SF super junior [SiHan]

ลำดับตอนที่ #8 : [Si x Han] Cat or Lion P.4 [End]

 SHORT FICTION

Title : Cat or Lion
Paring : Siwon x Hankyung

Author : แพนด้า 103

Part: 4 [END]

“ไฮ!!! ฮัน สิงโต ทำไรอยู่เอ่ยยย”เสียงแหลมๆของฮีชอลดังมาทางด้านล่าง เรียกให้ฮันคยองและชีวอนหันไปสนใจ

“นายลงไปก่อน เดี่ยวฉันตามไป”ฮันคยองพูดกับชีวอนแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายทันทีส่วนชีวอนก็ค่อยๆเดินลงมาด้านล่างอย่างไม่รีบร้อน

“ว่าไง เมื่อคืนไข้จับไหม”เป็นคำแรกที่ฮีชอลทักทายชีวอน ชีวอนขมวดคิ้วนิดๆ คล้ายจะถามว่าจับไข้อะไร

“ไม่ต้องมางงเลย เมื่อวานนายกับฮีบอมน่ะไปเล่นน้ำฝนกันใช่ไหมล่ะ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ”ฮีชอลพูดขยายความ ทำให้ชีวอนเข้าใจมากขึ้น

“อื้อ เมื่อวานฉันเล่นน้ำฝนกับฮยอกแจ ว่าแต่ฮยอกแจอยู่ไหนเหรอ”ฮีชอลงงกับสิ่งที่ชีวอนพูด ฮยอกแจ??? ใครวะ

“ก็ฮีบอมไง”ชีวอนเห็นว่าฮีชอลทำหน้างง จึงขยายความให้

“อยู่ในห้องนั่งเล่น ว่าแต่ฮันนี่ของฉันไปไหน”ฮีชอลตอบและถามต่อ ชีวอนแสดงสีหน้าไม่พอใจจนฮีชอลสังเกตได้

“ฮันคยองน่ะของฉันต่างหากล่ะ ถ้าอยากเจอก็เดินหาเอาเอง”พูดตจบ ชีวอนก็เดินไปหาฮยอกแจ โดยที่ไม่รู้ว่าฮีชอลน่ะ ได้ยิ้มอย่างร้ายกาจ....

“ชีวอนนนน วันนี้มีเรื่องจะเล่าให้ฟังด้วยแหละ><”ฮยอกแจที่เห้นชีวอนเดินเข้ามาก็รีบกระโจนเข้ามาพร้อมกับพูดอย่างดีใจ

“เรื่องอะไรเหรอ”ชีวอนถามอย่างอยากรู้อยากเห็น ฮยอกแจยิ้มอย่างพอใจที่ชีวอนมีท่าทางอย่างนั้น ปากเล็กๆก็เริ่มเล่าเรื่องราวให้ฟัง

//ย้อนไปเมื่อวาน//

“นี่ ฮีบอม นายไปเล่นน้ำฝนมาทำไมเนี่ย”ฮีชอลส่งเสียงดุเจ้าแมวตัวน้อยที่สารภาพว่าไปเล่นน้ำฝนจนไข้จับ

“ก็ มันไม่มีอะไรทำนีฮะ”เจ้าแมวตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร้อมกับตัวที่สั่นตาม

“เฮ้อ.... ทีหลังก็อย่างเล่นอีกนะ ฉันเป็นห่วง”ฮยอกแจพยักหน้าเมื่อฮีชอลพูดจบ

“ฮะ ผมจะไม่ทำอีก”ฮยอกแจเอ่ยปากสัญญา จากนั้นทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ เพราะต่างคนต่างไม่พูด จนฮีชอลได้พูดขึ้นมา

“นายรักฉันไหม”คำถามนี้เล่นเอาฮยอกแจถึงกับหน้าขึ้นสี ใบหน้าเรียวได้พยักขึ้น-ลง เป็นคำตอบ

“งั้นนายก็แสดงความรักให้ฉันดูสิ...”สิ้นคำพูดของฮีชอล ฮยอกแจก็ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“ก็อย่างนี้ไง........”พูดจบฮีชอลก็กดฮยอกแจราบลงกับพื้น จากนั้นก็บทเพลงแห่งรักก็เกิดขึ้นอย่างอ่อนโยน

“อยากให้ฮันคยองเป็นแบบนายมั้งจัง” ชีวอนยิ้ม เมื่อฮยอกแจเล่าจบ คำพูดนั้นเรียกรอยยิ้มแบบใสซื่อตามแบบฉบับแมวน้อยฮยอกแจได้ไม่น้อย

“นายก็ไปแสดงความรักต่อเขาสิ”ฮยอกแจเสนอ ชีวอนก็ทำหน้าครุ่นคิด

“ขอบใจมาก แต่ฉันไม่อยากแสดงตอนที่เขาไม่สมยอมอ่ะ”เจ้าแมวน้อยชีวอนพูดอย่างเศร้าสร้อย ใบหน้าเศร้าหมองโดยทันตา  แหม.... พ่อคนสุภาพบุรุษ!!!

“ฮัน ฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟังแล้วล่ะ”ฮีชอลที่เห็นว่าเพื่อนตัวเองออกมาจากห้องน้ำได้ไม่ถึงก้าว เสียงแหลมๆก็ถูกส่งออกไป

“หือ เรื่องอะไรเหรอ”เสียงหวานๆของฮันคยองถามกลับอย่างสนอกสนใจ

“ก็.... ฮันใส่สีชมพู แล้วก็กางเกงสีดำ ตัวที่ฉันซื้อให้น่ะ!!”ฮีชอลหน้ายู่ เมื่อเห็นฮันคยองหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนออกมา จึงร้องทักท้วงก่อนที่จะหยิบกางเกงสามส่วนสีขาว

“เอ? สีชมพู? ตัวไหนเหรอ”เมื่อได้ยินคำถามจากฮันคยอง ฮีชอลจึงลุกขึ้นไปที่ตู้เสื้อผ้าอีกด้านที่ร่างบางไม่ได้เปิด ยืนเลือกอยู่นานกว่าจะหยิบตัวที่กล่าวถึงมาให้

“ซิน นี่มันเสื้อนายนะ”

“อื้อ เสื้อฉัน แล้วไงอ่ะ ให้นายใส่ไม่ได้เหรอ”ฮีชอลย้อนกลับ ทำเอาฮันคยองจ๋อยไปเลย ร่างบางรับเสื้อคอวีสีชมพูแปร๋นของฮีชอลมาอย่างเก้ๆกังๆ

“ไม่อยากใส่เหรอ เสื้อผ้าของฉันมันน่ารังเกียจมากเลยหรือไง”เป็นคำประชดที่เปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

“ป่าวซะหน่อย ฉันจะใส่เดี๋ยวนี้แหละ”พูดจบ ฮันคยองก็รีบใส่เสื้อทันที เพราะเกรงว่าเพื่อนซี้อย่างคิมฮีชอลจะงอนเอา ฮีชอลกระตุกยิ้มเล็กๆ แล้วส่งกางเกงขาสั้นสีดำไปให้ ฮันคยองส่งสายตาประมาณว่า ต้องใส่ด้วยหรอ... ฮีชอลจึงพยักหน้าให้  ฮันคยองจึงจำต้องใส่อย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะรู้ดีว่าถ้าเพื่อนซี้คนเนี่ยงอน เดือนหนึ่งจะง้อได้หรือป่าวยังไม่รู้เลย

“ว๊าว!! ฮันน่ารักจังเลย”ฮีชอลถึงกับอุทานออกมาเสียงดัง จนเจ้าแมวทั้ง2วิ่งขึ้นมาดูด้วยความตกใจ

“เอ่อ... ซิน เปลี่ยนได้ไหมอ่า มันไม่คุ้นเคยอ่านะ”ฮีชอลมองใบหน้าของฮันคยองอย่างหงอยๆ แล้วพยักหน้าให้ จนร่างบางรู้สึกได้ว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า เพื่อนเขาต้องงอนแน่ๆ

“ฉันพูดเล่นน่ะ อย่างอนนะ”ริมฝีปากเรียวพูดออกไปก่อนที่เพื่อนซี้ตัวดีจะเดินออกนอกห้อง

“อื้อ”ฮีชอลหันมายิ้มหวานให้ เพียงเท่าก็รู้แล้วว่าโดนแกล้งเข้าให้ซะแล้ว

“ฮันคยอง วันนี้แต่ตัวน่าหม่ำ เอ๊ย! น่ารักจัง”ชีวอนที่เห็นปุ๊ปก็เดินมาชมปั๊ป แถมพูดอะไรที่ทำให้เค้าระแวงเจ้าแมวตัวนี้ด้วย

“ขอบใจนะ”แต่ก็ไม่กล้าตอบอะไรมาก เนื่องจากว่ายังเขินอยู่ = =

“โดนเจ้านายจับแต่งตัวใช่ไหมฮะ”คำถามขอวฮยอกแจลอยเข้ามากระทบใบหู ฮันคยองขำหน่อยกับคำถามที่ถามตรงซะขนาดนี้ ถามโดยไม่กลัวเจ้าตัวงอนเลย

“เชอะ”น่านไง ไม่ทันขาดคำ ฮีชอลงอนแล้วน่ะ

“เอ่อ.... เจ้านาย หายงอนนะฮะ แล้วผมจะให้อีกเท่าตัวเลย”เพียงแค่ได้ยินคำว่าให้อีกเท่าตัว ฮีชอลก็โปรยยิ้มหวานว่าให้ จนฮันคยองเองยังแปลกใจ

ตรูง้อแทบเป็นแทนตายแม่งไม่หาย  แต่พอฮีบอมพูดแค่นี้นี่หายไวมากเลยอ่ะ

“งั้นพวกเราลงเล่นกันข้างล่างนะ”ฮีชอลพยักหน้าหน่อยๆ แล้วเดินลงไปพร้อมกับชีวอน จนตอนนี้เหลือเพียงฮีชอลและฮันคยองอยู่ในห้อง

“เมื่อกี๊ ซินบอกว่ามีอะไรจะเล่างั้นเหรอ”ฮันคยองถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเพื่อนซี้มีเรื่องจะเล่า

“ก็เมื่อวานประมาณเกือบๆ5ทุ่มอ่ะ พี่ยุนโฮเขาโทรมา แล้วให้ฉันบอกนายว่า ระวังตัวไว้ดีๆ”

“อะ....อะไรกัน พี่เค้าจะทำอย่างนั้นได้ไง ก็ ฉันโทรไปบอกเขาแล้วนี่”ฮันคยองพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจจนเห็นได้ชัด

“แล้วนายตอบเขาว่าอะไรล่ะ”ฮีชอลถามถึงคำตอบที่ฮันคยองได้ตอบรุ่นพี่หน้าหล่อ

“ฉันบอกว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”พอได้ยินคำตอบก็เท่านั้นล่ะ ฮีชอลก็อยากจะเอาหัวโขกกำแพง ฮันคยองไม่เคยรู้ใช่ไหมว่ายุนโฮก็เหมือนคนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้!!!

“แต่ตอนนั้น พี่เค้ายังพูดกับฉันดีอยู่เลยนี่นา”

“ไอ้ที่พูดดีน่ะ เพราะว่าตอนนั้นไม่อยากให้นายคิดมากไง อยากให้คิดมากตอนที่ฉันบอกเนี่ยแหละ”

“แล้วฉันจะทำยังไงดี”ฮันคยองพูดอย่างร้อนใจ แต่แน่นอน คิม ฮีชอลมีทางออกมาให้ฮันคยองเรียบร้อย

“นายก็เอาสิงโตไปด้วยสิเวลาที่ออกไปข้างนอก”ฮีชอลพูดในสิ่งที่ตนคิดไว้ให้ฮันคยองได้รับฟัง เจ้าตัวทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนักใจ

“งั้นตอนไปมหา’ลัยก็ซินเอาฮีบอมไปป่ะล่ะ”ฮันคยองถามฮีชอล ซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้าโดยทันที

“ถ้าไม่เอาไปบ้านฉันก็เจ๊งเพราะเสียค่าไฟพอดี”ฮันคยองนึกขำกับท่าทางของเพื่อนซี้หน้าหวาน

“เออ นี่ ฉันหิวอ่ะ มีอะไรกินมั่ง”จากอารมณ์ที่โกรธอยู่นิดๆ กลบกลายมาเป็นลูกแมวเหมี้ยวขี้อ้อน เล่นเอาฮันคยองเปลี่ยนอารมณ์ตามแทบไม่ทัน

“อืม... ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็นะ ก็มีแต่เมนูไข่ที่กินได้ในตอนนี้”ฮันคยองยิ้มแฉ่งแล้วตอบมาอย่างหงอยๆ

“ง่ะ งั้นฉันออกไปซื้อข้างนอกดีกว่า หมายถึงซื้อแล้วเอามาให้นายทำอ่านะ”ฮีชอลอธิบายให้ฮันคยองเข้าใจอีกขั้น เพราะคราวก่อน ฮีชอลบอกจะซื้อของมากินโดยที่ไม่ได้บอกว่าจะให้ร่างบางทำให้ ทำให้ร่างบแอบออกไปเที่ยวตอนที่ฮีชอลไปซื้อของ ทำเอาฮีชอลเคือง(เคืองสำหรับเจ้คือ น้อยกว่างอน )ไปเกือบอาทิตย์

“อื้อ เดี๋ยวฉันทำให้ แล้วนายจะไปกับใคร”ฮันคยองถาม ในใจภาวนาให้ฮีชอลพาเพียงฮีบอมไปคนเดียว เพราะกลัวว่าตอนที่พวกนั้นไม่อยู่ยุนโฮอาจจะโผล่มาเป็นได้

“ก็คงเอาฮีบอมไปนั่นแหละ เดี๋ยวให้สิงโตอยู่กับนายไง เพื่อพี่ยุนโฮบุกมา ก็ใช้เจ้านั้นให้เป็นประโยชน์เลย”ร่างบางอมยิ้มกับท่าทางพูดเล่นทีจริงของฮีชอล

“งั้นฉันไปซื้อของก่อนนะ”ฮีชอลเดินลงไปข้างล่างพร้อมกับน้ำเสียงแหลมๆที่เอ่ยชวนฮีบอมให้ไปข้างนอกกับตน จากนั้นบ้านก็กลับมาสงบอีกครั้ง แต่ก็คงสงบได้ไม่นานมากหรอก เพราะ...

“ฮันคยองงงงง ฉันหิวข้าว”ชีวอนวิ่งมาอ้อนฮันคยองถึงห้องนอน

“รอก่อนนะ ฮีชอลกำลังออกไปซื้อของให้ไง”ฮันคยองขยี้ผมของชีวอนอย่างหมั่นเขี้ยว

“ผมนายนุ่มจัง”ฮันคยองพูดออกมาตามความคิด ชีวอนยิ้มก่อนที่จะหอมแก้มบางเบาๆ

“แก้มฮันคยองก็นุ่มเหมือนกัน ทั้งนุ่มทั้งหอม แถมตัวก็ขาว(อันหลังวอนมันเติมเองนะ)”ได้ยินอย่างนี้ ฮันคยองก็เอ๋อสิ!!!  แล้วก็เขินด้วย ทั้งเอ๋อทั้งเขินในเวลาเดียวกัน มันก็ดูน่ารักมากขึ้นน่ะสิ เห็นแล้วชีวอนก้ยิ่งอยากกิน ไม่ใช่ อยากแกล้งมากขึ้นกว่าเดิม

“ฉันว่าถ้าร่างกายของฮันคยองมีรอยสีแดงๆประดับอยู่บ้างมันก็ยิ่งน่ามองนะ”รอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ประดับบนใบหน้าอีกครั้ง แต่ฮันคยองกลับไม่สังเกตเห็น

“ลงไปข้างล่างกันเถอะ”ฮันคยองพูดจบชีวอนก็เด้งตัวออกจกฮันคยองโดยทันทีก็จะอะไรซะอีกล่ะ เมื่อกี๊มือของเจ้าแมวน้อยดันล้วงเข้าไปในกางเกงของร่างบางน่ะสิ แถมยังแต่งเติมรอยแดงไว้อีก ถ้าฮันคยองไม่พูดนี่จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้เนี่ย

“ชีวอน”เสียงหวานๆเอ่ยเรียกร่างสูงที่อ้อนขอนอนตัก  สายตาคมเงยขึ้นมามองหน้าพร้อมกับเครื่องหมายคำถาม

“ฉันขออะไรบางอย่างสิ”ชีวอนพยักหน้าเป็นคำตอบ เมื่อร่างบางเอ่ยปากขอร้อง

“ถ้าเกิดมีใครนอกจากฮีชอลกับฮีบอมมาหา นายช่วยไปเป็นแมวหน่อยได้ไหม”ฮันคยองพูดออกมา น้ำเสียงดูกลุ้มใจอย่างเห็นได้ชัด

“ได้อยู่แล้ว^^”ชีวอนฝีนยิ้มออกมาบางๆ ในใจอยากรู้เหตุผลที่ร่างบางให้ทำจนใจจะขาด แต่อีกไม่นานเขาก็อาจจะได้รู้เอง

“แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นมานายต้องช่วยฉันด้วยนะ”เพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้ฮันคยองพูดออกไป แต่พอเห็นชีวอนพยักหน้าทำให้ร่างบางสบายใจอย่างน่าประหลาด ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกอย่างนี้ได้อย่างไร

“ขอบใจน้า~”ฮันคยองพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ หอมแก้มร่างสูงเป็นรางวัล จากนั้นก็นั่งอายม้วนอยู่เงียบๆ ร่างสูงเห็นการกระทำเหล่านั้นก็ได้แต่อมยิ้มอยู่บางๆเท่านั้น วันนี้แต่งตัวน่าหม่ำเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยังทำตัวให้น่าหม่ำเพิ่มขึ้นไปอีก ถ้าทำอย่างนี้ทุกวัน วอนรักตายเลย>< 

ออด~

เสียงออดเรียกให้ร่างสูงและร่างบางที่อยู่ในห้วงแห่งความคิดของตัวเอง ได้รู้สึกตัว ฮันคยองพยักหน้าหน่อยๆให้ชีวอน จากนั้นก็เดินไปรับแขกที่มาหน้าบ้าน เจ้าแมวน้อยชีวอนก็เปลี่ยนสถานะจากคนกายเป็นแมวทันตา

“เชิญนั่ก่อนนะฮะ”ชีวอนลอบสังเกตบุคคลที่มาใหม่ เป็นคน เป็นผู้ชาย สูงเท่าๆกับเขา(ในร่างคน) ขาว หล่อน้อยกว่าเขานิดหนึ่ง สรุปนี่คือ ใครวะ??????

“ฮันอยู่คนเดียวหรอ”ชายคนนั้นถาม สายตากวาดมองรอบๆบ้านอย่างสนใจ

“ฮะ รอแปปนึงนะฮะพี่ยุนโฮ เดี๋ยวผมจะเอาน้ำมาให้”จากนั้นฮันคยอก็เดินเข้าไป ระหว่างนั้น สายตาของยุนโฮก็ปะทะกับชีวอนพอดี

“หึๆ เจ้าหง่าว รู้ไว้ซะเถอะ ที่ฉันมาวันนี้ไม่ได้มาคุยเท่านั้นหรอก เจ้านายแกก็ต้องเป็นของฉันด้วย”สิ้นคำพูดของยุนโฮ ฮันคยองก็เดินมาพอดี ทำให้ชีวอนไม่ได้ตอบโต้ออกไป ได้แต่มองอย่างจิกกัด

“ขอบใจนะ”ยุนโฮยิ้มให้อย่างเป็นมิตร มือหนาหยิบแก้วน้ำขึ้นมา แล้วแสร้งทำเป็นซุ่มซ่ามทำหกใส่ตัวเอง

“โอ๊ะ! เลอะเลย “ยุนโฮแสร้งพูดอย่างตกใจ ฮันคยองที่มีวิญญาณคนดีเข้าสิงก็เอ่ยปากพูดขึ้นมา

“งั้นเดี๋ยวผมเอวเสื้อลงมาเปลี่ยนให้นะฮะ”ยุนโฮยิ้มเจ้าเล่ห์มีแต่ชีวอนเท่านั้นที่เห็น

“จะดีเหรอะฮัน”ยุนโฮถามอย่างเกรงใจ แต่ในใจนี่คลี่ยิ้มอย่างชั่วร้าย

“ดีสิครับ เอาเป็นว่าพี่รอผมอยู่ตรงนี้นะฮะ”ว่าแล้วฮันคยองก็หมุนตัวเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง ยุนโฮคงไม่พลาดแน่ๆ ขายาวๆก้าวตามไปโดยติดๆขณะที่ร่างบางยังไม่รู้ตัว

“อ๊ะ พี่ยุนโฮจะขึ้นมาทำไมครับ”กว่าร่างบางจะรู้ตัวนั้นก็สายไปซะแล้ว ในเมื่อตอนนี้เขาอยู่ในห้องนอนกับยุนโฮ 2-2 ในใจของฮันคยองนึกถึงชีวอนขึ้นมาเป็นคนแรก

“ก็เปล่า แค่อยากตามขึ้นมาเท่านั้น”ยุนโฮตอบพลางยักไหล่ แต่ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าฮันคยองกลัวจนตัวสั่น ถึงแม้ว่ายังจะไม่ได้ทำอะไรก็เถอะ

“งั้นลงไปรอข้างล่างเถอะฮะ”ฮันคยองเนไปเปิดประตูพร้อมกับผายมือให้อย่างมีมารยาท ยุนโฮมีท่าทางฟึดฟัดอย่างเห็นได้ชัด  แต่ก็ยอมเดินมาจนถึตัวฮันคยองเท่านั้นแหละ แขนแกร่งก็จับคนตัวบางแล้วออกแรงกระชากให้เดินตามมา

“โอ้ย!!”ยุนโฮเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงอย่างแรง จากนั้นก็ไม่ปล่อยโอกาสให้ร่างบางลุกขึ้น จึงขึ้นคร่อมทันที

“พี่ยุนจะทำอะไรผม ปล่อยผมเถอะนะ”ฮันคยองอ้อนวอน น้ำใสๆเริ่มปริ่มที่ขอบตา แต่ยุนโฮกลับไม่สนใจ แต่หัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย

“อย่าเล่นตัวไปสิ ถ้ายอมฉันดีๆ ฉันอาจจะให้นายเป็นคนโปรดเลยก็ได้นะ”

“ฮึก... ผมขอร้องนะฮะ  ฮือๆ”ฮันคยองปล่อยโฮออกมา ยุนโฮก็คงมีทีท่าเช่นเดิม

“โอ๋ ไม่เอาน่า เดี๋ยวฉันจะทำแบบอ่อนโยนแล้วกันนะ”พูดจบริมฝีปากก็ถูกประกบกันอย่างเร้าร้อน ฮันคยองทำอะไรไม่ได้แม้แต่เอ่ยปากขอความช่วยเหลือ มือบางๆได้แต่ดิ้นให้หลุดจากยุนโฮเท่านั้น

“อื้อ~ ชีวอน ฮึก ช่วยฉันด้วย ฮือๆๆ”เมื่อยุนโฮถอนจูบออกมาฮันคยอจึงตะโกนชื่อชีวอนเป็นคนแรก ในใจเต้นรัว รอคอยชีวอนที่สัญญาว่าจะมาช่วย แต่ไหนล่ะ อยู่ไหน!!

ส่วนยุนโฮที่กำลัซุกไซร้ซอคออนขาวผ่อง ที่มีรอยจางๆ ที่แมวน้อยชีวอนฝากมาให้  ขณะเดียวกัน มือของยุนโฮเองก็ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองอยู่

“ปล่อยเมียกูเดี๋ยวนี้เลยนะ”เสียงทุ้มที่พูดออกมาอย่างเดือดดาล ทำให้ฮันคยองที่อยู่ข้างใต้ร่างของยุนโฮยิ้มออกมาอย่างดีใจ

“เมียมึงเหรอวะ กูขอไม่ได้เหรอ”ยุนโฮพูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน ทำให้ชีวอนกำหมัดแน่นขึ้นอีก

“เห็นทีว่าจะไม่ได้ มึงไม่มีปัญญาหาเมียเองหรือไงวะ ถึงมาขอชาวบ้านแบบนี้”พูดจบประโยค ชีวอนก็ประทานหมัดหนักๆไปให้ยุนโฮทันที เจ้าตัวมีทีท่าจะสวนกลับแต่มีเสียงหนึ่งค้านไว้ก่อน

“พอได้แล้ว”เสียงแหลมๆของฮีชอลดังขึ้น พร้อมกับฮยอกแจที่ยืนมองเหตุการณ์ด้วยความกลัว

“ขอบใจมากนะฮะพี่ยุน”ฮีชอลเดินเข้าไปพยุงยุนโฮทันที สร้างความงงให้กับชีวอนและฮันคยองเป็นอย่างมาก

“ไม่เป็นไร แต่เจ้านี่หมัดหนักเป็นบ้า”ยุนเองก็สร้างความงงให้กับคนอื่นๆเช่นกัน จนฮันคยองนความสงสัยไม่ไหวจึงถามออกมาทันที

“นี่มันคืออะไรกันแน่”ทั้งยุนโฮและฮีชลหันมามองหน้าฮันคยองพร้อมกันแล้วยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู

“ฮีชอล นายอธิบายเถอะ แก้ตัวแทนพี่ด้วยนะ แจจ๋ารอพี่อยู่ ไปล่ะ”ยุนโฮเหลือบมองนาฬิกาข้อมือแล้วพูดกับฮีชอลทันที จากนั้นก็วิ่งออกไปด้วยความเร่งรีบ

“นี่มันเรื่องอะไร”ฮันคยองเปิดฉากถามฮีชอลทันที ฮีชอลเองก็ยิ้มด้วยความสำนึกพอเป็นพิธี แล้วอธิบายออกมา

“ทั้งหมดคือแผนของฉันเอง”ฮีชอลก้มหน้าตอบ เหมือนกับว่ารอการลงโทษอยู่

“แผนอะไร”ชีวอนถามขึ้นมาบ้าง

“ก็แผนที่พิสูจน์ไง ฉันแค่อยากรู้ว่าพวกนาย2คนรักกันไหม”

“แล้วทำไมถึงพิสูจน์ล่ะ”ชีวอนยังคงไม่ต่อ

“ก็วันที่ฉันกับนายรู้ว่าสิงโตเป็นคนได้ ฉันเห็นแววตาของนาย หมายถึงฮันคยองน่ะ มองด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ไม่ต่างจากสิงโตที่มองอย่างนั้น”ฮันคยองหน้าแดงขึ้นมา เมื่อได้ยินคำพูดของฮีชอล

“นายก็เลยขอร้องให้พี่ยุนโฮช่วย?”ฮีชอลพยักหน้าเป็นคำตอบ

“นายไม่โกรธฉันใช่ไหม”เพื่อนสาว(?)ของร่างบางเอ่ยถาม คำตอบที่ได้มาคือคำตอบที่ดี

“ไม่หรอก ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะฉันกลัวมากเลยนะ”

“ฮิๆ รู้แล้วว่ากลัว รู้ตั้งแต่กะโกนเรียกชีวอนแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ”เมื่อฮีชอลและฮยอกแจออกไป ตอนนี้ทั้งห้องก็เหลือแต่ชีวอนและฮันคยองไว้เพียงลำพัง

“ขอบใจมากนะ ที่ช่วยไว้อ่ะ”ร่างบางพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ

“อื้อ ว่าแต่ฮันคยอง นายรักฉันไหม??”เจอคำถามตรงๆแบบนี้เล่นเอาฮันคยองหน้าแดงซ่าน ไม่รู้จะตอบออกไปยังไงดี ไม่กล้าตอบด้วยน้ำเสียง จึงตอบดัวยการกระทำโดยการพยักหน้าแทน

“งั้นก็ใจตรงกับฉันเลยน่ะสิ งั้นตอนนี้ฉันจะแสดงวิธีแสดงความรักต่อนายใจดูแล้วกัน....”

-End-

 











ซินฮยอกปิดท้าย

“ฮึก...จะให้...ผะ...ผม ฮึก ทำอะไรกะ..ก็ได้ แต่ยะ..อย่าโกรธผม ฮึกๆๆ”จากใบหน้าที่ตกใจกลับกลายเป็นใบน้าที่เจ้าเล่ห์ชั่วพริบตาและฮยอกแจก็ไม่ทันที่จะสังเกตเห็น

“งั้นก็ช่วยฉันพิสูจน์อะไรบางอย่างสิ”

“พิสูจน์???”ฮยอกแจมองมาอย่างไม่เข้าใจ จะให้พิสูจน์อะไรอีกล่ะ

“ฉันอยากรู้อะไรบางอย่าง ช่วยทำเป็นว่าโดนฉันกดแล้วได้ไหม”ฮยอกแจตาโตด้วยความตกใจ มากดจริงๆเลยได้ไหมอ่า เอ๊ย! จะให้ทำจริงๆอ่ะ

“ได้ไหม ฮีบอม”เพราะคงเห็นว่าฮีชอลอ้อนซะน่ารักจนทนไม่ไหวก็จึงตอบตกลงไป

>>มาที่ปัจจุบัน<<

“อื้อ  อ๊า~ ชี..วอน แรงอีกซิ”เสียงของฮันคยองเพื่อนรักลอยเข้ามากระทบใบหูของฮีชอล เล่นเอาคนที่นั่งเฉยๆหน้าแดงขึ้นมา พร้อมับสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆอีกตัวที่เกิดขึ้นมา

“เอ่อ เจ้านาย กลับบ้านเถอะ”ฮยอกแจพยายามรบเร้าให้ฮีชอลกลับบ้าน เพราะอะไร??? เพราะกลัวว่าจะโดนแบบฮันคยองมั้งน่ะสิ

“เอ่อ งั้นก่อนกลับนายช่วยอะไรฉันอย่างสิ”ฮีชอลมองหน้าฮยอกแจอย่างอ้อนวอน ระหว่างที่คิดนั้นก็มีเสียงครางของฮันคยองเป็นแบล็กกาว(พิมถูกไหม??)

“อะไรล่ะฮะ”

“ช่วยเป็นเคะให้ชั้นหน่อย”

-End-
********************************
ฮ่าๆๆๆ

ในมี่สุดก็จบลง

ตอนนี้มีพล็อตเรื่องใหม่อีกเรื่องหนึ่ง

ไม่แน่ในค่ำคืนนี้อาจจะได้ต่ออินโทรเรื่องนี้กัน

ถ้าคืนนี้ไม่ได้ลงก็คงเป็นวันพรุ่งนี้แทน= =

แต่ก่อนไปเข้าค่าย กะว่าจะลงให้ก่อนซักตอน

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะค่ะ^^