SF super junior [SiHan]

ลำดับตอนที่ #15 : [Si x Han] ผมมันก็แค่ของเล่น!!! P.5

 SHORT FICTION

Title : ผมมันก็แค่ของเล่น!!!
Paring : Siwon x Hankyung

Author : แพนด้า 103

Part: 5

วันนี้เป็นวันที่สี่แล้ว ที่ดงเฮและคิบอมมาอยู่ด้วย สองคนนี้ทำให้รอยยิ้มผุดขึ้นมาบ่อยครั้ง เมื่อคู่รักคิเฮคอยหาเรื่องที่สร้างสีสันให้กับร่างบาง

“พี่ฮันอ่า คิบอมแกล้งผม”เสียงของดงเฮดังแว่วมาแต่ไกล พร้อมกับร่างของเจ้าของเสียงที่วิ่งมาโดยที่มีร่างของคิบอมตามมาติดๆ ขณะที่มีข้างหนึ่งถืออะไรบางอย่างมาด้วย

“พี่ฮัน ช่วยผมด้วยฮะ”ดงเฮรีบเข้าไปหลบด้านหลังของฮันคยองที่กำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“อะ...อะไรกัน  ว๊าก!! คิบอม ทิ้งไอ้นั่นลงไปเลยนะ!!!”ปากร่างที่กำลังจะถามถึงเหตุการณ์แต่สายตาที่มันดันไปสะดุดกับสิ่งมีชีวิตในมือของคิบอมทำให้เกิดความกลัวขึ้นมาทันใด

“พี่ฮันก็กลัวเหรอเนี่ย คิคิ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยแฮะ”คิบอมที่เห็นท่าทางอย่างนั้นยิ่งได้ใจ มือหนายื่นแมงมุมตัวใหญ่เท่าฝ่ามือไปให้ พร้อมกับรยยิ้มที่เผยออกมาจนตาเป็นขีดเส้นตรงที่หาชมได้ยาก นับว่าดงเฮและฮันคยองเป็นผู้มีบุญและบาปในเวลาเดียวกัน

“อ๊าก!! บอม เอามันออกไปนะ!!!”ดงเฮร้องออกมาเมื่อแมงมุมตัวยักษ์เริ่มไต่ออกมาจากฝ่ามือของคิบอม

“มันอยากไปหาด๊องนะ ใจคอจะไม่ให้มันไปหาหน่อยเหรอ”คิบอมถามอย่างตัดเพ้อ พลางยื่นมือเข้าไปใกล้ๆร่างบางทั้งสองที่กอดกันกลมดิ๊กด้วยควากลัว

“คิบอม ทิ้งมันไปนะ ไม่งั้นพี่กับดงเฮโกรธนายจริงๆด้วย”ร่างบางร้องบอกพลางก้มหน้า ไม่กล้าสบตากับแมงมุมตัวยักษ์ในฝ่ามือคิบอม

“พี่ง่ะ พูดงี้ผมก็แกล้งไม่ลงและ โยนทิ้งไปก็ได้”คิบอมพูดพลางโยนแมงมุมใส่ร่างบางทั้งสอง จากนั้นก็วิ่งออกไป ก่อนที่จะโดนเทศนา

“ว๊าก!!!!”เสียงร้องของฮันคยองกันดงเฮดังขึ้นอย่างไม่เกรงใจใคร ทั้งสองผละออกจากกันโดยทันทีเมื่อแมงมุมตัวยักษ์ถูกโยนมา จากนั้นทั้งสองก็วิ่งออกจากเจ้าตัวปัญหาทันที

“คิบอม!!! แอบคุยกับใครน่ะ?”ฮันคยองที่ออกมาจากห้องแล้วเจอกับคิบอมก็แกล้งพูดดังๆให้ดงเฮได้ยิน คนแก้มป่องสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินฮันคยองพูด ก่อนที่จะกดวางและปิดเครื่องทันที

“ป่าวนี่ฮะ ผมคุยกับชีวอนอยู่ พี่รู้ไหมว่ามันกลับมาแล้วนะ อยู่หน้าบ้านนี่แล้ว”ฮันคยองยิ้มอย่างดีใจ ก่อนทีจะรีบวิ่งไปหาชีวอนทันที โดยที่คิบอมค่อยๆเดินตามไปอย่างไม่รีบร้อน

“พี่ฮัน คิบอมอ่ะ”ดงเฮหาคิบอมทันที เมื่อเห็นฮันคยองวิ่งมา

“เดินตามหลังพี่มาน่ะ ว่าแต่ชีวอนล่ะ?”ฮันคยองถามถึงชีวอนบ้าง คนตัวเล็กขมวดคิ้วงงๆ ทำหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“เอ? ผมก็ไม่แน่ใจนะฮะ เห็นว่าพอลงจากรถก็รีบเดินไปข้างบนเลยล่ะ”ดงเฮตอบ เป็นจังหวะเดียวกันที่คิบอมเดินมาถึงพอดี

“ไปไหนมา ด๊องตามหาทั่วเลยนะ”ดงเฮถามคิบอมทันที ร่างหนาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะตอบ

“ไปคุยโทรศัพท์กับชีวอนน่ะ ว่าแต่มันไปไหนแล้วล่ะ”คิบอมถามหาร่างสูง

“ก็ขึ้นไปข้างบนแล้วอ่ะ บอมมีอะไรกับชีวอนอ่ะ”ดงเฮถามอย่างสงสัย คิ้วทั้งสองข้างขมวดจนเป็นโบว์ไปแล้ว

“ไม่มีอะไรถามดูเฉยๆ แล้วพี่ฮันไปไหนแล้วซะล่ะเนี่ย”ร่างหนาชะโงกมองหาฮันคยองที่ตอนนี้หายไปไหนแล้วไม่รู้

“คงขึ้นไปหาชีวอนตอนที่เราคุยกันนั่นแหละ”ร่างเล็กตอบอย่างไม่มั่นใจ แต่ก็เพียงพอที่จะเป็นเหตุผลได้

“งั้นเราก็กลับกันเถอะ อยากกลับไปนอนเต็มแก่แล้ว”คิบอมโอบไหล่เล็ก พร้อมส่งสายตาที่สื่อความหมาย

“นอนอย่างเดียวนะที่รัก อย่างอื่นไม่ได้”จากดวงตาที่สื่อความอย่างลึกซึ้งก็หงอยลงทันตา ดงเฮมองภาพนั้นก่อนที่จะยิ้มออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็เดินนำออกไป ได้ไม่หันมามองคิบอมที่ยกยิ้มเจ้าเล่ห์

“ฮ่ะๆๆ น่ารักอย่างนั้น จะทำยันเช้าเลย”

“เป็นไงบ้าง คิดถึงฉันไหม”เมื่อเท้าบางก้าวเข้ามาใกล้ร่างสูง เสียงทักทายก็ดังขึ้นขณะที่ร่างสูงหันหลังอยู่ ร่างบางผงะเล็กน้อยและก้มหน้าก่อนที่จะตอบออกมา

“คะ...ครับ”เสียงอึกอักที่ดังพอจะทำให้ชีวอนได้ยิน ร่างสูงค่อยๆหันหลังมาช้าๆ ขายาวๆก้าวเข้ามาใกล้ๆร่างบางช้าๆขณะที่ฮันคยองกำลังก้มหน้าอยู่

“งั้นเหรอ..... แล้วพร้อมหรอยังล่ะที่จะให้ฉันเห็นน้ำตาของนาย”ฮันคยองหน้าซีดเมื่อได้ยินคำพูดของร่างสูง ขาของร่างบางก็เริ่มก้าวถอยหลังช้าๆด้วยความกลัว แต่มือหนากลับคว้าข้อมือบางเอาไว้ก่อน

“ถอยหลังทำไม หือ?”ร่างสูงถามอย่างอ่อนโยน มือหนาบีบแก้มบางด้วยความแรงอันน้อยนิด แต่มันก็ทำให้ฮันคยองเจ็บได้ไม่ยาก

“ผม...เปล่าถอย ปล่อยเถอะครับ ผม....เจ็บ”ฮันคยองค่อยๆเปล่งเสียงร้องขอร่างสูงอย่างอ้อนวอน

“โกหกฉันเหรอ รู้ไหมว่าโทษของคนโกหกคืออะไร”น้ำเสียงที่ส่งเสียงเคืองเล็กน้อย ก่อนที่จะกระชากฮันคยองเข้ามาโอบกอดด้วยความแน่น

“แต่ก่อนที่จะลงโทษ ฉันอยากกอดนายอย่างนี้ก่อน นายคงไม่ว่าใช่ไหม”ชีวอนพูดเสียงเรียบ มือหนากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

ฮันคยองรู้สึกงง เพราะตามชีวอนไม่ทัน ร่างบางยังลังเลอยู่ว่าจะกอดตอบดีไหม เพราะในใจลึกๆแล้วเนี่ยร่างบางก็อยากกอดคนๆนี้เหมือน แต่อีกใจมันไม่กล้า....

“เอาล่ะ ตอนนี้ฉันพร้อมที่จะเห็นน้ำตาของนายแล้ว”เสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อผละออกจากอ้อมกอดบาง แววตาที่อ่อนโยนกลับกลายมาเป็นดวงตาที่แข็งกร้าวขึ้นมา ก่อนที่จะคว้าข้อมือบางทั้งสองข้างมารวบไว้ เมื่อคนตรงหน้าทำท่าจะเดินถอยหลัง

“ต่อจากนี้ ฉันจะอยู่กับนายตลอดเวลาเลยล่ะ เล่นกับนายได้ทุกเวลาเลยล่ะ”รอยยิ้มของชีวอนเผยออกมาอย่างดีใจ ผิดกับฮันคยองที่ไม่แสดงอาการใดๆออกมา

“ตอนนี้ฉันอยากเอามือของฉันไปแตะที่แก้มของนายจัง แก้มนายนุ่มมากเลยนะตอนที่ฉันสัมผัส....”

เพี๊ยะ!!!

ร่างบางลงไปนั่งกองกับพื้น ความเจ็บตรงแก้มขวาที่ถูกมือของร่างสูงตบลงมานั้นมันทำให้เกิดรอยมือขึ้นมาแก้มบางได้ชัดเจน

“ว๊า...เสียดายจังนะที่ฉันออกแรงน้อยไป รอยบนหน้านายก็เลยไม่สวย”ชีวอนพูดคล้ายเสียดาย แต่ใบหน้าคมมีรอยยิ้มประดับอยู่เยอะ

“โอ๊ย!!!”ฮันคยองร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อแผ่นหลังของตนเองไปกระแทกกับกำแพงอย่างจัง

“อ่า... เสียงของนายมันทำให้ฉันคิดอยากจะฟังเสียงอื่นของนายด้วยนะเนี่ย”ร่างสูงพูดพลางซุกไซร้ซอกคอขาว

++
NCจ้า

++

 ดวงตาที่ปิดสนิท ค่อยๆลืมขึ้นมาช้าๆกวาดมองสิ่งที่อยู่รอบๆตัวก่อนที่จะหันไปสนใจผ้าก็อตสีขาวที่ถูกพันไว้เรียบร้อยที่ขาอ่อนของเขา ทำให้ฮันคยองนึกถึงชีวอน บาดแผลที่ร่างสูงได้ทำไว้กับเขา....

ฮันคยองไม่สนใจบาดแผลที่ขามากนัก ร่างบางๆค่อยๆเดินไปหยิบเสื้อผ้าใส่อย่างลำบาก ปากเรียวที่ซีดอยู่แล้วกลับซีดลงยิ่งกว่าเดิมเมื่อฮันคยองออกแรงขยับร่างกายเล็กน้อย

“ตื่นแล้วเหรอ”ฮันคยองสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงทักทายจากร่างสูง ฮันคยองรีบหันกลับมาเผชิญหน้าร่างสูงทันที พบว่าชีวอนเข้ามาพร้อมกับข้าวต้มที่หอมกรุ่นในมือ

“จะยืนยั่วฉันอีกหรือไง”ร่างสูงพูดอีกครั้ง มือหนาวางข้าวต้มไว้ในที่ๆสามารถวางได้ แล้วค่อยๆสาวเท้าเข้ามาหาร่างบางที่ยืนทำอะไรไม่ถูก

“หึๆ แต่ฉันก็ไม่ใจร้ายขนาดจะเล่นกับนายตอนนี้หรอกนะ อ๊ะ เอาไปใส่ซะ”ร่างสูงมองดูสภาพของฮันคยองแล้วพูดออกมา ก่อนที่จะโยนเสื้อผ้าให้ฮันคยอง

ร่างบางรีบใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากโดนร่างสูงจ้องมองมากนัก มือเล็กๆรีบติดกระดุมอย่างรวดเร็ว แต่เพราะความรีบ แต่เสื้อที่ชีวอนโยนให้นั้น กระดุม4เม็ดบนนั้นหลุด ทำให้ฮันคยองต้องยอมให้มันเป็นอย่างนั้น

“ใส่เสร็จแล้วก็มานี่สิ”มือหนาของชีวอนควักเรียกฮันคยองเบาๆ

“เอ่อ..กางเกง ผมยัง...”

“ไม่ต้องใส่หรอกมั้ง ใส่แค่เสื้อตัวเดียวก็เป็นกระโปรงได้แล้ว”ชีวอนพูดแทรกก่อนที่ฮันคยองจะพูดจบ ฮันคยองจึงค่อยๆก้มหน้าและเดินไปชีวอนช้าๆ เมื่อเห็นว่าชีวอนเรียก

“โอ๊ย!”ฮันคยองร้องสียงหลง เมื่อชีวอนดึงคนตัวบางมานั่งแหมะบนตัก ความเจ็บแผลในช่องนั้นมันแปล๊บขึ้นมา ฮันคยองนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่ก็ปรับสีหน้าเป็นปกติเพื่อไม่ให้ชีวอนเห็น

“กินซะสิ”ชีวอนเอ่ยเรียบๆขณะที่มือข้างหนึ่งตัดข้าวต้มแล้วมาจ่อที่ปากบาง ฮันคยองลังเลอยู่นิดๆและยอมเอาเข้าปากแต่โดยดี เมื่อได้เห็นสายตาที่น่ากลัวของร่างสูง

ผมดีใจนะที่ชีวอนเขากลับมา แต่สิ่งที่เขาทำกับผมนี่สิ มันเจ็บปวดเกินกว่าผมจะรับได้  แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยังทนได้ ถึงแม้บางเวลาเขามักจะอ่อนโยนกับผม แต่ไม่มากนัก แค่นั้นผมก็สุขใจแล้ว

ฮันคยอง

อ่า.... ผมเล่นกับของเล่นของจนของเล่นชิ้นนี้หมดแรง ได้กลิ่นคาวเลือดของเขาไหมครับ มันหอมมากเลยนะ ผมได้ลิ้มรสเลือดของฮันคยองแล้วล่ะ มันหวานมากเลยนะ หึๆ ผมตั้งใจว่าจะต้องลิ้มรสมันอีกให้ได้

ชีวอน

**********************************
กฎเดิมนะค่ะ

อยากได้NCก็ทิ้งเมลไว้

เดี๋ยวจะส่งไปให้ค่ะ

ส่วนคนที่เพิ่มมาขอ กรุณาเม้นในตอนที่มีNCนะค่ะ 

เม้นตอนไหน จะส่งแต่ตอนนั้นไปค่ะ

คงรับรู้นะค่ะ