SF super junior [SiHan]

ลำดับตอนที่ #13 : [Si x Han] ผมมันก็แค่ของเล่น!!! P.3[100%]

 SHORT FICTION

Title : ผมมันก็แค่ของเล่น!!!
Paring : Siwon x Hankyung

Author : แพนด้า 103

Part: 3

“ฮึก.... ขอร้อง นายอย่าทำร้ายฉันเลยนะ”เสียงของฮันคยองอ้อนวอนชีวอน เมื่อร่างสูงทำท่าจะตบหน้า รอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าของร่างสูง ก่อนที่จะฟาดลงไปเต็มแรง

ใบหน้าหวานที่ขาวเนียน บัดนี้มีแต่รอยฟกช้ำ เละรอยฝ่ามือของร่สูงที่ฝากไว้ไม่กี่นาทีต่อมา ดวงตาเรียวทีดูอ่อนโยนก้มีแต่ความหวาดกลีวและน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด

ไม่รู้ว่าร่างสูงตรงหน้าเป็นอะไร ถึงเป็นถึงขนาดนี้ ทั้งๆที่เมื่อวานยังยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแท้ๆ ยังเล่นด้วยกันดีๆอยู่เลย ทำไมรุ่งเช้าถึงกลับกายเนชีวอนคนที่เขาไม่อยากให้เป็นนะ....

“ฉันชอบจริงๆเลย ตัวนายเนี่ยมีอะไรที่น่าเล่นเยอะแยะไปหมด รู้ไหม... ตอนที่ฉันฟาดมือไปที่หน้านายน่ะ หน้านายนิ่มมากเลยนะ นิ่มมากจนฉันอยากจะฟาดลงไปอีกครั้ง... แต่ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก เพราะ วันๆหนึ่งฉันไม่ชอบทำอะไรซ้ำๆ มันไม่เร้าใจฉันพอ นายคิดว่จะให้ฉันทำอะไรที่มันเร้าใจดีล่ะ หืม?”น้ำเสียงที่ฟังแล้วดูจิตๆพูดออกมาให้ร่างบางได้รับฟัง

“ไม่... ผม ขอร้อง อย่า... อย่าทำร้ายผม ฮึก”เสียงหวานๆพยายามพดเกลี่ยกล่อม แต่กลับไม่เป็นผล เมื่อร่างสูงค่อยๆสาวเท้าเข้ามาหา

“ใครบอกนายว่าฉันทำร้าย หือ? ฉันกำลังเล่นกับนายต่างหาก!!!”ชีวอนตะคอกเสียงดัง ทำให้ร่างบางตกใจ พาลร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว

“ฉันไม่อยากจะทำร้ายนายจริงๆหรอกนะ เดี๋ยวจะมาใหม่แล้วกันเหอะ!!!”ร่างสูงพูดอย่างเกรี้ยวกราด พร้อมกับเดินออกไป

ฮันคยองลองฟังเสียงล็อกกุญแจอยู่นานสองนาน แต่กลับไม่มี นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ชีวอนไม่ยอมล็อคกุญแจ ร่างบางไม่ยอมปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปแน่ๆ

เท้าบางๆค่อยๆเดินลงมาจากเตียง ตรงไปที่ประตูด้วยความเร็ว มือบางค่อยๆหมุดลูกบิดช้าๆ  ทำให้ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก

ฮันคยองยิ้มอย่างพอใจ แล้วกึ่งเดิน-กึ่งวิ่งออกมาเรื่อยๆ ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่ประตูใต้ดิน ร่างบางไม่รอช้า รีบเปิดมันโดยทันที สิ่งที่ต้องการเริ่มเป็นจริงๆแล้ว อีกนิดเดียวก็ออกมาไปจากที่นี่ได้ขาเรียวก้าวเท้าออกมาในตัวบ้าน เดินไปยังหลังบ้านอย่างชำนาญและรวดเร็ว

โชคดีอย่างหนึ่งที่ชีวอนไม่ชอบให้ใครมาจุกจิก หรือวุ่นวาย จึงทำให้ที่บ้านของชีวอนนั้นปลอดคนภายนอก หรอเท่ากับว่าทั้งบ้านมีแต่เขากับชีวอนนั้นแหละ ขาเรียวเดินไปเรื่อยๆจนสายตาเหลือบไปเห็นชีวอนที่นั่หันหลังอยู่

ทำให้ร่างบางเปลี่ยนทิศทางโดยอัตโนมัติ และรีบเร่งฝีเท้าออกห่างจากตรงนั้นโดยเร็งและเงียบที่สุด แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด ทำให้ชีวอนหันหลังมาพอดี

ภาพทีฮันคยองพยายามวิ่งให้เร็วที่สุดจึงถูกร่างสูงรับชม อารมณ์ที่เริ่มเย็นลงกลับโชกโชนด้วยความโกรธ ขายาวๆรีบก้าวตามออกไปทันที ทำให้ความห่างเริ่มลดลงเรื่อยๆ

ส่วนฮันคยองก็รีบวิ่งมาทางหน้าบ้านอย่างเร็วที่สุด ภาวนาไมให้ร่างสูงที่ตามหลังมานั้นได้รู้ว่าเขานั้นกำลังหนี เมื่อใกล้ถึงประตูบ้านร่างบางจึงชะลอความเร็วลงเรื่อยๆ พลางหายใจเร็วและถี่อย่างเหนื่อยหอบ

ขณะที่มือบางกำลังจะจับประตูเพื่อเปิดออก อีกนิดเดียวความหวังของเขาก็จะสำเร็จ....
*********************************
ต่อจ้า
*********************************

ถ้าไม่มีถือของใครบางคนมาจับไว้

จากใบหน้าที่กำลังจะคลี่ยิ้มกลับซีดลง จากแววตาที่ดีใจกลับมีน้ำใสๆมาคลอเบ้า ความหวังที่เริ่มจะเป็นจริงกลับพังลง ทำไมพระเจ้าไมช่วยเขาเลย!!!!

แรงกระชากของชีวอนทำให้ฮันคยองหันมาเชิญหน้าแววตาที่ดุดัน ใบหน้าที่แดงจัดด้วยความโกรธ แรงที่บีบข้อมือที่แรงกว่าเดิม ทำให้ฮันคยองกลัว...

“ทำไมถึงหนีออกมา ห๊ะ!!!!!!”ชีวอนตวาดเสียงดัง มือหนาบีบข้อมือบางแรงขึ้นตามความโกรธจนร่างบางน้ำตาไหลพราก แต่นั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

มือหนาออกแรงกระชากร่างบางให้เดินตาม ฮันคยองจึงจำต้องเดินตามชีวอนไปอย่างรวดเร็วตามแรงที่ร่างสูงได้ออกแรงกระชาก

ตูม!!!

ชีวอนเหวี่ยงร่างบางลงไปในบ่อน้ำขนาดใหญ่ ร่างสูงไม่รอให้ร่างบางผุดขึ้นมา ขายาวๆรีบก้าวลงไปในบ่อน้ำทันที

“โอ๊ย!!”ร่างบางร้องด้วยความเจ็บ เมื่อมีมือมาจิกหัวตั้งแต่ผุดขึ้นจากน้ำ พร้อมกับกดลงไป

“แฮ่กๆๆ”เสียงหอบหายใจดังขึ้นอย่างต่อเนื่องเมื่ออยู่เหนือน้ำ แต่ก็หายใจต่อได้ไม่นานนัก หัวกลมๆก็ถูกกดลงไปอีกครั้ง โดยที่มีเสียงหัวเราะของชีวอนดังขึ้นอย่างพอใจ

“แฮ่กๆ”เสียงหอบหายใจดังขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงจับใบหน้าหวานให้มามองใบหน้าของตน

“ทีหลังจะทำอีกไหม”เอ่ยถามเรียบๆแต่น้ำเสียงกลับเย็นจนน่ากลัว

“ไม่... ฮึก.. ผมจะ ไม่ทำอีก”ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะลุยขึ้นจากน้ำขณะที่มือยังจิกหัวร่างบางอยู่

“ปล่อยเถอะ ฮึก.. ผมเจ็บ”ฮันคยองอ้อนวอนร่างสูงตลอดทาง แต่คำขอร้องอ้อนวอนนั้นกลับทำให้ร่างสูงเพิ่มแรงจิกแรงขึ้น

“อย่างนาย มีสิทธิ์อ้อนวอนด้วยเหรอ ฉันไม่ให้นายไปนอนในกรงหมามันก็บุญแค่ไหนแล้ว เอ๊ะ! หรือว่านายอยากจะนอนที่นั้น”

“ไม่... ผม..........ฮึก ไม่อยากได้...อะไรทั้งนั้น.... ได้โปรด... ฮึก.... ปล่อยผมไป”ร่างบางยกมือไหว้พร้อมกับขอร้องอ้อนวอนร่างสูงตรงหน้า

“จะให้ปล่อยเหรอ ไม่มีทางหรอนะ ฉันไม่มีทางปล่อยนายไปไหนหรอก จำไว้!!!!”เสียงตะคอกยิ่งทำให้ร่างบางกลัวมากขึ้นกว่าเดิม แรงจิกที่เพิ่มมากขึ้นจนไม่อาจจะกลั้นเสียงร้องออกมาได้

“โอ๊ย... ฮือๆ ชีวอน.... เจ็บ”เสียงร้องที่แสดงถึงความเจ็บปวดดังขึ้นมา ทำห้อารมณ์ที่โชกโชนเริ่มเย็นลงบ้าง ถึงจะไม่มากก็เถอะ

“เจ็บหรอ นายเจ็บเป็นด้วยเหรอเนี่ย”ร่างสูงหันมาพูดเชิงถามอย่างกวนประสาทร่างบางตรงหน้า ก่อนที่จะปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ

“แล้วนายรู้ไหม ฉันก็เจ็บเป็นเหมือนกัน ฮะ... อ๊าก!!!”ร่างบางตาเบิ้งกว้างด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆร่างสูงก็เอามือกุมหัวแล้วร้องออกมาอย่างทรมาน ถ้าสังเกตดีๆล่ะก็จะเห็นน้ำใสๆปริ่มออกมา

“อ๊าก! ยา!! หยิบยา!!!”เสียงของชีวอนพอที่จะช่วยตั้งสติให้ร่างบางได้เป็นอย่างมาก ในหัวคิดขึ้นมาอยู่สองอย่าง

หนี หรือ ช่วย!!!

ถ้าเกิดหนีไป แล้วคนๆนี้จะเป็นยังไงล่ะ แล้วถ้าช่วยคนๆนี้จะมาทำร้ายเขาอีกไหม ร่างบางคิดไม่ตก แต่เพราะความเป็นคนดี ทำให้ขาบางๆก้าวเข้าไปในห้องของร่างสูงอย่างรวดเร็ว หยิบยาที่ร่างสูงสั่งมาให้อย่างรวดเร็ว

“....”แต่ปรากฏว่า เมื่อมาถึง ร่างสูงได้นอนสลบอยู่ที่พื้น ขณะที่มือยังกุมหัวอยู่ไม่ปล่อย ขาบางๆรีบก้าวเข้าไปใกล้ๆ แล้วมองดูร่างสูงตรงหน้า

“ชีวอน”มือบางลองสะกิดเรียกเบาๆ แต่ผลที่ได้มานั้นคือร่างที่นอนแน่นิ่งไม่ขยับอะไรทั้งสิ้น เสียงหอบหายใจที่ดังขึ้นเบาๆทำให้ฮันคยองอุ่นใจขึ้น อย่างน้อยมันก็ไม่ตายล่ะวะ

ร่างบางตัดสินใจค่อยๆพยุงร่างสูงไปนอนที่เตียงอย่างยากลำบาก ใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะจัดที่นอนให้ร่างสูงนอน แต่แล้วก็เกิดปัญหาใหญ่ เพราะถ้าร่างสูงนอนทั้งๆที่เสื้อผ้าเปียกแบบนี้ รับรองได้ว่าต้องเป็นหวัดแน่ๆ

ร่างบางจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ร่างสูงอย่างไม่รีบร้อน รวมถึงตัวร่างบางเองด้วย พร้อมกับคิดในใจว่าทำไมต้องทำให้คนตรงหน้านี่ด้วย

“ฮึก....”เสียงร้องไห้ดังขึ้นกระทบใบหู ฮันคยองลอบมองคนตรงหน้า มือบางค่อยๆเอื้อมไปเช็ดน้ำตาอย่างแผ่วเบา

“อย่า.... อย่าไปนะ ฉันขอร้อง ฮึก.... ทำร้ายฉันขนาดนี้แล้ว จะทิ้งกันไปง่ายๆเหรอ”เสียงขอร้องอ้อนวอนดังขึ้นมา พร้อมกับจับข้อมือบางไว้แน่น

ฮันคยองฟังดูแล้วรู้สึกสงสารคนตรงหน้ามาซะดื้อๆ ร่างบางใช้มืออีกข้างปาดน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาจนหมด จากนั้นก็พยายามแกะมือหนาที่จับไว้อย่างระมัดระวัง กะว่าจะใช้เวลาช่วงนี้หนีไปให้พ้นๆ

แต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้น เมื่อมือหนาของชีวอนดึงร่างบางเข้ามากอดอย่างแนบแน่น ปากหนาละเมอว่าอย่าไป ร่างบางจึงต้องจำใจนอนไปด้วย เพราะรู้ว่ายังไง อ้อมกอดของคนตรงหน้านี่คงไม่คลายง่ายๆหรอก ถ้าเจ้าตัวยังไม่ตื่นล่ะนะ

สักพักใหญ่ๆต่อมา ร่างบางก็เข้าสู้ห่วงนิทราตามร่างสูงไป จะยอมถ่างตาอีกซักนิดจะได้ยินประโยคๆหนึ่งที่พูดชีวอนพูดออกมาจากใจ

“ฉันขอโทษ ฉันไม่อยากทำร้ายนาย แต่นายทำตัวเหมือนเค้าคนนั้นมากเกินไป ขอโทษนะ ฮันคยอง”(ละเมอมาซะยาวเชียว- * -)

ร่างบางค่อยๆตื่นขึ้นมาโดยที่สายตาของความเกลียดชังของร่างสูงจับจ้องดูอยู่อย่างไม่คลาดสายตา ริมฝีปากบางเผลอยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเมื่อได้นอนหลับอย่างเต็มที่

“ตื่นสักที นายรู้ไหมว่าฉันอยากเล่นกันนายมากเลยนะ”คำพูดของร่างสูงทำให้ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว ร่างบางถอยหลังหนีจนชิดขอบเตียงสาตาทอดมองร่างสูงอย่างไม่วางตา

“หึๆ เป็นอะไรไปล่ะของเล่นของฉัน ฉันแค่จะเล่นกับนายก่อนไปทำงานไม่ได้หรือไง”ร่างสูงถาม พลางสาวเท้ามาหาฮันคยองช้าๆ ตัวที่สั่นระริกเหมือนลูกนก ทำให้ร่างสูงยิ้มออก มือหนาจิกหัวฮันคยองขึ้นมา

“โถ่ ถึงกับน้ำตาคลอเลยเหรอเนี่ย น่าสงสารจัง”ชีวอนพูดอย่างสงสาร แต่น้ำเสียงออกแนวสะใจมากกว่า

“ปล่อย... ผมเจ็บ”น้ำเสียงที่ไร้สะอื้นส่งออกมาอย่างเว้าวอน มือบางพยายามแกะมือหนาที่ใช้จิกหัว

“เจ็บงั้นเหรอ... งั้นก็ร้องไห้ออกมาสิ!!!! ขอร้องฉันเยอะๆๆ!!!!!!!”ชีวอนตวาดออกมาเสียงดัง ทำให้ฮันคยองร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว เสียงสะอื้นที่ส่งออกมาอย่างต่อเนื่อง ให้ร่างสูงได้รับฟัง มือหนาจึงจิกซ้ำด้วยความแรง

“ปล่อยเถอะ....ฮึก ผม จะ...เจ็บ”ร่างสูงยิ่งได้ใจ มือหนาเริ่มจิกหัวร่างบางแรงขึ้น ร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บมากกว่าเดิม ปากบางก็พร่ำแต่ขอร้องอ้อนวอนร่างสูง

“หึๆ นายนี่น่า... เป็นของเล่นที่สร้างความสุขให้ฉันมากเลยรู้ไหม ถึงเมื่อวานจะทำให้ฉันโกรธก็เถอะ แต่ฉันยกโทษให้ก็นะ”รอยยิ้มกับคำพูดของร่างสูงถูกส่งออกมามันยิ่งทิ่มแทงความรู้สึกของฮันคยอง ทำไมกันนะ....

ชีวอนทำหน้าเสียอารมณ์เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มือหนาปล่อยหัวของร่างบางอย่างเซ็งพลางรับโทรศัพท์ที่แผดเสียงร้องไม่หยุด

“ว่าไง”

“................”

“เข้าใจล่ะ เตรียมรถไว้ด้วย”

เป็นการสนทนาสั้นๆที่เรียกความสงสัยให้ร่างบางได้มาก ชีวอนหันมาเผชิญหน้าร่างบางอีกครั้ง พร้อมกับสีหน้าที่ไม่พอใจ

“เสียดายจังเลย ฉันต้องไปทำงานแล้วล่ะ”เหมือนกับเสียงจากสวรรค์และนรกดังขึ้นมาพร้อมกัน ใจหนึ่งก็ดีใจที่ร่างสูงไม่อยู่ อีกใจก็อยากอยู่ใกล้ๆกับร่างสูง(เหมือนว่าเกิงจะกวนหน่อยๆ- * -)

“ตอนที่ฉันไปทำงาน นายต้องคิดถึงฉันนะ”ร่างสูงพูดเชิงอ้อนวอน แต่ดวงตาจ้องมองเหมือนกับว่าต้องการคำตอบที่พอใจ

“คะ....ครับ”ร่างบางตอบขณะที่ก้มหน้า มือหนายกขึ้นสัมผัสที่ผมอันอ่อนนุ่มอย่างพอใจ ใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างมีความสุข

“แล้วก็อย่าหนีล่ะ ไปก่อนนะ เดี๋ยวให้คิบอมกับดงเฮมาอยู่เป็นเพื่อนระหว่างที่ฉันไม่อยู่”ก่อนไปร่างสูงได้ขยี้หัวร่างบาจนฟูฟ่องอย่างที่ชอบทำ ก่อนที่จะเดินออกไป

ทำไมเขาถึงดูอ่อนโยนกับผมล่ะ ทั้งรอยยิ้มและท่าทางทำให้ผมเริ่มมีความหวังว่าเขาจะกลับมาเป็นคนเดิม แต่บางครั้ง เขาก็น่ากลัวจนผมไม่กล้าเข้าใกล้ แล้วสิ่งที่เขาเป็นมันคืออะไรครับ???  นายทำให้ฉันสงสารและสงสัยนายในเวลาเดียวกันนะ... ชีวอน

ฮันคยอง

เมื่อวานได้เห็นภาพที่น่ารักที่สุดด้วยล่ะ ภาพที่น้ำตาของเขานองหน้า ตัวสั่นเทิ่มด้วยความกลัว แต่เขาก็ทำให้ผมโกรธอยู่บ้างเหมือนกัน ทำให้ผมโรธจนโรคของผมกำเริบ... ผมไม่รู้นะว่าเขาทำอะไรกับผมบ้าง แต่ผมพยายามที่จะบังคับร่างกายตัวเองให้ได้ ผมไม่อยากทำร้ายเขา ที่ผ่านมาเป็นเพราะว่าผมบังคับตัวเองไม่ได้ จนตอนนี้ ผมเริ่มที่จะพยายามควบคุมตัวเอง ผมไม่อยากให้ของเล่นชิ้นนี้พังก่อนที่ผมจะเล่นจนพอใจหรอกนะ

ชีวอน

******************************
มาทักทายก่อนที่จะต้องไปเรียนค่ะ^^

ตอนนี้อาการปวดตามตัวเริ่มหาย ไม่รู้เป็นเพราะว่าไรเตอร์ถึก หรือ เพราะอะไร??

แต่ตอนนี้แอบๆเคืองอยู่เหมือนกันนะ

ก็ร.ร.อื่นยังไม่เปิดเลย

ทำไมร.ร.ไรเตอร์ต้องเปิดก่อนด้วยล่ะ เเง้~

แล้วก็มีอีกเรื่องหนึ่งค่ะ

คนที่ขอNC ไรเตอร์ได้ส่งไปแล้วนะค่ะ แต่อยากทราบว่ามันเป็นยังไงบ้าง

ตามความรู้สึกอ่ะค่ะ

ช่วยบอกทีเถอะค่ะ

แล้วก็ขอบคุณทุกคอมเม้นด้วยนะค่ะ

ตอนที่เปิดมานี่ช็อคมาก มันเยอะเกินขาด จนหน้าไรเตอร์บานเป็นทานดาวเทียมไปแล้ว

ยังก็อยากให้ช่วยกันเม้นติ-ชมด้วยนะค่ะ

ขอบคุณค่ะ^^