คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : [Si x Han x ????] กลัว P.3
Title : กลัว
Paring : Siwon x Hankyung x ????
Author : แพนด้า 103
Part : 3
>>ด้านของฮีชอล<<
“มาแล้วเหรอ”เสียงทุ้มที่ฟังดูแล้วมีอำนาจดังขึ้นมา เมื่อร่างกายของฮีชอลได้เดินเข้ามาภายในห้องทำงานใหญ่ของชายวัยกลางที่ขึ้นชื่อว่า ‘พ่อ’ และ ‘นายจ้าง’
“มีอะไรอีกล่ะ”เสียงแหลมๆถามอย่างไม่พอใจ พลางนั่งลงบนโซฟาสีดำสนิทที่ดูตัดกับภายในห้องทำงาน ที่ถูกแต่งด้วยสีที่ออกแนวธรรมชาติ
“จัดการไอ้หมอนั่นหรือยัง”
“แล้ว โอนเงินให้ผมกับไอ้วอนมันด้วยแล้วกัน”เสียงแหลมตอบ ไม่วายทวงเงินจากคนที่อยู่ตรงหน้า
“หึ! ฉันโอนให้แน่!!”เสียงทุ้มเอ่ยมาอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นกิริยาของคนตรงหน้าที่ได้ชื่อว่า ‘ลูก’
“งั้นฉันกลับก่อนนะ”ขณะที่กำลังหันหลังกลับ บอร์ดีการ์ดชุดดำต่างก็มาขวางทางร่างโปร่งไว้ จนเจ้าตัวเองต้องขมวดคิ้วอย่างงงๆ ก่อนที่จะหันไปถามบุคคลทางด้านหลัง
“มีอะไรอีก”คำถามนี้เรียกรอยยิ้มจากชายวัยกลางคนได้ดี ก่อนที่จะตอบอย่างอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง
“อยู่ทานข้าวกับพ่อก่อนสิ”ประโยคที่หลุดออกมาจากปาก ทำให้ฮีชอลอึ้ง ร้อยวันพันปีไม่เคยแทนตัวเองว่าพ่อสักครั้ง ทำไมคราวนี้ถึงมาแทนได้
“....”ไม่มีคำตอบออกจากปากของฮีชอล ใบหน้าหวานดุจสตรี บัดนี้กลับกลายเป็นสีหน้าที่ครุ่นคิดอย่างหนัก กลัวว่าชวนทานข้าวครั้งนี้มันจะมีอะไรแอบแฝง
“ว่าไงล่ะฮีชอล”เสียงทุ้มเอ่ยถามอีกครั้ง ใบหน้าเรียวจึงพยักเบาๆเป็นคำตอบ
Hangeng : Talk
“ชีวอน นายออกไปห่างๆได้ไหม นอนกอดฉันทำไมอ่ะ อึดอัด”ใช่ อึดอัดมาด้วย แค่จะมานอนอ่านหนังสือเล่นๆ หมอนี่ทำผมเสียอารมณ์อ่านหมด พอจะว่าก็เอามีดจี้ขู่ผมตลอด
“นายอึดอัดคนเดียวนี่ ฉันไม่อึดอัดซะหน่อย”หน็อย!!! ตอบแบบไม่สำนึกเลยนะถ้าเป็นคนอื่นนะโดนด่าไฟแลบแล้วด้วย
“แต่ฉันอึดอัด ปล่อยเลยนะ”ในที่สุดความรำคาญของผมก็ทำให้ผมพูดออกมาอย่างเซ็งๆ แต่ชีวอนดูเหมือนจะไม่รู้สึกอะไรมันดันมาหอมแก้มผมแล้วกอดแน่นกว่าเดิมอีก
“ไม่อยากปล่อยอ่ะ นายก็อ่านหนังสือของนายไปสิ”ผมล่ะอยากบ้าตายยยย ทำไมมันทำตัวอย่างนี้เล่า เห็นใจผมบ้างเซ่!!!!
โครก~คราก~
เสียงท้องร้องของผมเองแหละ-///- แฮะๆ ตั้งแต่ตอนที่ข้าวผัดไหม้ผมก็ไม่ได้กินอะไรเลย ชีวอนก็แอบไปซื้อขนมกินตอนที่ผมอาบน้ำ เฮอะๆ ไม่ยอมซื้อมาฝากผมด้วย แต่หวังว่าหมอนั่นคงไม่ได้ยินนะ
“เอ... เสียงอะไรแว่วๆนะ”ชีวอนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะทักออกมาเบาๆ ผมก็เลยแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ทำเหมือนว่าตัวเองไม่ใช่ต้นเสียงเท่านั้นแหละ
“.....”ผมเงียบ เมื่อชีวอนจ้องหน้าผม ดวงตาของผมจ้องไปที่หนังสือในมือพยายามอ่านให้มันจบ แต่สมองกลับไม่ยอมสั่งให้อ่าน
ฟอด!!
ผมเบิ้งตากว้างอย่างตกใจ เมื่อชีวอนมันหอมแก้มผม จะหอมทำไมเล่า ไม่เคยหอมหรือไง!!!
“แก้มนายนี่นุ่มเนอะ”เหอะ ยังมีหน้ามาพูดอีก พูดทำไมวะมันทำให้ผมเขินนะเว้ยยย
“ออกไปเลย”เออ ไปไกลๆเลย ยิ่งหิวๆ อยู่แม่จับกินเลย(กลัวจัง:วอน)
โครก~คราก~
น่าน ดังอีกแล้ว แถมเที่ยวนี้ดังกว่าเดิมด้วย โคตรจะอายเลย ชีวอนมันก็รู้แล้วด้วยว่าเสียงของผมเอง มีอะไรที่อายมากกว่านี้ไหม
“เสียงของใครน้า~”ไอ้เวว รู้แล้วก็อย่ามาแกล้งให้อายดิวะ หมอนี่ชอบแกล้งอยู่เรื่อยเลย
ชีวอนค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ผมไม่รู้นะว่าหมอนั่นมองผมหรือป่าว เพราะตาของผมมันจ้องหนังสืออยู่น่ะสิ!!!!
“หิวจังเลย ไปกินขนมดีกว่า นายจะกินด้วยไหม”ชีวอนพูดลอยๆ ถ้าพูดแบบธรรมดาพอว่า แต่ทำไมต้องเป่าหูผมด้วยล่ะ!
“ไม่ล่ะ นายจะกินอะไรก็ไปกินเถอะ”ชีวอนก็ลุกออกไปเมื่อผมพูดจบ ไม่นานนักมันก็เข้ามาพร้อมกับขนมมากมาย กะจะมากินยั่วผมหรือไงกันเนี่ย
“กินไหม”ชีวอนยื่นขนมมาจ่อที่ปากผม ไม่วายเอามีดมาจ่อเพื่อเป็นการบังคับทางอ้อม งือ~ ไอ้บ้า จะให้กินก็บอกดีๆเซ่!!!!
ผมมองหน้าชีวอนอย่างไม่พอใจ แต่ก็ยอมเอาขนมในมือเข้าปากแต่โดยดี ก็ผมกลัวหมอนี่เอามีดจิ้มนี่นา ท่าท่างมีดจะคมด้วย
“กินให้หมด”เมื่อผมทำท่าจะอ่านหนังสือต่อ ชีวอนก็หยิบหนังสือออกจากมือผม พร้อมกับขู่ด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ อะไรอ่า หิวก็จริงแต่ฉันไม่อยากกินขนมนี่นา
ชีวอนยื่นขนมมาป้อนผมไม่หยุด พอมีท่าทีที่จะไม่กิน ก็เอามีดมาจิ้มตัวผมเบาๆ ทำให้ผมต้องอ้าปากรับขนมจากมันน่ะครับ
“อิ่มแล้ว”ผมพูดออกไปเมื่อรับขนมจากชีวอนไม่ไหวจริงๆ พุงผมโตขึ้นจนเห็นได้ชัดเลยนะ ชีวอนมองผมอย่างไม่แน่ใจ แกคิดว่าฉันจะโกหกหรือไง ท้องจะแตกแล้วนะ
“ขนมหมดพอดีเลย”จากที่เงียบกันมานาน ชีวอนก็เอ่ยขึ้น แล้วโยนห่อขนมทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ แต่มดมันจะขึ้นนะเว้ย!!
“นอนเถอะ ตอนนี้ก็จะสี่ทุ่มแล้วนะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย”ชีวอนอุ้มผมให้นอนถูกที่ และล้มตัวนอนข้างๆ ไม่วายมากอดผมอีกTT บ้านแกไม่มีใครให้กอดหรือไงวะ
“นี่นายไม่กลับบ้านหรือไง”ผมถามออกไป เมื่อเห็นว่ามันแกล้งหลับ ไฟฟืนก็ไม่ปิด รู้ไหมว่ามันเปลือง!!
“ก็นี่ไงบ้านฉัน”ชีวอนพูดอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน พูดมาได้หน้าด้านๆนะ นี่บ้านผมต่างหาก!!!
“นี่มันบ้านฉัน”ผมพูดออกไปอย่างฉุนเล็กน้อย ชักจะไม่พอใจแล้วนะ
ชีวอนมองหน้าผมเพียงแวบเดียว หลังจากนั้นเพียงเสี้ยววินาทีไอ้หมอนี่ก็ขึ้นคร่อมผมโดยที่ผมไม่ได้ทันตั้งตัว
“บ้านนายหรอ”หลังจากคร่อมผม คำถามนี้ก็ปล่อยออกมาอย่างหื่นกระหาย ให้ตายเถอะ หมอนี่ดูน่ากลัวยังไงไม่รู้แฮะ ดูหน้ามันดิ งือ~ มันจะกดผมหรือไงถึงทำหน้าหื่นใส่ผมอ่ะ
“ก็ใช่น่ะเซ่!! “ผมพูดไปได้ยังไง โธ่ ชีวอนมันกระตุกยิ้มแบบนั้นทำให้ผมกลัวนะ ผมว่าหมอนี่ต้องทำอะไรพิเรณๆแน่ๆ
“งั้นฉันก็ต้องเป็นสามีนายน่ะสิถึงจะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ได้”โห~ พ่อคุณ พูดอะไรคำนึงถึงคนรอบข้างอย่างฉันบ้างดิ แล้วอีกอย่างผมไม่ใช่ผู้หญิงนะเว้ย ที่จะให้แกมาเป็นสามีน่ะ
“เวอร์จิ้นของนาย ฉันขอแล้วกัน”ชีวอนล็อคข้อมือของผมก่อนที่จะเริ่มถอดเสื้อผ้าของผม ให้ตายเถอะ ผมจะร้องไห้แล้วนะ เหตุการณ์แบบนี้ผมไม่ค่อยชอบเลย
“ชีวอน... ไม่เอา ฮึก... นายทำให้ฉันกลัวนะ ฮือๆๆ”อันนี้ไม่ได้แกล้งนะครับ ร้องจริงๆ โคตรกลัวเลยตอนนี้ แถมชีวอนก็ไม่หยุดด้วย
“ชีวอน ฮือๆ หยุดนะ ฮึก... ขอร้องล่ะ”ผมเริ่มร้องขอคนตรงหน้ามากขึ้น หมอนี่กำลังไซร้คอผมอยู่ ไม่ฟังที่ผมพูดเลย
“ชีวอน....ฮือๆๆๆ”ผมไม่อยากจะเชื่อว่าชีวอนจะเป็นคนอย่างนี้
“โธ่เอ๊ย! ฉันล้อเล่น ไม่ทำอะไรหรอก หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ”ผมรู้สึกได้ว่าชีวอนใช้นิ้วปาดน้ำตาผมช้าๆ หึๆ คงจะพูดขอโทษผมล่ะซิ
“ออกไป”ผมเอ่ยปากไล่ออกไป ตอนนี้ผมไม่สนใจอีกแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป รู้แต่ว่าผมอยากอยู่คนเดียว
“ฮัน...”ชีวอนเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด เพิ่งมารู้สึกตัวหรือไงเล่า มือของชีวอนที่กำลังจะเอื้อมมือมาปาดน้ำตาผมอีกครั้ง แต่ผมกลับปัดออกอย่างไม่สนใจ ชีวอนเองก็คงเริ่มที่จะรับรู้ได้ว่าผมต้องการที่จะอยู่คนเดียว เขาค่อยๆเดินออกไปปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว
>>วันต่อมา<<
ผมตื่นมาด้วยตาที่บวมเป่ง เมื่อคืนร้องไห้ไม่หยุดเลยครับ กว่าจะหยุดก็ปาไปเกือบเช้า ตอนนี้ผมกำลังแต่งตัวอยู่ครับ ไม่นานก็จะลงไปทำอาหารเช้ากิน อยากรู้ไหมครับว่าตอนนี้กี่โมง หกโมงเช้าแป๊ะๆเลยครับ กว่าจะทำอะไรเสร็จก็ เกือบๆแปดโมงเช้าพอดี
“เฮ้อ.... เฮ้อ....”เมื่อตัวของผมลงมาอยู่ด้านล่าง เสียงของใครไม่รู้ดังขึ้น เป็นเสียงคล้ายๆกับคนที่หายใจหอบๆ ดังมาทางห้องนั่งเล่นที่อยู่อีกด้าน ด้วยความสงสัยผมก็เลยเดินเข้าไปดู เห็นชีวอนนอนซมที่โซฟาตัวใหญ่ ใบหน้าซีดเซียวด้วยพิษไข้ ตัวร้อนจี๋เลยล่ะครับ สงสัยจะเป็นหวัด
ผมก็เลยเดินไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้ เพื่อหวังว่าจะให้ชีวอนอบอุ่นได้บ้าง จากนั้น ผมก็ไปทำข้าวต้มให้คนป่วยและตัวผมเอง
“ชีวอน ชีวอน”ผมเขย่าตัวชีวอนเบาๆ ดวงตาที่หลับก็ค่อยๆปรือขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากที่ซีดเซียวพยายามที่จะอ้าขึ้น โถ ถ้ามันลำบากก็อย่าทำดีกว่านะ
“ไม่ต้องพูดอะไร กินซะแล้วก็กินยาด้วย”ผมดันชามข้าวต้มให้ชีวอน และกระปุกยาพาราให้ ก่อนที่จะไปโรงเรียน ปล่อยให้ชีวอนอยู่คนเดียวเนี่ยแหละดีแล้ว
ผมเดินไปโรงเรียนด้วยความรีบร้อนกว่าทุกวัน ก็วันนี้ผมออกจากบ้านช้านิ ไปสายก็คงโดนจดชื่อแน่ๆ
“อ๊ะ...อย่าเพิ่งปิดนะ”ผมส่งเสียงเรียกนักเรียนที่กำลังจะปิดประตูโรงเรียน นั่นมันคนที่ทะเลาะกับชีวอนและฮีชอลนี่นา ชื่ออะไรฮยอนๆเนี่ยแหละ
“ขอบใจนะ”หลังจากที่ผมวิ่งเข้ามาในโรงเรียนแล้ว ปากของมก็เอ่ยคำว่าขอบใจไปให้ฮยอนๆ (จำชื่อไม่ได้)
“ไม่เป็นไรหรอก ไปเข้าห้องเรียนเถอะ เดี๋ยวครูมาโฮมรูมแล้วยุ่ง”ฮยอนๆคว้ามือผมแล้วเดินเข้าองเรียนอย่างไม่รีบร้อนมาก ประมาณว่ากึ่งเดินกึ่งวิ่ง
“นายชื่อฮันคยองใช่ไหม”ฮยอนๆถามผมขึ้นมา ผมก็พยักหน้าเป็นคำตอบอย่างรัวๆจนรอยยิ้มกว้างของเขาเผยขึ้นมา
“ฉันชื่อคยูฮยอนนะ”อ่า...ชื่อคยูฮยอนนี่เอง จากนั้นการสนทนาระหว่างผมกับคยูก็หมดลงใช่ หมดลงเพราะ
“ปล่อยมือจากฮันนี่ของกูเดียวนี้นะ!!!”
*************************
สวัสดีจ้า
มาพบกับอีกครั้งนะค่ะ
มาก่อนลอยกระทง
ปีนี้ทุกคนไปลอยกันที่ไหนค่ะเนี่ย
คืนนี้ฝันดีกันถ้วนหน้านะค่ะ^^
ความคิดเห็น