SF super junior [SiHan]

ลำดับตอนที่ #25 : [Si x Han] แค้น P.1

 SHORT FICTION

Title : แค้น

Paring : Siwon x Hankyung

Author : แพนด้า 103

Part : 1

“คุณชีวอนครับ คุณฮันคยองหนีไปแล้วครับ”เมื่อผมก้าวเท้าเข้ามาภายในคฤหาสน์หลังงามด้วยความคิดที่เปลี่ยนไปจากทุกวัน ผมรู้สึกได้ว่าสายไปแล้วที่จะพูดคำๆนั้นกับเขา

“ออกตามหาจนกว่าจะพบ”ผมสั่งเรียบๆ แล้วเดินออกไปจากตรงนั้นด้วยความเร็ว ไม่อยากให้ใครมาเห็นผมในสภาพนี้นักหรอก  ความรู้สึกผิดมันแล่นเข้ามาเต็มอกทำเอาผมพูดไม่ถูก โธ่เอ๊ย ถ้าเขาทนวันนี้อีกวัน เขาก็จะได้ฟังคำขอโทษจากผม ทำไมเขาถึงทนไม่ได้นะ

ผมเดินเข้ามาในห้องที่มักจะให้ฮันคยองอยู่ เมื่อก่อนผมจำได้ ว่าผมเคยทำร้ายเขาต่างๆนาในห้องนี้ ที่ห้องใต้ดินแห่งนี้ ผมรู้ที่เขาไม่โกรธผมก็เพราะแค่ความสงสาร เขาแค่สงสารผมเท่านั้นแหละ

คนที่เป็นโรคจิตอย่างผมไม่มีใครเขารักจริงหรอก แต่ตอนนี้โรคที่ผมเป็นหายแล้วนะ เพราะบรรดาเพื่อนๆของผมนั่นแหละที่ลากตัวผมไปอเมริกาหนึ่งปีเต็มๆ ทิ้งให้ฮันคยองอยู่คนเดียว

ไม่สิ! ไม่ได้อยู่คนเดียว คิบอมและดงเฮก็อยู่ด้วย แต่ก็คงจะคิดถึงผมอยู่แล้วล่ะ แต่พอกลับมา ก็พบกับความว่างเปล่า ผมเกือบจะร้องไห้แล้วด้วยซ้ำถ้าไม่ได้ยินเสียงรถยนต์ที่ดังขึ้น

ผมจำได้ว่าเขาเดินเข้ามาในบ้านด้วยความร้อนรน ก่อนที่ใบหน้าจะยิ้มกว้าง เขาน่ารักมากๆเลย เราสองคนนอนกอดกันกลมทั้งคืน แต่พอตอนเช้าผมก็ได้ข่าวเสียๆหายๆของเขา ตอนนั้นผมปักใจเชื่อโดยสนิท ผมก็เริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ทำร้ายเขาต่างๆนาๆ ไม่มีใครรู้ว่าผมกลับมาเป็นแบบนี้อีกแม้กระทั่งดงเฮกับคิบอม จนกระทั้งเมื่อวาน ผมสั่งให้ลูกน้องผมข่มขืนเขา โดยที่ผมยืนมองอย่างพอใจ เสียงร้องขอดังขึ้นไม่มีหยุดนั่นแหละที่ผมต้องการ

จนมาวันนี้ ผมได้เจอกับดงเฮและคิบอม พวกเขามีท่าทีที่โกรธผมมาก แล้วเขาก็เล่าเรื่องบางอย่างให้ผมฟัง ก็คือเรื่องของฮันคยองนั่นแหละ ผมถึงรีบกลับมาไง แต่.... กลับมาช้าไป

>>3ปีต่อมา<<

พวกคุณรู้ไหมครับ  ว่าหลังจากวันนั้นผมก็ไม่มีสมาธิในการทำงาน เพราะวันๆผมเอาแต่คิดถึงเขา ผมหวังว่าสักวันผมจะได้เจอ เขาอีก ผมจะไม่มองว่าเขาเป็นของเล่นอีกแล้ว... ถึงผมจะเคยบอกพวกคุณว่าเขาเป็นของเล่นที่น่าถนุถนอมที่สุดก็เถอะ

แต่เพราะลมปากของใครบางคน ทำให้ผมเผลอทำร้ายเขาด้วยท่าทางที่โรคจิตนั่นซะได้ จนวันที่ผมรู้ความจริงจากดงเฮ ทำให้ผมคิดได้ ผมถึงรีบกลับมาหาเขาไง แต่คนของผมกลับบอกว่าเขาหนีไป ผมแทบจะต้องร้องไห้ออกมาเลยล่ะ แล้วรู้ไหมครับ ตอนนี้ นาทีนี้ วินาทีนี้ผมกำลังอยู่ในขั้นที่ย้ำแย่  อีกไม่กี่วันบริษัทผมจะล้มละลาย ทุกคนที่ร่วมหุ้นกับผมต่างถอนหุ้นออก ไม่มีใครเหลียวแลมองผมสักนิด...

“ท่านประธานค่ะ”จู่ๆเลขาสาวสวยของผมก็เปิดประตูพรวดเข้ามาด้วยความรวดเร็วพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม

“ว่าไง?”ผมมองใบหน้าของเลขาด้วยสีหน้าที่สงสัย อีกฝ่ายก็ยิ้มกว้างราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เธอดีใจมากจนกลั้นยิ้มไม่อยู่

“มีคนเข้ามาขอร่วมหุ้มกับบริษัทแล้วค่ะ”หะ..หา เมื่อกี๊ผมไม่ได้ฟังผิดใช่ไหมครับ!! พระเจ้า!!!!  ดีใจจัง ขอบคุณมากครับที่ส่งคนมาช่วยผมเวลานี้

“ใครล่ะ???”ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สดใสกว่าเดิม คุณเลขาสาวสวยก็เดินไปเปิดประตูพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญให้เข้ามา

ผมจ้องมองไปที่ประตูด้วยความอยากรู้ ไม่นานมากนักบุคคลที่เข้ามาช่วยผมไว้ก็อย่างกรายเข้ามา ครั้งแรกที่ผมและเขาสบตากันมันบอกได้ถึงหลายๆอย่าง ทั้งสงสัย ตกใจ ดีใจ รู้สึกผิด และหลายอย่างที่โถมเข้ามา ผมไม่รู้ว่าคนตรงหน้าผมรู้สึกอย่างเดียวกับผมไหมอันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมเองก็แปลกใจไม่น้อยว่าทำไมฮันคยองถึงได้เป็นคนมาช่วยผมครั้งนี้ได้ล่ะ

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”เสียงหวานๆที่ผมไม่ได้ฟังมาเกือบสามปีดังขึ้น ผมยิ้มบางๆไปให้เขาเพียงแค่นั้น จากนั้นร่างเล็กก็เดินมาทรุดตัวนั่งบนตักผม ต่อหน้าคุณเลขาที่ยืนมองคล้ายว่าผิดหวังอย่างร้ายแรง คุณเธอลนลานรีบเดินออกไปทิ้งให้เราสองคนอยู่ด้วยกัน

“ทำไมนาย...”

“เย็นนี้ไปทานข้าวที่บ้านฉันนะ”ขณะที่ผมกำลังถามถึงเหตุผลที่เขาหนีผมไป ฮันคยองก็ถามผมขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ยั่วยวนผิดสังเกต แต่ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร

“นะครับ”เสียงหวานๆเอ่ยอ้อนผมอีกครั้ง ผมทำสีหน้าครุ่นคิด ก่อนที่จะตอบตกลงเบาๆ ดีเหมือนกัน จะได้ขอโทษเขาในเรื่องที่ต่างๆที่ผ่านมาด้วย

“ดีจัง งั้นตอนเย็นผมมารับนะ”ฮันคยองพูดอย่างดีใจ รอยยิ้มแบบนี้ได้เห็นครั้งสุดท้ายก็วันที่ผมกลับมาจากอเมริกานั้นแหละครับ  

“อืม”ผมตอบเพียงสั้นๆ จากนั้นฮันคยองก็เดินออกไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม ผมไม่รู้นะว่าทำไมถึงดูยั่วยวนกว่าเมื่อก่อน เปลี่ยนไปเยอะ จนผมเองก็ตกใจลึกๆ

>>ตอนเย็น<<

ผมนั่งทำงานเพลินจนลืมดูสิ่งต่างๆรอบตัวที่เกิดขึ้น มารู้ตัวก็ตอนที่ฮันคยองนั่งจ้องหน้าผมอยู่ตรงหน้า มาตั้งแต่เมื่อไรวะ...

“รู้ตัวแล้วเหรอว่ามีคนนั่งมองอยู่”ฮันคยองพูดอย่างงอนๆ ใบหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อยเพื่อบ่งบอกความรู้สึกของตัวเองจนผมเองก็นึกขำ

ไปเอามาจากไหนก็ไม่รู้ท่าทางพวกนี้เนี่ย ถ้าที่นี่เป็นที่บ้านผมนะ ได้มีเสียงครางไปแล้วด้วย

“ขอโทษ.. พอดีผมเพิ่งเห็นจริงๆ”ผมส่งยิ้มบางๆไปให้ พลางเก็บของบนโต๊ะอย่างเร็วที่สุด โดยที่ปล่อยให้คนตรงหน้างอนไปก่อน

“ฮึ่ย!! ชีวอน ฉันงอนนี่ไม่คิดจะง้อเลยใช่ไหม”ฮันคยองพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ ขณะที่ผมกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บของอยู่

“เอาน่า เดี๋ยวผมง้อแล้วกันนะ”ผมพูดขณะที่ก้มหน้าเก็บของอยู่อย่างนั้น ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองฮันคยองเลยสักนิด ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเวลาที่ฮันคยองงอนแล้วจะทำหน้ายังไง

“ไปกันเถอะ”ผมหอมแก้มเนียนของฮันคยองด้วยความเร็ว แล้วพูดเรียบๆเหมือนกับว่าผมไม่ได้หอมแก้มฮันคยองยังไงยังงั้นเลย ฮันคยองเองก็แอบยิ้มออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็ออกแรงลากผมไป

ระหว่างทางที่อยู่บนรถ มันช่างอึดอัดเสียจริง ไม่มีใครพูดอะไรออกมา หรือ จะเป็นผมฝ่ายเดียวนะที่อึดอัด ตอนนี้ในหัวผมก็คิดแต่เรื่องที่จะขอโทษฮันคยองอย่างเดียว พวกคุณรู้ไหม? ผมทำท่าจะขอโทษฮันคยองไปตั้งหลายรอบ แต่เขาดูเหมือนจะขัดผมตลอด

“ฮันคยอง”ผมเรียกชื่อเขาเบาๆ ร่างเล็กหันมามองหน้าผมแวบเดียว ก่อนที่สายตาจะกลับไปจ้องที่ถนนดั่งเดิม

“อะไร”เขาขานรับผมเบาๆ ขณะที่สายตาจับจ้องไปที่ถนน

“คือ.... ฉัน...”

“เดี๋ยวค่อยพูดนะ ฉันต้องใช้สมาธิในการขับรถ”ฮันคยองพูดขัดขึ้นมาก่อนที่ผมจะพูดจบประโยค เหมือนเขาจะไม่ต้องการให้ผมพูดคำว่าขอโทษเลย

จากนั้นทั้งรถก็ปกคุลด้วยความเงียบอีกครั้ง ผมล่ะเกลียดบรรยากาศแบบนี้จับใจเลยล่ะ มันทำให้ผมอึดอัดได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

ผมมองทางที่ฮันคยองขับ เขาเลี้ยวรถขวาทีซ้ายทีจนผมงงไปหมด มีความรู้สึกเหมือนว่าจงใจขับรถวนไปวนมาเพื่อให้ผมอึดอัด?? ผมไม่แน่ใจหรอกนะ ว่าฮันคยองตั้งใจจะขับรถวนไปวนมาเล่นๆหรือเปล่า แต่ความรู้สึกมันบอกน่ะ

“กี่โมงแล้ว?”จู่ๆฮันก็ถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ผมยกข้อมือของตัวเองที่สวมนาฬิกา อืม.... จะทุ่มหนึ่งแล้วเหรอเนี่ย เพิ่งรู้นะว่านั่งรถมาเกือบๆสองชั่วโมงแล้ว

“อีกสิบนาทีทุ่มหนึ่ง”ผมตอบเขาไปเรียบๆ และดูเหมือนว่าฮันคยองจะเร่งความเร็วรถมากขึ้น เมื่อได้ยินเวลาที่ผมบอกไป

ไม่นานนัก รถของฮันคยองก็เข้ามาจอดในคฤหาสน์หลังงามของฮันคยอง โห~ ได้ที่อยู่หลังใหญ่ขนาดนี้แสดงว่าฮันคยองคงใช้ความพยายามอย่างสูงในการทำงานเลยสิเนี่ย ผมล่ะนับถือเลย

“ลงมาก่อนสิ”ผมลงมาจากรถช้าๆ พลางมองรอบๆบ้านของฮันคยองอย่าสนใจ

“ชอบหรอ”ผมพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ และเดินตามฮันคองเข้าไปภายในคฤหาสน์เมื่อได้ยินเสียงของฮันคยองเร่ง

“นั่งรอก่อนนะ”เสียงหวานๆเอ่ย เมื่อเชื้อเชิญใผมนั่งที่โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ที่เริ่มอาหารทยอยออกมาเรื่อยๆขณะที่ตัวของเขาเองก็กำลังเดินไปอีกทาง ปล่อยให้ผมนั่งอยู่เงียบๆคนเดียว

ไม่นานต่อมามากหรอกครับ ฮันคยองก็เดินลงมาด้วยชุดลำลองที่ดูสบายๆ ที่ว่าขึ้นไปเนี่ยแค่เปลี่ยนชุดลำลองใช่ไหมเนี่ย?? แต่เอาเถอะ ตอนนี้ผมยังรู้สึกผิดอยู่ก็เลยไม่อยากจะไปติหรือว่าเขาในใจ

“อ่า... เรามากินข้าวกันเถอะ” ฮันคยองพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่น แล้วค่อยเดินมานั่งตรงข้ามกับผม

“ฮันคยอง”ผมเอ่ยเรียกชื่อของคนที่นั่งตรงหน้าผม

“ชีวอน กินอันนี้ดิ แม่บ้านทำอร่อยมากเลยนะ”ฮันคยองไม่สนใจเลย เขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินที่ผมเรียก

“อะ...อื้ม”อ่า..เริ่มกังวลอีกแล้วสิ ผมกลัวว่าจะไม่ได้ขอโทษเขาน่ะสิ

“อร่อยไหม??”ฮันคยอถามผมอย่างลุ้นๆ ผมยิ้มบางๆแล้วค่อยๆพยักหน้าให้เบาๆ

“ดีจัง งั้นนายก็กินเยอะๆนะ”ฮันคยองยิ้มให้ผม พร้อมกับพูดอย่างดีใจ แต่การกระทำแบบนี้ก็ดูแปลกๆนะ

“นี่ฮัน ฟังที่ฉันพูดก่อนได้ไหม!”ผมขึ้นเสียงเล็กน้อย เพื่อให้ฮันได้สนใจผมบ้าง และมันก็สำเร็จ ฮันเงยมามองหน้าผม และสีหน้าที่สงสัย

“พูดมาสิ ฉันฟังอยู่”ผมยิ้มอย่างดีใจเมื่อได้ยินฮันคยองพูดอย่างนั้น ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมด ก่อนที่จะพูดในสิ่งที่ผมคิดไว้มานาน

“ฉันอยากจะขอ....”ทำไมมันรู้สึกมึนไปหมดเลยล่ะเนี่ย อย่าเพิ่งหลับนะ พูดไปก่อนสิ ผมพยายามอ้าปากพูด แต่รู้สึกว่าปากมันจะหนักเหลือเกิน ดวงตาเริ่มเปิดลงเรื่อยๆ ภาพสุดท้ายที่เห็น.... คือ ภาพที่ฮันคยองกำลังยิ้มอย่างพอใจ

อ่า... ดีใจจังที่นายโง่มาติดกับฉันง่ายๆ ฉันรู้ รู้ตลอดว่านายอยากจะขอโทษฉัน แต่เสียใจด้วยนะ ฉันไม่อยากฟังคำขอโทษจากนาย ทั้งๆที่ฉันอธิบายไปแล้ว แต่นายกลับไม่รับฟัง ถึงคราวนี้ คำขอโทษจากนาย ถึงนายจะพูดออกมาเป็นล้านๆคำ แต่ฉันก็จะไม่รับฟังทั้หมด!!! หึ แล้วตอนนี้นายก็อยู่ในกำมือฉัน จำได้ไหม?? ว่าเมื่อก่อนฉันเป็นของเล่นของนาย ตอนนี้เรามาเปลี่ยนสถานะกันเถอะ คราวนี้ตัวนายก็มาเป็นของฉันบ้างสิ อ่า.. ชีวอนของเล่นของฉัน

ฮันคยอง

ผมดีใจที่เขากลับมาอีกครั้งกลับมาช่วยให้ผมรอดพ้นจากการล้มละลาย  แต่การกลับมาครั้งนี้ดูเปลี่ยนไป เขาดูยั่วยวนมากยิ่งขึ้น ท่าทางที่อ่อนหวานหายไปจนหมด ในสามปี เขาเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรอ??? เหอะๆ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ผมต้องการขอโทษเขา แต่เหมือนว่าฮันคยองไม่ต้องการคำขอโทษจากฉันสักเท่าไร เขาขัดผมทุกครั้งเมื่อผมจะพูดคำว่า ขอโทษ ขอร้องเถอะฮันคยอง ให้ฉันได้ขอโทษนายเถอะนะ ไม่ว่านายจะให้อภัยหรือไม่ ฉันขอแค่ ได้ขอโทษนายก็พอ

ชีวอน

*****************************
หวัดดีค่าาา

ดีใจจังได้เจอกันอีกแล้ว

เรื่องนี้เป็นเรื่องต่อจากผมมันก็เเค่ของเล่น!!นะค่ะ

เอ่อ... เรื่องนี้ก็มีNCอีกเช่นเคย

แต่อยากทราบว่าจะเอายังไงมากกว่า

ให้ฮันกดวอน หรือให้วอนกดฮัน เลือกให้หน่อยนะค่ะ

COMMENT...