คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การสารภาพ กะ การเสียน้ำตาครั้งแรก
“เห้ยยยิบอม นายวาานเบาๆ็ไ้นิว่ะ เี๋ยวาน็แนไ้” ฮันเิบอ
“นี่ไอ้ี๋ มึไม่แไ นีู่ับไอ้ิบอมไปื้อมาล่ะ มึไปื้อ้าวิ เี๋ยว็อแ”ามินเอ่ย
“เอ่อไปเี๋ยวนี่ล่ะ ฮยอแ อมิน ทเฮไปื้อ้าวัน” ฮันเิเอ่ยวนเพื่อนร่วมโ๊ะที่นั่มอเาและเพื่อน่าันเล่น
“อืม” ทุนอบพลาลุาที่นั่
“ทเฮ ทเฮ ไปื้อ้าวัน” ฮยอแเอ่ยเรียพลาเย่าัวเมื่อไม่มีที่ท่าว่าะยับอเพื่อนรั
“หะ..ห๋า ไรเหรอไอ้ไ่”ทเฮอบ
“ไปื้อ้าวันหรือแะไม่ินว่ะ ไอ้หมวย”ฮยอแถาม
“อืม ไปสิ”ทเฮอบ พลามอหน้านที่พึ่นั่ลบนที่ร้ามอน
“ินไรีอ่ะทเฮ” อมินถาม
“ไม่รู้สิ แล้วอมินล่ะ”ทเฮถามลับ
“นี่ๆ เรียเรามินนี่็ไ้นะ เราอบ”อมินบอ
“อืม” ผมและอมิน เินเลือื้อหารมาทาน แ่พอลับมาถึโ๊ะ ็ไม่เห็นเานนั้นล่ะ
เปิเทอมผ่านไปไ้ราวๆเือนเศษ เวลาพัลาวัน+++
“นี่ทเฮเราื้อนมไปินบนห้อันีว่านะ”อมินเอ่ย
“อืม”
“เห้ย!!! ทเฮ ื้อไรมาินว่ะ”ฮยอแเอ่ย
“นม ินไหมล่ะไอ้ไ่”ทเฮเอ่ย พลายื่นนมให้
“อะไรอ่ะเรียฮยอแินนเียวเหรอ”ฮันเิพูพลาทำหน้าสสาร
“ินสิฮัน เราไม่ไ้ว่าอะไรนายสัหน่อย ไม่้อทำหน้าอย่าั้น็ไ้” ทเฮเอ่ยพลายื่นถุนมอีห่อให้
“เอ่...อ ทเฮถามไรหน่อยสิ”ฮันเอ่ย ทเฮที่มั่วแ่นัู่ฮยอแะอมินวิ่ไล่ันไปมา
“ทเฮอ่า..”ฮันเิเรียอีรั้
“อะ..อะไรเหรอ ฮันเิ”ทเฮหันมามอฮันเิหลัาเห็นอมินและฮยอแวิ่ไล่ันเ้าไปในห้อ
“นี่ เมื่อี้พวเพื่อนๆในห้อเาถามันว่ามีใร แอบอบใร้วยล่ะ”ฮันเอ่ย
“แล้วไอ่ะ” ทเฮอบพลาทำหน้าสสัยว่าเรื่อนี้เี่ยวอะไรับนเอ
“็แบบว่า ันอยารู้ว่าทเฮ แอบอบใรในห้อบ้าเปล่าอ่ะ”ฮันถาม
“เอ่....ออ เห้ออออ” ทเฮไม่ไ้อบแ่พลาถอนหายใและทำท่าระวนระวาย
“อ่า.... แสท่าอย่านี้แอบอบใรในห้อแน่ๆเลยใ่ไหมอ่ะทเฮ” ฮันเิเห็นท่าทาอทเฮยิ่อยารู้ว่าเป็นใร
“นายอยารู้ไปทำไมเหรอ” ทเฮถาม
“อยารู้เยๆ แ่ถ้ารู้แล้วเราะไ้่วยไ” ฮันเิบอ
“ไม่เอาอ่ะ เห้ยยย ไม่มี”ทเฮหลุปาพู
“นั้นไแสว่ามี บอมาเหอะ ันไม่ไปบอใรหรอ” ฮันเิบอ
“อื...ม เห้อออ”ทเฮพลาถอนหายใอีรอบ พลาลุึ้นเินไปยั่ประูหลัห้อเพื่อนมอเ้าไปในห้อ ฮันเิเห็นอย่านั้นึลุเินามทเฮไป
“นนั้นไล่ะ” ทเฮี้ไปยัหลัอผู้ายนนึ
“ห๋า.... ไอ้ิบอมเหรอ”ฮันเิถามอีรั้เพื่อวามแน่ใ
“อืมม์” ทเฮอบพลา้มหน้า้วยวามเินอาย
“ริเหรอ ทเฮ” ทั้สามเอ่ยประสานเสียัน
OoO ทเฮใเมื่อไ้ยินหลายเสียาทา้าหลั
“นี่ทเฮ นายอบไอ้เ้าายเย็นา นั้นิๆเหรอ” อมินเอ่ย
“อืม” ้วยวามเินทำเอาทเฮหนีออมานั่ริมระเบียห้อ
....สัพัามินและฮันเิเินหายเ้าไปในห้อ อีสัพัึเินออมา...
“ทเฮ ทเฮอ่า...” ฮันเิเรีย
“หืมม์” ทเฮละสายาาหนัสือาร์ูนที่อ่านอยู่ึ้นมามอฮันเิ
“ือว่า....”
“มีอะไรล่ะฮัน เป็นอะไรหรือป่าว”ทเฮถามอีรั้เพราะ ับท่าทาอฮันเิ
“ือว่า...ิบอมไม่ไ้อบนายอ่ะ” ฮันเิเอ่ยพลานั่้าๆผม
“ระ...เหรอ”ทเฮอบพลา้มหน้าลไปมอยัพื้น
“ไม่เป็นไรนะทเฮ” ฮันเิบีบมือเพื่อเป็นำลัใ
“อืมม์เราไม่เป็นไรหรอ เอ่...อ อัวไปห้อน้ำ่อนนะ เี๋ยวมา” ทเฮบอับฮันเิ
พอผมถึหน้าอน้ำึ่ปราศาผู้น ผม็มอัวเอในระ้วยวามรู้สึสับสน มือ็ุมหัวใที่
รู้สึเ็บปวไม่รู้ว่าน้ำาไหลออมาไ้ไ แ่ผมร่ำรวนเสียใมา ผม็ไม่เ้าใัวเอเหมือนันว่ า
ทำไม้อร้อไห้เพราะเพียแ่เาปิเสธผมแ่นั้นเอ ทั้ๆที่ยัไม่ไ้ผูพันัน้วย้ำไป
ความคิดเห็น