกผู้ชายที่แซวฉันเมื่อกี๊ด้วย ไม่แปลกอะไรนี่นาก็พี่สาวฉันทั้งน่ารัก แถมยังหุ่นดีอีก ใคร ๆ เห็นก็ชอบกันทั้งนั้นแหละ อิจฉาชะมัด!!
“แกดูสิ ฉันว่านะเพลงต้องเป็นดาวคนต่อไปแน่เลย”
“ดาว..” ฉันทำสีหน้ามึนงง “อะไรหรอ ดาวคืออะไร”
“โธ่! ยัยโง่ ดาวก็คือคนที่สวยที่สุดในโรงเรียนไงล่ะ โรงเรียนนี้เขาจัดประกวดทุกปีแหละ แล้ววันนั้นก็จะมาถึงแล้วด้วย แกสนใจมั๊ยล่ะ”
“ไม่อ่ะ (- - ) ( - -) ฉันไม่ชอบเรื่องแบบนี้”
“ทำไมวะ ลองดูก็ไม่เสียหายสักหน่อย แกจะได้รู้ด้วยว่าเพลงกับแกใครจะชอบเยอะกว่ากัน เท่าที่ดูแล้วนะถ้าจะเทียบความสวยมันเทียบไม่ได้หรอก” ฉันมองหน้ายัยผักบุ้งด้วยสีหน้าที่โหดเหี้ยม ทำไมยะฉันสวยน้อยกว่าพี่เพลงตรงไหน “ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันหมายความว่าถ้าแกจะประกวดเรื่องความสวยมันไม่ได้หรอก เพราะแกทั้งคู่สวยและน่ารักเหมือนกัน” แล้วไป!! แกรู้ตัวไหมว่าเกือบตายแล้วนะ ยัยผักบุ้งน้อย “ฉันจะลองดูว่าจะมีใครชอบแกกับเพลงมากกว่ากัน เข้าไจ๋!!”
“อืม..( _ _ ) ( - - ) แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่ประกวดอยู่ดี เข้าห้องกันเถอะ”
ฉันเดินเข้าห้องเรียนไป ว่าแต่ถ้าฉันลองประกวดดูมันก็ไม่เสียหายนี่นา ฉันอาจจะเจอผู้ชายที่ดี ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตก็ได้ ใครจะไปรู้ แต่ก็ได้แค่คิดแหละ เพราะไม่มีทางที่ฉันจะทำเรื่องแบบนั้นเด็ดขาด
***********************************************************************************
ดีใจจังที่เพื่อน ๆ ชอบเรื่องของเรา (ถึงแม้จะเป็นคำพูดโกหกหรืออะไรก็ช่าง) ยังไงก็ขอบใจมากนะสำหรับคำชมเล็ก ๆ น้อย ๆ ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็แนะนำด้วยละกัน แต่เราก็ต้องขอบใจความเห็นที่ 4 ด้วยนะที่ช่วยเตือนเรา เราปรับปรุงให้แล้วล่ะ มันก็อ่านยากจริง ๆ นั่นแหละ ส่วนที่ว่าแต่ละตอนมันน้อยเกินไปก็เพราะว่าเราไม่อยากให้เพื่อน ๆ เบื่อน่ะ ถ้าแต่ละตอนมันยาวเกินไปเพื่อน ๆ จะขี้เกียจอ่าน แต่ยังไงก็ขอบใจนะ ว่าง ๆ ก็ช่วยมาอ่านใหม่แล้วกัน
Orange Girl...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น