SF super junior [SiHan]

ลำดับตอนที่ #16 : (แก้คำผิด)[Si x Han] ผมมันก็แค่ของเล่น!!! P.6 [End]

 SHORT FICTION

Title : ผมมันก็แค่ของเล่น!!!
Paring : Siwon x Hankyung

Author : แพนด้า 103

Part: 6 [End]

“อ้าว ทำไมกลับมาเร็วกว่าทุกวันเลยล่ะ”ฮยอกแจเอ่ยถามดงเฮที่เดินเข้ามาภายในคฤหาสน์หลังงามของตัวเอง โดยที่มีคิบอมตามหลังมาติดๆ

“อ่อ ชีวอนมันกลับมาแล้วน่ะ เออ ว่าแต่พี่มีเรื่องอะไรกับมันล่ะ”ดงเฮตอบฮยอกแจไปเรียบๆก่อนที่จะเอียงคถามเมื่อนึกถึงสิ่งที่ค้างคาใจไว้ได้

“ก็เรื่องนั้นแหละ ยิ่งฉันเห็นฮันคยองด้วยล่ะยิ่งต้องรีบพามันไป”เสียงฮีชอลแทรกเข้ามาเป็นคำตอบพร้อมกับร่างกายที่ค่อยๆเดินเข้ามา

“แต่ผมสงสารพี่ฮันน่ะ พีเค้าขอผมไว้นิ”ดงเฮเเย้งขึ้นมา

“ขอ? ขออะไร?”ฮยอกแจถามทันที สายตาจ้องมองไปที่น้องชายทั้งสองคนอย่างต้องการคำตอบ

“เค้าขออยู่กับชีวอนจนเค้าทนไม่ไหว”

“ไม่ได้ อีก4วัน!! อีก4วันเท่านั้น!!! ฉันจะไปลากชีวอนถึงบ้านเลย”ฮีชอลพูดอย่างเด็ดขาด ทำให้ไม่มีใครสามารถโต้แย้งใดๆได้

ผ่านมาสามวัน ตามตัวของร่างบางกลับมีบาดแผลไปทั่วร่างกาย โดยคนที่ทำนั้นก็คือชีวอนนั่นเอง เขาต้องยอมแลกน้ำตาเพื่อที่จะยอมให้ชีวอนได้ยิ้ม ถึงจะเป็นยิ้มที่สะใจก็เถอะ

“นอนรอตรงนี้แล้วกัน”ชีวอนสั่ง จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ฮันคยองนอนอยู่คนเดียวเงียบๆ

ในใจคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมา ทบทวนตั้งแต่เขาถูกพ่อเลี้ยงขายเขามาจนถึงปัจจุบัน ครั้งแรกที่มาอยู่กับชีวอนเขารู้สึกดีถึงจะเกร็งๆกันอยู่บ้างแต่ก็มีความสุข ชีวอนดูแลเขาดีทุกอย่างตอนนั้นเขาอาจจะเริ่มชอบชีวอนแล้วก็ได้ แต่พอชีวอนกระทำกับเขาเหมือนกับว่าเขาไม่ใช่คน ทำไม..... ความรู้สึกชอบมันไม่ลดลง? แถมสิ่งที่ชีวอนทำเขากลับไม่โกรธสักนิด ยิ่งมาฟังเรื่องที่ดงเฮและคิบอมเล่าเขาก็เริ่มรู้สึกสงสาร ฮันคยองจึงตัดสินใจไม่อยากให้คนนี้เสียใจ จึงยอมให้ชีวอนทำอะไรเขาก็ได้ตามที่ต้องการ เพราะว่าเขาถูกชีวอนซื้อมานิ

“เฮ้อ....”พอมานอนคิดเรื่องทั้งหมดก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ต่อไปเขาจะเป็นยังไงนะ ฮันคยองคิดในใจ

“คิดอะไรอยู่”เสียงของชีวอนปลุกให้ฮันคยองออกมาจากโลกส่วนตัว มือเรียวค่อยๆยันตัวนั่ง แต่ถูกมือหนากดลงไปนอนราบกับเตียง

“ฉันถามว่าคิดอะไรอยู่”ชีวอนถามอีกครั้ง พลางกดข้อมือบางทั้งสองข้างไว้กับที่นอนเพียงมือเดียว

“ป่าวครับ ผมไม่ได้คิดอะไร”ชีวอนเอามือไปทาบบริเวณหัวใจหลังจากที่ได้รับฟังคำตอบของฮันคยอง ฮันคยองมองการกระทำของชีวอนด้วยความกลัว กลัวว่าจะโดนทำแบบครั้งที่ผ่านมา

“โกหกอีกแล้วนะ”ชีวอนเหมือนเอ็นดู แต่เปล่าเลย มือหนากลับเอื้อมมาบีบแก้มทั้งสองข้างของฮันคยองด้วยความแรง

“จะลงโทษคนโกหกยังไงให้หลาบจำดีเนี่ย” น้ำเสียงที่ดูเหมือนเอ็นดูร่างบางตรงหน้าก็ถูกร่างสูงปล่อยมาอีกครั้งสายจ้องมองฮันคยองอย่างครุ่นคิด

“คุณรู้ได้ไงว่าผมโกหก”ฮันคยองเอ่ยถามชีวอนออกไป ทำให้ร่างสูงยกยิ้มขึ้นมานิด

“จะรู้ไปทำไมล่ะ หืม?”ชีวอนถามพลางซุกไซร้ซอกคอร่างบางเล่นๆ

“ก็..แค่อยากรู้”ฮันคยองออกไป ชีวอนแหงนหน้าขึ้นมามองร่างบางแวบเดียว จากนั้นก็ถอดเสื้อตัวโคล่งที่ฮันคยองใส่ออกทันที ก่อนที่จะล้วงสิ่งในกระเป๋ากางเกงออกมา

“กินไอ้นี่สิ แล้วฉันจะบอก”ชีวอนยื่นกระปุกยามาให้ แต่ชีวอนไม่รอคำตอบ มือหนาปล่อยให้ฮันคยองเป็นอิสระ แล้วเทยาจำนวน4-5เม็ดแล้วยัดใส่มือร่างบาง

“มันคือยาอะไร”ฮันคยองมองหน้าชีวอนแล้วถามออกมา

“ไม่บอก”ยิ่งได้คำตอบแบบนี้ ฮันคยองยิ่งไม่กล้าที่จะเอาเข้าปาก ร่างบางตัดสินใจปายาที่อยู่ในมือลงบนพื้นต่อหน้าชีวอน

“ชอบแบบรุนแรงหรือถึงมาทำอย่างนี้กับฉัน!!”ชีวอดตวาดอย่างโกรธจัดก่อนจะเอามือมากุมหัวด้วยความปวด ฮันคยองมองภาพที่เกิดขึ้นอย่างตกใจ แต่ก็พอรู้ว่าชีต้องต้องการจะกินยา ฮันคยองรีบเดินไปที่ฟากหนึ่งของห้อง มือบางค้นหายาอย่างรวดเร็วแต่มันกลับไม่พบ

“ชีวอน ฮึก... ยาของนายอยู่ไหน”ฮันคยองเริ่มใจเสียเมื่อหายาของร่างสูงไม่เจอ น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ทิ้ง ...... ทิ้งไปแล้ว อ๊าก...........”ร่างสูงเค้นเสียงออกมาอย่างลำบาก พลางร้องอย่างทรมาน

“โทร........โทรหาคิบอม”เพียงได้ยินคำสั่งจากชีวอน ฮันคยองก็รีบกระโจนไปที่โทรศัพท์ทันที โชคดี ที่คิบอมกับดงเฮเคยได้เบอร์เขาไว้ แล้วเขาก็จำเบอร์ของทั้งคู่ได้ขึ้นใจ

//ว่าไง//ปลายสายรับอย่างชิลๆเมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา

“ฮึก... ดงเฮ ชีวอน ชีวอนเขาปวดหัวแล้วร้องใหญ่เลย ฮึก... ช่วยพาเขาไปโรงพาบาลหน่อยเถอะ นะฮือๆๆ”ฮันคยองพูดพลางสะอื้นไปด้วย ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาจ้องมองไปที่ชีวนที่ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ตาคมก้มีน้ำใสๆคลอและเตรียมที่จะไหลในไม่ช้า

//พี่ตั้งสติดีๆนะครับ พยายามคุมมันไว้ให้ได้ เดี๋ยวพวกผมจะไปเดี่ยวนี้แหละ//ดงเฮพูดอย่างตกใจ และวางสายไปที่สุด ฮันคยองจึงใช้มือปาดน้ำตาจนหมดก่อนทีจะค่อยเข้าไปหาชีวอน

“ชีวอน  นายตั้งสติไว้นะนายอย่าทำให้ฉันใจเสียไปกว่านี้เลย ฮีก..ฮีก..ฮือ”น้ำตาที่พยายามกลั้นกลับไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“อย่า...อย่าทำฉัน....นึกถึง...มัน”ชีวอนยิ่งดิ้นมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อฮันคยองโอบกอดเขา แต่ฮันคยองไม่ปล่อยให้ชีวอนหลุดไปแน่ๆ ร่างบางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น มือบางลูบหัวชีวอนอย่างแผ่วเบา ปากก็พร่ำบอกให้ร่างสูงตั้งสติดีๆ

“ฮึก.... นายทำให้ ฮึก.... ฉันนึกถึงมัน!! อ๊ากกกก”ชีวอนโวยวายเสียงดัง พลางร้องไห้ออกมา เป็นครั้งที่ได้เห็น น้ำตาของชีวอน ใช่ ชีวอนร้องไห้......

“โปรดเถอะ นายลืมเขาไปเถอะนะ ฮึก นายลืมเขาไปเถอะ ฉัน....ฮึก ฉัน....รักนายนะ”เพียงแค่ได้ยินคำบอกรักที่ฮันคยองสารภาพออกมา ร่างกายของชีวอนที่ดิ้นไปมากลับหยุดกะทันหัน

“นะ...นายเป็นอะไร ฮึก.. ชีวอน”ฮันคยองออกแรงเขย่าตัวร่างสูงเบาๆ น้ำตายิ่งพลั่งพลูออกมาเรื่อยๆเมื่อไม่มีปฏิกิริยาที่ตอบกลับมา

“ฮึก....ชีวอน”

“ไม่โกรธ....ฉันเหรอ”ชีวอนเค้นเสียงออกมายากลำบาก แววตาจ้องมองร่างร่างที่เต็มไปด้วยคำถาม

“ไม่ ฮึก....ฉันไม่เคยโกรธ.....นาย”ฮันคยองตอบชีวอนกลับไปทันที ร่างสูงที่ดูพอใจกับคำตอบได้ยิ้มออกมา มันไม่ใช่รอยยิ้มที่ชีวอนเคยยิ้ม แต่มันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนมากที่สุดต่างหาก

“อยากรู้ไหม....ว่าฉันคิดยังไงกับนาย....อ๊ากก”ชีวอนเอ่ยถามยิ้มๆ แต่ความเจ็บก็แล่นเข้าสู่หัวสมองอีกครั้ง ทำให้เผลอร้องออกมาอย่างเจ็บปวด จนฮันคยองน้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม

 “อยากสิ... ฮึก.....อยาก”

“รอนะ.... รอฉันนะ”ฮันคยองพยักหน้ารัวก่อนที่จะมองชีวอนทนกับความทรมาน แต่อาการที่เป็น ดีขึ้นกว่าเดิม ทำให้ฮันคยองชื้นใจมากขึ้น

“พี่ฮัน!! ชีวอนเป็นไงบ้าง!!”ดงเฮเปิดประตูออกมาด้วยเร็วโดยมีคิบอม ฮยอกแจ และฮีชอลตามหลังมาติดๆ

“ดงเฮพี่กับชีวอนอยู่ตรงนี้”ฮันคยองส่งเสียงดงเฮ ไม่นานเกินรอ ดงเฮก็เดินมาร้อมกับฮยอกแจและคิบอมที่มาพยุงตัวของชีวอนเอาไว้

“อ๊ะ เอาไปคลุมตัวก่อนไป”ฮีชอลส่งผ้าขนหนูมาให้ฮันคยองทันที เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่มีอะไรปิดบังร่างกาย

“พวกนายพาชีวอนไปโรงพยาบาลนะส่วนฉันกับดงเฮจะอยู่เป็นเพื่อนฮันคยองที่นี่”ฮีชอลจัดแจงให้สองหนุ่มพาร่างสูงไปโรงพยาบาลันที ส่วนทางฝ่ายตัวเองก็ต้องคอยปลอบร่างบาง

“ยะ...อย่าลืมนะ รอ.....ฉันนะ”เสียงสุดท้ายที่ออกจากปากของชีวอนก่อนที่จะไปโรงพยาบาล

“เอาล่ะ ฉันว่านายไปใส่เสื้อผ้าเถอะนะ”ฮีชอลส่งเสื้อผ้าให้ฮันคยอง เมื่อปลอบไปพักใหญ่ ตอนนี้ฮันคยองหยุดร้องไห้แล้ว ในใจไม่มีความเศร้าเหลืออยู่ เมื่อได้ฟังคำพูดต่างๆของฮีชอลและดงเฮ

“หลังๆมานี่ชีวอนทำร้ายนายเยอะเหมือนกันนะ”ฮีชอลพูดขึ้น เมื่อสังเกตบาดแผลตามตัวของฮันคยองที่มีมากมาย

“ใช่ พี่ทนได้ยังเนี่ย”ดงเฮก็เออ ออเห็นด้วย ร่างบางยิ้มบางๆแต่ก็ไม่ตอบอะไรออกมา

“พอใส่เสื้อผ้าเสร็จก็มาทำแผลแล้วกันนะ เดี๋ยวดงเฮทำให้”ฮันคยงพยักหน้าเชิงว่ารู้แล้ว จากนั้นก็ใส่เสื้อผ้าต่อไป ส่วนฮีชอลก็ออกไปโทรศัพท์หาฮยอกแจเพื่อถามถึงอาการของชีวอน

“ชีวอนเป็นยังบ้างล่ะ”

//ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว กำลังจะกลับ//ฮยอกแจตอบกลับมาอย่าเซ็งๆ

“งั้นก็พาไปที่บ้าน”

//อะไรกันฮีชอล ให้สองคนนั้นเจอกันอีกครั้งไม่ได้เหรอ//ฮยอกแจพูดอย่างเห็นใจ

“ไม่ได้ เย็นนี้เราจะกลับ!!”ไม่รอให้ฮยอกเถียง ฮีชอลกดวางสายไปทันที

“พี่ฮีชอล......”ฮีชอลมองดงเฮด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกต่างๆ และแน่นอนว่าการสนทนาที่ผ่านมา ดงเฮและฮันคยงได้ยินทั้งหมด

“แล้วอีกนานไหมกว่าชีวอนจะหาย”ฮันคยองถามฮีชอลด้วยน้ำเสีงเรียบๆ แต่ใบหน้าเปรอะไปด้วยน้ำตา

“อันนี้ขึ้นอยู่กับตัวของมันเอง”ฮันคยองก้มหน้านิ่งเมื่อได้ฟังคำตอบ คำตอบที่ฟังแล้วไม่น่าจะพอใจสักเท่าไร สำหรับตัวของฮันคยองเอง

“ไม่เป็นไรฮะ ผมกับคิบอมจะมาอยู่เป็นเพื่อนพี่เอง ถ้าพี่ไม่อยากไปจากที่นี่”ฮันคยองยิ้มให้กับสิ่งที่ดงเฮพูดออกมา ยิ้มให้เพราะต้องการจะขอบคุณ เท่าที่เกิดมาฮันคยองก็ไม่เคยเจอใครที่ดีเท่าคนพวกนี้ แม้แต่... แม่ของเขาเอง

>>ด้านชีวอน<<

“ใครโทรมาฮะ”คิบอมเอ่ยถามฮยอกแจเมื่อวางโทรศัพท์ไป

“ก็ฮีชอลน่ะ บอกว่าให้พาชีวอนไปที่บ้านเลย”ฮยอกแจตอบอย่างหนักใจ พลางมองไปที่เพื่อนรักที่กำลังนอนหลับเพราะฤทธิ์ยา

“อย่าบอกนะว่าพี่ฮีชอลจะกลับวันนี้อ่ะ”คิบอมพูดออกไปเสียงดังอย่างตกใจ ไหนว่าอีก4วันไงล่ะ วันนี้เพิ่งวันที่3เองนะ

“เออดิ จะทำไงดีเนี่ย”ฮยอกแจคิดไม่ตก พอเดาสถานการณ์ขึ้นได้ ถ้าตื่นมาชีวอนต้องอะละวาดแน่ๆ

“งั้นผมโทรคุยกับพี่ฮีชอลเอง”ว่าแล้วคิบอมก็กดเบอร์โทรศัพท์ของฮีชอลอย่างรวดเร็วและคุ้นเคย

//ว่าไง//ปลายสายส่งเสียงอย่างรำคาญ

“พี่ฮีชอลครับ ผมว่าเรื่องชีวอน.....”

//ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันตัดสินใจแล้ว แค่นี้นะ//คิบอมถึงกับยืนอ้าปากหวเมื่อพี่ชายสุดสวยของตัวเองรัวมาเป็นชุด โดยที่ตัวเองเถียงไม่ทัน

“พะ...พี่ฮีชอล”

“ฮ่ะๆๆ โดนรัวเป็นชุดล่ะสิแก”ฮยอกแจยิ้มอย่างรู้แกว เพราะเขาโดนบ่อยน่ะสิถึงรู้ เจ้าแก้มป่องนี่คงไม่เคยถึงอ้าปากพะงาบพะงาบอย่างนี้อ่ะ

“เอ่อ... ผมว่าพาชีวอนกลับบ้านเถอะครับ”

ร่างบางค่อยๆลืมตาเมื่อพักผ่อนอย่างเต็มที่ เกือบจะปีหนึ่งแล้วที่ร่างบางรอคอยร่างสูงกลับมา วันนี้คงเป็นอีกวันที่ผ่านไปยังเชื่องช้า เมื่อไร่นายจะกลับมานะ ฉันยังรอคำตอบของนายอยู่นะ ชีวอน

ฮันคยองลุกขึ้นไปอาบน้ำดั่งเช่นทุกวัน แล้วลงมาข้าง นึกในใจว่าทำไมวันนี้ดงเฮไม่มาเหมือนทุกวัน แต่ขณะที่คิดถึงร่างสูง เสียงของดงเฮกังมาแต่ไกลดั่งเช่นทุกวัน

“พี่ฮัน~ ผมมาแล้ว”

“วันนี้ไม่โดนคิบอมแกล้งเหรอ”ร่างบางเอ่ยแซวขำๆ เพราะปกติดงเฮจะโวยวายเอ่ยฟ้องฮันคยองเพราะโดนคิบอมแกล้ง

“คิบอมไม่อยู่ฮะ เพราะวันนี้คิบอมต้องเข้าบริษัท”ดงเฮตอบอย่างร่าเริง จนทำให้ฮันคยองอมยิ้มบางๆด้วยความเอ็นดู

“แล้วกินอะไรมายังล่ะ”ดงเฮส่ายหน้ารัวๆ เพื่อบอกเป็นคำตอบ

“ผมกะว่าจะมาชวนพี่ไปข้างนอกน่ะ”ฮันคยองทำหน้าครุ่นคิด ก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆ

“เย้ๆๆ ไปกันเถอะ”ดงเฮออกแรงดึงร่างบางให้ตามแต่โดยดี

“แล้วคิดยังไงเนี่ยถึงพาพี่ออกมา”ฮันคยองเอ่ยถามดงเฮอย่างงงนิดหน่อย

“ก็ผมอยากมานิ”

“อ้าว แล้วคิบอมให้มาเหรอ”ฮันคยองถามอีกครั้ง เพราะปกติดงเฮต้องขอคิบอมก่อนทุกครั้ง

“ชู่วววว ก็อย่าให้คิบอมรู้สิฮะ รู้กันแค่สองคนนะ”ฮันคยองพยักหน้าเบาๆเพื่อบอกว่าสัญญาทางอ้อม

“เย้ งั้นวันนี้เต็มที่เลยนะฮะ”ดงเฮโอบกอดอย่างดีใจ ก่อนที่จะลากฮันคยองไปทั่ว รอยยิ้มของทั้งสองผุดขึ้นมาและไม่มีท่าทีที่จะหยุดยิ้ม

“กลับกันเถอะนะดงเฮ เดี๋ยวคิบอมเป็นห่วง”ร่างบางเอ่ยชวนดงเฮเมื่อเห็นว่าเย็นพอสมควร ดงเฮยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก่อนที่จะรีบขับรถไปส่งฮันคยองโดยทันที

“ผมส่งพี่แค่นี้นะ เดี๋ยวคิบอมงอนผมเอา”เพียงเวลาไม่ถึง10นาที ดงเฮส่งฮันคยองหน้าคฤหาสน์หลังงามของชีวอน พร้อมกับพูดอย่างรีบร้อนก่อนที่จะออกรถกลับไปที่บ้านของตัวเอง

ฮันคยองค่อยๆเดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังามอย่างไม่รีบร้อน แสงไฟตามทางเดินทำให้ฮันฮยองเอ๊ะใจเล็กน้อย เพราะปกติเขาไม่ได้เปิดทิ้งไว้ ขาบางๆรีบก้าวเข้าไปให้เร็วและถี่ขึ้น

“มาแล้วเหรอ....ของเล่นของฉัน”น้ำเสียงที่ฮันคยองอยากฟังมาตลอด1ปีดังขึ้นมา ฮันคยองถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ปล่อยโฮออกมา พร้อมกับเข้าไปกอดร่างสูงอย่างคิดถึง

“นายมาแล้ว นายมาแล้วจริงๆ ฮือๆ”ชีวอนอมยิ้มกับท่าทางของฮันคยอง ก่อนที่จะมองอ้อมกอดที่อบอุ่นไปให้ร่างบาง

“ก็ใช่น่ะสิ หยุดร้องได้แล้ว”ชีวอนลูผมของฮันคยองอย่างแผ่วเขา มอบจูบอันแสนหวานให้ร่างบางโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

“หยุดร้องได้แล้ว ยัยของเล่นขี้แย”ชีวอนขยี้ผมฮันคยองอย่างหมั่นเขี้ยว รอยยิ้มที่อบอุ่นถูกส่งให้ครั้งแรกตั้งแต่กลับมา

“บ้า ฉันไม่ได้ขี้แยสักหน่อย”ร่างบางปาดน้ำตาลวกๆแล้วเริ่มเถียงชีวอน

“ก็เห็นๆอยู่ว่าร้องไห้ คิดถึงฉันเหรอ”ใบหน้าขาวๆขึ้นสีนิดๆ ก่อนที่จะใช้มือไปตีที่ต้นแขนของร่างสูงเบาๆด้วยความเขิน

“ฉันคิดถึงนายนะ ยังรอคำตอบฉันยู่หรือป่าวเนี่ย”ฮันคยองเอียงคอเล็กน้อยแกล้งทำเป็นลืม จนชีวอนทำหน้างอ

“ฉันล้อเล่น จำได้อยู่แล้ว ว่าไงล่ะคำตอบ”ชีวอนยิ้มขึ้น ก่อนที่จะเอานิ้วแตะแก้มของตัวเอง

“หอมแก้มฉันก่อนสิ แล้วจะบอก”ชั่วพริบตา เมื่อชีวอนบอกไปไม่ถึง10วิ ร่างบางก็ก้มลงหอมแก้มชีวอนทันที

“รักไง ฉันรักนายนะ ฮันคยองของเล่นของฉัน”

พวกคุณรู้ไหมว่าผมน่ะสงสารเขามากแค่ไหนตอนที่เห็นเขาทรมาน ผมจำภาพวันนั้นได้ติดตา ผมได้สารภาพรักกับเขา แล้วเขาก็บอกผมว่าเขาจะกลับมาบอกความรู้สึกที่มีต่อผม ผมจึงรับปากอย่างไม่ลังเล จากนั้นเขาก็ไปรักษาตัวที่อเมริกาเป็นเวลาเกือบๆปีแต่พอกลับมาเขาก็ให้คำตอบที่ผมพอใจ ฉันก็รักนายมากๆเลยล่ะ รู้ไหม ฮันคยองรักชีวอน^^

ฮันยอง

ผมได้ยินเขาสารภาพรักกับผมขณะที่ผมปวดหัวอย่างรุนแรง คำถามแรกที่แวบเข้ามา ที่ผ่านมาเขาไม่โกรธผมเลยหรือไง? เขาบอกกับผมว่าไม่โกรธ ผมดีใจมาก แต่ตอนนั้นผมกลับไม่มีแรงมากพอที่จะบอกรักเขา ผมจึงบอกให้เขารอ ผมตั้งใจที่จะบอกวันนั้นเมื่อกลับมาจากโรงพยาบาล แต่เพื่อนตัวดีของผมดันลากผมไปรักษาที่อเมริกาโดยที่ไม่บอกกล่าว ผมให้ความร่วมมือมากที่สุด ถึงจะมีบางครั้งที่ผมเผลอคลั่งออกมาบ้าง แต่ในที่สุดผมก็ได้กลับมา ตอนที่กลับมาผมกลับไม่เจอเขา ผมคิดไปทางที่ดีว่าคงไปเที่ยวเพื่อผ่อนคลาย ผมรอเขานานมากเลยนะกว่าเขาจะกลับมา ในที่สุด ผมก็ได้บอกรักเขาสักที ฉันรักนายนะ ต่อจากนี้นายไม่ใช่ของเล่นที่ฉันชอบทิ้งขว้าง แต่นายเป็นของเล่นที่ฉันจะถนุถนอมไปตลอดชีวิต ชีวอนรักฮันคยองนะ

ชีวอน

-End-