SF super junior [SiHan]

ลำดับตอนที่ #7 : [Si x Han] Cat or Lion P.3

 SHORT FICTION

Title : Cat or Lion
Paring : Siwon x Hankyung

Author : แพนด้า 103

Part: 3

“ฮันคยองจะไปไหนเหรอ”ชีวอนวิ่งมาถามร่างบางที่กำลังเดินออกจากบ้านพร้อมกับฮีชอล

“จะไปเรียน เย็นๆก็คงกลับ อยู่กับฮีบอมได้นะ”ชีวอนพยักหน้านิดๆ

“เดี๋ยวสิ”เสียงทุ้มเอ่ยเรียก ทำให้ร่างบางหันกลับมาให้ความสนใจ

“หืม?”ฮันคยองหันมามอง พร้อมกับเครื่องหมายคำถามบนหัว

ฟอดดดด

“ตั้งใจเรียนนะ”พูดจบ แมวน้อยชีวอนก็วิ่งเข้าบ้านไป ทิ้งให้ฮันคยองยืนเอ๋อกับสิ่งที่เกิดโดยไม่ทันตั้งตัว

“ฉันอยากให้ฮีบอมทำให้อ่ะ”พอฮันคยองตั้วสติได้ ฮีชอลก็พูดขึ้นมา เล่นเอาหน้าแดงไม่หาย

“ก็บอกฮีบอมสิ”ฮันคยองตอบไปโดยไม่ได้คิดอะไร

“ไม่หรอก เพราะฉันได้ทำอะไรที่เยอะกว่านี้แล้ว”ฮีชอลพูดออกมาโดยไม่ได้มองหน้าฮันคยองเลย ตอนนี้หน้าหวานๆของฮันคยองแดงขึ้นอีกครั้ง หัวสมองคิดไปยันเรื่องxxxx

“งั้นไปมหา’ลัยเถะ เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันนะ”เหมือนฮีชอลจะนึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรออกมา จึงเลี่ยงเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วมือเรียวคว้าแขนของฮันคยองให้ตามไปอย่างรวดเร็ว

>>ทางด้านชีวอน<<

แปะๆๆ

เสียงฝนที่ตกลงมาอย่างหนักน่วง ยิ่งสร้างความเบื่อหน่ายให้กับเจ้าแมวทั้งสองได้

“ชีวอน ฉันเบื่อง่ะ”ฮยอกแจเอ่ยออกมาระหว่างที่ทั้งสองกำลังดูโทรทัศน์มานานพอสมควร

“เหมือนกัน จะทำอะไรดีอ่ะ”ชีวอนหันมาถามความคิดเห็นจากฮยอกแจ

“จะแอบไปหาเจ้านายก็ไม่ได้ด้วย”

“นั่นสิ”ชีวอนก็เออออเห็นด้วย ดวงตาคมจับจ้องไปที่หน้าต่าง และความคิดดีๆก็เข้ามาในหัว ไม่ต่างไปจากฮยอกแจ ที่มีความคิดอันชั่วร้ายผุดขึ้นมา

“งั้นก็ ไปเล่นน้ำกัน!!!!!”ฮยอกแจและชีวอนพูดออกมาพร้อมกันพร้อมกับวิ่งแข่งกันออกไปหน้าบ้าน

เสียงหัวเราะของแมวน้อยทั้งสองตัวดังขึ้น ถึงจะมีเสียงโวยวายเหมือนทะเลาะกัน แต่ผ่านไปได้ไม่กี่นาที่ก็กลับกลายมาเป็นเสียงหัวเราะดั่งเดิมจนเวลาล่วงเลยไปช่วงค่ำๆ เป็นเวลาที่ฝนหยุดตก ทำให้แมวน้อยทั้งสองกลับเข้ามาพร้อมกับตัวที่เปียกโชก

“โห~ ค่ำแล้วนะ เจ้านายยังไม่กลับมาอีกเหรอ”ฮยอกแจบ่นอิดออด เมื่อรู้ว่าตอนนี้เริ่มมืดแล้ว

“เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว ฉันว่าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวฮันคยองกับเจ้านายของนายจะว่าเอา”ชีวอนพูดพลางโยนเสื้อผ้ามาให้ ทั้งสองรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว และทำลายหลักฐานทั้งหมด โดยเสื้อผ้าชีวอนได้เอาไปใส่ในตะกร้าอย่างเนียนๆ ผมที่เปียกถูกเช็ดให้แห้งเพียงเท่านี้ หลักฐานก็หายไปหมดแล้ว เหลือแต่รอให้เจ้านายหน้าหวานกลับมา

“ฮัน เรื่องของรุ่นพี่ยุนโฮจะเอายังไง”เสียงของฮีชอลดังแว่วเข้ามา แต่มันไม่ได้เข้าหูแมวน้อยทั้งสองที่เข้าสู้ห่วงนิทราไปได้สักพักเลยสักนิด

“ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้ ฉันสับสน”ฮันคยองพูดออกมาตามความรู้สึก ใช่ ตอนนี้กำลังสับสนมาก ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะไม่ลังเลสักนิด แต่ตอนนี้มันไม่ใช่!!

“เพราะชีวอน?”ฮีชอลพูดเชิงคำถาม ฮันคยองพยักหน้าหน่อยๆ แล้วถอนหายใจออกมา

“เล่า”เพียงแค่คำพยางค์เดียวฮัคยองก็เข้าใจ ริมฝีปากบางเผยอๆนิด เริ่มเล่าความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อยุนโฮ และ ชีวอน

“เมื่อก่อน... ฉันจะนึกถึงพี่ยุนเป็นคนแรกเมื่อมีปัญหา และ จะอมยิ้มเมื่อเห็นพี่เขาทำท่าทางเอ๋อๆ แต่...ตอนนี้ ตอนที่พี่เขามาสารภาพรัก ใบหน้าของชีวอนก็ลอยเข้ามาในหัว เวลาที่ฉันนั่งเฉยๆก็มักจะนึกถึงใบหน้าที่หลับอย่างไร้เดียงสาของชีวอน แต่...ฉันสงสัย ฉันเจอชีวอนได้ไม่ถึงอาทิตย์ ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้ได้เร็วนักล่ะ มันไม่เหมือนตอนที่ฉันรู้สึกกับพี่ยุน ที่ใช้เวลาเกือบครึ่งปี กว่าจะรู้สึกชอบพี่เค้า”ฮันคยองถามฮีชอลอย่างไม่เข้าใจ

“ฮัน นายฟังฉันนะ ความรักความชอบน่ะมันไม่จำเป็นต้องใช้เวลา ฉันว่า... นายเริ่มชอบเจ้าแมวน้อยของนายแล้วล่ะ”ฮีชอลแก้ปริศนาที่ร่างบางสงสัยได้อย่างง่ายดาย ฮันคยองมองหน้าฮีชอลนิดๆ แล้วหลบสายตาไปทางอื่นเมื่อฮีชอลสบตา

“แล้วความรู้สึกที่ฉันมีต่อพี่ยุนล่ะ”ร่างบางถามอีกครั้ง ฮีชอลกระตุกยิ้มที่มุมปากพอเป็นพิธีแล้วตอบออกมา

“อย่างนั้นน่ะ ไม่ได้เรียกว่ารักหรอกนายก็ชอบพี่ยุนเหมือนที่นายชีวอนนั้นแหละ เพียงแต่นายชอบชีวอนมากกว่าพี่ยุนก็เท่านั้น”ฮีชอลพูดพลางยักไหล่

“ว่าแต่ฮีบอมไปไหนเนี่ย”พูดถึงฮีบอม แล้วชีวอนล่ะ คนตัวบางเริ่มตามหาแมวของตัวเอง ขาบางๆตรงไปที่ห้องนอน โดยมีเพื่อนซี้เดินตามมาติดๆ

“ดูสิ หลับเป็นตายเลย”ฮีชอลพูดยิ้มๆกับภาพตรงหน้าฮยอกแจกำลังนอนอยู่บนเตียงเดียวกับชีวอน โดยที่คนหนึ่งจะนอนตกเตียงอยู่ร่อมร่อ กับอีกคนที่นอนอยู่กลางเตียงสบายใจเฉิบ เห็นภาพแบบนี้ แล้วรู้สึกว่าความเครียดที่มีอยู่ได้หายไปอย่ารวดเร็ว

“งั้นฉันกับฮีบอมกลับก่อนนะ”ฮีชอลขอตัวลา พร้อมกับเดินเข้าไปอุ้มร่างของฮยอกแจที่หลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราว จนตอนนี้ เหลือเพียงฮันคยองและชีวอนที่กำลังหลับใหล ขาบางๆของฮันคยองค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆแมวน้อย ลูบหัวอย่างเอ็นดู แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจ้าแมวตัวนี้ ตัวร้อนจี๋!!!!

ฮันคยองรู้สึกไม่สบายใจแปลกๆที่ชีวอนเป็นอย่างนี้ มือบางค่อยๆเขย่าคนตัวหนาอย่างชีวอนให้ตื่น แต่คนตัวสูงไม่มีท่าทีจะตื่นสักนิด

“ทำไงดีเนี่ย”ร่างบางสถบเบาๆ จากนั้นก็ค่อยๆลุกไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กๆพร้อมกับกะละมังที่บรรจุน้ำไว้

ร่างบางค่อยๆเอาผ้าชุบน้ำในกะละมัง และบิดหมาดๆ จากนั้นก็เอามาเช็ดตัวร่างสูงที่หลับไม่รู้เรื่อง จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ อย่างทุลักทุเล ก็คนตรงหน้านี่ตัวเบาซะที่ไหนล่ะ!!! กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหงื่อตก

จนตอนนี้ ฮันคยองยืนลังเลอยู่นิดๆ ในมือบางมียาลดไข้สำหรับร่างสูง แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าจะทำยังไงให้ร่างสูงตื่นขึ้นมากินยา ฮันคยองคิ้วขมวดเข้าหากัน เนื่องจากว่าจนปัญญากับปัญหานี้

“เอาวะ ชีวอนคงไม่รู้หรอก”ร่างบางพูดกับตัวเอง มือเรียวค่อยๆหยิบยาใส่ปากของตน แล้ว ป้อนชีวอนด้วย.... ปาก

“อื้ม~”ชีวอนมีท่าทางขัดขืนเล็กน้อย ลิ้นหนาคอยดันยาออกตลอดเวลา แต่ร่างบางก็พยายามส่งยาเข้าไป จนสำเร็จ!!

“เฮ้อ กว่าจะยอมกินยานะ ไปอาบน้ำนอนมั้งดีกว่า พรุ่งนี้หยุดทั้งวัน”ประโยคแรกเหมือนจะบ่นอย่างเซ็ง ประโยคถัดมาดูเหมือนว่าจะแฝงความดีใจไว้

ร่างบางรีบทำธุระส่วนตัว ในเวลาอันรวดเร็ว และมานั่งคิดทบทวนกับเรื่องที่เกิดในวันนี้

/ย้อนไปตอนเย็น/

“พี่ยุนโฮ เรียกผมมาทำไมเหรอ”เสียงหวานๆถามชายร่างสูงโปร่ง  หน้าตาหล่อเหลาพอการยืนมองร่างบางด้วยรอยยิ้ม

“พี่มีเรื่องอยากจะบอกน่ะ”ยุนโฮหน้าแดงนิดๆ  สูดลมหายใจจนเต็มปอด แล้วพูดออกมาเสียงดังฟังชัด

“พี่รักฮันนะ!! คบกับพี่เถอะ!!!”ถ้าเป็นเมื่อก่อนร่างบางจะตกลงไปโดยทันที แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ความรู้สึกดีใจที่มันมี น่าจะมากกว่านี้นะ.... แล้วทำไมภาพของชีวอนกำลังลอยเข้ามาในหัวของเขาตอนที่ยุนโฮสารภาพรักกับเขาด้วยล่ะ!!!!

“เอ่อ...คือ”ฮันคยองมีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด จนยุนโฮเริ่มหน้าเสีย

“ไม่เป็นไร พี่จะรอคำตอบคืนนี้ ถ้าฮันไม่โทรมาบอก พรุ่งนี้พี่จะบุกไปบ้านฮันเลย”พูดจบ ยุนโฮก็เดินออกมา ทิ้งให้ฮันคยองได้ยืนคิดทบทวนคำพูดที่ได้รับ

“เฮ้อ”ฮันคยองถอนหายใจออกมา พลางมองไปที่เจ้าแมวตัวยุ่งที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยพิษไข้

มือบางตัดสินใจที่จะโทรไปคุยกับยุนโฮให้รู้เรื่อง มือบางกดเบอร์ที่คุ้นเคยอย่างรวดเร็ว และโทรออกโดยทันที

//ว่าไง พี่รอคำตอบอยู่เลย//ไม่นาน ปลายสายก็รับด้วยน้ำเสียงดีใจ

“ผมจะบอกว่า คือ.... ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วครับ”ถึงจะไม่แน่ใจก็เถอะ แต่ก็บอกไปก่อน

//เหรอ....... พอจะบอกพี่ได้ไหมว่าใคร//เสียงปลายสายดูเศร้าจนเห็นได้ชัด จนฮนคยองรู้สึกผิดกับคำพูดที่ตนพูดออกไป

“เอ่อ..... ผมยังบอกไม่ได้น่ะครับ”

//งั้นหรอ.... ว่างๆก็พาเขามาแนะนำให้พี่รู้จักมั้งนะ//ปลายสายบอกด้วยน้ำเสียงที่สดใส แต่แฝงไวเด้วยความเสียใจ..

“ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ”

//ครับ ฝันนี้นะครับ น้องชายของพี่//จากนั้นสายก็ตัดไป ความกังวลใจของฮันคยองก็ลดหายออกไปด้วย ตอนนี้รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก สายตาของร่างบางเหลือบไปมองนาฬิกา พอเห็นว่าสมควรนอน ก็ค่อยๆพาร่างกายมายังที่เตียงนอนอย่างไม่รีบร้อน คนตัวบางล้มตัวนอนทันที เป็นจังหวะเดียวที่ชีวอนคว้าตัวเขาไปกอด อ้อมกอดที่อบอุ่นทำไมนะ ทำไมถึงมีความสุขอย่างนี้....  หรือว่าความชอบที่มีต่อชีวอนจะเพิ่มขึ้นนะ???

“ฮันคยองงงงง~”เสียงเรียกอ้อนของชีวอนปลุกให้ฮันคยองตื่นจะความฝันต้อนรับโลกแห่งความเป็นจริง!!!

ดวงตาเรียวกระพริบถี่ๆ ก่อนที่จะมามองตัวต้นเหตุที่ปลุกเขา

“อะไรเหรอ”ฮันคยองถามจุดประสงค์ ที่เจ้าแมวปลุกเขาตื่นจากความฝันอันแสนหวาน

“ปวดหัวอ่ะ”ชีวอนบอกถึงจุดประสงค์ที่เรียกร่างบางขึ้นมา มือบางอังหน้าผากหนาเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย

“ตัวอุ่นๆนี่ งั้นก็นอนพักแล้วกัน เดี๋ยวฉันเอาข้าวกับยามาให้”เจ้าแมวน้อยทำตามอย่างว่าง่าย ค่อยๆล้มตัวนอนลงไปอย่างเหนื่อยล้า รอเจ้านายของตนเอายามาให้

สักพัก เจ้านายหน้าหวานก็เข้ามาพร้อมกับข้าวต้มกุ้ง พร้อมยาและน้ำ1แก้ว เจ้าแมวน้อยชีวอนเหลือบมองฮันคยองเล็กน้อย และยันตัวนั่งทันที

“หอมจังเลย”ฮันคยองนึกขำกับท่าทางเด็กๆของชีวอนมือบางค่อยตักข้าวต้มขึ้นมา เป่าเพื่อให้ความร้อนจางหายไป

“อ้าปากสิ”เสียงหวานๆสั่ง ชีวอนก็อ้าปากตามคำสั่งทันที มือบางค่อยๆป้อนข้าวต้มให้ชีวอน

“อร่อยมั้ย”ฮันคยองถามอย่างใจจดใจจ่อ

“อื้ม อร่อยมากเลย^^”พอได้ฟังคำตอบ ปากบางก็ยกยิ้มอย่างพอใจ จนชีวอนพลอยยิ้มตามไปด้วย

“ถ้าอร่อยก็ต้องกินให้หมดนะ”ชีวอนพยักหน้ารัวๆ ท่าทางเหมือนเด็กได้ของเล่นที่ถูกใจ

“อ่ะ กินซะ จะได้หายปวด” เมื่อกินข้าวจนหมด ฮันคยองก้ส่งยามาให้ร่างสูง ชีวอนรับยามาช้าๆแล้วหยิบเข้าปาก ไม่ทันที่ร่างบางจะส่งน้ำให้ ยาเม็ดดังกล่างก็ถูกคายออกมาพร้อมกับสีหน้าที่ไม่พอใจ

“คายออกมาทำไมอ่ะ”ฮันยองถามชีวอนอย่าง งงๆ

“ก็ มันขมอ่ะ ไม่อยากกินแล้วอ่า”ชีวอนทำท่าทางแหยงๆกับยาแก้ปวดที่ฮันคยองหยิบมาให้ ร่างบางส่ายหน้าอย่างระอา มือบางหยิบยาเม็ดนั้นขึ้นมา ทำเอาชีวอนหวั่น กลัวว่าถูกบังคับให้กิน แต่ที่ไหนได้ ร่างบางกลับเดินออกไปพร้อมกับชามข้าวต้ม

ฮันคยองเดินออกมาจากห้องอย่างเซ็งๆ ไม่คิดว่าชีวอนจะไม่ชอบกินยา หัวสมองคิดหาวิธีที่จะให้แมวโข่งนั้นได้กินยาสักหน่อย แต่ก็คิดไม่ออก มือบางหยิบขวดยาแก้ปวดออกมา พลางเดินเข้ามาในห้อง

สายตากวาดมองหาเจ้าแมวตัวยุ่ง แต่ก็ไม่พบ ฉับพลัน! หูก็ได้ยินเสียงเสียงน้ำไหลแว่วๆทำให้รู้ว่าชีวอนกำลังอาบน้ำอยู่

เดี๋ยวนะ!!!! ชีวอนอาบน้ำงั้นเหรอ เมื่อวันก่อนยังอ้อนให้อาบให้อยู่เลยนี่ แถมยังบอกว่าอาบไม่เป็น แล้วทำไมวันนี้ถึงอาบเองล่ะ??? หรือว่าจะจำวิธีอาบน้ำให้ตั้งแต่วันนั้น อ่า.. ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ

ร่างบางคิด แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไรมากมาย ร่างบางหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง รอร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำ

“ฮันคยอง” เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียก แต่ก็หันไปนานมากไม่ได้ เพราะสายตามันดันไปสดุดกับ.......

“ชีวอนนนน ทำไมไม่เอาผ้าเช็ดตัวเข้าไปด้วยล่ะ”ฮันคยองโวยวายด้วยสีหน้าที่แดงจัด เรียกรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาแต่เคลือบด้วยความเจ้าเล่ห์ไว้

“ก็ลืมเอเข้าไปอ่ะ แล้วอีกอย่างฉันก็.... เช็ดไม่เป็นด้วย”ชีวอนก้มหน้าตอบ ริมฝีปากหนาพยายามกลั้นยิ้มไว้เต็มที่

“งั้นฉันเช็ดให้ก็ได้ แต่! นายต้องกินยา”ฮันคยอเสนอข้อต่อรองออกมา

“ง่ะ ไอ้เม็ดสีขาวๆนั่นน่ะเหรอ ไม่กินได้ไหมอ่า”ให้ตายสิ น้ำเสียงแบบนี้มาอีกแล้ว นี่กำลังโดนอ้อนอยู่ใช่ไหมเนี่ย

“ไม่ได้นะ ถ้าไม่กินนายก็ไม่หายน่ะสิ”

“งั้นฮันคยองก็ป้อนฉันหน่อยสิ”ชีวอนต่อรอง ซึ่งร่างบางฮันคยองก็พยักหน้าอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้เอะใจในคำพูดของชีวอนแม้แต่น้อย

“งั้นก็เช็ดตัวให้หน่อยสิ”ฮันคยองจึงจำต้องเดินไปเช็ดตัวให้ชีวอนด้วยอาการที่เคอะเขิน

“อ่า ฮันคยองทำไมนายเช็ดเหมือนไม่ค่อยตั้งใจเลยล่ะ”พอได้ยินคำถามแบบนี้มือไม้ก็เริ่มเช็ดตัวให้เร้วขึ้น หวังว่าจะเสร็จเร็วกว่าเดิม แต่เปล่าเลย มันกลับทำให้ล่าช้าลงกว่าเดิมมากกว่า

“ฮันคยอง เมื่อไรจะเสร็จอ่ะ”ชีวอนเริ่มหน้ามุ่ย นี่ก็ยืนมานานจนเมื่อยแล้วนะ ฮันคยองยังเช็ดตัวไม่เสร็จอีก

“งั้นนายก็เช็ดเองสิ เห็นที่ฉันเช็ดให้แล้วใช่ไหมล่ะ เช็ดอย่างนั้นแหละ”ฮันคยองส่งผ้าเช็ดตัวให้ชีวอน ซึ่งเจ้าตัวก็เงอะๆงะๆ แต่ก็ใช้เวลาไม่นานมากไปในการเช็ดและแต่งตัว

“เสร็จแล้ว”ชีวอนพูดเพื่อเรียกให้ร่างบางสนใจตัวเอง แน่นอน ฮันคยองหันมาสนใจ พร้อมกับยาลดไข้ในมือ

“ง่ะ ฉันเช็ดตัวเองนะ”ชีวอนค้านทันที ที่ฮันคยองเดินเข้ามาใกล้ๆ

“แต่ก่อนหน้านั้นฉันก็เช็ดให้แล้วไงมากินยาซะดีๆ”ฮันคยองที่นานๆๆๆๆๆๆๆๆๆทีจะมีสีหน้าเจ้าเล่ห์กับเขาบ้าง ได้พูดขึ้นมา

“กินก็ได้”ชีวอนพูดหงอยๆ ทำให้ฮันคยองยิ้มออกมาได้ง่ายด่าย

“แต่ต้องป้อนฉัน.....ทางนี้”ชีวอนชี้มาที่ปาก เล่นเอาใบหน้าที่เจ้าเล่ห์หายไปทันตา

“เอ่อ....”ปากก็พูดแต่เอ่อ แต่มือน่ะหยิบยาเตรียมใส่ปากอยู่แล้ว

“จะทำปะ ไม่ทำก็ไม่กิน”ชีวอนมีสีหน้าเจ้าเล่ห์มากกว่าฮันคยองหลายเท่า ยังไงเขาก็ได้ผลประโยชน์ทั้งนั้น

“ทำก็ได้ ฉันไม่อยากจะมาดูแลนายตอนกลางคืนหรอกนะ”พูดจบก็เอายาใส่ปากตัวเอง มือบางคว้าร่างสูงมประกบปากทันที ลิ้นบางพยายามส่งยาเข้าไปในปากอย่างรวดเร็ว ชีวอนเองก็กลืนยาลงไปแล้ว แต่ฮันคยอยังคงถอนจูบไม่ได้ เพราะชีวอนไม่ยอมถอนจูบน่ะสิ!!!

“อา ยาเม็ดนี้หวานจริงๆเลยเนอะฮันคยอง^^”ชีวอนยิ้มให้แบบทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ฮันยองมองว่าเป็นยิ้มที่เจ้าเล่ห์มากกว่า

“หวานที่ไหน ขมมะ..เหมือนเดิม”ถึงจะอึกอัก แต่ก็ตอบไปอย่างรวดเร็ว ชีวอนค่อยๆย่อนตัวนั่งลงข้างๆฮันคยอง แล้วพูดขึ้นมาลอยๆ

“เมื่อคืน ฉันฝันว่าได้กินอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่ามันหวานมาก หวานเหมือนตอนที่ฮันคยองป้อนยาให้ฉันเลยล่ะ^^”
************************