{++รักใส ๆ ของยัยตัวแสบ++}

ลำดับตอนที่ #2 : ++You Bad++

         คาบแรกของฉันวันนี้ ฉันไม่ได้เรียนเลยมัวแต่คุยกับเพื่อนใหม่ของฉันอยู่ จนเกือบโดนอาจารย์ว่าหลายครั้งแล้ว ฉันรู้สึกว่าเติ้ลเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดรองจากเอโกะเพื่อนที่ญี่ปุ่นของฉัน  และฉันก็เรียนมาถึงตอนคาบพักกลางวัน พวกเราทุกคนก็ลงไปกินข้าวพักกลางวันกัน และระหว่างเดินลงไปฉันก็เดินไปชนกับผู้ชายคนนึง เขาชนฉันจนล้มแถมยังไม่ขอโทษฉันสักคำ ฉันรู้สึกหงุดหงิดนิด ๆ ที่เขามาชนฉันแถมยังไม่ขอโทษฉันอีก

         “นี่นายหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ”

         ฉันตะโกนออกไป แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่หยุดเดิน

         “นี่นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ หูหนวกหรือไง”

        

         ฉันเพิ่มเสียงของฉันมากขึ้นอีก จนคนที่เดินไปเดินมาแถวนั้นมองมาที่ฉัน ผู้ชายคนนั้นก็หยุดเดิน และหันหน้ามาทางฉัน

         “เรียว..อย่าไปยุ่งกับมันเลย”

         ครีมดึงแขนฉันเอาไว้

         “เธอมีธุระอะไรกับฉันงั้นหรอ”

         “นายเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยนะ นายชนฉันแล้วทำไมไม่ขอโทษฉัน”

         “ใครเดินชนเธอ ฉันเดินกับเพื่อนของฉันมาดี ๆ นะ เธอนั่นแหละเดินมาชนฉัน   ยัยเบ๊อะ”

         “หืม..ไม่ขอโทษฉันแล้วยังจะมาด่าฉันอีกหรอ”

         “อืม..แล้วไง เธอจะทำไมฉัน”

         “ฉันไม่ทำไมนายหรอกเพียงแต่ว่าฉัน…”

        

         ฉันกำหมัดของตัวเองขึ้น และชกหน้าผู้ชายคนนั้นไปเต็ม ๆ แรง จนผู้ชายคนนั้นล้มลงไป เพื่อน ๆ ของฉันตกใจมากและวิ่งเข้ามาหาฉัน ฉันรู้สึกสมน้ำหน้าด้วยซ้ำไป สมควรแล้วล่ะ ฉันว่าฉันทำอย่างนี้คงน้อยไปสำหรับผู้ชายพรรค์นี้

         “นี่เธอกล้าต่อยฉันหรอ”

         “ใช่..ฉันกล้าต่อยนายแล้วทำไม”

         จริง ๆ ฉันอยากจะทำมากกว่านี้ด้วยซ้ำ

         “เธอกล้ามากนะ ที่ต่อยฉัน”

         “นายเป็นใคร ใหญ่มาจากไหน ฉันก็แค่สั่งสอนนายเท่านั้นเอง หมัดฉันหนักไปหน่อยนะ แต่นายสมควรแล้วที่จะได้รับมัน ฉันไปล่ะ แล้วอย่าลืมไปทำแผลนะ เดี๋ยวหน้าหล่อ  ๆ ของนายจะไม่เหลือความหล่อ”

         “ไปกันกินข้าวกันเถอะเพื่อน ๆ”

         ฉันเดินหันหลังกลับไป แต่..

        

         “เดี๋ยวก่อนสิ หยุดเดี๋ยวนี้นะ เธอยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น มาขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ”

         ฉันหยุดและหันหลังกลับไป

         “ทำไมฉันต้องขอโทษนายด้วย”

         “ก็เธอมาต่อยหน้าฉันเนี่ย”

         “ใครต่อยหน้านาย นายต่างหากเอาหน้ามารับหมัดฉันเอง ทำไมนายไม่หลบล่ะ”

         “ก็เธอต่อยหน้าฉันจริง ๆ นี่ ฉันเจ็บนะ ฉันไม่ปล่อยให้เธอต่อยฉันฟรี ๆ หรอกนะ”

         “แล้วนายเจ็บเป็นคนเดียวหรือไง นายเดินมาชนฉันฉันก็เจ็บเหมือนกัน ทำไมนายไม่ขอโทษฉันล่ะ ถือว่าหายกันแล้วกันนะ นายดันไม่ขอโทษฉันเองนี่ ฉันก็เลยต้องเอาคืนนายแบบนี้แหละ ฉันไปละเสียเวลากินข้าวฉัน เห็นไหมว่าเพื่อนฉันรอกินข้าวอยู่ อ้อ! และหวังว่าฉันคงจะไม่ได้เห็นหน้านายอีกนะ”

        

        ฮะๆๆๆ ฉันรู้สึกสะใจมากที่ได้เอาคืนผู้ชายพรรค์นั้น สมน้ำหน้ารู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว ฉันล่ะเกลียดที่สุดเลยผู้ชายแบบนี้ อย่าให้ฉันได้เจอเขาอีกเลยละกัน