SF super junior [SiHan]

ลำดับตอนที่ #10 : [Si x Han] ผมมันก็แค่ของเล่น!!! P.1

 SHORT FICTION

Title : ผมมันก็แค่ของเล่น!!!
Paring : Siwon x Hankyung

Author : แพนด้า 103

Part: 1

“ปล่อยผมนะ ฮึก ปล่อยผม ผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับไอ้แก่นั่น ขอร้อง....ปล่อยผมเถอะ ฮือๆๆ”เสียงสะอื้นบวกกับคำขอร้องเรียกให้คนที่อยู่ในละแวกนั้นสงสารได้ไม่ยาก ทุกคนต่างรู้เรื่องของเด็กคนนี้ดี อายุยังไม่ถึง20  ก็เขาถูกคนที่ไม่ใช่พ่อแท้ๆขายเพื่อใช้หนี้ หลายๆคนอยากจะเข้าไปช่วย แต่เพราะมีภาระที่ต้องดูลูกเมียของตัวเอง ไม่อยากตกงานหรือหมดลมหายใจก่อนวัยอันควร ก็ได้แต่ฟังเสียงสะอื้นไว้เท่านั้น

“นายครับ”เสียงของชายชุดดำในละแวกนั้นเอ่ยเรียกผู้เป็นนายที่กำลังจะเปิดประตูห้องที่คุมขังร่างบาง ผู้เป็นนายมองหน้าชายชุดดำเพียงแวบเดียว แล้วเอ่ยว่า

“ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกน่า เด็กคนเนี่ย ถูกคุณชีวอนซื้อไว้แล้ว”ผู้เป็นนายบอกเพื่อให้ชายชุดดำในละแวกนั้นได้คลายความสงสารลงบ้าง หลายๆคนอาจจะคิดว่า โชคดีจริงๆที่คนดีๆอย่างเชว ชีวอน ได้ซื้อไว้

“จะปล่อยผมแล้วใช่ไหมฮะ”ร่างบางถามอย่างมีความหวังเมื่อประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก

“ฉันปล่อยนายไม่ได้หรอกนะไอ้หนู แต่นายถูกซื้อ โชคดีจริงๆเลยนะที่คุณชีวอนซื้อนายไว้”เป็นคำพูดปลอบออกมาเบาๆ แต่ใครจะคิดว่าร่างบางตรงนี้น่ะ แทบใจสลาย โดนซื้องั้นเหรอ ?? นี่พวกเขาเห็นผมเป็นสิ่งของหรือไง!!!

“ผมไม่อยากไปไหนทั้งนั้น ได้โปรดเถอะ... ปล่อยผมกลับบ้านเถอะ”ร่างบางเอ่ยขอร้อง แต่จะทำไงได้ ก็เค้ารับเงินมาแล้ว อีกอย่างเขาก็ปล่อยร่างบางไปไม่ได้ด้วย อยากช่วยอยู่เหมือนกัน แต่นี่คงเป็นวิธีที่ดีที่สุด

“อยู่กับคุณชีวอนน่ะดีแล้ว เค้าเป็นคนดีมากๆเลยนะ เฮ้ย! พวกแก 2 น่ะ พาเจ้าหนูไปส่งให้คุณชีวอนสิ”สิ้นคำพูด ชายชุดดำร่างใหญ่ก็เดินมาเกาะกุมแขนบางๆของร่างบาง โดยที่เจ้าตัวนั้นไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากส่งเสียงสะอื้นเท่านั้น

“มาแล้วครับ”เสียงพูดที่นอบน้อมทำให้ร่างบางต้องเงยหน้าขึ้นมาดู ชายหนุ่มที่ดูท่าทางแก่กว่าเขาได้สัก2-3ปี ได้ยืนมองหน้าเขาอยู่ หน้าตาหล่อเหลาดั่งเทพบุตร และรูปร่างสูงโปร่งและสง่างามดุจเจ้าชาย ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็จริง แต่เขาก็ยอมรับได้เลยว่าคนตรงหน้าหล่อเอาการ

“ร้องไห้เหรอเนี่ย ไม่ต้องร้องนะ ต่อจากนี้นายไปอยู่กับฉันแล้วนะ”ชายดังกล่าวเดินเข้ามาใกล้ๆร่างบาง มือหนาปาดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนอย่างอ่อนโยน และรอยยิ้มที่อบอุ่นที่ส่งให้ร่างบางทำให้หยุดร้องไห้โดยอัตโนมัติ

“เก่งมากคนดี ป่ะ กลับบ้านกัน^^”มือหนากุมมือของร่างบางอย่างอบอุน และค่อยๆพาร่างบางเดินไปที่รถของตนท่ามกลางสายตาของชายชุดดำ

“นายชื่ออะไร”ท่ามกลางความเงียบ ชายร่างสูงเอ่ยท่ามร่างบาง ที่นั่งห่างจากตัวเขาเกือบวา ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างพอใจ  สายตานั่งมองร่างบางที่นั่งอย่างเกร็งๆ

“ฮัน..ฮันคยอง”ร่างบางตอบอย่างกล้าๆกลัว เรียกรอยยิ้มให้กับร่างสูงได้เยอะขึ้น

“ฉันชื่อ ชีวอนนะ”ร่างสูงแนะนำตัวเองแล้วดึงร่างบางมานั่งใกล้ๆกับตนเอง ร่างบางนั้นขัดขืนเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่มากมายนัก

“รังเกียจฉันหรือไง ถึงไม่อยากนั่งใกล้ๆฉันน่ะ”คำพูดตัดเพ้อที่ออกมาจากปากร่างสูง ทำให้ร่างบางชะงัก และนั่งเฉยๆข้างๆร่างสูง

“มานั่งตรงนี้ดีกว่ามะ”ชีวอนเอามือตบที่ตักเบาๆ ฮันคยองมีท่าทางอักอึกจนเห็นได้ชัด ชีวอนจึงไม่รอคำตอบจากฮันคยอง รวบตัวบางๆของฮันคยองมาวางบนตักโดยไม่ขออนุญาต

“เอ่อ... ปล่อยผมเถอะครับ”ฮันคอยงพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ ชีวอนจึงยอมปล่อยแต่โดยดี แต่ไม่วายจับมือบางไว้ซะแน่น

“ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก พวกนั้นคงทำร้ายนายมากเลยสินะ”ชีวอนพูดปลอบ และถามร่างบาง เมื่อเห็นรอยฟกช้ำที่มีอยู่เป็นย่อมๆ

“คือ...ไม่ใช่หรอกครับ.... พะ..พ่อเลี้ยงผมทำต่างหาก”ฮันคยองตอบอย่างเกร็งๆ ใบหน้าเรียวก้มลงอยู่ตลอดเวลา ทำให้ชีวอนไม่สามารถเห็นใบหน้าได้เต็มๆตา

“น่าสงสารจังนะ”ชีวนพูดอย่างใจจริง ตอนนี้เขารู้สึกสงสารร่างบางตรงนี้ เห็นรอยบนตัวที่เป็นรอยฟกช้ำเป็นทางยาวคิดว่าขณะโดนคงเจ็บไม่น้อย คนๆนี้ทนมาได้ยังไงนะ

ขณะที่คิดอะไรเพลินๆหัวกลมๆของฮันคยองก็ลงมาแหมะที่ไหล่ของชีวอนเล่นเอาสะดุ้งนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร มีเพียงแต่จับหัวกลมๆของฮันคยองให้มานอนบนตัก และจัดท่านอนที่ทำให้ร่างบางนอนสบายขึ้น

>>ครึ่งเดือนต่อมา<<

“ชีวอนนน”เสียงใสๆของฮันคยองเอ่ยเรียกร่างสูงดังลั่นแรกๆก็อาจจะมีการต่อว่ากันบ้าง แต่พอหลังๆเริ่มชินกันแล้ว ถ้าวันไหนไม่ได้ยินสิแปลก

“หืม ว่าไงเหรอ”ชีวอนถามร่างบางอย่างเอ็นดู ฮันคยองส่งสายตาอ้อนๆไปให้ และพร้อมด้วน้ำเสียงที่ไม่ต่างจากใบหน้า

“นายไม่ไปไม่ได้เหรอ”ใบหน้าหวานๆถูไถกับเสื้อเชิ้ตสีขาวของชีวอน ร่างสูงมองพฤติกรรมตรงหน้าแล้วเผลอขำออกมาเบาๆ

“อะไรอ่า ขำทำไม”ฮันคยองถามหน้างอ

“ขำนายนั้นแหละ อยู่บ้านดีๆนะ เดี๋ยวดึกๆฉันก็กลับ”ร่างสูงจับจมูกร่างบางเบาๆ แล้วเดินออกไปโดยไม่ได้กลับมามองหน้าร่างบางเลย

ในเวลาวิกาลที่เงียบสงัด ในบ้านของชีวอน ที่มีเพียงฮันคยองอยู่คนเดียวในบ้าน มีเพียงร่างที่หลับใหลไม่รู้เรื่องอะไร จนขณะนี้ เสียงรถยนต์ที่ตนนั่งรอมานานแสนนานก็มาถึง แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้เรื่องอะไร เสียงฝีเท้าของผู้คนมากมาย ที่ส่งเสียงออกมา ทำให้ร่างบางที่หลับอยู่ได้รู้สึกตัวขึ้น คนตัวบางรีบชะโงกมองหน้าต่าง แล้วก็ต้องเผลอยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นรถของร่างสูงจอดอยู่ ไม่รอช้า ขาบางๆรีบก้าวลงไปชั้นล่างทันที

“ชีวะ.... เอ่อ ชีวอนล่ะฮะ”ฮันคยองทำท่าจะส่งเสียงเรียก แต่สายตากวาดมองหา แต่ไม่พบแม้แต่เงา จึงได้ถามชายชุดดำซึ่งดูมีอายุหน่อย

“อ่อ คุณชีวอนขึ้นไปแล้วครับ”พอได้ยินคำตอบ ขาบางๆก็รีบก้าวเท้ากลับไปที่ห้องเช่นเดิม  แต่คำตอบก็เหมือนเดิม ชีวอนไม่ได้อยู่ที่ห้อง ร่างบางส่งเสียงจิ๊ออกมาอย่างไม่พอใจ

แต่เพราะเหตุใดไม่รู้ ทำให้ร่างบางนึกอยากจะเดินตามหาร่างสูง ขาบางๆเดินตามหาทั่วทั้งชั้น ห้องทุกห้องถูกเปิดออกมา แต่ก็ไม่พบอะไรเช่นเคย ลงไปถามบุคคลข้างล่างก็ได้คำตอบเดิม ฮันคยองขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด ก่อนที่ดวงตาจะเบิ่งกว้างเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก ยังมีอีกที่หนึ่งที่ไม่ได้ไป

ขาบางรีบก้าวไปยัง ณ ที่ๆนั้นอย่างรวดเร็ว แต่มีอีกความคิดหนึ่งที่ผุดขึ้นมา ชีวอนสั่งห้ามไม่ให้เข้าไป แต่เพราะความดื้อรั้นล่ะมั้งที่ทำให้ร่างบางอยู่หน้าทางเข้าของห้องใต้ดิน

ความคิดทั้งสองข้างมันตีกันวุ่ยวายไปหมด ใจหนึ่งก็บอกให้เปิดแล้วเข้าไป อีกใจหนึ่งก็บอกให้ไปรอที่ห้องเหมือนเดิม

ฮันคยองชั่งใจอยู่สักพัก แล้วตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ขาบางๆเดินเข้าตามทางที่มีไว้ แสงสว่างจากโคมไฟทำให้สว่างพอที่จะเห็นทางเดินได้ ฮันคยองเดินไปจนสุดทาง พบว่ามีประตูบานหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ตัวประตูถูกทำด้วยไม้สักชั้นดีและแกะสลักอย่างสวยงามอย่างไร้ที่ติ ร่างบางอดที่จะคิดชื่นชมในความสวยงามของมันไม่ได้ มือบางหมุดลูกบิดประตูด้วยความเบา ทันใดนั้น กลิ่นสาปฉุนจนน่าอาเจียนก็ลอยออกมาแตะจมูก ร่างบางแทบจะอ้วกทนทีที่ได้กลิ่น

“มาแล้วเหรอ กำลังอยู่เลย”เสียงของคนที่อยู่ในห้องดังขึ้น เป็นเสียงใครไม่ได้ นอกจากชีวอน ฮันคยองคิดในใจว่าทนอยู่ได้ไง กลิ่นมันเหม็นจนแทบจะอ้วกออกมาทันที  แต่ไม่ทันที่จะได้พูดอะไร ชีวอนก็เดินมาประชิดตัวซะก่อน

“ชีวอน ออกไปกันเถอะ ฉันรู้สึกกลัวที่นี่อย่างบอกไม่ถูกอ่ะ”ฮันคยองพูดไปตามความคิดของตัวเอง ใช่ ตอนนี้เขากลัวมาก เหมือนกับว่าจะมีอะไรสักอย่างที่เปลี่ยนแปลง

“หึๆ เข้ามาสิ”เสียงหัวเราะที่ฟังแล้วชวนขนลุก พร้อมกับน้ำเสียงเย็นๆ ทำให้ร่างบางทำตามอย่างอัตโนมัติ ภายในห้องมีข้าวของเครื่องใช้ไม่ต่างจากห้องนอนเลยแม้แต่น้อย จะเรียกว่าที่นี่คือห้องนอนอีกห้องก็ได้ ถ้ามันไม่มีกลิ่นฉุนจัดล่ะนะ

“นายเข้ามาทำ...โอ๊ย!!”คำถามทุกคำถามถูกกลืนลงไปจนหมด เมื่อความจุกแล่นเข้ามา ชีวอน เป็นคนเหวี่ยงเขาลงบนเตียงอย่างแรง ริมฝีปากหนายิ้มออกมาอย่างเปิดเผย เมื่อได้เห็นอีกฝ่ายทำสีหน้าเจ็บปวด

“ได้เวลาเล่นของเล่นแล้วสิ หึๆ”ชีวอนหัวเราะอย่างร้ายๆ รีบสาวเท้าเข้ามาหาฮันคยองอย่างรวดเร็ว ก่อนที่อีกฝ่านจะขัดขืนได้มากกว่านี้

++++NCจ้า++++

ผมรู้สึกอบอุ่นตอนที่อยู่กับเขา เขาใจดีกับผมมาก ช่วยเหลือผมทุกอย่าง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เขาทำลายความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้เขา !!!

ฮันคยอง

ผมมีความสุขมากเลยล่ะ ที่เห้นใบหน้าที่เลอะน้ำตาของเขา ได้ยินเสียงขอร้องจากเขา นี่แค่เริ่มต้น รอก่อน แล้วเราจะได้สนุกกันกว่านี้!!!

                      ชีวอน

********************
ฮ่าาา

มาพบกันแล้วนะ

ตอนนี้มาพร้อมกับNC  

อยากได้ทิ้งเมลไว้นะ

ถ้าไม่ลืมรหัสที่บล็อกกะว่าจะเอาไปลงที่นั่นแล้วให้อ่านเองนะ

แต่มันลืมจริงๆ

แล้วบอกให้ทราบกันไว้ก่อน

NCตอนนี้มันไม่ค่อยมันส์สักเท่าไร

เนื่องจากอารมณ์แต่งมันไม่มี

แต่ก็ดันทุรังจะไปเเต่งมัน-*-

แอบบอก

เรื่องนี้NC เยอะนะ^^

ได้แต่งกันมันแน่ๆ ฮ่าๆๆ

คืนนี้ฝันดีนะค่ะ^^