คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Somebody to love my boy 01
01~ แรกพบ(เห็น)....(เค้า)จบเห่
ณ ย่าน ที่อยู่อาศัยของเหล่าคงมีตังค์ แห่งหนึ่งในโซล มี สวนสาธารณะเล็กๆ แสนสงบ และ อยู่ใกล้ๆ ซูปเปอร์มาเก็ตเล็กๆ ใต้ตึก
มีชาย หญิงคู่หนึ่ง กำลัง สนทนากันอย่างคร่ำเครียด และ มีชายอีกคน ที่ยืนดูพวกเค้าอยู่ห่างๆ
"ไหน ลองบอกมาสิ ว่า คุณรักฉัน คุณพูดได้เต็มปากรึเปล่า"
"ดาร่า ให้เวลาผมหน่อยสิ ผมกำลังพยายาม เชื่อใจผมหน่อย"
"เชื่อเรอะ จะให้ฉันเชื่อคุณอีกเหรอ พอกันที ฉันไม่คิดเลยว่า คุณจะหลอกฉัน คุณทำร้ายจิตใจฉันมากนะ จียง"
"คุณใช้ฉันเป็นเครื่องมือ ให้ลืมใครสักคน แต่คุณก็ยังเก็บทุกอย่างที่เกี่ยวกับเค้าเอาไว้"
"ฉันไม่ใช่ตัวแทนของใคร และ ฉันเป็นฉัน ลาก่อน"
"เดี๋ยว ดาร่า ฟังผมบ้างสิ"
"อย่า พยายามรั้งฉันเลย วันนี้ ฉันตัดสินใจจะไปฟิลิปปินส์แล้ว ต่อให้คุณพูดอะไร มันก็ไม่มีประโยชน์"
"เดี๋ยว"
ดูเหมือนว่า ชายคนนั้น พยายามจะรั้งเธอไว้ เค้าดึงมือเธอ และ มองเธอนิ่งไม่ได้พูดอะไร คล้ายอยากจะสื่ออะไรบางอย่างที่ไม่สามารถพูดออกไปได้
แต่ ไม่นาน หญิงสาวก็สะบัดมือนั้น ทิ้ง และ เดินไปหา ชายอีกคน ที่ยืนรออยู่
"ยองเบ ไปส่งฉันหน่อยนะ"
ชายอีกคน ไม่พูดอะไร ได้แต่ทำตามคำขอ ของหญิงสาว
"เด๋ว ยองเบ นายต้องช่วยฉันสิวะ ฉันเพื่อนแกนะ"
ชายผู้ถูกทิ้งพยามรั้ง รถด้านคนขับเอาไว้ แต่ดูเหมือนว่า ชายคนขับ ได้แต่มอง เค้าด้วยสายตาเย็นชา แล้วก็ขับผ่านเค้าไป
"แม่งเอ๊ย...ไม่คิดจะให้โอกาสกันบ้าง"
++++++++
อีกด้านหนึ่ง หลังกำแพง
ผู้ที่เห็นเหตุการณ์ ทั้งหมด ของชาวบ้าน อย่าง อาน โซฮี และ สาวจอมยุ่งอย่าง ซอนมี..
"เฮ้ย โซฮี ดูนั่นดิ"
"อะไร"
"แก๊ นั่น ควอน จียง แห่ง บิ๊กแบง นะ แล้วนั่น ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครอ่ะ ดูเหมือน ผู้ชายจะถูกทิ้งนะ นี่มันรักสามเศร้าแน่ๆ"
"เรื่องคนอื่นเค้า เด๋วเดือดร้อนหรอก ไปเถอะ ซอนมี"
"ได้ไงกัน นี่มันข่าวใหญ่นะ ฉันไม่ยอมพลาดหรอก นี่ๆ ยืมโทรศัพท์หน่อย"
"อ่ะ เอาไปทำไร ของตัวเองล่ะ"
"แบตหมด ยืมแป็บเดียว"
"แชะ แชะ"
"เฮ้ย แก ทำอะไร นังติ๋ม"
"หลักฐานไงเล่า ถ่ายรูปไว้ ยืนยันแหล่งข่าวที่น่าเชื่อถือ"
"จะบ้าเรอะ อย่าเอามือถือ ฉันไปทำอะไรแย่ๆ อย่างนั้น นะ ยัยเพี๊ยน เอาคืนมา"
"ดูสิ เค้าร้องไห้ด้วยนะ"
"ร้องไห้งั้นเหรอ ผู้ชายเนี่ยนะ ร้องไห้ เค้าจะร้องไปทำไม"
"โธ่ อ่อนต่อโลก จริงๆ แม่นางเปา เค้าถูกผู้หญิงทิ้งไง เค้าเลยร้อง ไม่น่าเชื่อนะเนี่ย ว่าจะได้เห็นน้ำตา ซุปเปอร์สตาร์ จริงๆ จังๆ"
"....ปล่อยเค้าเถอะนะ ยิ่งเค้าร้องแบบนี้ เรายิ่งไม่ควรจะถ่ายอะไรเก็บไว้ ไปกันได้แล้ว ซอนมี"
"เร็วซี่ เดี๋ยวเค้ารู้ทันหรอก"
"โอเคๆ"
ตุบ!
หืม นั่นใครอ่ะ
ดูเหมือนว่า ชายคนนั้น จะรู้ตัวเสียแล้ว เค้ารีบตามมายัง หลังกำแพง ที่ ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง ที่น่าสงสัย แต่ก็ไม่พบใครอยู่ที่นั่น
ชิ...ใครว่ะ อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร
กึก...
ขณะที่ จะเดินกลับ เค้าก็สะดุดเข้ากับของบางอย่างที่หล่อนอยู่ที่พื้น
อะไร… โทรศัพท์?
สภาพของมันยังดูใหม่มาก เหมือนเพิ่งถอยมาหมาดๆ ดิสเพลย์หน้าจอ เป็นรูปเด็กสาวคนหนึ่ง หน้ากลมๆ คล้ายซาลาเปา
สงสัย ไอ้นี่คงจะเป็น ต้นเหตุของเสียง เมื่อตะกี้แน่ๆ เด็กที่ไหนมาแอบถ่ายรูปเราวะ เสือกไม่เข้าเรื่องจริงๆ เจอตัวแล้วจะจับทำโทษซะให้เข็ด
ชายหนุ่ม หยิบโทรศัพท์นั้นกลับไปด้วย อารมณ์หงุดหงิด ยิ่งกว่าเดิม จากนั้นก็ขับรถออกไป อย่างเร็ว
++++++++++++++++++++++++++++++
2 ปีต่อมา....
ทั่วโซล ยังคงมี ดารานักร้อง โชว์หรา ขึ้นมามากมาย กว่าเดิมเท่าตัว และ หนึ่งในนั้น Bigbang ยังคงอยู่แถวหน้าไม่เคยเปลี่ยน เพียงแต่ว่า...
วันนี้ นายควอนจียง นั้นแสนอารมณ์ดี เมื่อ เค้าสามารถ สลัด คู่เดท คนที่ 20 ได้สำเร็จ หลังจาก ที่คบกับมาแค่เพียง 2 วัน ก็เป็นอันเบื่อจากการ กระทำ เอาแต่ใจตัวเอง งี่เง่าของหล่อน เมื่อนึกครึ้มสบายใจ ก็คิดอะไรๆสนุกๆ ว่าจะปลอมตัวไป สืบเรตติ้ง วงดนตรีตัวเองสักหน่อย
ลา ชาลิลา....ลี่ลี
เสียงรอสายแปลกๆของเค้าก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่า เป็น ท่านประธาน ยางฮยอนซอก เค้า ก็แอบกดตัดสายทันที แล้ว ปิดเครื่องหนีซะเลย
อุ๊บส์ แบตหมด ว้า ท่านประธาน ผมขออีกวันน๊า
จียงจอมเจ้าเล่ห์ ใช้วิธีเดิมๆทุกครั้ง ในการหลีกหนีโทรศัพท์ที่ไม่อยากคุย และ กับ ยางฮยอนซอก ผู้เป็นประธาน ซึ่งคงโทรมาตามเค้าไปทำงาน หลังจากกลับมาจากต่างประเทศแน่ๆ แต่
จริงๆตอนนี้ ผมก็มาทำงานน๊าท่านประธาน มาเช็คเรตติ้งให้ไงเล่า
คิคิๆ วันนี้ เพลง Lie ที่เราแต่ง น่าจะขึ้นอันดับหนึ่งเรียบร้อยแล้วล่ะมั้ง 555 เอิ๊กๆ เรามันอัจฉริยะ หึหึหึ
จียง ยังคงยืนหัวเราะอยู่คนเดียวหน้าร้านซีดีเพลง อย่างกับคนพิลึก คนทั่วไป ที่ผ่านมา ต่างมองกันอย่างหวาดๆว่า คนๆนี้คงจะเพี๊ยนอะไรสักอย่างแน่ๆ เพราะไม่มีใคร มองออกเลยว่า เป็นจียง Bigbang
เมื่อ ยืนนึกครึ้มอารมณ์ดีอยู่คนเดียวจนพอใจ ก็เดินเข้าไปในร้านแบบชิลๆ พร้อมๆกับ ความมั่นใจเต็มร้อยว่า เพลงของตนนั้น นัมเบอร์วัน อย่างไม่ต้องสงสัย
ไหนๆดูสิ..............เฮ้ย
"เฮ้ เป็นไปได้ไงเนี่ย Wonder girls อะไรกัน ไหงงั้นเล่า แล้ว lie เราล่ะ ตกมาอยู่ที่สองได้ไง"
จียงรู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมาก นี่มันอะไรกัน นี่เค้ามั่น 100% เลยนะ แล้วไหง Tell me อะไรเนี่ย ดันแซงหน้าซะนี่
จะด้วยเพราะช่วงนี้ เค้ามัวแต่เดทกับสาวๆ ที่ต่างประเทศมากไปหน่อย หลังจาก ที่ท่านประธานให้เค้าพักผ่อนก่อนขึ้นเวที ประมาณ 1 สัปดาห์ เค้าคงพลาด ข่าวสารอะไรไปมากทีเดียว
"ขอโทษนะครับ Wonder girls นี่ใครครับ"
เมื่อจนปัญญา มันก็ต้องถามคนข้างๆ อย่างซื่อๆ ที่กำลังเลือกซื้อซีดีอยู่ไม่ไกลจากเค้า
ชายหนุ่มอ้วนตุ๊ต๊ะ หันมองเค้าอย่างไม่เชื่อหู และตกใจเมื่อ จียงถามเช่นนั้น
"หืม นี่คุณไม่รู้จัก Wonder girls เหรอ คุณไปอยู่ไหนมาครับเนี่ย"
ผ่างงงง!!!
นี่ด่าแสกกูเลยมั้ยเนี่ย ปรกติ เป็นคนติดตามข่าวสารนะเฟ้ย
จียงรู้สึกแย่เข้าไปอีก เมื่อ คนอย่างเค้าเหมือนถูกว่า เกี่ยวกับความเชย ความล้าสมัย ทำเอาเค้ายอมไม่ได้จริงๆ
เมื่อถูกโต้ตอบกลับมาเช่นนั้น....ก็รู้สึกไม่ควรจะถาม ให้โดนหลอกด่าอีกต่อไป วงอะไรนี่ ค้นในอินเตอร์เน็ตแป็บเดียว เดี๋ยวก็รู้ละว่ะ
ชิ....มันคงไม่เท่าไหร่หรอกมั้ง
อีกด้านหนึ่ง....ที่บริษัท YG ซึ่งทุกคนกำลังวุ่นวาย โดยเฉพาะ ยางฮยอนซอก ที่เหนื่อยใจ บอกไม่ถูก เมื่อรู้ว่า จียงคงแกล้งตัดสายไม่คุยกับเค้าแน่ๆ
"เฮ้อ จะบ้าตาย ไอ้เด็กเอาแต่ใจ มันไปอยู่ของมันว่ะเนี่ย อีก ไม่กี่วันก็จะขึ้นเวทีแล้วนะเว้ย กูละเบื่อ"
ในขณะ ที่ สมาชิก อีก 4 คน ยังคงใจ สงบได้อยู่
แทยัง ที่ยัง ฝึกซ้อม กับตัวเอง หน้ากระจก โดยไม่สนใจใคร
แดซอง ที่ไปแอบหลบมุม ร้องเพลง คลอ เบาๆ เพื่อ จับจังหวะให้แม่นยิ่งขึ้น
ท๊อปที่ ยังคงวุ่นอยู่กับ งานอดิเรกของเค้า....เอาฟิกเกอร์ หมี เด็กแนว มาเพ้นท์ เอง เป็นลายแปลกๆเต็มไปหมด
และ
ซึงรี
" ฮัลโหล สวัสดีคร๊าบบ นี่ผมซึงรีนะ ยูริ"
ยางฮยอนซอก มองทั้งหมดก็ ถอนหายใจไปทีนึงแล้ว พอได้ยิน นายซึงรี สมาชิกคนสุดท้องพูดจาเจื้อยแจ้ว กับใครก็ไม่รู้ ก็ยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปอีก มันคุ้นๆนะเนี่ย ไอ้พฤติกรรมแบบนี้
...ถ้าจะดูว่าไอ้จียงมันทำอะไรอยู่ คงต้องดู ไอ้หมอนี่ เป็นตัวอย่างแทนสินะ นิสัยไม่ต่างกันเล๊ย
ยางฮยอนซอกเริ่มกังวลมากขึ้น เมื่อเค้ารู้ดีว่า สมาชิกทั้งหลาย จะสามัคคีกันเมื่อ หัวหน้าวงมันอยู่ เค้าเองก็ทำอะไรไม่ได้มากซะด้วย
ไอ้จียง กลับมาเร็วๆสิว่ะ
ความคิดเห็น