คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EP1 PARTY
ภายในห้องแต่งตัวที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้ากระจัดกระจายตามเตียง หญิงสาวได้ควานหาชุดที่คิดว่าเข้ากับตัวเองให้มากที่สุด แล้วตอนนี้ก็ปาเข้าไป 6 โมงเย็นแล้ว หญิงสาวนัดกับบิดาของเธอตอน 6 โมงครึ่ง หญิงสาวจะแต่งตัวทันรึเปล่า ยังไม่ได้แต่งหน้าทำผมเลย มัวแต่เอาเวลามาอยู่กับการหาชุดเสื้อผ้าสวยๆใส่ไปงานเลี้ยง ใหญ่ที่จะถึงในอีกไม่ช้านี้
"ชุดนี้แหละ!" เมื่อหญิงสาวเปลี่ยนชุดล่าสุดเสร็จก็มาส่องกระจกบานใหญ่ที่สามารถสะท้อนได้ทั้งตัว เป็นชุดที่คล้ายเจ้าหญิงกระโปรงสั้นหรู เสื้อแขนยาวสีดำที่ถ้าเอาเสื้อเข้าใส่ในกระโปรงและใส่ถุงน่องเข้าไปด้วยจะเพอร์เฟกเลยทีเดียว
เมื่อแต่งตัวเสร็จก็เริ่มทำผมให้สวยเข้ากับเสื้อผ้าที่ใส่ แล้วแต่งหน้าทาปากสีแดงสดให้ดูเข้ากับชุดของเธอ โปะแป้งนิดๆ เพื่อให้ใบหน้าดูขาวเปร่งปรั่งขึ้น คนอย่างหญิงสาวนั้นไม่แต่งหน้าก็สวย ตอนนอนก็น่ารัก มุมไหนก็ดูดีไปหมด ที่พูดมานี่คือความจริง แต่พ่อไม่ค่อยปล่อยหญิงสาวให้ไปเที่ยว เพราะห่วงลูกสาวตัวเอง ถึงจะอยู่ในบ้านที่สามารถเรียกว่าคฤหาสได้ก็ยังให้เธอทำงานบ้านนู่นี่นั่นจนเธอชำนาญ เวลาเธออยู่คนเดียวก็จะสามารถเลี้ยงชีพได้
"คุณหนูวันนี้สวยมากเลยค่ะ"แม่บ้านส่วนตัวของหญิงสาวเมื่อหญิงสาวเดินลงมาก็อดที่จะกล่าวเอ่ยชมความสวยของเธออย่างห้ามไม่ได้
"ขอบคุณค่ะ" เมื่อได้รับคำชื่นชม พ่อสอนมาว่าต้องกล่าวขอบคุณเขาถึงแม้จะอยู่ในฐานะใดก็ตาม หญิงสาวแอบเขินเล็กน้อยกับความงามที่แม่และพ่อให้มา จนผู้ที่พบเห็นต้องเอ่ยปากชม
"เชิญคุณหนูไปที่รถค่ะ" แม่บ้านเริ่มออกตัวเดินนำไปที่รถตู้คันสีขาวที่ไม่มีรอยขีดข่วนใดๆทั้งสิ้น และหญิงสาวก็เดินตามเข้าไปขึ้นรถ และรถก็เริ่มออกตัวไปยังที่เป้าหมาย
งานเลี้ยง 16.45 pm.
เมื่อหญิงสาวลงจากรถเดินเข้าในงานโดยมีบอร์ดี้การ์ดเดินนำซึ่งถ้าไม่มีคนพวกนี้หญิงสาวก็สามารถป้องกันตัวเองได้ แต่ด้วยความเป็นห่วงของพ่อจึงนำบอร์ดี้การ์ดพวกนี้มาเฝ้าให้ และหญิงสาวก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเพราะรู้ว่าท่านเป็นห่วงเราเมื่อท่านไม่อยู่
ผู้คนที่เดินผ่านมาก็มองมาที่หญิงสาวเป็นตาเดียวไม่ว่าจะเป็นหญิง ชาย เด็ก หรือผู้ใหญ่ก็ละความสนใจที่อื่นมาจ้องมองที่เธอ นั่นก็ทำให้หญิงสาวเขินไม่น้อยเนื่องจากเธอเพิ่งเคยมางานเลี้ยงที่มีคนเยอะๆแบบนี้
"ตานอยลูก! พ่ออยู่นี่" เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาก็ได้ยินเสียงเรียกจากผู้เป็นพ่อ เมื่อเธอเห็นก็รีบวิ่งนำบอร์ดี้การ์ดของเธอไปหาพ่อแล้วนั่งข้างๆพ่อทันที โดยไม่สนใจบอร์ดี้การ์ดที่ยืนอ้าปากค้างเลยสักนิด
"คิดถึงพ่อจังง~" เมื่อหญิงสาวนั่งลงก็ทำการกอดผู้เป็นพ่อทันที ไม่เกรงใจผู้คนที่นั่งร่วมโต๊ะกับพ่อของเธอเลย ตั้งหลายเดือนแล้วที่พ่อไม่ได้กลับมาบ้าน เอาแต่ยุ่งเรื่องงานจนไม่ได้มาทานข้าวที่บ้านร่วมกัน แต่วันนี้พ่อของเธอจัดงานเลี้ยงประสบความสำเร็จจึงอยากที่จะชวนหญิงสาวมาในงานด้วย
"5555 ถึงลูกจะไม่ได้เจอพ่อมานานแต่ก็หัดเกรงใจคนอื่นๆบ้างนะ" พ่อมองหน้าหญิงสาวพรางชี้เป็นกันเตือน เมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้นก็หันไปหาคนที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยก็รีบผละกอดแล้วลุกขึ้นโค้งขอโทษทันที
"หนูขอโทษจริงๆค่ะ!" หญิงสาวก้มลงด้วยความรู้สึกผิด แล้วหงอยหน้าขึ้นมาสายตาก็ไปสะดุดอยู่ที่คน คนหนึ่ง เข้านั่งตรงข้ามกับที่หญิงสาวยืน ผมสีขาวฟูๆแต่ดูเรียบร้อย ใส่มาร์คปิดปาก ใส่แว่นกันแดด คนอะไรทำไมใส่แบบนั้นน่ะ ?
"นั่งลงก่อนลูก เดี๋ยวพ่อจะแนะนำให้ทีละคน" เมื่อพ่อสั่งคนเป็นลูกก็ต้องทำตาม แล้วผู้เป็นพ่อก็แนะนำตัวให้แต่ละคนๆ จนมาถึงคนที่หญิงสาวสงสัยมากที่สุด
"คนนี้ชื่อคิม บยองจู หรือ บีจู คนนี้เขาเป็นผู้ช่วยพ่อ และอยู่ช่วยมานาน พ่อบอกจริงๆนะ ถ้าพ่อไม่มีเขามาช่วย ป่านนี้พ่อคงไม่มีนั่งเลี้ยงคนในงานี้หรอก พ่อรู้สึกขอบคุณเขาจริงๆ บีจู นี่ลูกสาวชั้นเอง ชื่อตานอย อายุห่างจากนาย5 ปี"ประโยคหลังพ่อของหญิงสาวได้พูดกับบีจู
"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวทักทายให้อย่างเป็นมารยาท หญิงสาวอยากเห็นหน้าเขาแล้วเนี่ยตอนนี้ เขาอายุแค่23เองเหรอ ! งั้นก็แสดงว่าเขาคนนี้เป็นคนที่เก่งมากๆเพราะรอบโต๊ะก็มีแต่ 40 ขึ้น
"ครับ" เขาก้มทักทายให้กับหญิงสาว และใบหน้าที่ขาวมากๆจอนนี้เริ่มเป็นสีแดงขึ้นมา ถึงจะนั่งตรงข้ามกันก็สามารถเห็นสีของหน้าได้ชัดเจน ตอนนี้หญิงสาวสงสัยวาหน้าแดงทำไม
"มา มากินกันเถอะ" พ่อของหญิงสาวพูดด้วยอารมณ์ดี ยิ้มแย้มให้กับทุกคน หญิงสาวก็ตักอาหารเข้าปากแบบกุลสตรี เพื่อไม่ให้เสียชื่อลูกสาวประธานบริษัทยักษ์ใหญ่นี้
"หนูขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำนะคะ" หญิงสาวรู้สึกอยากจะเข้าห้องน้ำขึ้นมา จึงขออนุญาตพ่อไปทำธุระซึ่งไม่ใกล้จะที่นี่เท่าไร
"!!"เมื่อหญิงสาวทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยล้างมือให้สะอาด เดินออกมาจากห้องน้ำเมื่อเดินออกมาเท่านั้นแหละ ก็เดินไปชนกับบุคคลปริศนานั้นทันที ว่าแล้วหญิงสาวก็กล่าวขอโทษซ้ำๆอีกครั้ง
"ใช่หนูตานอยรึเปล่า?" เสียงใสเอ่ยถามขึ้นมาทำให้หญิงสาวต้องหงอยหน้าขึ้นไป ปรากฏเป็นหนุ่มหล่อผมดำปากได้รูปน่าจุ๊บ หน้าตาน่ารัก อายุน่าจะราวๆ 20 กว่าๆ
"ชะ ใช่ค่ะ" ด้วยความที่หญิงเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาจึงทำท่าตะกุกตะกัก ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นเขารู้จักเธอได้ไง!
"อ๋อ~ คนที่บอสเอ่ยถึงทุกวันสินะ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมฮันซลJ" ตอนนี้รู้สึกว่าเธอจะกลายเป็นที่รู้จักของหลายๆคนแล้ว เนื่องจากพ่อเธอพูดถึงเธอให้คนที่บริษัทฟังเกือบทุกวัน จะก็หมายความว่าตั้งแต่ที่พ่อไม่ได้กลับมาบ้าน แต่ก็แสดงความคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้เธอรู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาด้วยความเป็นเด็กขี้แง ตอนนี้น้ำตาหญิงสาวคลอเบ้าแล้ว
"อะ อ่าว! ร้องไห้ทำไมครับเด็กดี" เมื่อฮันซลเห็นดังนั้นก็เขยิบเข้ามาใกล้แล้วเอานิ้วมือปาดน้ำตาออกมาให้ แต่หญิงสาวรู้สึกว่ามันใกล้ไปรึเปล่า? ตอนนี้หน้าของเขาและของเธอห่างกันไม่ถึง 5 เซ็น เมื่อหญิงสาวมองที่ใบหน้าของฮันซลสติก็หายไปชั่วคราว ขอบอกว่าฮันซลเขาเป็นคนที่สามารถทำให้ผู้หญิงหลงใหลได้ไม่ถึงนาทีได้เลยนะ และฮัลซลเริ่มขยับหน้าเข้ามาช้าๆ
"อ่ะ! เอ่อ ... ขอบคุณที่เช็ดน้ำตาให้นะคะ คือหนูรู้สึกดีใจที่พ่อของหนูพูดถึงหนูทุกวันค่ะ"เมื่อสติเริ่มกลับมา หญิงสาวก็จัดการผลักฮันซลออกทันที และไม่ลืมกล่าวขอบคุณ เมื่อกล่าวขอบคุณจบก็รีบวิ่งไปยังที่ๆพ่อกินเลี้ยงอยู่ทันที
เอ่อ.... ทำไมป่านนี้ยังไม่ถึงซักทีเนี่ย! ตอนเดินมาก็ไม่ไกลขนาดนี้นะ หญิงสาวเดินไปที่ที่คิดว่าจะกลับไปหาพ่อของหญิงสาว แต่ทำไมยิ่งเดินเหมือนยิ่งหาไม่เจอ อย่าบอกนะว่า..
"หลง!" หญิงสาวพูดพรางหยุดเดินทันที ตอนนี้เหงือเริ่มไหลออกมามากขึ้น รู้สึกกลัวไปหมด แถมไม่มีคนอยู่แถวนี้ด้วยสิ ทำยังไงดี แล้วข้างหน้าลึกๆก็เริ่มไม่มีแสงสว่างอีกต่างหาก แล้วก็จำไม่ได้แล้วด้วย ว่าเดินมาจากตรงไหนบ้าง น้ำตาได้ไหลออกมาอย่างช้าๆ ในใจภาวนาขอให้มีคนมาช่วย นั่งอยู่แถวนี้ เพราะคิดว่าถ้าเดินไปที่ๆไม่คุ้นอีกเดี๋ยวจะยิ่งหลงแน่ๆ...
"อึก...พ่อ!" หญิงสาวร้องไห้เรียกหาพ่อ ตอนนี้ไปไม่เป็นแล้วโปรดเห็นว่าลูกกำลังอยู่ในสภาวะที่ไม่ดีด้วยเถอะ
เป็นเด็กที่สามารถเอาตัวรอดได้แต่ทำไมต้องมาเกิดเรื่องที่ตัวไม่สามารถทำอะไรได้แบบนี้ด้วยนะ กระเป๋าก็ไม่ได้เอามาซึ่งมีโทรศัพท์อยู่ในนั้น คนโง่! ทำไมไม่เอามาด้วยนะ!
ความคิดเห็น