~ยัยเซี้ยวสุดซ่า~ปิ๊งรัก~นายบ้าสุดแสบ~

ลำดับตอนที่ #1 : Welcome to Thailand!!

         ฉัน..เพียว เด็กสาววัยมัธยมที่เพิ่งย้ายกลับมาจากญี่ปุ่น จริง ๆ แล้วพ่อฉันเป็นคนญี่ปุ่นนะ แต่แม่ฉันน่ะเป็นคนไทย ฉันเลยได้สายเลือดญี่ปุ่นมาครึ่งนึงน่ะ กลับมาเรียน      ม.ปลายที่เมืองไทยคราวนี้คงมีเรื่องมีอะไรที่สนุก ๆ ทำแน่ ๆ อ้อ! ลืมบอกไป ฉันน่ะมีพี่สาวด้วยนะ เธอชื่อเพลง ฉันห่างกับพี่สาวฉันไม่ถึงปีเลย เราเลยสนิทกัน

         เครื่องลงมาถึงเมืองไทยตอนประมาณช่วงบ่าย ๆ นี้เอง ฉันนัดกับเพื่อนฉันไว้ แต่เอ! เพื่อนของฉันมาถึงหรือยังน๊า ก่อนอื่นฉันว่าฉันไปเอากระเป๋าก่อนดีกว่า

         “พี่เพลง..ไปเอากระเป๋ากัน”

         “แล้วแกนัดยัยผักบุ้งไว้ตอนกี่โมงล่ะเนี่ย”

         “เค้านัดมันไว้ตอนประมาณ บ่าย 2 น่ะ เดี๋ยวก็คงมามั้ง”

         “งั้นหรอ..งั้นก็ไปกัน”

         เอ! ว่าแต่วันนี้เป็นวันอะไรนะ ทำไมคนถึงเยอะลานตาไปหมดอย่างนี้ โห! นักข่าวยกโขยงมากันใหญ่เลย สงสัยวันนี้จะมีดาราดังมาเยี่ยมที่แอร์พอร์ทซะล่ะมั้งเนี่ย ฉันไม่เคยสนใจหรอกนะกับไอพวกดารงดาราอะไรเนี่ย ไม่รู้สิ! ฉันว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระน่ะ ตามเขาไปวัน ๆ ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นมาเลย อ๊ะ! เจอแล้วกระเป๋าฉัน ^_^ หาตั้งนาน ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าของฉันกับพี่เพลงเสร็จฉันก็มายืนคอยเพื่อนฉัน มาแล้ว!! ยัยผักบุ้งของฉัน ฉันยิ้มให้ยัยผักบุ้งนั่นแล้วเราสองคนก็วิ่งเข้าไปกอดกัน

         “เพียว..ฉันคิดถึงแกจะแย่”

         “ฉันก็คิดถึงแกยัยผักบุ้ง แต่แกมาช้านะฉันจะบอก”

         “แหม! ก็รถมันติดนี่ หวัดดีเพลง เป็นไงบ้าง”

         “อืม..สบายดี ว่าแต่ทำไมวันนี้คนถึงเยอะกันจังเลยล่ะ”

         “อ๋อ! วันนี้มีวงดนตรีชื่อดังเพิ่งจะบินกลับมาจากคอนเสิร์ตโชว์ตัวที่เกาหลีน่ะ แต่ผักบุ้งก็ไม่รู้หรอกนะว่าใคร”

         “งั้นหรอ..แสดงว่ายัยพวกนี้ก็คงจะเป็นพวกแฟนคลับน่ะสินะ”

         ฉันชี้ไปที่กลุ่มเด็กผู้หญิงพวกนั้นที่ในมือมีแต่กล้องถ่ายรูป ปากกา สมุด โอ๊ย!! ตายๆๆ อะไรกันก็ไม่รู้ ถ้ารูปถ่ายดารากับลายเซ็นบ๊อง ๆ พวกนั้นกินได้นะ ฉันก็จะบ้าตามอยู่หรอก แต่นี่มันเอาไปทำอะไรไม่ได้ ฉันล่ะไม่เข้าใจยัยพวกนั้นจริง ๆ เลย

         กรี๊ดดดดดดดดดดด เสียงยัยพวกนั้นแหกปากดังลั่นเลย แสบหูชะมัด!! บ้ากันเข้าไป ดูๆๆ จะเหยียบกันตายอยู่แล้ว ไม่รู้จะบ้าอะไรกันนักหนา พวกนักข่าวรีบวิ่งไปออกันที่ด้านต้อนรับผู้โดยสาร แล้วก็มีผู้ชายใส่สูทสีดำยังกะบอร์ดี้การ์ดเลยเดินนำออกมา กะอีแค่วงดนตรีวัยรุ่นแค่เนี้ย ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้นะ

         “กรี๊ดๆๆๆ นั่นมันวง Class นี่นา ยัยเรียวแกดูสิ ตอนนี้พวกเขากำลังดังที่สุดในเมืองไทยเลยนะ ฉันจะบอกให้”

         เพื่อนฉันก็เป็นไปด้วยหรอเนี่ย วงอะไรก็ไม่รู้ฉันไม่เห็นจะเคยได้ยินเลย จะว่าไปฉันจะเคยได้ยินได้ยังไงก็ฉันจากเมืองไทยตั้งแต่ตอนประถม แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นคนสนใจเรื่องพวกนี้ด้วย มันก็ไม่แปลกหรอกที่ฉันจะไม่รู้จัก ว่าแต่พวกนี้ก็หล่อดีเหมือนกันนะ หน้าตาเข้าขั้นแฮะ!! แต่ดูท่าทางจะหยิ่ง ๆ ยังไงก็ไม่รู้

         “ฉันว่าพวกนั้นดูหยิ่ง ๆ ยังไงก็ไม่รู้ โดยเฉพาะอีตาที่ใส่เสื้อหนังสีดำนะ ท่าทางเก๊กเป็นบ้าเลย”

         “ไหน..อ๋อ! นั่นมันอาร์ตนี่นา แกรู้ไหมเขาเด่นที่สุดในวงเลยนะ”

         “แกก็เป็นไปกับเขาด้วยหรอเนี่ย ไหนแกบอกฉันว่าไม่ชอบดาราไง ทำไมแกถึงรู้ดีนักล่ะ”

         “ก็แหม! ออกจะดังซะขนาดนั้น ไม่รู้จักก็บ้าแล้ว”

         “ฉันว่าเราไปกันเถอะ อยู่แบบนี้นาน ๆ ฉันอึดอัดว่ะ”

         “ไปก็ได้ เสียดายจังเลยฉันน่าจะอยู่ได้นาน ๆ กว่านี้”

         ฉัน พี่เพลง แล้วก็ยัยผักบุ้ง ออกไปจากแอร์พอร์ททันที กว่าจะออกได้เกือบจะเป็นลม คนเยอะมากเลย และอีกอย่างของ ๆ ฉันก็พะลุงพะลังเต็มไปหมด ฉันโบกแท็กซี่ตรงไปยังบ้านพักที่พ่อกับแม่ของฉันได้จองซื้อไว้ให้แต่เนิ่น ๆ พูดแล้วจะหาว่าอวด จริง ๆ แล้วฐานะบ้านฉันก็ค่อนข้างดีนะ ฉันกับพี่สาวฉันเลยใช้เงินได้สะดวกสบายไม่ต้องเป็นกังวลอะไรมากนัก