SF super junior [SiHan]

ลำดับตอนที่ #20 : [Si x Han x ????] กลัว P.2

 SHORT FICTION

Title : กลัว
Paring : Siwon x Hankyung x ?????

Author : แพนด้า 103

Part: 2

“ฮันคยอง เป็นอะไรเหรอ ดูเหม่อๆนะ”เพื่อนร่วมชั้นนามว่า อีทึก ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่อย่างอย่างร่างบางดูผิดไปจากเมื่อวาน

“เปล่าหรอก”ร่างบางตอบ และส่งยิ้มไปให้อย่างที่เคยทำ ก่อนที่จะหมอบลงบนโต๊ะเพื่อไม่ให้ใครมารบกวน แต่หัวสมองกลับคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ตอนนั้นบอกได้คำเดียวว่าเขากลัวที่สุด ก็อย่างว่าล่ะนะ เพราะการกระทำแบบนั้นทำให้เขากลัวสองคนนั้นมากขึ้นน่ะสิ

“หวัดดีคยูฮยอน ทำไมเมื่อวานไม่มาล่ะ”เสียงทักทายของเพื่อนร่วมชั้นดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ฮันยองได้สนใจ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งหน้าตาหล่อเหล่าเอาการเดินเข้ามาภายในชั้นเรียนพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร

“เมื่อวานขี้เกียจว่ะ”เสียงนุ่มๆตอบกลับไป พลางมองมาที่ร่างบางนั่งอยู่

“นั่นใครเหรอ”คยูฮยอนถามเพื่อนสนิทอย่างลีทึกสงสัยพลางชี้ไปทางที่ฮันคยองนั่งอยู่

“อ๋อ นั่นน่ะฮันคยองเด็กใหม่ แต่....”คยูฮยอนไม่ฟังที่เพื่อนของตนพูดต่อ ขายาวๆเริ่มก้าวเข้าไปหาฮันคยองทันที

“คยู! ที่นั่งนายอยู่ตรงนั่นหรอ”เสียงที่ฮันคยองกลัวมากที่สุดดังขึ้นมา ร่างบางนั่งตัวแข็งทื่อไม่ดุกดิกไปแม้แต่น้อย ผิดกับคยูที่แสร้งไม่ได้ยิน กลับเดินเข้าไปใกล้ฮันคยองมากขึ้นเรื่อยๆ

“คยูฮยอน!!!”เสียงที่เริ่มหงุดหงิดของฮีชอลดังขึ้น ทำให้ห้องเงียบลงทันที สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่คยูฮยอนและชีวอนกับฮีชอล

“อะไร”คยูฮยอนถามอย่างนุ่มนวลเมื่อหย่อนตัวนั่งข้างๆกับร่างบาง

“ลุกจากตรงนั้นซะ”ชีวอนเดินเข้ามา แต่มีผู้ชายคนหนึ่งมาขว้างทางไว้

“หลีกทางไปลีทึก”ฮีชอลพูดเสียงดัง พร้อมกับเดินเข้ามากระชากตัวลีทึกให้พ้นทาง

“ทำไมต้องรุนแรงกับเพื่อนกูด้วยล่ะ”คยูฮยอนถามอย่างไม่พอใจ ขายาวๆก้าวออกมา เป็นจังหวะเดียวที่คุณครูสาวสวยเข้ามาในชั้นเรียน ทำให้บรรยากาศในห้องเป็นปกติอีกครั้ง

“เอาล่ะทุกคน ขอโทษนะจ๊ะที่วันนี้ครูเข้าสาย แล้วก็ขอโทษอีกครั้งนะจ๊ะที่วันนี้นักเรียนมาเรียนเก้อ พอดีทางโรงเรียนประชุมครูกระทันหันน่ะ ก็เลยไม่มีสอน กลับบ้านระวังๆหน่อยนะจ๊ะ ครูไปแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้จ๊ะ”นักเรียนทั้งห้องนั่งเอ๋อพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย หวังจะพูดแทรกแต่ก็พูดไม่ออก เพราะคุณครูคนสวยได้พูดไปหมดแล้ว

“กลับกันเหอะ”ฮีชอลเอ่ยขึ้นมาเป็นคนแรกพลางคว้าแขนของร่างบางขึ้นมา ขณะที่คนอื่นๆเริ่มเคาะโต๊ะเล่นเป็นจังหวะเพลงที่ฮิตพร้อมกับเปล่งน้ำเสียงร้องเพลงออกมาอย่างเมามันส์

“เออใช่ กลับดีกว่านะ”ชีวอนเองก็คว้ากระเป๋าของตนและร่างบางขึ้นมา จากนั้นก็เดินตามฮีชอลออกไป

>>>ระหว่างทางกลับบ้าน<<<

Hangeng : Talk

“ปล่อยนะ” ผมพูดขึ้นเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้งเนี่ย แต่ชีวอนและฮีชอลก็ไม่ปล่อยผมออกทั้งๆที่ผมพยายามบิดข้อมือออกแต่กลับไม่สะทบสะเทือนเลย รู้ไหมครับ ว่าพวกเขาทำให้ผมกลัวมากๆเลยล่ะ ตั้งแต่ที่ผมเห็นพวกเขาที่ข้างทางนั้นแล้วล่ะ

“ไม่ปล่อย มือนายนุ่มจะตายไป”ชีวอนพูดพร้อมกับบีบมือผมแน่นกว่าเดิม แต่ผมก็ไม่ละความพยายามหรอกน่า ผมก็เลยสะบัดมือให้แรงมากขึ้นกว่าเดิม แต่มันก็ไม่สำเร็จTT

“ถ้านายสะบัดมืออีกครั้งนะ ฉันจะจูบนายตรงนี้”อยู่ๆชีวอนก็พูดอะไรออกมาไม่รู้ ทำให้ผมนิ่งทันที ผมแอบเห็นนะ ว่าหมอนั่นแอบยิ้ม ฮึ่ย ถ้าไม่ติดว่าหมอนี่จะจูบผมนะ ผมจะจะเตะน้องชายมันให้ใช้งานไม่ได้เลย

*Rrrrrr*

“ว่า?”ผมมองฮีชอลอย่างสงสัยเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์

//......//

“เออ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”ดูท่าทางจะไม่ค่อยพอใจแฮะ เมื่อวางสายไป ฮีชอลก็ส่งกระเป๋านักเรียนของผมให้ชีวอน แล้วหันหลังกลับไป ส่วนผมน่ะเหรอ ก็โดนหมอนี่ลากต่อไปซิครับ ฮึ่ย!! ตอนนี้ฉันโกรธนายอยู่นะ

“นี่ นายทำอาหารเป็นไหม”อยู่ๆชีวอนมันก็ถามผม ผมก็เลยส่ายหน้าไป-มาเป็นคำตอบ เหอะ อย่างนายอย่ามาหวังเลยว่าจะได้กินอาหารฝีมือฉัน

“โกหก”ชีวอนพูดมาอย่างเย็นๆ แววตาดูไม่พอใจอย่างเห็นชัด เหมือนตอนนั้นไม่มีผิด

“นายทำอาหารเป็นแต่ไม่ยอมบอก หึๆ”ผมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ทำไมชีวอนเปลี่ยนไปแค่เสี้ยววินาทีล่ะครับ

“ชะ....ชีวอน”ผมเอ่ยชื่อเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ ชีวอนหันมามองเพียงหางตาแค่นั้น ก่อนที่จะถามสาเหตุที่ผมเรียก

“อะไร?”

“นายอยากกินอะไรล่ะ เดี๋ยวฉันทำให้กินก็ได้”ผมก้มหน้าตอบ ที่ยอมเนี่ยเพราะไม่อยากโดนเหมือนผู้ชายคนนั้นต่างหากล่ะ ไม่ได้กลัวนะ

“หึ! ไม่ต้องหรอก นายทำไม่เป็นไม่ใช่หรือไง”ชีวอนพูดประชดผมง่า..... แล้วผมจะโดนเหมือนผู้ชายคนนั้นไหมอ่ะ

ชีวอนลากผมมาด้วยความแรงของม้าถึก ระหว่างทางหมอนั้นไม่มองหน้าผมเลย แถมผมรู้สึกได้กับความรู้สึกแปลกๆจากหมอนั้นด้วย เหมือนว่าชีวอนแค่แกล้งโกรธผม

“เข้าไปสิ”ชีวอนสั่งผมเรียบเมื่อเดินมาถึงบ้านของผม แน่นอนว่าผมต้องรีบเข้าไปทันที โดยที่ไม่ได้มองชีวอนที่กำลังเดินเข้ามาสักนิด เหอะๆ ไม่อยากมองหน้าหมอนี่อ่ะ ผมเดาว่าต้องน่ากลัวแน่ๆเลย

“นาย”ผมหยุดเดินกะทันหัน อยากรู้ไหมว่าผมยืนท่าไหน ก็ยืนตรงเหมือนเคารพธชาติไงล่ะ เรียกได้น่ากลัวสุดๆเลยอ่ะ

“อะ..อะไร”ผมค่อยหันหลังไปเผชิญหน้ากับชีวอน แต่...เหวอ!! หมอนี่กอดผมตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย

“เรื่องเมื่อวานหายโกรธหรือยัง”จากน้ำเสียงเย็นๆกลายเป็นน้ำเสียงที่อบอุ่นจนผมแอบงง มันจะมาไม้ไหนเนี่ย

“เอ่อ.... ปล่อยเถอะนะ”ผมเลี่ยงที่จะไม่ตอบ และพยายามแกะมือของชีวอนออกแต่มือหมอนี่มันปลาหมึกชัดๆ!  ผมแกะมือออกเท่าไร มันกอดผมแน่นเท่านั้น

“ไม่ตอบแสดงว่าหายโกรธแล้วนะ”พูดเองเออเองชัดๆ ผมยังไม่ได้บอกเลยนะ!!!

“ไม่..”ผมพูดออกมาเบาๆ พอที่จะให้ชีวอนได้ยิน อยากรู้จังว่าหมอนั่นจะทำยังไง

“ไม่มีทางที่จะโกรธใช่ไหมฮันนี่ที่รัก^^”อะ...อะไรนะ หมอนี่จะทำให้ผมเป็นโรคประสาทนะ มันกวนผมอ่ะแถมทำท่าจะทำกับผมแบบเมื่อวานอีกTT ใครก็ได้ช่วยผมด้วย

“ตัวสั่นเลยนะ กลัวเหรอ”ชีวอนกระซิบถามผมเบาๆก่อนที่ปากของหมอนั่นจะมาจูบที่ใบหูของผม อึ๋ย!! ทำให้ผมทั้งเสียวทั้งกลัวเลยนะ

“....”ผมไม่ตอบอะไร แต่ใช้มือแกะมือของชีวอนออกแต่มือของมันอยู่ไม่สุขเลยล่ะ เดี๋ยวย้ายมาที่ช่วงล่าง เดี๋ยวขึ้นมาที่กลางแผ่นหลัง ให้ตายเถอะ ผมกลัวนะ

“ขอร้องดีๆสิ แล้วจะปล่อย”ชีวอนยื่นข้อเสนอมาให้ผม จะให้ผมขอร้องอะไรจากมันอีกล่ะ แค่เสียงที่จะขอร้องแทบไม่มีเลย

“ว่าไง หืม? ไม่ขอร้องฉันก็ไม่รับประกันนะว่าเวอร์จิ้นของนายจะปลอดภัย”อย่างนี้ใช่ไหมที่เรียกว่าขู่! ให้ตายเถอะ ผมจะทำไงดีเนี่ย เกิดมาไม่เคยขอร้องใครนอกจากป๊ากับม๊านะ

“ฉันนับ1-100นะ”

“1”

“...”ผมยังไม่พูดอะไรออกมาจากปาก ชีวอนแอบยิ้มออกมาบางๆก่อนที่จะนับต่อ

“97”เฮ้ย! บ้านบิดาแกนับเลขอย่างนี้เหรอ ใครสอนวะ แม่งจะไปเผาโรงเรียนให้เหลือแต่ซากเลย

“เอ่อ....”หลังจากที่กรีดร้องนิดๆ ผมก็ได้แต่เปล่งเสียงออกมาเบาๆ

“99”แง้~ มันจะ100แล้วนะ ช่วยผมด้วยเซ่ ผมไม่อยากเสียเวอร์จิ้นนะ

“1...”

“ฉันขอร้องคนไม่เป็น”ก่อนที่ชีวอนจะนับร้อย ผมได้แหกปาดพูดออกมาดังผมหลับตาปี๋ไม่กล้ามองหน้าของชีวอนแม้แต่น้อย ใบหูของผมได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ

“ลืมตาสิ ไม่งั้นฉันกดนายแน่”ช่างเป็นคำขู่ที่น่ากลัว ใช่มันน่ากลัวมาก ผมล่ะรีบลืมตาทันทีก่อนที่จะเห็นชีวอนยิ้มแบบพอใจมาให้

“ปล่อยสิ”ผมสะบัดตัวออกพร้อมกับเอ่ยขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ ชีวอนมันอมยิ้มนิดๆ ผมเห็น ก่อนที่จะหอมแก้มเบาๆ ทำไมชอบทำเหมือนผมเป็นผู้หญิงด้วยล่ะ ผมก็เป็นผู้ชายเหมือนมันนะ

“หอมแก้มฉันสิ แล้วฉันจะปล่อย”ดูมันดิ ยื่นข้อเสนอมาซะผมนิ่งเลย จะให้ผมหอมแก้มมันงั้นเหรอ  อืม.... ต้องคิดก่อน

“นายจะคิดก็คิดไปนะ ฉันจะถอดเสื้อผ้าทีละชิ้น.... ถ้านายไม่ทำ ฉันก็จะได้กดนายเลย”ไอ้.... ไอ้หื่น!!!! ฮึ่ย ทำไมกล้าทำกับผมได้ ฮือๆๆๆ ผมไม่รอให้มันถอดเสื้อผ้าผมนะ

จุ๊บ!

ไม่ต้องสงสัย ผมหอมแก้มมันไปแล้ว แต่แปปเดียวไม่นานมากหรอก ถ้าให้ผมเดา ชีวอนก็คงจะยิ้มอยู่แน่ๆเลย มือของหมอนั่นก็ค่อยๆคลายออกแล้วด้วย ก่อนที่จะรัดแน่นกว่าเดิม

เฮ้ย!อย่างนี้มันขี้โกงนี่ ผมล่ะอยากจะตะโกนออกไป แต่ไม่กล้าพอ = =

“นายทำเหมือนไม่เต็มใจเลย หอมเหมือนที่ฉันหอมซิ หอมแล้วก็สบตาฉันด้วย”อ๊ากกกก  ไอ้บ้า มาสั่งอะไรผมอย่างนี้เล่า!! เขินเป็นนะเว้ยยย

“อกของนายเนี่ยน้า....มันขาวจนฉันอยากสร้างรอยไว้เลย”ผมรีบก้มลงไปดูเสื้อของผม ทำให้ผมพบอะไรที่น่าตกใจ!!! ชีวอนมันปลดกระดุมเสื้อผมหมดแล้วนะ งือ~ ทำไมผมไม่เห็นรู้ตัวเลย

“ถ้าให้เดานะ ขอของนายต้อง....”

ฟอดด!!!

ขณะที่มันเลื่อนมือมาที่กางเกงของผม ผมก็ได้หอมแก้มมันตามที่มันขอ รู้สึกเขินๆอ่านะ ก็ไม่เคยหอมแก้มใครมาก่อนนิเนอะ

“ปล่อยได้ยังล่ะ”ผมมองหน้าชีวอนแล้วถามเบาๆ ซึ่งเจ้าตัวก็ดูเหมือนเสียดายเล็กน้อย แต่ก็ยอมปล่อยแต่โดยดี ผมไม่รอให้ชีวอนเข้ามาใกล้ผมอีกรอบหรอก ขาของผมรีบพาตัวมาที่ห้องนอนของผมทันที

“นาย ออกมาทำอะไรให้ฉันกินก่อนดิ”เสียงของชีวอนดังขึ้นเมื่อผมเข้ามาอยู่ในห้องนอนได้ไม่นาน แต่ชีวอนหิวจริงๆหรือเปล่า ดูซิครับ ก็เขาเคาะประตูเป็นจังหวะกลองซะอย่างนั้น เหมือนจะกวนประสาทผมหน่อยๆนะเนี่ย

“ถ้านับ1-3แล้วไม่ออก  นายโดนเหมือนหมอนั่นแน่”ผมแทบจะกระโจนออกมาทันทีตั้งแต่ตอนที่ชีวอนยังไม่ได้นับ1ด้วยซ้ำ

“จะกินอะไรล่ะ”ผมถามเรียบๆแต่ไม่สบตา ชีวอนเว้นระยะการตอบคำถามของผมนิดหนึ่ง จนผมอดสงสัยไม่ได้ว่ามันจะคิดอะไรนักหนา

“ถ้าไม่ตอบฉันขอตัวนะ”ผมเริ่มเซ็งทันทีก็เลยพูดออกมา ขณะที่ผมกำลังหันตัวกลับความรู้สึกที่เอวทำเอาผมสะดุ้ง ขนาดเด้ก4ขงบยังรู้เลยว่าชีวอนเอามีดจี้ผมอยู่!!!

“ฉันชักอยากจะกินนายแล้วซิ”ชีวอนกระซิบข้างหูผม ฮึ่ย เริ่มกลัวตะงิดๆแล้วนะ

“ปล่อยนะ เดี๋ยวฉันทำข้าวผัดให้นายกิน”ว่าแล้วผมก็รีบหันหลังกลับไป  จากนั้นขาสั้นๆของผมก็ตรงดิ่งไปที่ห้องครัวโดยไม่กลับมามองชีวอนสักนิดเดียว หมอนี่ชอบทำอะไรที่ผมกลัวด้วยซิเนี่ย

ผมใช้เวลาซักพักใหญ่ๆในการทำข้างผัดที่ผมชำนาญมากที่สุด ที่ทำช้าๆเพราะไม่อยากเห็นหน้าชีวอนต่างหาก หมอนั่นชอบขู่ให้ผมกลัว หรือไม่ก็ชอบทำอะไรที่ทำให้ผมกลัวนั่นแหละ

“เสร็จยัง”เหมือนว่าจะตายยากนนะผมกำลังว่าอยู่เลย เสียงก็ลอยมาทันใด ถ้าให้ผมเดา ไม่เกิน10วิชีวอนต้องเดินเข้ามาแน่ๆ

“ทำไมทำช้าจัง”นั่นไง ว่าแล้วผมเดาไว้ไม่มีผิดไอ้หมอนี่ต้องเข้ามา แล้วมันก็มาจริงๆนั่นแหละ

“เอ่อ...คือ”ผมถึงกับตอบไม่ออกเมื่อเห็นปลายมีดจ่ออยู่ที่เอว ก็กลัวมันจิ้มเข้ามาที่เนื้อน่ะสิครับ

“ว่าไงล่ะ”ชีวอนถามซ้ำก่อนที่จะจ้องมองที่ลำตัวผม เฮ้ย!!! ลืมติดกระดุมนี่หว่าถึงว่าทำไมรู้สึกแปลกๆ

“เหมือนจะยั่วฉันทางอ้อมเลยเนอะ”น้ำเสียงหื่นๆถูกปล่อยออกมาพร้อมกับสายตาที่ส่งมาให้ผม

“ชีวอน ฮึก.. นายทำให้ฉันกลัวนะ”เฮอะ ถ้าห้ามมันไม่ได้ก็บีบน้ำตาเนี่ยล่ะวะที่ดีที่สุด ชีวอนผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าผมร้องไห้ ผแอบลอบยิ้มเล็กน้อยเพื่อความดีใจ แต่มันกลับจับหัวผมไปซบที่อกมัน เจริญ-*-

“โอ๋ อย่ากลัวน้า~ แล้วฉันจะกอจนกว่านายจะหายกลัวเอง”โธ่!! จะมากอดอะไรล่ะ ไม่ได้ต้องการเลยไอ้กอดอะไรเนี่ย ต้องการให้นายปล่อยต่างหากเว้ย!!!

“.....”

“ชอบให้ฉันทำแบบนี้เหรอเนี่ย เงียบเชียว”ชีวอนพูดขึ้นมาลอยๆ เออ ทำๆไมผมถึงเงียบล่ะ หรือว่าจริงๆ -////////////- เฮ้ย! คิดอะไรไปว่ะเนี่ย

เออ ว่าแต่กลิ่นอะไรไหม้ๆวะ ฟุดฟิดๆ กลิ่นก็อยู่ไม่ไกลมากนี่นา เฮ้ย ข้าวผัดของผม(ได้ข่าวว่าทำให้วอน:ไรเตอร์)  (ทำเผื่อตัวเองด้วยผิดไหม:เกิง)  ไหม้แล้วอ่า แล้วจะกินอะไรแทนเนี่ย งื้อ~ เพราะชีวอนคนเดียวเลย

“ฮึก...ฮือๆๆ”ผมร้องไห้แล้วนะ ฮือๆ ไม่มีอะไรกินแล้วอ่า.... จะอดตายไหมอ่ะ

“อ้าว นี่ร้องจริงเลยเหรอ แกล้งนิดเดียวเอง”ชีวอนดูเหมือนจะเอ๋อไปเลยที่เขาแกล้งผมไปอย่างนั้น เขาจะรู้ไหมน่ะว่าผมกลัวอดตายน่ะ(แค่ข้าวผัดไหม้-*-)
***************************
รู้สึกว่าตอนนี้จะไม่ค่อยเข้ากับเนื้อเรื่อง???  คิดเหมือนกันไหมค่ะ  ตอนนี้ไม่ค่อยสบายค่ะ
อาทิตย์นี้หยุดมาแล้ว2วัน  เเถมหยุดเว้นวันซะด้วย  การบ้านพรึบ!!เลย
เยอะเวอร์ๆๆ  งื้อ~ แต่ก็ไม่อยากทำง่าาา
ปล.ถ้ามีคำผิดมาเเจ้งให้ทราบด้วยนะค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

และสุดท้าย....
COMMENT...