~ยัยเซี้ยวสุดซ่า~ปิ๊งรัก~นายบ้าสุดแสบ~

ลำดับตอนที่ #3 : ++นายเสื้อหนังสีดำ! เป็นนายนั่นเอง++

         ฉันยืนรอนายบ้านั่นอยู่หน้าบ้าน นี่มันก็เลยครึ่งชั่วโมงไปแล้วทำไมยังไม่มาอีก นายนี่แย่ชะมัดเลย เอ๊ะ!! ใช่เบนซ์สปอร์ตคันนั้นรึเปล่านะ ถ้าใช่นะนายนี่ก็คงรวยไม่ใช่เล่น รถหรูเป็นบ้าเลย แถมยังเป็นสีดำเงางามอีกด้วย เอี๊ยดดดดด

         ปึง!! เสียงปิดประตูรถดังขึ้น ผู้ชายคนนึงเดินออกมาจากรถใส่แว่นตาด้วย หล่อจัง!! แต่เอ! หน้าคุ้น ๆ ยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก พอเขาถอดแว่นออกเท่านั้นแหละ ใช่เลย!!

         “ฉันหล่อขนาดนั้นเชียวหรอ”

         ฉันยืนอึ้งกับใบหน้าของนายนั่น นี่มัน..มัน ผู้ชายที่ใส่เสื้อหนังสีดำที่ฉันเจอที่แอร์พอร์ทนี่ นายคิวแห่งวง Class ใช่แน่ ๆ ฉันจำไม่ผิดหรอก

         “นาย..”

         “รู้จักฉันด้วยหรอ มันก็แน่อยู่แล้วล่ะนะ ก็ฉันเป็นหนึ่งในนักดนตรีที่ดังที่สุดในตอนนี้นิ่” นายบ้านั่นทำหน้าลอยหน้าลอยตา เห็นแล้วขัดลูกตาชะมัด ยี้! ผู้ชายอะไรหลงตัวเองเป็นบ้าเลย แถมยังขี้อวดอีก

         “จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่รู้จักนายหรอกนะ” ฉันทำหน้าทำตาใส่นายนั่น “เผอิญว่าฉันเพิ่งจะบินกลับมาจากญี่ปุ่นน่ะ พอดีเพื่อนฉันรู้จักวงของนาย ฉันก็เลยได้รู้จักนายก็ตอนนั้นแหละ อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย”

         “เห็นมั๊ย..เพื่อนเธอยังรู้จักฉันเลย เธอนี่มันล้าสมัยจริง ๆ เลย”

         “เพื่อนฉันมันบ้าน่ะสิ สงสัยคงจะสมองกลับถึงได้ไปรู้จักวงห่วยแตกอย่างนาย”

         “เธอว่าวงใครห่วยแตก” นายบ้านั่นเหมือนจะฉุนคำพูดของฉัน ก็แหงแหละใครจะยอมให้คนอื่นมาดูถูกวงของตัวเอง

         “เมื่อกี๊ก็ได้ยินชัดไม่ใช่หรอ หวังว่าหูคงไม่หนวกนะ” ฉันพูดกวนประสาทนายนั่น

         “เธอนี่มัน..” นายนั่นยืนกัดฟันซะแล้ว หวายยย เขาจะทำอะไรฉันไหมเนี่ย หรือว่าฉันพูดแรงเกินไปจริง ๆ

         “ทำไม..ฉันมันทำไมหรอ” ฉันกัดฟันสู้ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าคำพูดของฉันอาจมีผลต่อชีวิตได้

         “ฉันไม่อยากจะทำอะไรผู้หญิงหรอกนะ แต่วันนี้ฉันเหลืออดจริง ๆ”

         เขาจับฉันหมุนตัวไปพิงกับรถยนต์คันงามนั่น ฉันใจเต้นไปหมดเลย นายนั่นจะบีบคอฉันหรอ หรือว่าจะชกหน้าท้องฉันจนฉันจุกและตายไป แย่แล้ว ๆๆ นายโกรธฉันถึงขนาดนั้นเลยหรอ ฉันขอโทษ แง!! และแล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น นายนั่นเอาปากของเขาลงมาประกบกับปากของฉัน ตายแล้ว!! นายจูบฉัน ถึงมันจะไม่ใช่จูบแรกก็ตาม แต่ฉันก็ไม่ให้จูบใครง่าย ๆ อย่างนี้นะ

         “ปล่อยฉันได้แล้วววววว” ฉันตะโกนแหกปากเสียงดัง แต่นายนั่นกลับเอามือมาปิดปากฉันเอาไว้ ฉันผลักนายนั่นกระเด็นไปที่พื้น โฮ่!! โล่งอก นึกว่าจะออกมาจากเงื้อมมือนายนั่นไม่ได้ซะแล้ว

         “เธอทำบ้าอะไรของเนี่ย ฉันเจ็บนะ” นายนั่นลุกขึ้นมาอย่างหัวเสีย

         “ฉันน่าจะถามนายมากกว่า ว่านายมาจูบฉันทำไม ห๊า!!”

         “ก็แล้วทำไมล่ะ เธออยากมากวนประสาทฉันก่อนเองนิ่ ช่วยไม่ได้”

         หนอยแน่ะ!! ไอคนโรคจิต ชอบขโมยจูบชาวบ้านเขาไปทั่ว

         “นายอย่านึกนะว่าเป็นดาราแล้วจะทำอะไรใครก็ได้”

         “งั้นหรอ..ว๊า!! ฉันกำลังนึกอยู่พอดีเลยอ่ะ ขอโทษนะที่ทำให้ผิดหวัง” นายนั่นทำท่าทางกวนประสาทใส่ฉัน หมั่นไส้เป็นบ้าเลย

         “อ่ะนี่” ฉันโยนกระเป๋าไปทางนายนั่น “เอากระเป๋าเส็งเคร็งของนายคืนไป แล้วก็เอากระเป๋าฉันมา”

         “โอ๊ย!! เธอนี่จริง ๆ เลย โยนมาได้กระเป๋านะไม่ใช่ลูกบอล มันเจ็บนะ”

         “นั่นมันก็เรื่องของนาย เร็ว ๆ เอากระเป๋าฉันคืนมาได้แล้ว”

         นายนั่นยื่นกระเป๋ามาให้ฉัน โอ้! สวรรค์ ขอบใจมากฉันได้กระเป๋าคืนแล้ว ต่อไปนี้ฉันจะได้ไม่ต้องมาเจอกับนายโรคจิตนี่อีก ถ้าฉันจะไม่ได้เจอนายนี่อีกโดยแลกกับจูบของฉัน ฉันก็ยอม ToT

         “นายไปได้แล้ว หวังว่าฉันคงจะไม่มีวันได้เจอหน้านายอีกแน่”

         “งั้นหรอ!! เธออาจจะคิดผิดก็ได้นะ”

         “เชอะ!! ฉันคิดไม่ผิดหรอกย่ะ โชคดีนะ อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย บ๊าย..บาย ไอคนโรคจิต” ฉันพูดเสร็จก็รีบยกกระเป๋าวิ่งเข้าไปในบ้านทันที เฮ้อ! โล่งอกเป็นบ้าเลย ซวยๆๆๆแล้วก็ซวย ทำไมฉันมันซวยแบบนี้

         “ไม่เคยพบไม่เคยเจอผู้ชายบ้าแบบนี้เลย  พ่อแก้วแม่แก้วเจ้าขาถ้าเกิดเนื้อคู่ลูกมีจริงอย่าได้มีนิสัยแบบนายบ้าคนนี้เลยนะเจ้าคะ สาธุ!”

         แกร๊ก...ประตูห้องฉันเปิดออก ยัยผักบุ้ง! แกมาช้าแค่นิดเดียวเอง ไม่อย่างนั้นนะแกคงได้เห็นนายโรคจิตนั่นกับฉันยืนเถียงกันแน่ ๆ เลย