คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Police and Robber P.1
Title : Police and Robber ตำรวจ x โจร
Paring : Siwon x Hankyung HeeChul x EunHyuk KiBum x DongHae
Author : แพนด้า 103
Part : 1
“นายมันฆาตกร!!!”เสียงในความฝัน ได้ปลุกให้ร่างบางให้ตื่นจากห้วงนิทรา
สายตากวาดมองไปที่นาฬิกาที่ผนังห้อง
7.35
สายแล้ว ร่างบางคิดในใจ ก่อนที่จะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวดั่งเช่นทุกวัน จากเรื่องวันนั้นเหมือนเป็นฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเขาทุกวัน คำว่าฆาตกรทำให้ร่างบางสำนึกผิดทุกครั้งทั้งๆที่เขาไม่เคยทำอะไรเลย
ตอนนี้ก็ผ่านมาสามเดือนได้แล้ว หลังจากวันนั้นที่ชายคนนั้นปล่อยเขาไปโดยที่ทิ้งคำพูดไว้ว่า
“ไปซะ!! ก่อนที่ฉันจะจับนายเข้าตาราง!!!”จากนั้นเขาก็หนีมาจนถึงปัจจุบัน วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่เขาได้เจอชายคนนั้น คนที่ชื่อว่า เชว ชีวอน
“ฮันมาแล้วเหรอ”เสียงของลีทึก นายจ้างของเขาเป็นผู้เอ่ยทักเมื่อเดินก้าวเข้ามาในร้านกาแฟที่เพิ่งเปิดได้ไม่นาน
“ฮะ เปิดร้านนานยังฮะ”ร่างบางเอ่ยถามพลางมองไปรอบๆร้าน มีเพียงลูกค้าคนเดียวที่มานั่งในยามเช้า
“เพิ่งเปิดน่ะ”ลีทึกเอ่ยขึ้นมา พลางส่งแก้วกาแฟร้อนๆมาให้ร่างบาง
“โอเคครับ”ลีทึกยิ้มให้กับฮันคยองที่รู้แกว ร่างบางยกแก้วกาแฟขึ้นมา แล้วเดินไปเสริฟลูกค้าคนแรกของวัน
“กาแฟร้อนๆได้แล้วฮะ”ร่างบางเอ่ยอย่างร่างเริง ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกค้าได้หันหน้ามาเผชิญหน้ากับร่างบางก่อนที่จะยกยิ้มอย่างพอใจ
“คิบอม”ร่างบางเอ่ยทักพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ คิบอมเองก็ส่งยิ้มให้ร่างบางบางๆเท่านั้น
“พี่ออกจากบ้านทำไมหรอครับ”คำถามที่หลุดออกมาจากปากของคิบอม ทำให้ฮันคยองตอบไม่ถูก ร่างบางส่งยิ้มเจือนๆไปให้แทน
“แถมออกไปวันเดียวกับที่พี่ซองมินถูกยิงด้วย”คิบอมยิ้มให้เมื่อพูดจบราวกับว่ารู้ว่าใครเป็นคนทำ มันยิ่งทำให้ร่างบางหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม
“เหรอ... แล้ว...”
“ผมจะไม่บอกใครหรอครับว่าพี่เป็นคนยิง”คิบอมพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ฮันคยองจะพูดจบ
“พี่ไม่ได้ยิงนะ”ร่างบางเถียงทันควัน คิบอมจึงยิ้มให้บางๆ
“พี่ไม่มีหลักฐานนะครับ แต่วางใจเถอะในบ้านไม่มีใครรู้ว่าพี่เป็นคนยิง”คิบอมเอ่ยออกมาเพื่อจะให้ร่างบางสบายใจมากขึ้น แต่มันกลับทำให้ร่างบางหนักใจมากกว่าเดิม เพราะอะไร?? เพราะว่ามีคนที่คิดว่าเขาคือฆาตกรเพิ่มขึ้นอีกคนน่ะสิ!!!
“ไอ้บอม”เสียงทุ้มๆของใครบางคนที่ร่างบางจำได้ขึ้นใจดังขึ้นมา พร้อมกับตัวที่เดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่ร่าบางกำลังจะเถียกับคิบอม ทำให้ฮันคยองต้องปลี่ยนความคิดทันควัน
“พี่ไปก่อนนะ อย่าบอกใครล่ะว่าเจอพี่”ฮันคยองพูดเบาๆและเดินก้มหน้าผ่านร่างสูงไปทันที ขาบางๆรีบก้าวไปที่หลังร้านด้วยความเร็ว
“อ้าว ทำไมถึงรีบเดินเข้ามาล่ะ”ลีทึกเดินเข้ามาถามด้วยความสงสัย เมื่อสังเกตเห็นร่างบางรีบเดินเข้ามาหลังร้านด้วยความเร็วจนผิดปกติ
“เอ่อ... ดีว่าปวดห้องน้ำน่ะครับ แหะๆ^^”ร่างบางบอกยิ้มๆและรีบกุลีกุจอเข้ามาในห้องน้ำ โดยที่มีสายตาของลีทึกจ้องมองอย่างเป็นห่วง
เมื่อได้เข้ามาอยู่ในห้องน้ำร่างบางก็ได้ยืนพิงผนังห้องน้ำเงียบๆคนเดียว เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสามเดือนที่แล้วได้ไหลเข้ามาสู่หัวสมอง ภาพที่เขาทำปืนลั่นโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่ทุกคนกลับหาว่าเขาตั้งใจยิง ทั้งชีวอนและคิบอม โดยที่ไม่ฟังเหตุผลของเขาเลยสักนิด
“เฮ้อ....”ร่างบางถอนหายใจ ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาช้าๆ และตามมาด้วยเสียงสะอื้นหน่อยๆ เพียงแค่ร้องไห้ก็ทำให้ร่างบางได้สบายใจขึ้นมาบ้าง
“ฮัน เป็นอะไรหรือเปล่า”ลีทึกมาเคาะประตูถามเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นแว่วๆที่ดังออกมาจนอดเป็นห่วงไม่ได้
“เปล่าฮะ จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
>>ด้านของคิบอม<<
“ตอนนี้ดงเฮรู้หรือยัง เรื่องซองมินน่ะ”เมื่อร่างสูงได้นั่งลงตรงข้ามกับคิบอม คำถามแรกที่ถูกส่งมา ทำให้คิบอมยิ้มออกมาหน่อยๆ
“ยัง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะปิดได้นานแค่ไหน”ชีวอนถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนที่จะคิดคำถามใหม่อีกคำถามออกมา
“แล้วมึงย้ายเข้ามาทำงานที่โซลเนี่ย ไม่กลัวดงเฮรู้หรือไง”ร่างสูงถามอีกครั้ง ทำให้คิบอมเบิ้งตากว้างเหมือนเพิ่งนึกออก แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าคิบอมแค่แกล้งชีวอนให้ตกใจเท่านั้น
“ไม่รู้หรอก กูโกหกไปว่าพี่ซองมินไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นกับคยูน่ะ”ชีวอนทำท่าทางอยากจะตบกบาลเพื่อนคนนี้จริงๆ แต่พอได้ยินคำพูดที่คิบอมบอก ก็ทำให้โล่งใจไปอีกเปราะ เพราะใครๆก็รู้ว่าดงเฮเป็นคนยังไงรักซองมินมากแค่ไหน ถ้าเกิดรู้เรื่องนี้ล่ะก็ได้อาละวาดแน่ๆ
“เออ แล้วมึงทำคดีเรื่องนี้ไปถึงไหนแล้วล่ะ”คิบอมเอ่ยถามถึงเรื่องคดึที่ชีวอนนั้นรับผิดชอบ
“ก็อยู่กับที่ว่ะ ไม่ได้คืบหน้าเลย”ชีวอนตอบพลางถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ถ้าเป็นคนอื่นๆคงจะมองว่าคดีนี้ยากจริงๆ แต่มันใช้ไม่ได้กับคิม คิบอมคนนี้
“ที่ไม่คืบหน้าเนี่ย เพราะมึงไม่อยากจับคนร้ายใช่ไหม”คำพูดของคิบอมทำให้ชีวอนชะงัก ก่อนที่จะยกยิ้มช้าๆ ยังไงคิบอมก็รู้อยู่ดี ร่างสูงคิดในใจ
“ไม่รู้สิ อาจจะเป็นเพราะว่ากูรอให้มึงมาก่อนมั้ง”ร่างสูงตอบอย่างไม่ใส่ใจ พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาพบกับร่างบางเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนั้นก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะปล่อยร่างบางไปทำไม
“เหอะ กูคงเชื่อเนอะ น้ำน่าอย่างมึงน่ะเหรอ จะรอให้กูมาทำงานด้วย”คิบอมตอกกลับมา ก่อนที่จะยกยิ้มอย่างกวนประสาทให้
“55+ ก็กูไม่ค่อยชอบเรื่องแบบนี้สักเท่าไรนี่หว่า มึงก็ช่วยๆกูแกะรอยหน่อยแล้วกัน”ชีวอนพูดพลางหัวเราะไปด้วย
“มึงหมายความว่าไม่ใช่เขาคนเดียวใช่ไหมที่เป็นคนร้าย”คิบอมถามออกมาทันที ชีวอนพยักหน้าเป็นคำตอบ ในใจก็คิดโทษพระเจ้า ว่าทำไมไม่ให้เขาเกิดมาฉลาดอย่างคิบอม
“มึงแน่ใจเหรอ”คิบอมถาม ชีวอนเอนสายตาขึ้นมามองเพียงแวบเดียว เพียงแค่นี้ คิบอมก็สามารถเดาอะไรบางอย่างออกที่เกี่ยวกับตัวของชีวอน แม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้!!!
“มึงถามทำไม”ชีวอนที่สังเกตเห็นรยยิ้มเล็กๆที่เผยขึ้นบนใบหน้าของคิบอม ก็ถามออกมาอย่างสงสัย
“เปล่า กูว่าคดีนี้ทำกันสนุกแน่”นี่คือสิ่งที่คิบอมคิดในตอนนี้ คดีนี้เป็นคดีที่ท้าทายน่าดูสำหรับเขา และการที่เขาย้ายมาทำงานที่โซลก็เพราะว่าอยากจะทำคดีนี้แหละ เพราะดูจากที่เพื่อนรักอย่างชีวอนเล่าให้ฟังก็เกิดสนใจขึ้นมาซะดื้อๆ
“ขอให้สนุกสมใจอยากแล้วกันนะมึง”
“เป็นคำชมหรือคำแช่งล่ะ”คิบอมถามกวนๆ เรียกสายตาให้ร่างสูงได้ดี
“แล้วแต่มึงจะคิดเหอะ”ชีวอนเองก็ตอบกลับมา ใบหน้าที่หล่อเหลายิ้มเล็กน้อย
“ว่าแต่ เมื่อกี๊มึงคุยกับคนในร้านทำไมวะ นอกใจดงเฮหรอ”ชีวอนถามขึ้นมาเมื่อได้สังเตเห็นว่าเพื่อนของตัวเองได้คุยบางอย่างกับคนแปลกหน้า
“ก็เปล่า... กูแค่ถามถึงเรื่องรายได้อะไรประมาณนี้ ว่าแต่มึงจะกินอะไรไหม”คิบอมอึกอักที่จะตอบ ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยแทน ร่างสูงทำท่าทางครุ่นคิด ราวกับว่านึกว่าต้องการที่จะกินอะไร ก่อนที่ริมฝีปากหนา จะได้ยกขึ้นมา
“กูอยากกินโกโก้ร้อนว่ะ”ชีวอนตอบเบาๆ ก่อนที่จะโดนฝ่ามือหนาๆของคิบอมมากระทบที่หัวเข้าอย่างจัง
“กินอะไรไม่ดูตัวเลยนะมึง” คิบอมยิ้มเบาๆ ก่อนที่จะสั่งให้เพื่อนตัวโตที่นั่งเหม่อมองไปทางเคาน์เตอร์ที่มักจะมีชายหน้าสวยนั่งทำนั่นทำนี่อยู่คลอดเวลา พาลให้นึกถึงใครบางคน
“เชี่ยวอน!!”เสียงทุ้มๆของคิบอมปลุกให้ร่างสูงออกจากภวังค์ ใบหน้าหล่อมีท่าทีงงๆเล็กน้อย ก่อนที่จะถึงบางอ้อ
ของที่สั่งมาแล้วนี่เอง
“แล้วตอนนี้ใครบ้างวะที่ทำคดีนี้”ชีวอนยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วค่อยๆตอบออกมา
“ก็มีกูกับพี่ฮีชอลเท่านั้นแหละ”คิบอมยิ้มออกมา เมื่อได้รับฟังรายชื่อผู้ร่วมงาน มีแต่คนกันเองทั้งนั้น
“แล้วพี่ฮีชอลเค้าไปถึงไหนแล้วล่ะ”
“เค้าก็อยู่เฉยๆเหมือนกู คอยปลอบคนที่ไปอยู่บ้านเค้านั่นแหละ”
“ปลอบคนที่บ้านเค้าหรือแค่นั้นเหรอวะ”ชีวอนยกยิ้มที่มุมปากเมื่อได้ยินคำพูดของคิบอม พลางจ้องหน้าอย่างสื่อความหมาย
“เออ กูพอจะรู้แล้วล่ะ”
“ว่าแต่มึงจะมาทำงานวันไหน”ชีวอนถามเมื่อเงียบได้เข้าปกคลุมไปสักพัก คิบอมช้อนสายตามองร่างสูงพลางทำสีหน้าครุ่นคิด
*Rrrrrr*
“ว่าไงจ๊ะที่รัก”คิบอมฉีกยิ้มพูดอย่างอารมณ์ดีจนชีวอนอดหมั่นไส้ไม่ได้
“จ้า.... งั้นบอมรอที่นี่นะ”
“ไปเลยไอ้วอน เดี๋ยวดงเฮมาหากู”เมื่อวางสาย คิบอมก็เอ่ยปากไล่ทันที
“เชี่ย ไล่กูเลยนะมึง ใช่ซิ เมียสำคัญกว่าเพื่อนนิ”ร่างสูงพูดอย่างตัดเพ้อ แต่น้ำเสียงออกแนวขี้เล่น
“เออ เมียสำคัญเว้ย”คำพูดของคิบอม ทำให้ตัวเองถูกฝ่ามือหนามากระทบหัวดัง แปะ! ก่อนที่ชีวอนจะลุกออกไปจากร้าน
ขายาวๆก้าวออกไปอย่างไม่รีบร้อน โดยไม่ทันระวังดูอะไรเผลอไปชนกับคนๆหนึ่งโดยบังเอิญ
“อ๊ะ! ขอโทษครับ”เสียงหวานๆเอ่ยอย่างตกใจพลางโค้งตัวเพื่อเป็นการขอโทษทันที ชีวอนไม่ได้ถือสาอะไร กลับช่วยประคองคนตรงหน้าที่กำลังจะล้มด้วย
“เป็นไรไหมครับ”ชีวอนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง พร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้
“มะ...ไม่เป็นไรครับ ขอตัวนะ”ร่างที่อยู่ตรงหน้ารีบตอบและกล่าวขอบคุณทันควัน ก่อนที่จะวิ่งไปทางหลังร้านด้วยใบหน้าที่กึ่งเขิน
ร่างสูงมองตามไปเพียงแวบเดียว ก่อนที่จะก้าวขาออกจากร้าน สมองสั่งการให้ไปที่ๆอยากไปมากที่สุด ที่ๆร่างสูงไปเยือนคือ.... คฤหาสน์หลังงามของซองมิน..
ตั้งแต่ที่เกิดเหตุการณ์วันนั้นฮยอกแจก็ย้ายไปอยู่ที่บ้านฮีชอลทันที เพราะกลัวว่าจะคิดมากจึงตัดปัญหาไป ทุกอย่างภายในคฤหาสน์ก็จึงเหมือนเดิม....
ไม่ว่าจะเป็นคราบเลือด หรือแม้กระทั่งรอยเท้า ปืนที่ถูกโยนทิ้งไว้ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม่แต่น้อย ชีวอนเดินสำรวจภายนอกของคฤหาสน์ เพื่อหาสิ่งที่ผิดปกติเป็นรอบที่สิบกว่าๆ แต่ก็แทบจะไม่พบอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่ครั้งนี้เขาปักใจเชื่อว่า คนร้ายไม่ได้มีคนเดียว!!
ชีวอนคิดว่าเขาคนนั้นต้องร่วมมือกับใครสักคนในการฆาตกรรมซองมิน แต่พยายามคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก จึงพยายามมาหาหลักฐานที่นี่บ่อยๆ แต่ก็พบกับความล้มเหว
“เฮ้ย!”ชีวอนเผลออุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นบางอย่างที่ดูแปลกไปจากเดิม ขายาวๆรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆกับสิ่งนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ
พุ่มไม้ที่มีรูรอด กว้างพอที่จะให้คนเข้า-ออกได้?? นี่มันอะไรกัน แสดงว่าก่อนหน้านี้ก็มีคนนอกเข้า-ออกได้สบายๆเลยน่ะสิ!
ร่างสูงมีสีหน้าตกใจ พลางรอดรูทางพุ่มไม้นี่ออกไป พบคำตอบว่าที่นี่คือสวนรกๆแห่งหนึ่งเพียงเท่านั้น ถ้าเป็นคนอื่นๆคงรอดรูกลับกันเป็นแถว แต่มันไม่ใช่กับคนอย่างเชว ชีวอน เขาไม่ได้คิดแบบนั้น เขาคิดว่าภายในสวนแห่งนี้ต้องมีหลักฐานแน่ๆ
******************************
ทักทายนักอ่านทุกคนนะนะค่ะ ตอนนี้ไรเตอร์ก็ลงเรื่องนี้เป็นตอนเเรก
และก็เป็นครั้งแรกที่ได้แต่งเเนวสืบสวน
ก็อยากรบกวนให้ช่วยติ-ชมเกี่ยวกับเนื้อเรื่อง และการเรียบเรียงคำหรือภาษาหน่อยน่ะค่ะ
เพื่อไรเตอร์จะได้นำไปปรับปรุงแก้ไขให้มันดูดีขึ้น
และก็ต้องขอบคุณมากๆเลยนะค่ะที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้ สุดท้ายก็
COMMENT...
ความคิดเห็น