SF super junior [SiHan]

ลำดับตอนที่ #14 : [Si x Han] ผมมันก็แค่ของเล่น!!! P.4

 SHORT FICTION

Title : ผมมันก็แค่ของเล่น!!!
Paring : Siwon x Hankyung

Author : แพนด้า 103

Part: 4

>>>ด้านของฮันคยอง<<<

หลังจากที่ชีวอนออกไปได้สักพักใหญ่ๆ ฮันคยองจึงค่อยๆลุกไปทำธุระส่วนตัวของตัวเองจนเสร็จ จากนั้นก็ออกมานั่งเล่นที่สวนหย่อมภายในบ้านเพียงคนเดียว

“เฮ้อ....”เสียงถอนหายใจดังออกมาครั้งแรก เมื่อนึกถามตัวเองว่าทำไมถึงไม่หนีไป แต่ก็พบว่า... คำถามนี้ ไม่มีคำตอบที่พอใจ หรือจะว่าง่ายๆ คือ หาคำตอบไม่ได้....

“พี่ฮัน!!!”เสียงของดงเฮที่เรียกความสนใจจากร่างบางได้ดี ใบหน้าเรียวหันไปมองตามเสียงเรียก พลางส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรกับผู้ที่มาเยือนอย่างคุ้นเคย

“รอพวกเรานานไหม”เสียงทุ้มที่เรียบเฉยแต่แฝงไว้ด้วยความเป็นห่วงถูกถามขึ้นมา ร่างบางส่ายหน้าให้คิบอมเป็นคำตอบ

“ไอ้แก้มแตก ชีวอนไปไหนซะล่ะ”เสียงแหลมๆอีกเสียงดังขึ้นทางด้านหลัของคิบอมและดงเฮ สายตาของร่างบางไปสะดุดกับผู้ชายตัวบางกับผู้หญิงอีกคนที่เดินมา

“แล้วนายเป็นใคร เป็นอะไรกับชีวอน”คำถามอีกคำถามถูกปล่อยออกมาจากหญิงสาว คำถามที่ตอบไม่ถูก นั่นสินะ นี่เราเป็นอะไรกับชีวอนนะ...

“นี่ฮันคยองไงฮะ คนที่ผมเล่าให้ฟังไง”ดงเฮแนะนำร่างบางให้หญิงสาวรู้จัก แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเสียง ‘หึ’ จากหญิงสาว

“ฮีชอลไม่เอาน่า”เสียงของชายตัวบางส่งเสียงคล้ายห้ามปราม ทำให้หญิงสาวหงุดหงิดไม่น้อย

“อะไรกัน ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”เสียงแหลมพูดขึ้นมาอย่างขัดใจ ก่อนที่จะเดินออกไป โดยที่มีชายอีกคนเดินตามไปง้อติดๆ

“สองคนนั้นใครเหรอ”ฮันคยองกระซิบถามดงเฮทันที คนที่ถูกถามยิ้มหน่อยๆแล้วกระซิบตอบเบาๆเช่นกัน

“พี่ชายผมกับคิบอมเองฮะ”

“พี่ชาย? ผู้ชายสองคนเลยหรอ”ฮันคยองถามกลับทันที ถ้ามองไม่ผิดมัมีผู้หญิงด้วยไม่ใช่เหรอ

“ฮะ ผู้ชายทั้งสองคนเลย”คิบอมเป็นคนตอบคำถาม พร้อมกับส่งรอยยิ้มน้อยๆไปให้

“รวมถึงคนที่เหมือนผุ้หญิงด้วยเหรอ”ทั้งดงเฮและคิบอมเกือบจะหลุดขำกับคำถามของร่างบางที่ถามออกมา

“คนนั้นน่ะพี่ฮีชอล เป็นพี่ชายผมเอง”คิบอมเป็นคนทำลายความสงสัยร่างฮันคยองจนหมดสิ้น ร่างบางพยักหงึกหงักเชิงเข้าใจ

“แล้วอีกคนล่ะ”

“คนนั้นฮยอกแจ พี่เป็นผมเอง”ดงเฮก็ตอบด้วยความมั่นใจ

“เหรอ แล้วทำไมฉันไม่เคยเจอเขาล่ะ”ร่างบางถาม ใบหน้าคล้ายกับเจ้าหนูจำไมไม่มีผิด

“ก็พวกเขาเพิ่งบินมาจากอเมริกาน่ะฮะ”คิบอมตอบ

“แล้วหน้าพี่ไปโดนอะไรมาน่ะ ทำไมมันช้ำอย่างนั้นล่ะ”จู่ๆดงเฮก็ถามขึ้นมา ทำให้ฮันคยองอึกอักไม่กล้าตอบจนเห็นได้ชัด แน่นอนว่าดงเฮและคิบอมมองออก

“ชีวอนทำหรอฮะ”เมื่อได้ยินคำสันนิษฐานร่างบางถึงกับส่ายหน้ารัวจนดงเฮและคิบอมเริ่มแน่ใจว่าคนที่ทำคือชีวอน

“ไม่ต้องปิดบังหรอกฮะ ผมพอจะรู้มาว่ามันชอบทำร้ายคน”

“แล้วพี่อยากรู้ไหมเพราะอะไร”ฮันคยองพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ คิบอมกับดงเฮมองหน้ากัน แล้วสูดลมหายใจลึกๆก่อนที่จะเล่าออกมา

“ที่ชีวอนมันชอบทำอย่างนี้เพราะเกิดจาก....”

“ได้โปรดพี่.....ฮึก... อย่าไป.. ฮึก... ผมยอมให้... พี่ทำอะไรผมทุกอย่าง.... พี่ยังไม่พอใจหรือไง ฮึก.....ฮึก.. ถึงต้องไป...จากผม”ชีวอนเกาะขาของบุคคลคนนิรนาม พลางร้องไห้อ้อนวอนอย่างถึงที่สุด

“พอสักทีเถอะชีวอน นายมันน่าเบื่อ นายมันโง่!! โง่มากที่ยอมให้ฉันทรมานนายเล่นๆจนพอใจ”อีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างเบื่อหน่าย

“ถึงพี่จะมองอย่างนั้น ... ผมก็ยอม.... ได้โปรด... กลับมากลับผมเถอะ”ชีวอนเพิ่มแรงเกาะขามากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายพยายามสะบัดออก

“ไม่!!!! ปล่อยฉันนะ”ร่างของชีวอนลงไปกองกับพื้นทันที เมื่อบุคคลนิรนามออกแรงสะบัดชีวอนสุดแรงและรีบเดินออกไปโดยไม่หันมามองหน้าชีวอนเลยสักนิด

“จากนั้นชีวอนมันก็เริ่มเป็นโรคที่เกี่ยวกับจิต และก็เริ่มทำร้ายคนที่ลักษณะและนิสัยเหมือนกับคนๆนั้น จนบางคนก็เสียชีวิตไปเลยนะฮะ”เรื่องราวของชีวอนถูกเปิดเผยให้ร่างบางรับรู้ ความสงสารก็เริ่มก่ออยู่ในใจมากขึ้น แต่อีกใจก็รู้สึกกลัว กลัวว่าชีวอนจะทำร้ายเขาจนทนอยู่บนโลกนี้ไม่ไหว

“พี่น่ะ ดีที่สุดแล้วนะฮะ เพราะพี่อยู่กับชีวอนนานกว่าคนอื่นๆ”

“แต่พี่ไม่ต้องกังวลมากนะฮะ เพราะพวกผมจะพามันไปรักษาตัวที่อเมริกา จากนั้นพี่ก็จะเป็นอิสระ”ประโยคที่ต้องการได้ยินก็ถูกปล่อยออกมา แทนที่ร่างบางจะดีใจกลับเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

“แล้วเค้าจะหายดีไหม”ฮันคยองถามอย่างเป็นห่วงจนปิดไม่มิด

“แน่นอนครับ มันหายแน่นอน พี่เป็นห่วงมันเหรอครับ”เจอคำถามนี้ทำให้ฮันคยองเงียบลงทันทีใบหน้าหวานฟุบต่ำลงไม่กล้าสบตา

“นี่ไอ้แก้มแตก ชีวอนไปไหน!!”คิม ฮีชอลถามเสียงดัง พลางมองไปรอบๆตัวบ้านเหมือนจะหาคนที่ตามหาอยู่

“ไปประชุมที่ต่างจังหวัดฮะ อีก2-3วันก็คงจะกลับ”ดงเฮตอบ ฮีชอลมีสีหน้าที่ไม่พอใจจนเห็นได้ชัด

“ถ้ากลับเมื่อไรฉันค่อยมาแล้วกัน ฮยอก กลับกันเถอะ”ฮีชอลหันหลังเดินกลับเข้าไป แล้วส่งเสียงเรียกฮยอกแจ

“พี่นายดูสนิทกับชีวอนจังนะ”ฮันคยองเอ่ยขึ้นมาเมื่อฮีชอลเดินออกไปได้ไม่นาน

“แน่นอนอยู่แล้วฮะ เพราะพวกเราเนี่ยเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆเลยล่ะ”ดงเฮตอบพลางอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงตอนเด็กๆ

“เหรอ... แล้วเมื่อก่อนชีวอนเป็นคนยังไงล่ะ”

“ก็เหมือนกับตอนที่มันทำกับพี่แรกๆนั่นล่ะฮะ”

>>ด้านชีวอน<<

“ฮัลโหล”เสียงทุ้มกรอกเสียงลงไปเมื่อกดรับสายโทรศัพท์มือถือที่กำลังแผดเสียงร้องได้ที่

(นี่ ชีวอน เมื่อกี๊ฉันไปบ้านนายด้วยนะ ทำไมถึงไม่โทรมาบอกก่อนว่าไม่อยู่!!!!)เสียงแหลมๆจากปลายสายถูกส่งกลับมาให้ชีวอน

“ฉันจะไปรู้ไหมว่านายจะมา ว่าแต่ไปหาฉันทำไม”ร่างสูงยิ้มกับน้ำเสียงของเพื่อนชายที่ส่งมาอย่างหงุดหงิด

(ก็คิดถึงมันผิดด้วยหรือไง!! ว่าแต่คนที่บ้านน่ะใคร)คำถามของฮีชอลทำให้ร่างสูงนึกถึงฮันคยองขึ้นมา ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นมาเช่นเคย

(นี่ชีวอน เงียบทำไม)ปลายสายส่งเสียงเตือนเมื่อร่างสูงเงียบไปนาน

“อ่อ คนนั้นน่ะเหรอ คือ... ของสำคัญที่ฉันทิ้งไม่ได้”ร่างสูงตอบออกไป พลางอมยิ้มไปด้วย

(เหรอ ทำไมฉันถามเขาถึงอึกอักไม่กล้าตอบล่ะ)ฮีชอลถามในสิ่งที่สงสัย คิ้วหนาของชีวอนขมวดเข้าหากัน

“ไม่รู้สิ แค่นี้ก่อนนะ ฉันต้องประชุมแล้ว”ร่างสูงบอกก่อนที่จะตัดสายทิ้งไป ก่อนที่จะลงจากรถที่จอดสนิทได้ไม่นาน ขายาวๆก้าวผ่านบุคคลมากมายที่ต่างมายืนรอการมาของร่างสูง จนเดินมาเจอคนๆหนึ่ง ซึ่งขึ้นชื่อว่า ‘ศัตรู’

“ไง คุณชายชีวอน เอ๊ะ! หรือคุณชายโรคจิตนะ”เสียงที่ยียวนกวนประสาทถูกส่งมาให้ร่างสูงได้รับฟัง

“หึๆ หวัดดีคุณชายปากสุนัข ระวังนะครับ ว่าแต่คนอื่น เป็นเองแล้วจะรู้สึก”ร่างสูงตอกกลับพอรู้สึกแสบๆคันๆ แต่อีกฝ่ายทำหน้าไม่พอใจเมื่อได้ยินคำพูดของชีวอน

“ผมไม่เป็นอย่างนั้นหรอกครับ เพราะจิตของผมน่ะ ยังปกติดี”

“เหอะๆ ถึงปกติดีก็มีสิทธิ์ที่จะเป็นนี่ครับ แล้วระวังปากของคุณไว้ด้วยนะครับ สักวันอาจจะมีเลือดไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว”ชีวอนยกยิ้มให้ แล้วเดินจากไปทิ้งให้ศัตรูของร่างสูงมองด้วยสายตาที่เกลียดชัง

“ระวังของเล่นของแกไว้ดีๆเถอะ”

ผมรู้สึกดีใจและเสียใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อได้ยินว่าชีวอนจะต้องไปรักษาตัวที่อเมริกา ที่ดีใจ...เพราะเขาจะได้หายจากโรคนี้ ที่เสียใจเพราะ... อะไรไม่รู้ คงเป็นเพราะผมอยากอยู่กับเขาต่อไปล่ะมั้งครับ แล้วความหวังของผมก็เป็นจริงซะด้วยสิ เมื่อปากเจ้ากรรมดันโพล่งออกไป คิบอมกับดงเฮก็ให้โอกาส แต่ถ้าเกิดทนไม่ไหวให้บอกทันที ซึ่งผมก็ยอมกับกติกาที่ตั้งไว้ ขอเถอะนะชีวอน กลับมาคราวนี้ นายช่วยเป็นชีวอนที่อ่อนโยนได้ไหม ฉันต้องการให้นายเป็นแบบนั้น นายให้ฉันได้ไหม...

ฮันคยอง

ผมรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆฮีชอลโทรมาหาผม แถมถามถึงของเล่นชิ้นสำคัญซะด้วยสิ หึๆ นึกแล้วอยากจะเห็นน้ำตาของฮันคยองจริงๆเลย แต่มันก็มีเรื่องที่น่าอารมณ์เสียที่ผมเจอซึงฮยอนแล้วพูดกับผมอย่างนั้น บังอาจมากที่มาว่าผมว่าโรคจิต ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นความจริงเลย แล้วอย่าคิดนะ ว่าประโยคสุดท้ายที่แกพูดฉันจะไม่ได้ยิน หึ! ระวังของๆแกไว้บ้างก็ดี ถ้าไม่อยากให้มันโดนเผาทั้งเป็น แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมอยากเจอของเล่นของผมจังเลย.. แล้วฉันจะไปเล่นกับนายอีกแน่ๆรอก่อนนะฮันคยอง ของเล่นชิ้นโปรดของฉัน

ชีวอน

*********************
จะมีคนอ่านอยู่ไหมเนี่ย- -

คิดถึงคนอ่านจังเลยย

เปิดเทอมไปได้อาทิตย์หนึ่งแล้วสรุปผมการซ่อมเป็นที่น่าพอใจค่ะ

วิชา วิทย์4 ผล ลุ้นแทบตายกับวิชาอื่นๆ

แต่ก็ไม่ตกค่ะ ผ่านหมดเลย

ส่วนคนที่ขอNCก็รอก่อนนะค่ะ

กำลังดำเนินการส่งให้ค่ะ

สุดท้าย...

เม้นหน่อยก็ดีนะค่ะ เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ต่อไป

ถ้าเป็นไปได้ ช่วยติชมหน่อยนะค่ะ อยากทราบจุดบกพร่องค่ะ

ขอบคุณล่วงหน้านะค่ะ^^